De Blogs schrijf ik vanuit mijn oogpunt maar het is een reis die Renée en ik samen maken.
Het onderstaande is de reflectie op de afgelopen jaren, de weg die heeft geleid tot dat wat we nu doen. Inleiding en aanleiding In oktober 2011 schreef ik het volgende: De zon knalt door het bladerdak op mijn gezicht. Ik kijk naar rechts en daar ligt mijn zielsverwant. Renée en ik gaan reizen zoals we nog nooit gedaan hebben. Jaren geleden tijdens een van onze jaarlijkse tripjes naar Azië hebben we besloten juist door Europa te reizen. Vanaf dat moment stond alles in het teken van de voorbereiding. We gaan beginnen aan de reis waar we al jaren op hebben gewacht. De reis zoals we hem altijd al voorzien hadden gaat eindelijk beginnen. We liggen in het hoge gras terwijl ons zwarte hondje door het gras banjert en geniet van het heerlijke weer in Nederland. En juist nu, nu de perfecte zomer is begonnen stappen wij in onze oude mercedes bus, gekocht voor 3000 zuur verdiende en gespaarde euro’s. Een flinke hap uit het budget, de fantastische bus is niet alleen ons vervoermiddel maar ook ons huis, onderdak en schuilplek. Deze tekst moet toch al die jaren door mijn hoofd zijn geschoten. Bij alle beslissingen die we samen hebben genomen. Deze reis maken we en hebben we samen beslist. Renée en ik zijn zielsverwant, we zijn in balans, waar ik mij mond open heb is Renée op momenten de rust zelve. Waar ik te overdreven reageer is de inmiddels blonde dame vanwege een haarkleurtje mij altijd de baas. We zijn tegen elkaar opgewassen. Aan elkaar gewaagd. En bezitten eenieder kwaliteiten die de ander minder of niet heeft. Maar vullen deze voor de ander weer aan. Daardoor zijn we in balans. Durven we samen elke uitdaging aan. We hebben vaak een gezamenlijke focus. Waarin de één bepaalde zaken misschien meer uitspreekt dan de ander maar de richting is gelijk. In de jaren die volgden hebben we veel meegemaakt, van nieuwe reizen door Azië en Nicaragua tot Renée ten huwelijk vragen op één van de mooiste plekken op Aarde, Raja Ampat. Daarnaast hebben de arbeidsmoeilijkheden van Renée ook voor de nodige stress gezorgd. En dan niet eens vanwege minder inkomsten maar juist vanwege persoonlijke rust, geluk en ook onze ultieme droom. In de afgelopen jaren hebben veel nieuwe vrienden gemaakt maar ook vrienden verloren naast het overlijden van één van de vriendinnen van Renée ook door verandering van ons leven en inzichten. Keuzes en nieuwe richtingen hebben ons leven veranderd. Een heftige brand in ons appartementen complex waardoor we in één klap 3 hele goede vrienden hebben gekregen is toch wel heel bijzonder. Daarnaast ben ik de afgelopen jaren ingaan zien dat ik moest veranderen. Het leven is te kort om kortzichtig en afstandelijk te zijn. Het masker moest af. En ook dat heeft tijd nodig, Bepaalde zaken ben ik vanaf 2011 niet meer uit de weg gegaan. En relaties verbetert waar dat kon. Dit omdat als en wanneer wij weg zouden gaan dit een stuk minder eenvoudig zou worden. Want het besef dat de relaties met onze vrienden en familie toch zal veranderen doordat wij weggaan beseffen we wel degelijk. Nu wil ik natuurlijk niet zeggen dat doordat we weggaan alles met voorbedachte rade is geweest qua contact met iedereen maar juist doordat we weg wilden ga je beter nadenken hoe je in het leven staat en wat je eventueel achterlaat. De vraag was dan ook voor mijzelf “ben ik daar trots op?” Het antwoordt was mwha, een beetje maar er kan veel verbeteren. Vanaf die tijd heb ik getracht meer open te staan voor anderen, wie dan ook. Ik kan mij nog herinneren dat ik bij een ANWB man in een auto zat en mijn verhaal deed, koetjes en kalfjes, beetje werk en beetje privé. Het ging een beetje over beide. De beste man die mij net op had gepikt met een