Amy, onze vriendin van het ezelparadijs, rende naar ons toe in Odemira. Ze had ons al gezien toen we achter de bus aanreden. We hadden Otto een paar straten verderop geparkeerd. Voor Amy een bekend gezicht want zij was ook onderdeel van de roadtrip door Noord Spanje samen met onze vrienden uit Australië.
En nadat ze gesetteld was om de laatste 40 km mee te rijden kon ze beginnen aan haar survivalpakket wat we voor haar klaar hadden gemaakt: English tea en crackers. De weg naar Nave Redondo was bochtig en steil omhoog. Hierdoor leek het alsof het niet opschoot. Eenmaal boven op de heuvel werden de wegen vlakker en rechter. De weg glooide door de heuvels van Odemira, de grootste gemeente van Portugal. Eenmaal aangekomen in het piepkleine dorpje zonder dorpskern volgenden we de navigatie. En via een smal zandweggetje kwamen we aan bij een steile zanderige helling en omdat we waarschijnlijk te langzaam reden kwamen we de helling niet op. We lieten Otto naar achter rollen om het nogmaals te proberen maar het lukte niet. En dat was toch wel een probleem omdat we echt die kant op moesten. Tina’s huis en onze WorkAway lag iets verderop in het landelijke gebied met als enige toegangsweg deze zand- en gravelweg. Toch maar wat anders proberen. We reden achteruit over de slechte weg weer terug richting het dorpje. De navigatie pikte een andere route op en we volgenden weer trouw de TomTom. Via een ander zandweggetje reden we het landelijke gebied weer in. Maar de weg werd slechter en vlakbij een huis aan de linkerkant vroegen we in het weinige Portugees wat we kunnen of Tina inderdaad iets verderop woonde. De eigenaren beantwoordde ons in het Engels, want zoals we inmiddels gewend zijn, wordt Portugal veelal bewoond door Engelsen, Nederlanders, Fransen en Duitsers. We mochten parkeren op hun terrein om vervolgens Tina’s dochter te bellen. En zo bleek dat het vorige pad toch het goede pad was. De man stelde voor om met ons mee te rijden in zijn auto. Een paar minuten later reden we weer op het pad waar we zojuist nog achteruit hadden gereden maar ditmaal in konvooi. We reden iets harder en met iets meer momentum bedwongen we nu wel de steile heuvel. En soepel als dat ging reden we achter onze Engelse begeleider aan naar een groot roze huis midden in het heuvelachtige landschap van Alentejo vlakbij de Algarve. De honden blaften ons tegemoet en kort daarna kwam David en zijn dochter ons verwelkomen. Kort hierna kwam Rihanna ons tegemoet lopen. David zo bleek later was een huisvriend van Tina, zijn dochter was tijdelijk op bezoek en ging diezelfde dag naar Engeland terug. Rihanna, de dochter van Tina, leefde tussen Engeland (bij haar vader) en in Portugal (Bij Tina). Tina en haar man zijn nog steeds getrouwd en hebben wat je met recht noemt een lange afstandsrelatie. En omdat Tina regelmatig heen en weer vliegt naar Engeland zien ze elkaar met grote regelmaat. Zo ook nu, Tina was in Engeland en zou de dag erna terugkomen. Rihanna zou morgen weer vertrekken en de 6de terugkomen. Het was dus een komen en gaan van mensen deze dagen. Na wat ongemakkelijk bij de poort te staan en te wachten tot Rihanna ons binnen liet konden we ons settelen in de woonkamer van het grote en 300 jaar oude huis. Internetten dat was wat Rihanna veel deed, dus we hadden al snel de inlog code. Kort hierna kregen we de grand tour door het huis, de cottage en ons verblijf. Deze ruimte had een slaapbank, een aparte slaapkamer, een woonkamer, een keuken en douche. Perfect voor ons 4-en. Want dan konden we gezellig samen zijn. We haalden onze spullen uit de camper en settelden ons in het nieuwe onderkomen, Amy in de woonkamer op de grote slaapbank en wij in de slaapkamer. We hadden wel eerst de cottage geheel schoongemaakt. En dat was nodig, want een oud