10 januari - 31 januari
De mist trok op terwijl ik de honden uitliet. Het voelde alsof we niet weg waren geweest. De dag ervoor waren we laat in de middag aangekomen op de plek wat voor ons voelt als ons thuis in Portugal. Tina en haar moeder begroeten ons aller hartelijkst. Ze waren allen al klaar om de dag erna voor een week naar Engeland te vertrekken. Wij hadden dan ook afgesproken vandaag hier te zijn zodat er een soort overdracht was voor de week zonder Tina. De dagen die volgden waren redelijk gelijk aan eerder. En de ochtend waar ik bovenstaand mee begin te schrijven was onze eerste ochtend. De zon kwam op over de heuvels, de mist die er dagelijks ’s ochtends is, zie je langzaam opstijgen en de schittering van de zon reflecteert op de dauw in de lucht. Een dagelijks magisch gezicht. En het is dan ook geen straf om elke dag vroeg op te staan. De route die de honden het liefst lopen, loopt vanaf het huis langs een van de vele verlaten huizen, een aantal steile heuvels, veel groen en zand paden. Het landschap wisselt zich af met oude onbewoonde huizen, lage struiken en bomen met bijna fluoriserend groene bladeren. De honden; Rafi, Lilu en Sonho scharrelen rond en komen soms voor je of achter je uit de bosjes duiken. Hobo de jonge en niet luisterende hond volgt volgzaam aan de lijn. Doeska was de dag ervoor waarschijnlijk in iets scherps gaan staan en had zodoende een dik pootje en kon helaas niet meelopen met de groep. Renée en ik konden nu om en om uitslapen wat ook wel weer lekker is. Al mis je dan de mooie zonsopgang. Tina had een lijstje gemaakt van zaken die ze graag af wilde hebben. Ze had onze manier van werken in december opgepakt. Want hierdoor kregen we zaken af! Als eerste hebben we ons gestort op poort waar dakpannen op gezet moesten worden. De dakpannen had ik in december al op maat gezaagd. Dus met een aantal kruiwagens cement kon het plakwerk beginnen. Graham de andere vrijwilliger die daags na ons eerdere vertrek was aangekomen was ondertussen met allerhande werkzaamheden bezig. We bestierden samen het huis. De werkzaamheden die op het lijstje stonden paste in het dagelijkse ritme. Moet wel gezegd worden dat Graham een Engelsman is die zelf niets kan koken. Dus in de week dat wij alleen waren stonden óf Renée of ik te koken. De dagen vorderden en na een vrij weekend te hebben gehad kregen we op maandag een belletje van de verzekering. De dag erna zou een expert beschikbaar zijn om de camper te inspecteren en zo eindelijk een schaderapport te krijgen. De dag erna nadat Graham, Renée en ik aan een patio opbouw gewerkt te hebben vertrok ik rond 12 uur om een uur later bij de garage te zijn. De expert er zou tussen 2 en 6 zijn. Maar we waren al gewaarschuwd dat sommige werklieden het in Portugal niet zo nauw nemen met tijden. Dus camper geparkeerd, de maag vol met Burger King. De parkeerplaats stond al vol met wachtende klanten. De garage was nog in volle gang ondanks dat het al siësta was. Het werd 2 uur en langzaam trok onze camper weer de aandacht. De meeste wachtenden waren geïnteresseerd in de reden van het wachten en anderen waren op zoek naar tijdverdrijf terwijl ze op hun beurt aan het wachten waren. De garage installeerde voornamelijk accessoires die in de soms 300.000 euro dure campers kapot waren gegaan. het werd 3 uur en daarna 4 uur. De eigenaar van de zaak had de hoop voor mij (ons) al opgegeven. En kwam meerdere keren langs slenteren. “ Hij komt niet, Portugal is de Congo van Europa” Aldus de Engelse eigenaar. “Ik heb totaal geen vertrouwen meer in de bedrijven hier” zeg de beste man “alle spullen bestel ik in Engeland, Duitsland of Nederland” “Dan is het eerder hier dan wanneer ik het om de hoek bestel” Ondertussen begon het te waaien en kwam de schermer, het was 18 uur en nog steeds geen expert te zien. Om half 7 de camper afgesloten en weer terug gereden, achter mij ging de poort dicht. Onvoldane zaken reed ik een uur later het zandpad van Tina weer op. Die avond een mailtje gestuurd naar de rechtsbijstand, en terwijl ik de volgende dag bezig was op het dak nam ik mijn telefoon op. Geen excuses maar wel het aanbod dat ze ook langs konden komen bij Tina. En een paar dagen later kwam een beetje gladde meneer het terrein oprijden. En nog voordat hij goed en wel was uitgestapt klaagde hij over het moeilijk berijdbare pad. Enkele foto's later een fotokopie van het kentekenbewijs en hij reed weer weg. De hele expertise had 5 minuten in beslag genomen. En door met de orde van de dag. Die dagen hadden we ons bezig gehouden met het repareren van het dak. Want het lekte en flink ook. Op verschillende plaatsen kwam de regen naar binnen. En als het regent in deze regio dan regent het ook flink. Het woonhuis was te hoog om te beklimmen zonder steigers dus die dagen zijn we via een constructie het fragiele lager gelegen dak op geklommen. Maar bij elke aanraking brak weer een nieuwe dakpan. De manier van daken maken is ook heel anders dan in Nederland. Eerst worden er namelijk ronde dwarsbalken over de ligger gelegd en hierna gaan