kapotte VW Golf kwam tot de conclusie dat ik over mij heen liet lopen. Ik..ik was sprakeloos… dat was mij nog nooit gezegd. Ik weet nog dat ik daar eigenlijk meer van onder de indruk was dan de kapotte versnellingsbak van mijn net nieuwe 2de hands Golf. Ik was mij dus daadwerkelijk anders gaan gedragen, tenminste als ik er vanuit ga dat deze ANWB man alle wijsheid in pacht had. Ik had het tenminste nog nooit gehoord over mijzelf. Wel dat ik arrogant ben of tenminste overkom, luidruchtig, mijzelf op de voorgrond manifesteer. En dat terwijl ik mijzelf nog steeds ergens zie als dat zwaar en structureel gepeste jongetje uit groep 7 dat midden in een cirkel staat terwijl een hele school om hem heen staat te schreeuwen. Dat jongetje dat van de carport afsprong om maar niet naar school te moeten. Mijn sterke bewijsdrang op sommige momenten komt daarvandaan, denk ik. Dat en het opgroeien met 2 mondige broers. De een waar ik heel goed contact mee heb en zie als een vriend i.p.v. een broer en de ander waar het contact helaas van verwatert is maar gelukkig vlak voor we wegreden toch iets is verbetert. Veranderen oftewel minder hard worden lijkt toch makkelijker dan het daadwerkelijk is. Want mijn omgeving heeft toch vaak nog steeds diezelfde eerste indruk van mij. En daar komt nog bij dat vrienden maken voor mij in de afgelopen jaren en zeker voor 2011 erg lastig is geweest. En nu heb ik dat vaak afgeschoven op het feit dat ik richting Arnhem ben verhuist, maar ook dat is slechts een heel klein onderdeel van de waarheid. Ik heb mij altijd in veel verschillende vriendengroepen begeven. Maar ik zou nooit kunnen zeggen dat ik hiervan de kar trok. Ik was altijd onderdeel van. Ze zeggen met een grote mond kom je ver maar je komt er uiteindelijk maar zo ver mee. Het is beperkt houdbaar. Zowel privé als op je werk. Blufpoker is iets wat ik dan ook vaak heb gespeeld. Om maar op te vallen, om mee te doen, om ergens bij te horen. En juist daar was ik dus klaar mee. Dat masker moest af. Weg met niet meegaan naar feestjes omdat ik geen zin had, het feit is wel dat ik, gelieerd of niet, vaak hoofdpijn en migraine had. Maar of dit nu iets was dat mijn lichaam zo erg protesteerde of dat ik overwerkt was omdat ik te veel hooi op mijn vork nam. Dat blijft een raadsel voor mij. Ook het feit dat ik op 27 jarige leeftijd al een hoge bloeddruk had en bètablokkers slikte was achteraf een signaal van mijn lichaam, stop met het pushen van jezelf. Kies voor Renée en Doeska en alles wat daarbij hoort, kies voor rust. En eigenlijk vanaf het moment dat ik meeging naar de feestjes en uitjes ben ik mij gaan vermaken, ik had er meestal plezier in en de hoofdpijn werd minder, rigoureus een andere baan zoeken en mijn bloeddruk nam af. Dat waren dus van die vele veranderingen die mijn leven prettiger maakte. En niet alleen voor mijzelf maar ook voor Renée. Ik was afstandelijk, probeerde altijd een barrière te creëren waardoor op Renée en Doeska na niemand té dicht bijkwam. Deze twee dames werden en worden op handen gedragen door mij. Alles wat ik doe of trachtte te doen was voor hun. Als ik ’s ochtend weer naar mijn werk ging kreeg Does altijd een kus op haar hoofd met de boodschap dat ik brokjes ging verdienen. En hierna kreeg ik van Renée een half slaperige beetje muf stinkend slaapkusje met een gebrabbel dat klonk als “ik hou van jou”. Ik antwoord altijd terug “ik hou ook van jou, lievie”. En die liefde, ook al is het gebrabbel van een slaperige vriendin of een natte snuit van je hondje, daar doe je het voor. Niet het gevoel van status binnen een baan, een grote groep vrienden of je anders voordoen dan je daadwerkelijk bent. Dat achteraf geforceerde gedrag van mij heeft er toe geleid dat ik wel gelukkig was op die momenten maar écht