14 mei - 19 mei
Het was voor ons gevoel koud en druilerig toen we wakker werden. We stonden in Duitsland na onze lange rit van Venetië naar Lötstetten en na onze enerverende twee maanden in Italië. Misschien een beetje weemoed naar het mooie Italië. Het weer klaarde iets op, maar het was een flauw aftreksel van de warmte in het noorden van Italië. Toch hadden we vol goede moed uiteindelijk de stoeltjes buiten gezet, een potje basketbal te spelen op het nabij gelegen veldje om kort daarna weer knus in de camper te stappen. Renée was moe en deed een dutje, ik keek een film en Doeska lag onder de tafel te slapen. Terwijl ik even later opkeek door een van de camperramen zag ik een auto mét caravan én Nederlandse kenteken plaat arriveren. Ik maak Renée wakker en zeg “ ze zijn er” nog een beetje slaapdronken kijkt Renée op, Doeska slaapt zoals normaal tegenwoordig gewoon lekker door. Mijn vader en Hetty komen aan, parkeren de auto met sleurhut iets verderop en met een glimlach, stevige knuffel en klop op de schouder begroeten we elkaar. Al snel lopen we een rondje om de camper, mijn vader de schade van de aanrijding inspecterend Renée met de GoPro om alles vast te leggen. We drinken wat en overleggen waar we wat gaan doen. Zij hebben namelijk geen camping in de nabijheid kunnen vinden van deze gratis locatie. Iets verderop zo’n 25 kilometer westelijk richting Basel, we zaten nu namelijk bijna letterlijk op de grens van Duitsland en Zwitserland, zat een camping en ook een camperplaats danwel betaald maar Hetty en mijn vader geven al snel aan die kosten te dekken. Geweldig voor ons want, we leven natuurlijk op een budget. Voor ons was die plek een luxe, continue redelijk internet, mooie omgeving en een voor ons doen een chique locatie waar we Otto overdag met een gerust hart alleen kunnen laten. We rijden weg bij onze eerste Duitse locatie. En vervolgen de weg naar de 2 plekken. De eerste wegen van Duitsland doen ons verbazen. Het zijn net de mooie wegen van Zwitserland waar we nog steeds van onder de indruk zijn. Groene heuvels, met sparrenbomen en grote gele velden die meedeinen met elk zuchtje wind. De lucht is inmiddels blauw en steekt bij al dat groen fantastisch af. De typische Schwarzwald dorpjes verschijnen soms in een keer achter een heuvel met als prominente middelpunt een oud kerkje. De vakwerkhuizen die het oude kerkje omgeven complimenteren het uitzicht daar midden in de groene velden en sparrenbomen. De wegen zijn goed en het is rustig. Na een mooie rit door de heuvels van zuid Duitsland komen we aan. Wij installeren de camper en mijn vader en Hetty nemen voor korte tijd afscheid. Zij rijden door naar de camping om de caravan neer te zetten. Ze arriveren enkele uren later terug bij onze plek. Die avond trakteren ze op pizza, hoe ironisch na een paar maanden in Italië te zijn geweest om hier in Duitsland bij een Italiaanse tent in ons dorpje het Italiaanse gerecht te eten. We smeden ook de plannen voor de komende dagen en spreken af om samen tot die vrijdag te reizen om daarna ieders weg weer te gaan. Zo hebben zij nog lange tijd vakantie en wij nog exact een maand om het zuiden van Duitsland te zien alvorens we een dikke week in Nederland zullen zijn. We spreken af de dag erna naar Schaffhausen te gaan. De enige waterval in de Rijn. Zoals mijn vader uitgebreid vertelde was dit een droomlocatie van de voegere oude garde van Nederland. “Dat was een plek waar jouw Opa en Oma graag een keer naar toe zouden gaan en velen met hen” aldus mijn vader. Het is dus blijkbaar bijna een traditionele vakantiebestemming. We reden de mooie wegen van Duitsland af om vervolgens een relatief klein stukje Zwitserland mee te pakken. Via één van de vele rotondes die de Zwitsers rijk is komen we aan. Terwijl we nog een beetje ruzie hebben met de automaat van de slagboom rijden we even later het parkeerterrein op. Het geraas van een grote waterval is al hoorbaar. De waterval is zo breed als de Rijn in Nederland is. En volgens een informatiebord stroomt er 600.000 liter