Rio Lobos
Na 3 nachten in het mooie stadspark van Argeda te hebben gestaan en voornamelijk uitgeslapen en geluierd te hebben zijn we weer gegaan. Ditmaal hadden we een lange rit voor de boeg, tenminste voor ons doen. Op weg naar Herrera de Soria. Het national park Canon del Rio Lobos is een park wat in het hoogseizoen veel wordt bezocht, het is hier namelijk uitermate goed vertoeven, wandelen en grotten bezoeken staat op het lijstje van elke bezoeker. Wij kwamen na een spectaculaire rit door heuvels, dalen en bergen aan. Bij de poort stond een allervriendelijkste dame en stak direct een heel verhaal af. Het enige wat we konden opmaken en begrijpen was of we de nacht wilden blijven. En het antwoordt was, Ja. Een lange oprijlaan met aan beide kant steile bergwanden was dat wat volgde en kwam uit bij een grote parkeerplaats. De rest van de parkeerplaatsen was afgesloten om te parkeren. We parkeerden Otto naast een andere camper. We zouden tenminste niet alleen staan, dachten we. Maar nadat we ongeveer een uurtje hadden geacclimatiseerd hoorde we de motor van de andere camper starten en vertrok met de horizon. Ach, dachten we dat komt vast goed, wie wil hier nu niet staan, in het groen aan een beek in the middle of nowhere. Die middag hebben we nog een korte wandeling gemaakt op zoek naar Cueva Grande en hopelijk een iets bredere Rio Lobos. De grote grot was hoog en diep en makkelijk toegankelijk, het park wat er voor lag was deels vrij gemaakt maar aan de andere kant was er ook ruimte voor de vegetatie om te groeien daar waar het wilde. En dat zorgde voor een natuurlijke maar nette plek waar je zou kunnen picknicken of relaxen op het heetst van de dag. Een kleine steile wandeling naar boven en je had een geweldig uitzicht over de vallei en via een kijkdoor (groot gat in een rots) keek je naar de andere kant, daar waar de vallei verder ging. Het schemerde al een beetje en we liepen langzaam naar de camper. Het was warm en bedompt in de vallei waardoor de temperatuur van zo’n 34 graden zwaar aanvoelde. Om een beetje af te koelen hebben we onze voeten en de buik van Doeska afgekoeld in de Rio Lobos, die erg laag stond, kraakhelder was en bijna niet stroomde. Het voelde heerlijk. Eenmaal terug op het parkeerterrein was deze nog leger dan bij ons vertrek van de wandeling. Er was geen camper bij gekomen, dus we zouden waarschijnlijk alleen staan. De avond viel en het voelde toch een beetje unheimisch aan, daar in dat national park, in het pikkedonker, zo donker dat je letterlijk geen hand voor ogen zag. De sterren waren hierdoor kraakhelder, de maan scheen, maar door de hoge bomen had je geen enkel profijt van het licht wat daar vanaf kwam. Geritsel in bladeren wat van alles kon zijn en ook weer niets hield je toch scherp. Het was geen angst, maar alertheid. Ik weet nog goed dat we door verschillende mensen zijn gezegd ga niet alleen staan. Maar soms heb je van die plekken waar je alleen staat en op dat moment er maar mee moet dealen. De volgende ochtend na een gebroken nacht, want we werden beide wakker van elk geluid, zijn we nog voor de echte warmte van de dag naar de Mirador gelopen. Een soort uitkijkpunt waar je weer een ander deel van de vallei bekeek. Hoog in de lucht cirkelde de vale Gier, soms alleen en soms met een hele groep. Die zich alsmaar hoger liet stijgen door de thermiek om vandaar uit op een prooi te kunnen duiken. De rust in dit nu bijna verlaten park was magistraal. We hebben er dan ook echt genoten. De dennenbomen en het pad naar de Mirador hadden ook vanaf de Posbank daar neergezet kunnen zijn. Maar het uitzicht, de uitgeholde en gepolijste rotsblokken, door een grote rivier of zee die hier vroeger waarschijnlijk doorheen vloeide, waren fascinerend en uniek voor dit gebied. Rond