pand is altijd stoffig. Ons huisje was van alle gemakken voorzien. Een tv met alle zenders van de BBC, een houtkachel voor de koude avonden en een warme douche. Het blijft toch vreemd dat we een douche vroeger altijd als een normaal en niet-luxe artikel beschouwden maar nu zo in ons huidige leven is dat tezamen met een wasmachine, luxe. Die middag hebben we een kleine lunch bereid en gezamenlijk gegeten in het zonnetje. ’s Avonds had Rihanna gekookt en dit leek aanvankelijk niet haar grootste hobby. De spaghettisaus was aangebrand en hierdoor aten we een doorgekookte spaghetti met een verbrande tomaatachtige saus. Niet smakelijk maar ja. Ik moet wel zeggen dat Rihanna weken later nogmaals gekookt heeft en het met verve goed heeft gemaakt. Een Marokkaans gerecht was fantastisch op smaak gebracht en werd tijdens het avond eten geserveerd! De volgende dag ging de wekker om half acht. Pff wat vroeg. Het leven van een WorkAwayer gaat qua tijden niet altijd over rozen. Uitslapen was er dan ook niet bij. Tina kan de honden eigenlijk ivm een chronische blessure niet meer uitlaten. Dit betekent dat ze geheel afhankelijk is van vrijwilligers. En dat betekent voor ons elke dag opstaan rond half acht ook op de vrije dagen. Rihanna is daarbij niet iemand die het voortouw neemt om met de honden te gaan lopen. En is dan op dat vlak geen hulp voor haar moeder. De eerste ochtend is ze wel een klein stukje met ons meegelopen. Maar na 10 minuten moest ze terug want ze was vergeten haar vlucht in te checken voor die middag. Het bleek al snel dat Enya en Hobo de probleemhonden waren. Enya (een Deense dog en geen straathond) trok hard aan de riem, luisterde totaal niet naar commando’s en was ook agressief tegen de andere honden. Voornamelijk Lilu een kleine labrador rottweiler mix. En dat vormde de eerste dagen een probleem. Enya was ook de meest verwende hond en had een uitzonderingspositie, ze sliep en verbleef in het huis, de anderen sliepen in een gezamenlijke ruimte vlakbij de keuken. Zij was dan ook de enige die een “normaal” leven heeft gehad De andere honden waren gered van de straat of het asiel. Maar door een strak regime en duidelijkheid werd het in de dagen en weken die volgde langzaam beter. Enya luisterde, trok niet meer aan de riem en was vriendelijker tegen de rest van de roedel. Na het uitlaten van de 5 honden van Tina en natuurlijk Doeska die vrolijk mee hobbelde was het tijd voor ons ontbijt. Er was geen limitering en we mochten alles gebruiken van Rihanna. David was die ochtend al vroeg de deur uit want hij werkte dagelijks (voor een inkomen) bij Neil, een andere expat die dichtbij woonde. David was een beetje een vreemd figuur. Hij sliep in een kamer van de andere cottage die nog niet af was, vol rotzooi stond en doordat er nog geen raam in de douche zat het er continue tochtte. Hij probeerde ons ook een beeld van Tina aan te praten op basis van zijn eigen ervaringen met haar. Elk moment dat hij had, wilde hij apart van iedereen praten en vertelde anekdotes waarin hij altijd gelijk had en Tina niet luisterde of toch een andere weg insloeg qua keuzes. David deed niets bij Tina en verbleef zonder huur te betalen. Er werd gezegd dat hij van de 3 maanden dat hij er was 3 weken hard had gewerkt en nu niet meer hoefde te werken om zijn onderdak en eten te bekostigen. Maar hoe je dat ook berekend komt dat niet uit. David was een profiteur en maakte gebruik van de vriendelijkheid en gastvrijheid van Tina. Wij hebben die dag onkruid gewied en het terras schoongemaakt. Rond een uurtje of 1 was het tijd voor de lunch en die avond kwam Tina weer terug uit Engeland. Ze was moe van de reis en na een kort praatje, een kopje koffie en thee was de avond al snel voorbij. De volgende dag en alle dagen die volgde begonnen