gelukkig werd ik pas nadat Renée en ik de keuze hadden gemaakt een eigen pad te kiezen. De mensen die je op dat pad tegenkomt maken je pas echt gelukkig, de dingen die je dan doet tellen dan pas echt. Het plan was dus simpel, huis verkopen, genoeg geld sparen om lang weg te kunnen en alles moest verkocht worden. Daarnaast probeerde we met zoveel mogelijk familie en vrienden het contact zodanig te verbeteren dat wij hen in het hart sluiten alsook zij ons. En dan bedoel ik dat oprecht. Niet omdat we weg gaan en het moet maar. Maar juist omdat het nu kan en straks lastiger wordt om relaties te hebben zoals je dat kunt als je in de buurt woont. Het bracht mij plezier maar veel belangrijker ik zag dat Renée gelukkiger werd doordat ik van de partij was. En ik ging zelfs als zij moest werken. Misschien is dit ook wel een vorm van volwassen worden waar ik mij altijd tegen heb verzet. Lekker dwars, als je dat maar lang genoeg doet wordt je dwars en ziet de buitenwereld je ook als zodanig. “ Ik word nooit volwassen”, een van de uitspraken die ik vaak doe en heb gedaan. Nu ben ik inmiddels van mening dat het niet volwassen worden 3 ledig kan zijn, geen verantwoordelijkheid willen of kunnen nemen, opstandig zijn tegenover alles wat maar kan en je kindzijn niet willen verliezen. Ik denk als je het belangrijkste “je kindzijn niet verliezen” je het grootste goed behoud, met een blik de wereld in kijken waarin alles mogelijk is, geen limiteringen en geen belemmeringen deze aangevuld met een gezond verstand (in mijn geval is dat Renée) en de verantwoordelijkheid willen en kunnen dragen voor je naasten (in eerste instantie Renée en Doeska) je een koning te rijk bent. Nieuwe goede vrienden kwamen daarna als bij een donderslag, in ons geval was vuur en rook een verbindende factor wat als een katalysator werkte. De familiebanden met één van mijn broers, mijn moeder en vader werden nog sterker dan daarvoor. Door eerdere gebeurtenissen was de relatie met mijn andere broer minder. Maar zoals eerder gezegd is dat inmiddels al iets beter en meer als hoe het nu is zat er niet in in de tijd die wij hadden vlak voor ons vertrek. Mijn vrienden ben ik nóg meer gaan waarderen. Nog steeds een klein clubje die ik als directe vriend beschouw. De vrienden van Renée ben ik mijn hart gaan sluiten en beschouw ik ook als mijn vrienden. Deze groep mensen waren allemaal aanwezig in België, ons trouw- en afscheidsfeest. En ik kan wel zeggen dat ik van jullie allemaal hou en jullie respecteer. Waar de een keihard werkt aan zijn opleiding, de ander na vallen en opstaan weer staat en weer verder gaat, en weer anderen die altijd klaar staan zonder er iets voor terug te verwachten en weer een ander die door blijft zetten om van haar passie haar vak te maken hebben ze allemaal één ding gemeen. Het zijn allemaal doorzetters, ongeacht de richting die hij of zij gekozen heeft. De focus op dat zelf gezette puntje op de horizon blijft voor deze mensen allemaal het doel. En zo ook voor ons. Nu weet ik dat degene die het hele stuk hebben gelezen, misschien wel denkt zow…. die Joris was depressief…. Ik denk dat dat niet zo is want ik wil eigenlijk met dit stukje tekst een aantal jaren samenvatten waardoor je uiteindelijk tot de conclusie komt wat je zelf nu echt wilt. Mijn geluk is dat Renée hetzelfde puntje op de horizon heeft gezet en samen met mij en Doeska hetzelfde nastreven. Niet zozeer naar dat puntje toe rijden maar de weg daar naartoe beleven. Met de wetenschap dat we geweldige lieve vrienden en familie in Nederland hebben. Bedankt voor alle liefde, knuffels en gezelligheid |
Joris en RenéeReizen zit in ons bloed. Lees met ons mee. Wij schrijven over onze reizen, ons vrijwilligerswerk en onze ervaringen. Archieven
April 2018
Categorieën |