een uurtje of 1 zijn we gegaan. Op naar een hooggelegen plaats met een zeer lange naam, “San Vincente de la Sonsierra". Het middeleeuwse plaatsje met een kerk op een nog hoger gelegen heuvel zou voor ons een overnachtigingsplaats zijn, op weg naar Bilbao. Eenmaal aangekomen bleek de camperplaats een troosteloos stukje asfalt te zijn vlak aan de Rio Ebro, een grote brede rivier. Eerst maar een borreltje en wat Pinxtos (tapas in Baskenland) eten in het bovengelegen stadje en bedenken wat we hierna zouden gaan doen. En wijsheid komt met de tijd dus we besloten uiteindelijk na de borrel ons toch maar voor de nacht te settelen op het asfalt samen met nog een andere camper uit England. Het regende die avond, en flink ook. Hierdoor kwam helaas aan het licht dat een eerdere reparatie aan het dak niet helemaal goed was gegaan en enkele regendruppels via een klein gaatje binnendrongen. Het viel uiteindelijk mee maar er stond dus weer wat te klussen op het lijstje. De volgende ochtend iets verderop gereden, weer een klein beetje dichter bij Bilbao, de camper geparkeerd. Hier dat wat we dachten al eerder goed gekit te hebben nogmaals aangepakt en besmeurd met een dikke laag siliconen kit. Hopelijk werkt het, want het weer kan toch vanaf nu wel eens wat vaker regendruppels met zich meebrengen. En dan is het aller vervelendst dat je huisje niet waterdicht blijkt te zijn. In het ergste geval pakken we het hele dak aan maar dat is voor latere zorg. Bilbao, de stad waar moderne architectuur de boventoon slaat is de locatie die als volgende op de agenda staat. We gaan op weg, en zoals Renée tijdens deze rit zei “na elke bocht in dit land heb je zoiets van ‘WoW’” Het is dan ook waar, dit land met heuvels en bergen zo hoog, dalen zo diep is het moeilijk niet bij elke bocht onder de indruk te zijn, van dorre eindeloze vlaktes naar wonderschone groene bossen, van torenhoge bergen naar golvende groen heuvels, Spanje wat ben je toch prachtig. O ja Baskenland jij natuurlijk ook! Want een Bask is geen Spanjaard, net als een Catalaan ook geen Spanjaard is. Het is al met al een wonderlijke rit tot nu toe. BilbaoFiësta We hebben al snel onze camperplek snel gevonden en betalen 15€ voor de 24 uurse bewaakte standplaats. Vanavond Bilboa is voor de laatste dag van de week van de Fiësta. Eerst nog even internetten om de laatste foto’s van afgelopen maand (vorige blog) online te zetten. En terwijl ik daar zit raak ik in gesprek met de medewerker van de camperplaats, Lucien, een Roemeen die inmiddels al 12 jaar in Bilbao woont, ik bied hem een biertje aan. En loop/ren snel naar de camper want de laptop bleef even staan ivm het uploaden van het filmpje. Eenmaal terug wordt ik door zijn vrouw, want die was er ook inmiddels, Pizza aangeboden. En terwijl het filmpje aan het uploaded is, wordt het biertje genuttigd, wordt er nog een flesje wijn uit een tas getrokken (dit alles onder werktijd) en hebben we het over de Baskse cultuur. Hij vraagt mij wat ik er van weet, mijn antwoord: “Dat een Bask geen Spanjaard is”. En ondanks dat hij ook import is blijkt dat het enige juiste antwoordt. Ook hebben we het over de manier van communiceren van mannen en vrouwen tussen dorpen zoals dat vroeger ging. “Irrintzi” zo heet de manier van communiceren van vrouwen en “txalaparta” voor mannen. Het wijkt nogal af van elkaar, mannen hadden een soort houten klankorgel waar op geslagen werd en verschillende toonhoogten mee bereikt kan worden en de vrouwen klinken, zoals je eerder zou verwachten in het middenoosten, met een heel hoog “gekwetter” (bij gebrek aan een beter woord). Op dat moment zat Renée nog bij de camper met Doeska. Tanya, een Engelse camperaar kwam toevallig voorbij lopen en liet ik de filmpjes van beide manieren van communiceren