Blog 14
18 februari t/m 24 februari De volgende dag reden we weer naar het vliegveld nadat we bij een nabijgelegen winkelcentrum samen met 100 andere campers hadden overnacht. Ditmaal met de kennis van een weekje geleden (ophalen Chantal en Jorn) in de pocket parkeren we de camper iets verderop op een plek waar we 90 minuten mogen staan. Renée blijft ditmaal wachten en ik ren naar de aankomsthal omdat we een beetje laat zijn. Met de GoPro in de aanslag staar ik naar de schuifdeur totdat ik een lange man en een gekrulde dame de hoek om zie komen, mijn Broertje en Sammetje komen we eraan! Een dikke knuffel, camera in hun gezicht duwend die zij proberen te ontwijken lopen we langzaam naar de camper. Ondertussen praten we bij en kijken we elkaar aan. Via een gigantische omweg lopen we naar de camper. Waar Renée van een afstandje foto's van ons maakt. Een dikke knuffel aan Renée en Does en we zijn compleet! Zij hadden een auto gehuurd en deze moest nog opgehaald worden, nu doe je dat normaliter direct maar in ons enthousiasme zijn we het vliegveld bijna afgelopen waardoor Sam en Lucas eerst helemaal terug moeten lopen. Een uurtje later parkeert er een zilveren Seat Leon vlak naast ons, hun huurauto was opgepikt. De rit naar het huis wat ze voor de week hadden gehuurd was op een uurtje rijden van het vliegveld. De bekende glooiende wegen kwamen ons weer tegemoet. Dit is dezelfde weg die we eerder gereden hadden met Jorn en Chantal en dus voor ons geen onbekende. Na ongeveer 50 kilometer namen we de afslag en kwamen we in het binnenland terecht, de weg werd smaller, mooier en rustiger. Kleine huisjes met soms veel verzamelde rotzooi markeerde een erf. De vele vergezichten met kleine stipjes wat huisjes waren op de horizon. Wat een mooie plek had Sam gevonden. Na een aantal erg steile wegen reden we via het dorpje, Villaneuva de la Concepción, het terrein van de de cottage op. Een wit huis mét zwembad, een geweldig uitzicht en de eigenaar in de deuropening was dat wat stond te wachten. Hij kon geen woord Engels dus werden Renée en ik ingezet als tolk. En we begrepen wel ongeveer wat hij vertelde maar op zich had iedereen zich kunnen redden. Het huis was koud dus we stookten het vuur flink op. We hadden Otto en de huurauto achter het hek geparkeerd en we begonnen langzaam het huisje eigen te maken. Wij mochten namelijk één van de slaapkamers voor die week gebruiken én we hadden een eigen douche! We hadden al direct het idee dat ook wij een weekje vakantie hadden. En ik snap het, jullie lezers denken, jullie hebben toch altijd vrij? Toch als je reist is dat toch een soort werk. Je plant, organiseert en omdat wij op een budget reizen proberen we ver vooruit te denken zodat we kosten kunnen drukken maar ook het meeste kunnen zien. En ja dan is zo’n weekje waar we kunnen douchen, de was draaien en de gemakken van een normaal huis hebben toch weer lekker. Maar Otto is ons huis en thuis is voor mij waar Renée en Doeska zijn. Het was al wat later, het ophalen van de huurauto, het ritje hiernaartoe en de introductie door de eigenaar hadden er voor gezorgd dat het al met al toch tegen het schemer aanliep. Het was weer fijn deze 2 mensen te zien! En ja Lucas en Sam zijn familie maar het is heel fijn en bijzonder dat het zo goed klikt met deze trotse inwoners van Hedel. De volgende dag was een luierdag, het was regenachtig en we hebben weinig gedaan, Lucas en ik gingen regelmatig buiten een sigaretje roken met het biertje wat er natuurlijk bij hoort, Sam en Renée waren binnen aan het lezen met de kachel aan. Wel hebben Lucas en ik de boiler van de camper nog aan de praat gekregen want dat was iets wat we nog nooit hadden gebruikt. Het was buiten dat een Lazy Sunday, pur Sang. De Kok, Sam, kookte iedere dag wat wederom een gevoel