hetzelfde, half acht ging de wekker om de honden uit te laten om vervolgens te starten met wat klusjes. Renée, Amy en ik mochten zelf bepalen wat we deden. We overlegden natuurlijk wel met haar, want wij vonden het is haar huis en zij bepaald uiteindelijk. En die vrijheid is prettig werken. Elke zaterdag was Tina ’s avonds de deur uit en hadden we rijk voor ons alleen. Dus we kookten zelf en sloten de avond af met een filmpje, chips en chocolade. De eerste zaterdagavond stonden Sarah en Marco in één keer in de keuken. Een reisgezelschap wat elkaar had leren kennen in Italië en zo via Spanje, Portugal bezocht en bereisde. Tina had ons niet verteld van nieuwe vrijwilligers dus voor ons was het een beetje een verrassing, maar hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Marco zou de volgende dag weer vertrekken en Sarah, zoals afgesproken, zou 2 weken blijven en meewerken. Ze was een leuke meid, veganistisch maar toch. Het lijkt trouwens wel of alle vegetariërs en veganisten onderweg zijn. Dus dat was weer een uitdaging om in dit Engelse huishouden waar vlees toch altijd op het menu staat een maaltijd te koken. We kookten namelijk allen om de dag zodat de druk om een ander gerecht op tafel te zetten zich afwisselde. Tina zou tevens weer een paar dagen naar Engeland gaan. Zij had David ook verteld dat hij op zoek moest gaan naar een ander huis, haar moeder zou haar intrek nemen in de cottage. David en Tina waren geen match. Tina voelde zich benauwd door hem. En doordat ze zich zo voelde durfde zoals ze zei met hem in de buurt niets door te zetten omdat hij bij alles vraagtekens zette. Wij ervaren Tina als een zachtaardig, vrijgevig persoon die het maar wat fijn vindt dat bepaalde zaken met minimale kosten afgerond worden. Tina was weer vertrokken voor 4 dagen en in die dagen terwijl David gelukkig een ander onderkomen had gevonden en zijn boeltje bij elkaar pakte gingen wij met z’n vieren aan de slag in de cottage waar David 3 maanden had gewoond. De cottage die hij doorgeleefd achterliet. Hij had hier werkelijk niets gedaan om zijn of Tina’s leven gemakkelijker te maken. Dat terwijl alle materialen om het af te maken aanwezig waren. Nadat het nieuwe raam in de douche gemonteerd was, de cement droog was van het aansmeren konden we aan de binnenzijde beginnen met afwerken. Amy wilde graag leren tegelzetten. En ik leerde haar het graag. Ondertussen namen Sarah en Renée kasten onderhanden, ze werden geschilderd en in de beits gezet. De douchebak werd gevuld met een kruiwagen vol zwart cement waarna we er met witte stenen een motief in maakten, kunstig maar erg onpraktisch. Hierna de vloer betegeld waarna Renée de wanden kon schilderen. Als laatste ging de toilet op zijn plek en binnen een paar dagen was de douche gereed. Iets wat 3 maanden in de voorgaande staat had gestaan. Hierna werd de keuken en de kleine woonkamer onderhanden genomen. Het enige wat nog moest gebeuren was een deel van een muur bouwen en een nieuw frame en deur plaatsen. Maar dat hebben we niet meer gered voordat Margret, de moeder van Tina en nieuwe bewoner van de cottage uit Engeland overkwam. Tina had ons met geen woord gevraagd of we dit konden doen, maar de waardering die je krijgt op deze plek geeft je de stimulans om wat voor elkaar te doen. Margret is een oude dame van 83, goed bij geest en heeft verschrikkelijk veel en leuke anekdotes over het leven. Ze complimenteerde ons met het werk wat we verzet hadden en vond het fijn een eigen plek te hebben waar alles gelijkvloers is. Tina was diep ontroert en pinkte wat traantjes weg. 15 december Elke ochtend liepen we door het heuvelachtige landschap waar dagelijks door de optrekkende mist en dauw een nieuw fantastisch uitzicht zich openbaarde. De zon kwam op over de heuvels en die