zien. Onder de indruk liep ze weer terug naar hun kleine rode Daf Leyland busje. Lucien bood mij een cadeautje aan, een speldje van Bilbao, ter ere van het Feest. En voor Renée had hij een sjaal inclusief het zelfde speldje. En vroeg tegelijkertijd of we die avond met hun mee wilden naar de Fiësta in de stad. Natuurlijk, en met de laptop onder arm liep ik naar de camper. Renée was ook direct enthousiast, na een rondje wandelen met Doeska, is Does in de camper gebleven en zijn wij naar het kantoortje gelopen om met de Lucien en zijn vrouw verderop eerst naar het vuurwerk te kijken. Eigenlijk exact op dat moment kwamen Jake en Tanya (de Engelse camperaars) aanlopen. We vroegen waar ze naartoe gingen en omdat we allen hetzelfde doel hadden besloten ook zij met ons mee te gaan. Gezellig! Eerst naar een restaurant om de hoek want Lucien moest nog een aantal uur werken, maar wij zouden hier een paar biertjes drinken en Tanya en Jake moesten nog wat eten. Zij zijn trouwens 2 weken op vakantie en waren pas net aangekomen met de boot vanuit Engeland in Santander dus nog een beetje brak en hongerig bestelden ze een halve gebraden kip met friet. Na 3 pitchers met Heineken te hebben gedronken met zijn 4-en want, Anni (de vrouw van Lucien) dronk bijna niets, kwam Lucien aan wandelen. Het vuurwerk was net geweest dus juist waarvoor we op die heuvel zaten daar hoog boven Bilbao was Lucien net te laat geweest. Eerst nog een beetje meer bier. 2 nieuwe pitchers kwamen op tafel en nadat deze buit gemaakt waren werd de eerste taxi gebeld. Door Anni want Lucien had ruzie gehad met een taxichauffeur en werd daarom geweigerd door de grootste Bilbaose taxicentrale. De taxi kwam snel, en als eerste stapte de dames in. Lucien liep nog snel naar de taxi om te vragen of deze de dames eerst kon afzetten om vervolgens ons op te kunnen halen. Na een beetje gemopper was dat goed. Wij (de mannen) zouden dan ook voor beide ritten betalen. Na 20 minuten ging de telefoon van Lucien en vervolgens ging ook die van Jake. De beide wederhelften hingen aan de andere kant. De taxichauffeur had de dames in het centrum er uitgezet en gevraagd direct te betalen. Hij zou niet naar boven rijden want de chauffeur had een rit naar het vliegveld. Dus daar stonden we dan, de man die een taxi kon regelen voor ons werd geweigerd door het taxibedrijf en de dames stonden beneden in de stad. Na een kwartier van heen en weer bellen, zelfs door de manager van het naastgelegen restaurant kregen we 0 op rekest. Dus werd onder de mannen besloten dan maar naar de stad te lopen, het zou ongeveer 45 minuten zijn. Nog een laatste slok bier van een nog extra bestelde pitcher en daar ging het internationale groepje uit Engeland, een Roemeen wonende in Bilbao en ik op weg. Gelukkig na nog geen 200 meter stond daar een taxi te wachten, ik zwaaide en rende er naar toe, terwijl Jake en Lucien er rustig aan kwamen lopen, misschien een beetje argwanend of deze ons wel zou meenemen. Lucien deed het woord en overtuigde de chauffeur ons wel mee te nemen. Eenmaal in de stad begon de zoektocht naar de dames. Gelukkig stuurde Tanya, Jake een locatie door en zo hadden we elkaar redelijk snel gevonden. Doordat Lucien af en toe erg gebrekkig Engels sprak hadden de anderen op Tanya na niet al zijn opmerkingen begrepen maar al in het restaurant was Lucien behoorlijk antihomo, en antibuitenlander (look who’s talking) geweest. Wij hadden dit allen op Tanya niet gehoord of begrepen, maar toen we elkaar op de rotonde in de stad spraken vertelde Tanya dit én deed hij ook nog een keer achterlijk tegen zijn vrouw en gaf haar de schuld van het taxigezeur. Wij besloten daarop onze eigen weg te gaan, al was één van de andere anti zaken voor Renée, Tanya, Jake of mij al voldoende