van luxe was voor ons beide. En nu weten jullie dat Sam een kookblog heeft. Dus op basis van die heerlijk uitziende foto’s snappen jullie dat we elke avond onze vingers aflikten, zo lekker als het was. De volgende dag gingen we naar Cordoba. De huurauto gestart en we waren na het bochtige ritje in het binnenland uiteindelijk snel via de snelweg in deze mooie stad. We hadden Sam en Lucas verteld dat dat toch iets is wat je niet mag overslaan. De stad is mooi, maar de Mezquita is zo’n uniek gebouw wat we tot op heden nog niet eerder waren tegengekomen. We parkeerden de auto op een parkeerveld vlakbij het parkeerveld van de camper (week geleden). En lopen naar het centrum. En via dezelfde poort als waar we een week geleden met de 2 andere Nederlanders liepen lopen we ook nu weer. Het is alsof deze stad telkens blijft intrigeren, de mooie straten met kiezelstenen, de patronen, de kleine binnentuinen achter half openstaande deuren. Het zijn van die kleine verrassingen, telkens weer. Het weer is beduidend beter dan een week geleden wat ook het rondlopen stimuleert. Sam en Lucas duiken de Mezquita in. Wij lopen nogmaals naar de Moorse poorten en nemen ze stuk voor stuk op. We lopen vervolgens heel langzaam een rondje om het pand. Elk detail opnemend. En het gebouw is nog weer mooier als wat we een week geleden hadden gezien. Je ziet weer meer, details, het werk, de verschillende invloeden van de culturen. De gebouwen die er omheen staan complimenteren het pand door soms juist een bepaalde eenvoud uit te stralen. Na een uurtje staan ze weer buiten en lopen we gezamenlijk hetzelfde rondje. Achter de Mezquita is een oude Romeinse brug. In het water, staan 5 oude watermolen, of betergezegd ruïnes ervan. Alle gebouwd op een ander moment. We lopen de stad verder door, genieten van de atmosfeer. En terwijl Sam tasjes vult met souvenirs lopen we langzaam terug naar de auto. Een geslaagde dag, een geweldige stad zelfs twee keer in één week. Die avond wederom heerlijk gegeten, een spelletje gespeeld en een filmpje gekeken. De dag erna zijn we naar Malaga gereden. Via de meest complexe route, vanwege de vele wegopbrekingen, kwamen we uiteindelijk bij het strand aan. Deze lag vol met rotzooi, drijfhout en andere troep. Er had er namelijk behoorlijk gespookt de dag ervoor. Wat had geresulteerd in wegen die waren weggespoeld, modderstromen, hoog water en verschrikkelijk windstoten. Wij hadden die nacht en de nacht ervoor wel iets meer wind gehad in de bergen maar niets in vergelijking met Malaga. En maar goed ook. Die dag was het zonnig en we hebben na het strand een heerlijke (wederom betaald door Sam en Lucas) maaltijd gegeten bij een boulevard tentje. Om vervolgens die avond te BBQ-en bij het huisje. Het was behoorlijk afgekoeld die avond. Maar BBQ-en zouden we! Het was wederom gezellig, knus en koud. De hoeveelheid vlees moest met rap tempo gebakken worden want de kolen gingen snel. De dag erna staan we op tijd op, we hadden namelijk kaarten geboekt om de Caminito del Rey (het kleine Koningspad) te lopen en moesten daar om een specifieke tijd zijn. Dit pad is trouwens een hele tijd onbegaanbaar geweest en is nog maar recentelijk open voor toeristen. Het pad is langs rotswanden gebouwd, nu iets breder dan vroeger maar is letterlijk over het oude pad heen gelegd. De naam van dit Koninklijke pad komt omdat het bij opening lang geleden van het originele pad de koning de volledige lengte van het pad heeft gelopen. De rit er naartoe was wederom een bochtig pad, zeer steile wegen en mooie uitzichten. Het is toch een waar genot om in dit land te zijn. De auto geparkeerd. Via een smalle 200 meter lange tunnel door een heuvel gelopen. Daarna was het nog 2 kilometer naar het beginpunt de Caminito. Met een witte bouwhelm begonnen we