er houten platen overheen en dan cementen golfplaten. Hierna gaan er decoratie dakpannen op. En juist die combinatie van materialen zorgt voor problemen zo blijkt. Op de nok van het dak waar alles samen komt bleek het lek te zijn. De golfplaten waren van de plek afgeschoven en de dakpannen waren ook naar beneden geschoven. Hierdoor zaten er op verschillende plekken grote gaten in het dak. Iets wat je van de grond niet of nauwelijks zag maar duidelijk de hoogste prioriteit hadden om te maken. Nadat Renée en Graham de slag te pakken hadden ging ik verder met de poort. Het afwerken daarvan nam veel tijd in beslag. Ondertussen zag ik Graham kruiwagens cement en nieuwe dakpannen naar Renée brengen. We gokten dat we op het einde zo’n 150 nieuwe pannen hebben geplaatst en zo’n 4 kruiwagen cement. Om alles af te werken hebben we de volgende dag de schoorsteen en een muur geschilderd die sinds de aankoop van het pand nooit waren aangeraakt. Het huis was hierna geheel roze. Nu was het afwachten of ons werk had geloond. 2 dagen erna stond er regen op de planning. Het regende flink en de meeste lekkages waren gedicht en de druppels die nu nog binnen kwamen waren niets vergeleken met eerder. We hadden dus daadwerkelijk wat opgelost! En dat voelde goed. De douchevloer van de grote cottage moest ook vervangen worden want een creatief project van Tina enkele jaren geleden was los gaan laten. Renée heeft de hele vloer kaal gebikt waarna ik hem gladgestreken heb met flink wat cement om er vervolgens gewoon tegels op te lijmen. Een minder creatief gezicht maar wel deugdelijk en functioneel. Graham zou het plafond wat hoger maken wanneer we weg waren want een persoon langer dan 1,80 meter kon hier niet rechtop staan. En zo vlogen de dagen voorbij. Elke ochtend werden we wakker met de meest mooie uitzichten en zonsopgangen. Het is dan ook een genot om de honden uit te laten vroeg in de ochtend. Lopend door de heuvels van Nave Redonda kun je je toch wel heel gelukkig prijzen. 25 januari Onze laatste 5 dagen. De weken waren om gevlogen. Door soms kleine klusjes te doen. En soms een monsterproject aan te pakken wat uiteindelijk wel weer meeviel. Ik was op de eerste dag van de 2de periode begonnen met de veranda. En om deze niet onaf achter te laten hadden Graham en ik de dag ervoor golfplaten gekocht. Renée had de palen alvast in de beits gezet en gezamenlijk waren we de palen voor het dragende frame aan het monteren. De golfplaten erop en we waren vrij snel klaar. Het krakkemikkige oude frame had plaats gemaakt voor een stevig frame met waterdichte golfplaten en gebeitst hout. Zodat het nog jaren tegen een stootje kan. Als finishing touch hebben we het geheel bedekt met de sierdakpannen. En hierdoor viel het geheel weg en hoorde de nieuwe veranda bij het huis. Er was ooit door een andere vrijwilliger een muurtje geplaatst, Tina wist ook niet waarom en er werd besloten deze af te breken en 10 cm verder op te bouwen zodat deze in lijn stond met de anderen. Een beetje stucen en het nieuwe muurtje paste ook helemaal bij de anderen. Ondertussen is Renée binnen aan de slag gegaan met 2 kasten en terwijl Doeska tussen de planken in slaap viel terwijl Renée de nieuwe kast vakkundig in elkaar zette was er weer een project bijna klaar. De muur werd geschilderd en de kasten mochten in de beits. Check. Ook weer gereed. Graham en ik hebben nog gezamelijk een houtopslag gemaakt om het gekochte hout droog te bewaren want tot nu toe werd dat aan de elementen overgelaten. Een klein klusje maar je krijgt er veel voor terug. De kleine groente tuin was een grote rotzooi dus na wat flink harken, zeil voor de paden en een aantal kruiwagens vol met grind en een afrastering met oude dakpannen zag ook deze er weer tip top uit. Die zaterdagavond had Graham ons allen uitgenodigd om op zijn kosten te gaan eten. Als bedankje dat we zoveel voor hem hadden gekookt. En na een maand geleden bij hetzelfde restaurant gegeten te hebben waren we weer terug waar we ook toen zaten. Alleen nu zonder Amy en Margret. De volgende dag nadat we de honden hadden uitgelaten hadden we een dagje vrij. Tina had een BBQ geregeld waardoor we eind januari in de zon onder onze nieuwe veranda heerlijk aan het BBQ-en waren. Wat een genot! Maandag hebben we de puntjes op de i gezet en al langzaam onze spullen bij elkaar gepakt. De dag erna om 11 uur reden we van het terrein af. De honden, Tina en Graham een knuffel gegeven. Dit is ons thuis in Portugal. Het is dus tot ziens in plaats van: vaarwel. Op naar ons volgende avontuur. We gingen weer reizen na een lange tijd van werken. We zouden die dag Murray weer zien en hij zou meereizen van Faro tot Malaga. Hierna komen Chantal en Jorn en direct aansluitend Lucas en Sam. De maand februari zou in het teken staan van weerzien, gezelligheid en nieuwe locaties ervaren samen met vrienden en familie. Bedankt voor het lezen. |
Joris en RenéeReizen zit in ons bloed. Lees met ons mee. Wij schrijven over onze reizen, ons vrijwilligerswerk en onze ervaringen. Archieven
April 2018
Categorieën |