water per seconde over de rotsen die die waterval vormen. Het aangelegde park erom heen straalt iets klassieks uit, netjes want we zijn natuurlijk in Zwitserland maar ook ingetogen bijna Duits. De prijzen voor de koffie waren daarentegen zijn typisch Zwitsers, dus slaan we daar over. Via een aangelegd pad lopen we langs een aantal uitkijkpunten die ons dichtbij het wassende water brengen en een spoorbrug waardoor we er overheen lopen. Het is toeristisch maar zeker niet minder interessant. Aan de overkant van de waterval is het beroemde slot en hier heb je een hele andere kijk op de stroming en de groene omgeving. Na een uurtje of 2 pakken Hetty en mijn vader een bootje naar de overkant en besluiten Renée, Doeska en ik om het stuk langs de Rijn te wandelen. Een mooi niet toeristisch pad, want er loopt niemand, leidt ons door het bos, over een brug alvorens we aankomen bij het parkeerterrein. Iets verderop staat een rode Ferrari geparkeerd met een groepje van zo’n 12 Indiërs erom heen. Allen nemen ze om de beurt foto’s van de auto terwijl ze er naast staan. Ik zeg tegen Renée “jij loopt naar de passagierskant met Does en ik ga net doen bij de bestuurderskant dat ik mijn sleutel in de rugtas niet kan vinden. En zo geschiedde, terwijl we daar staan beide aan weerszijde van de bolide werp ik de zojuist nog geïnteresseerden die inmiddels in een rijtje verlekkerd en zichtbaar onder de indruk een ongeïnteresseerde blik toe van zoiets “wat doen jullie bij mijn auto” waarop zij reageren met een typisch Indisch/Engels accent “nice car, man” En terwijl ik net doe of ik de sleutel heb gevonden zeg ik “just joking”. Ze schieten allen in de lach, en zeggen wederom met het kenmerkende accent “that’s a good one!” en vonden de situatie blijkbaar ook grappig en we lopen gezamenlijk weg bij de rode bolide. Wij zijn trouwens meer dan tevreden met Otto, die trouwens ook veel aandacht krijgt onderweg en uiteindelijk is Fiat (Otto is een Fiat) eigenaar van Ferrari dus eigenlijk hebben we een Ferrari, toch? Die avond aten gezellig bij de caravan op de camping vlak aan de Rijn. De volgende dag stond het meer van Konstanz op de planning. Een groot meer wat Oostenrijk, Zwitserland en Duitsland met elkaar verbind. Het was een behoorlijk eind rijden, maar met deze omgeving geen straf. We passeren heuvel na heuvel, de één vol met gele bloemen de ander met de inmiddels welbekende sparrenbomen. We verlaten Duitsland en in Zwitserland worden getrakteerd op de geweldig mooie uitzichten en groene heuvels om even later Zwitserland weer uit te rijden en het land van de Schnitzel in te rijden. We rijden via Konstanz, een grensplaatsje, Duitsland in en korte tijd later parkeren we de auto vlakbij de kade en het centrum. We lopen via de kade naar een uitzichtpunt en kijken over het wijdse meer uit. De zonnestralen op ons gezicht, het is heerlijk weer. En terwijl wij met z’n vieren uitkijken over het water en de rondvaartboot observeren die langzaam naar ons toe komt varen geniet Renée van het openbare toilet, in de bosjes. We lopen verder langs terrassen, oude panden en volle winkelstraten. We glippen uiteindelijk weg van de drukte in de kleine straatjes van deze oude stad. De vakwerk huisjes staan hier op elke hoek van de straat en geven de stad karakter. Midden in de stad staat een gerenoveerde kerk, die van binnen net te nieuw oogt. Het aangebouwde klooster wat in staat van renovatie is oogt daarentegen klassiek al is het waarschijnlijk ook relatief jong. We verlaten de stad en rijden via het bekende schiereiland Reichenau wat bekend staat om de oude kerkjes met fresco’s. Inmiddels is het een Unesco locatie. We zetten mijn vader af voor een bezichtiging en terwijl hij één van die oude kerkjes bekijkt rijden wij rond op het kleine schiereiland, het staat vol met wijnvelden en kleine dorpjes. Een uurtje later zien we elkaar weer en drinken we een drankje in één van de kleine dorpjes. We rijden terug via de mooie wegen van Duitsland. Het werd al gauw laat op de avond en nu zijn wij inmiddels