geweest om afstand te nemen van Lucien. Wij besloten dus het feestgedruis met z’n vieren aan te gaan. En als snel stonden we in de drukke en overvolle straten van Bilbao. Het bier vloeide rijkelijk en al snel kwamen we via een dansje op een van de kades langs een vrijwillig alcoholcontrole punt, ik besloot mijzelf even te laten testen. Ik voelde mij fit en vrolijk maar de test was toch iets hoger……Oeps! We gingen verder en kwamen later in gesprek met een aantal inwoners van Bilbao en hebben hier nog lekker mee gefeest. Het gebrek aan toilet gebouwen monde op een bepaald moment uit en zeker in de kleinere straten in rijen dames die de blaas aan het ledigen waren en de heren aan de andere zijde die het zelfde deden. Totale chaos, maar wel een hele gezellige chaos. Elke straat vlak bij de rivier stond vol. Vol met feestende mensen. Één van onze vragen aan de locals was “waarom?” Het antwoordt was steevast, “Basken houden van Fiësta en daarom is er Fiësta.” Duidelijk en wij deden mee! Uren later en vele drankjes later hebben we een taxi gepakt, terug naar de camperplaats waar we rond half zes aankwamen. Om vervolgens nog een drankje te doen om daarna als een blok in slaap te vallen. Het was een geslaagde avond. De volgende dag of eigenlijk die dag zijn we rond 12 uur wakker geworden en na een gezamenlijk ontbijt met onze nieuwe Engelse vrienden besloten naar het strand te gaan om de volgende dag Bilbao in te gaan. Zij zouden richting San Sebastiaan vertrekken maar besloten het een dagje uit te stellen. Leuk! Die dag heeft Jake nog lekker gesurft en heb ik met zijn pak en board ook nog een poging gewaagd. Terwijl we trouwens naar Jake keken stortte er een parasailer neer op een berg, het duurde een uur om hem er van af te halen om vervolgens met een helikopter vanaf het strand te vertrekken. Hopelijk maakt hij het inmiddels goed! De volgende dag na wederom een gezellige avond Bilbao eindelijk in gegaan. Het Guggenheim bekeken, wij van buiten en zij van binnen om vervolgens een kopje koffie te drinken vlak bij de campers. Zij gingen en na een knuffel en gegevens te hebben uitgewisseld waren zij alweer vertrokken om de rest van hun 12 dagen door Spanje en Frankrijk te trekken. Wij zaten toen nog steeds een beetje te zoeken waar we naar toe zouden gaan. Uiteindelijk is Ville de Lanestosa de bestemming geworden. Op dat plekje in het slaperige bergstadje hebben we 2 nachten gestaan. Het was er koud (23 graden) en regenachtig. Het stadje ademde een bijna verdrietig iets uit. Bijna geen actie te bekennen op 2 barretjes na. Één van de barretjes, annex bakker annex supermarkt was waarschijnlijk de laatste 30 tot 40 jaar weinig veranderd. Kleine houten stellingen met een paar producten erop, een soort grote apothekerskast met nog wat meer onder het stof zittende producten in de ene hoek en in de andere hoek een soort toonbank wat als bar fungeerde, hiervoor zaten 4 mannen stilzwijgend hun net gekochte wijn te nuttigen. De één uit de fles en de ander uit een klein wijnglas met voetje. De barkeeper annex winkelbediende had ook Frans kunnen zijn vanwege zijn barret. Maar de barret van deze man was echt authentiek Basks. Een uniek plaatje waar ik helaas geen stilleven van heb kunnen schieten maar soms is een herinnering meer dan een foto waard. Cavevisit Nog geen 50 km hemelsbreed vanaf Lanestosa ligt het kleine dorpje Puente Viesgo. Om er te komen moet je echter bijna 90 kilometer rijden. De nieuwe snelweg leidde ons echter snel naar dit dorpje met een belangrijke ontdekking uit de 19de eeuw. Puente Viesgo is namelijk voornamelijk en ik denk eigenlijk alleen maar bekend in de wereld door zijn grotten. Met daarin de oudste grottekeningen van de wereld. Waarvan de oudste 40.000 jaar geleden op de muur is gezet. Laat