zonnestralen verwarmde al snel het landschap. Bijna dagelijks begonnen we de dag met een lange broek maar al snel wisselden we die in voor een korte broek en t-shirt. De dagen waren zo kort of lang als we zelf wilden. Geen druk van Tina wat zorgde voor een heerlijke ontspannen sfeer. De volgende dag vertrok Enya de Deense Dog naar Engeland. Zij zou daar een nestje puppies krijgen en omdat de honden in Engeland bijna 1200 pond per stuk zouden opleveren was de reis daar naartoe logisch. Maar het ging niet zonder tranen van Tina. Ze houdt echt van elke hond die ze heeft. En dat zie je ook in de maaltijden voor de dieren. Ze krijgen 2 keer daags eten, waarvan ’s avonds vaak een vers gekookte maaltijd, soms met kip of ander vlees. Dit betekende voor ons dat we een paar dagen minder honden hadden om uit te laten. Sarah had zich in haar dagen hier, zij was inmiddels weer terug naar Duitsland, voornamelijk gefocust op Hobo. Een Mastief, die niet luisterde en je af en toe aan keek alsof alles langs hem heen ging. Hij luisterde beter, maar de verandering die we gezien hadden bij Enya had niet bij hem plaatsgevonden. Ook bij hem zou een strak regime een betere oplossing zijn dan wat er nu gebeurde. Hij was nog maar 18 maanden maar is al groot. En dat in combinatie met een puppyachtig gedrag, een nietszeggende blik en lompe houding was en is hij de uitdaging in het huishouden van Tina. De andere, Lilu het altijd speelgraage schatje, Rafi de natuurlijke leider maar houdt van gezelschap en pootjes geven en dan heb je nog Sonho, de schuchtere maar o zo lieve hond zullen nooit een probleem zijn. Zij wandelen dan ook dagelijks zonder lijn met je mee en vinden, als ze je kwijt raken doordat ze aan het speuren zijn door het landschap, altijd de weg terug naar huis. De laatste week hebben we alle finishing touches gedaan van projecten die we nog hadden liggen. Een paar deuren geverfd, het huis bij gestipt, nieuw cementwerk geschilderd en kleine dagelijkse dingen gedaan. Het enige nieuwe project was dat ik een paar traptreden bij het zwembad heb gemaakt. Waar ik eerst, een gat wat Amy en Sarah gegraven hadden, gevuld heb met 3 kruiwagens cement zodat de treden een goede fundering hadden. Om vervolgens met rode rechthoekige stenen de treden maakte. Hierna afgewerkt met cement zodat het een geheel werd met de ombouw van het zwembad. Renée en ik hebben genoten hier op deze plek, Doeska had haar eigen plekje en met Amy hadden we ons eigen huisje. We komen dan ook terug. En niet over een hele tijd, nee we hebben onze volgende plek afgezegd om hier in januari 2017 weer terug te komen. Op 23 december vertrokken we. De weken waren voorbij gevlogen en het voelde totaal niet alsof we hier al een maand waren. Na een polaroid gemaakt te hebben stapten, Doeska, Amy, Renée en ik in de camper en reden het pad al zwaaiend uit achteruit. En via het zandpad wat we veel hebben gelopen met de honden reden we via Guia naar Albufeira om na een snelle lunch op één van de mooie stranden van de Algarve Amy af te zetten op het vliegveld. Zij terug naar Essex (vlakbij London en onderdeel van het Groter-London :-) inside joke met Amy). Zij viert daar Kerst met haar familie en vrienden om op de 29ste naar Ierland te vliegen om daar 6 maanden te werken en geld te verdienen om hierna weer te gaan reizen. En als het goed is komt ze ook naar ons toe in Italië in juni Wij reden naar een strand vlakbij Albufeira om de camper te parkeren en kerst aan het strand te vieren, een beetje bij te komen van de afgelopen maand en te relaxen voordat Floor op 29 december naar ons toe komt. Bedankt voor het lezen. |
Joris en RenéeReizen zit in ons bloed. Lees met ons mee. Wij schrijven over onze reizen, ons vrijwilligerswerk en onze ervaringen. Archieven
April 2018
Categorieën |