wel gewend om laat op de avond te eten doordat we natuurlijk enige tijd in zuid Europa hebben vertoefd maar deze Hollanders wilden graag spoedig eten. We rijden terug naar het dorpje van onze camperplaats. Bij het meest kneuterige tentje waar bier, schnitzel, kegelen en gebraden kip op de menu kaart staat strijken we neer. De schnitzel, bier en kip waren heerlijk, het kegelen hebben we overgeslagen. Het was een geslaagde dag, veel gezien en heerlijk gegeten. Wij lopen terug naar de camper terwijl zij naar de camping toe rijden. De dag erna was goed weer voorspeld. Op de planning zo hadden we bedacht, was een beetje rond rijden in de omgeving en de gele blokjes op de kaart na te jagen. Zo kwamen we uiteindelijk bij een klein oud Zwitsers dorpje aan de grens met Duitsland. Authentieke huizen, een kerkje en slechts de Rijn die de twee landen scheidde. Na een ‘heerlijk’ kopje koffie bij een soort supermarktje reden we verder. Iets verderop stopten we bij een stuwmeertje, het idee van een Rijnrondvaart was die dag al eerder gevallen en zo geschiedde. We reden uiteindelijk terug naar de camping van mijn vader en Hetty. Hier was ook de opstap voor de boot. Renée en ik zorgde tenminste dat het leeftijdsgemiddelde een flink stuk omlaag werd gedreven. Bovenop het dek was de vloer gelegd met traanplaat, gloeiend heet en Doeska stond letterlijk te springen en te dansen van de warmte. We snapten er niets van maar uiteindelijk had Renée het in de gaten dat de vloer gloeiend heet was. Ik ben uiteindelijk beneden achter het glas gaan zitten terwijl de andere drie een fris windje op hun gezicht hadden. De boot was relatief klein en voer zijn standaard toertje, de kapitein van het schip deed af en toe het woord. Geheel uit het hoofd want ik denk dat hij dit dagelijks deed. Via een zijtak maakte we een draai en voeren wederom langs de camping, iets verder kwamen we langs de grootste kerncentrale van Zwitserland. Dikke pluimen kwamen uit de hoogoven. Na ons tourtje over de hier nog heldere Rijn was een sprong in het water, vanaf de kade wel te verstaan, wel op z’n plaats. Heerlijk! Op het menu stond heerlijke nasi van Renée. Onze laatste avond aan de Rijn was heerlijk zwoel, het weer was tot laat op de avond nog heel aangenaam. De dag erna hadden we rond elf uur afgesproken om vanaf de camping weg te rijden iets meer naar het westen. In het kleine dorpje Kandern was een gratis locatie voor ons én een camping voor mijn vader en Hetty. Een mooie weg grotendeels langs de Rijn en de daarbij gelegen dorpjes leidde ons uiteindelijk aan het begin van het Schwarzwald. Hoge bomen zo ver het oog kon zien reden we tegemoet. Kort daarna worden we omgeven van de zojuist genoemde bomen en worden we overvallen door al het natuurschoon. Vlak voor het dorpje midden in het bos is een picknick locatie. We parkeren Otto en zij de auto met caravan. We eten rustig een lunch en genieten van de omgeving. Wij parkeren de camper uiteindelijk in het dorpje naast het gemeentehuis. Zij rijden iets verder naar de camping op zo’n 2 kilometer afstand. Die avond eten we een hapje bij de caravan, tapas ala Renée en Joris mét Renée d’r courgette soep. Wij douchen ons eenmaal af op de kleine camping en zijn weer onder de pannen voor de komende tijd. We spreken af om de volgende ochtend samen te ontbijten alvorens we verder rijden. Het regent behoorlijk, eten een hapje samen om even later afscheid te nemen. Het was zo fijn elkaar weer te zien, ook zo dicht bij Nederland. Door jullie zijn we Duitsland meer gaan waarderen. We hebben nog maar weinig gezien van het land en weten dan nog niet dat we in de komende weken regelmatig overdonderd zullen worden door de pure schoonheid die het buurland van Nederland langzaam prijs geeft. Bedankt voor alle luxe van de afgelopen week en tot snel in Hollandia tijdens ons feestje. Bedankt voor het lezen. |
Joris en RenéeReizen zit in ons bloed. Lees met ons mee. Wij schrijven over onze reizen, ons vrijwilligerswerk en onze ervaringen. Archieven
April 2018
Categorieën |