dat even bezinken “40.000 jaar geleden”…. Nu moet je voorstellen en dat is natuurlijk algemene kennis dat zo’n 125 jaar geleden de huidige brandstofmotor nog niet bestond en zo'n 110 jaar geleden we nog niet gevolgen hadden en we volgens het bekende boek “de Bijbel” we 2016 jaar geleden de naam van “Jezus” nog niet eens van gehoord hadden. Toch hebben Renée en ik gezonde vraagtekens bij de grottekeningen. Niet dat we twijfelen aan de authenticiteit maar hoe kan het dat er op één plek in de grot een hand op de muur wordt gezet van 40.000 jaar oud en vlak hier naast met ogenschijnlijk dezelfde techniek ook één van 25.000 jaar oud. Hebben deze beginnende mensen zich dan niet ontwikkeld in 15.000 jaar? En hoe kan het dat de beginnende mens op die plek 15.000 jaar later terugkomt? Niet te min, liepen we in colonne samen met de andere nieuwsgierigen de grot in. De temperatuur daalde direct zo’n 15 graden. Via een grote hole ruimte kwamen we bij de eerste handafdruk op de muur aan. Door het grotenstelstel, van zo’n 500 meter lang, heen staan handafdrukken van verschillende duizenden jaren geleden en tekeningen van dieren zoals buffels en herten. Soms schematisch en soms heel gedetailleerd. De hele rondleiding duurde zo’n 45 minuten en was zeer de moeite waard. Eenmaal uit de koude grot sloeg de warmte je bijna neer als een sabel. En we liepen snel naar Doeska die samen met Otto in de schaduw stond te wachten. Gelukkig, het was nog koel in de camper. Die middag zijn we naar Herrera de Pisuergo gereden puur om te overnachten om de dag erna weer verder te rijden over de vlaktes van Castilla y León. Het leek onderweg wel bijna uitgestorven, met huizen die overal op instorten stonden en kleine dorpjes waar niemand leek te wonen. Na een mooie rit, met nog even een noodzakelijke stop in Palencia, Otto geparkeerd in Ampudia, Aan de rand van dit klein en oude dorpje staan we te midden van weilanden, op loop afstand van Castillo de Ampudia en het hele oude centrum. Heerlijk vroeg opgestaan (8:30 :-)) om na een licht ontbijtje 170 kilometer zuidelijker te rijden naar Salamanca, een stad die volgens de Lonley Planet vol staat met historische gebouwen en een lust voor het oog moet zijn. We hadden wel besloten om eerst bij een camping de noodzakelijke dingen te doen zoals, de was, een beetje internetten en Otto een voorjaarsschoonmaakbeurt te geven. We hebben nl op behoorlijk stoffige wegen gereden en het stof lijkt werkelijk waar overal te zijn neergedaald. Thuisfront terugblik Het is inmiddels 2 september en we zijn trouwens iets meer dan 3 maanden onderweg, aan de ene kant voelt het langer, zeker als je optelt wat we de afgelopen maanden hebben gezien en meegemaakt maar aan de andere kant zijn de 3 maanden voorbij gevlogen en voelt het dat we nog maar net weg zijn. Wat wel zo is dat we ervaren dat het leven (en zo hoort het) doorgaat in Nederland. De één koopt een huis én trouwt, de ander heeft een nieuwe baan, weer een ander start zijn laatste schooljaar en woont samen, weer een ander krijgt een kind, en iemand anders is zwanger, en weer iemand anders beklimt de Mont Blanc, een ander is weer geopereerd en iemand anders breekt haar knie, weer een ander die zijn tuin op en top heeft en een ander die met prepensioen is. Positieve en negatieve zaken gaan door, de wereld draait door en wij maken jullie wereld via de WhatsApp, FaceTime en Skype toch nauwgezet mee. Het is anders, dat zeker, maar geloof ons we maken het niet minder intens mee, alleen anders. Groeten uit Salamanca, Hierna een klein stukje Portugal en daarna weer terug naar Spanje. |
Joris en RenéeReizen zit in ons bloed. Lees met ons mee. Wij schrijven over onze reizen, ons vrijwilligerswerk en onze ervaringen. Archieven
April 2018
Categorieën |