met het pad. Al snel verdween het bos achter ons en verschenen de verticale rotswanden links en rechts van ons. Het nieuwe pad was gemaakt van een metalen frame en afgewerkt met mooie vlonderplanken. Het was een stabiel geheel en als je niet omlaag keek had je niet het idee dat je op een smal pad langs de verticale rotswanden liep. De kleur van de rotswanden was bruin, rood met witte lijnen. Gieren die hoog boven ons zweefden op de thermiek die waarschijnlijk opsteeg uit de smalle doorgang. Het moet een magisch gezicht zijn van daar boven. Wij liepen het pad rustig af, ons vergapend op de rotsen, de ingeslepen vormen van de onderliggende nu laag staande rivier. Er waren diepe groeven waar het water jaren danwel tientallen jaren tegenaan heeft gebeukt en een ogenschijnlijk gladde groef heeft achter gelaten. Het pad ligt tientallen meters boven de grond, wat voor zowel een geweldig zicht geeft op de diepte van de onderliggende rivier maar ook zorgt nog mooiere vergezichten. En juist als je op een stuk stil blijft staan waar je het pad ziet wat verderop nog door gaat zie je hoe hoog je staat. En terwijl wij halverwege zijn maken we van dit moment gebruik om een Instax foto te maken. Iets wat we doen met iedereen die langs komt of die we tegenkomen en het mee klikt. De omgeving hier is dan ook geweldig en voelt (waarschijnlijk ook door het laagseizoen) niet echt toeristisch aan. En nu moet je niet denken dat we daar alleen liepen maar je ontsnapt met dit soort activiteiten aan de massadrukte van de Costa del Sol. Het hele pad is 7.7 kilometer lang, na een 2 uur waren we bij het einde van dit unieke pad. De vergezichten, de rotsformaties, het fantastische pad is een werkelijke opeenstapeling van emoties, ik en ik kan wel zeggen wij, hebben genoten van deze dag. Als kers op de spreekwoordelijke taart hebben we dit (ook nog eens) cadeau gekregen van Lucas en Sam. De volgende dag gingen we naar de El Torcal waar we al 5 dagen tegenaan keken. Het huisje stond namelijk aan de voet van deze door water en erosie gevormde rotspartij. We reden de bochtige wegen omhoog. De rotsen die we tegenkwamen leken net alsof ze op elkaar waren gestapeld maar van oorsprong was het één rotsblok maar nu met diepe groeven erin waardoor het leek alsof het stapels platte rotsen waren. En dat over de hele top van deze bijzondere berg. Het was er 1400 meter hoog waardoor je op sommige plekken de wolken voorbij zag razen en zich door de openingen wurmde. Er was die dag onweer voorspelt en om veilig te blijven besloten we niet om een lange wandeling te maken zeker omdat we zo hoog zaten. Het was heiig dus we konden niet verschrikkelijk ver kijken. Want normaal als je geluk had kon je Marokko zien liggen. Een rondje over die berg en enkele uren later waren we weer op onze thuisbasis. Waar Sam weer een heerlijke maaltijd had bereid! Wat een luxe deze week. We hebben genoten. En zo lang dat we ernaar toe hadden geleefd was het alweer te snel voorbij. We namen afscheid van elkaar bij het huisje en nadat we 2 kilometer achter elkaar hadden gereden namen we nogmaals afscheid van elkaar. Hevig toeterend en zwaaiend! Zij reden met de Seat naar Malaga en vlogen daarna terug naar huis. Wij reden tot voorbij Granada. Een nieuw en onbekend gebied in. We stonden die nacht, terwijl Sam en Lucas aankwamen in hun huis in Hedel, midden in een natuurgebied helemaal alleen. De sterrenhemel schitterde. We hadden weer een geweldige, bijzondere week gehad. Met als hoogtepunt de Caminito del Rey. Bedankt lieve mensen voor deze fijne, relaxte, luxe week! We zien jullie weer snel! Bedankt voor het lezen. |
Joris en RenéeReizen zit in ons bloed. Lees met ons mee. Wij schrijven over onze reizen, ons vrijwilligerswerk en onze ervaringen. Archieven
April 2018
Categorieën |