Wat een grote backpack!En daar gaan we, de camper gepakt met onze kleren, eten en elektronica, de tank vol met diesel en op naar het zuiden van Europa. De teller staat op 159001 km. Met een luid geroffel van een oude maar goed lopende diesel rijden we weg. Eerst manoeuvreren door de smalle straatjes van Rheden maar we zijn er snel doorheen, een beetje onwennig rijden we het dorp uit waarna we plankgas met zo´n 90 km per uur over de A348 rijden, hierna de A12 en vervolgens de A50.
Vanaf de A73 begint toch echt het vakantie gevoel erin te sluipen. En zeker wanneer je het bord Maarsen voorbij rijdt en de heuvels van Limburg mag beproeven met ons oude maar inmiddels trouwe beestje krijgen we er zin in. Bij Roermond is het tijd voor een sanitaire stop, want zo denken we, we hebben al heel wat kilometers gereden. Na een korte break vervolgen we onze weg. We worden links en rechts regelmatig ingehaald door de internationale trucker want wij gaan de heuvel op regelmatig langzamer dan de gemiddelde vrachtwagen. De signalen die truckers elkaar afgeven zijn ook voor ons bestemd, een licht signaaltje wanneer hij/ zij kan inhalen en een bedankje met de knipperlichten als je een signaaltje hebt gekregen. We doen het rustig aan. Na de verkeerschaos in Maastricht rijden we België binnen. We zijn dus internationaal aan het rijden. Luik is de eerste grote stad die iedereen wel kent. En toch is het voor ons al heel wat jaartjes geleden dat we hierdoor heen hebben gereden. Je eerste beeld van ´vroeger´ is dat het een vieze grauwe stad is maar als je op z´n campers hierdoor heen rijdt zie je toch verrassende dingen zoals veel groen en mooie en oude bruggen. Hierna is het tijd om de camper iets wat meer te beproeven en verslaan we met zo´n 50/60 km per uur de heuvels (maar ze voelen als bergen) van de Ardennen. We rijden door naar onze eerste bestemming, Houffalize. Na de snelweg te hebben gevonden, moeten we de afslag nemen en kunnen we kiezen tussen Houffalize Tavereaux en Houffalize. We rijden als eerste het kleine Tavereaux in omdat onze CamperTomTom ons daar naar toe wijst. Het is een klein boeren dorpje waar de wegen behoorlijk stijl zijn. Na het zoeken op alle bospaadjes en gekeken te hebben in alle hoeken wijken we uit naar Houffalize en ook daar kunnen we ons doel niet vinden. Dan nogmaals de TomTom inschakelen en laten we ons door het achterland van Houffalize wijzen naar wat de TomTom zegt. We komen aan en via een boeren- en doodlopend pad komen we aan bij onze trouwlocatie. Een geweldige plek met ongeveer een hectare grond, een huis met alles er op en eraan en voldoende ruimte om een mooi feest te geven onder de bomen van de in het weiland gesettelde boomgaard. Het uitzicht is hier geweldig, de locatie is alles wat we willen en we beslissen dan ook direct dat we de andere locatie (3 uur verder rijden) niet doen. Dus voor iedereen volgend jaar, gewoon de TomTom volgen en niet op je gevoel rijden want daar is het net iets te moeilijk voor te vinden. De camper weer gepakt en op naar onze eerste overnachtingsplek. We rijden naar Sedan een Franse plaats vlak over de grens, alweer een landje :-). Eenmaal aangekomen in Sedan blijkt dat ons gekozen adresje dicht te zijn. Dé waarschuwing om goed te kijken naar de openingsperiode van een camping óf camperplaats. We moeten er nog een beetje inkomen, de Acsi gids, de NKC locaties en de camperTomTom en het gebrek aan een Lonely Planet onze trouwe reisgenoot van de afgelopen 12 jaar. We vinden een plek zo´n 30 minuten verder de A34 op, in het plaatsje Charleville-Mézieres. De vaste camperplekken staan vol naast alweer een dicht camping. Maar we zijn waarschijnlijk niet de enige die een plaatsje voor een nacht zoeken want het is druk op deze gratis plek midden in het stadje. Wat een vrijheid, rijden, gratis plekje vinden en parkeren die hap. Een camper die we onderweg tegen kwamen omschreef het goed: 'My home is where I park' en zo is het. Als mijn 2 geliefden maar bij mij zijn en 'Otto, de berggeit' (de camper heeft ook een naam gekregen) ons van A naar X vervoert is alles compleet. De volgende dag zijn we richting Dijon gereden een behoorlijke route voor Otto. Na 7 straffe uurtjes rijden inclusief een welverdiende pauze voor zowel de passagiers als Otto komen we aan in Autun een klein historisch plaatsje met een super schone camping exclusief beheerder. We parkeren de camper en wachten tot de collecte van het stageld plaats vindt, wat niet gebeurd. Ondertussen is Renée met Does al in de weer om een stukje te wandelen, we staan aan een klein riviertje wat wacht op smeltwater. Het water is ijskoud en lijkt in je voeten te branden zo koud als we er samen doorheen waden. Een heerlijk nazomer zonnetje schijnt op ons gezicht en we genieten met volle teugen van het weer, het kabbelende maar koude water, het magnifieke uitzicht en de rust. De volgende dag weer vroeg uit de veren om onze weg te vervolgen naar het zuiden van Frankrijk want we willen graag warmer weer. Het weerbericht wat we via de Wi-Fi hadden opgepikt voorspelde zeer slecht weer in het noorden van Italië en het zuiden van Frankrijk tot aan ongeveer Marseille. Ons plan om dus naar Italië te gaan is hiermee direct beslecht. En achteraf maar goed ook, want jullie hebben ook denk het nieuws gezien, zijn er 16 mensen overleden door de wateroverlast. Wij hadden dus de afslag richting Montpellier genomen. Onderweg was het ook heel slecht weer, het waaide zeer hard, regende alsof er water in overvloed in de wolken zat en het onweerde met felle flitsen enkele honderden meters voor ons. Otto bromde lekker vooruit en liet zich niet gek maken. Toch lekker zo´n oude rot die met zijn gangetje lekker doorrijd en uiteindelijk aankomt daar waar jij wilt. Frontignan een plaatsje met een geweldig historisch centrum en een kustlijn waar je u tegen zegt. De gekozen camping blijkt wel 5 sterren te hebben. 5 sterren, wat zegt ons dat maar er is blijkbaar een zwembad en heel goed sanitair. Dat laatste is belangrijk, het eerste niet. Wij willen zee om te badderen 25+ graden en zon. Maar helaas deze nu redelijk uitgestorven badplaats biedt redelijk weer, een goede staanplaats en zoals gezegd een mooi plaatsje op zo´n 50 minuten lopen. Want ja, de compromis vanwege ons vervoer houdt in dat je niet altijd alles wilt afbreken om naar een plaatsje te rijden. Dus de benenwagen wordt uit de kast gepakt om een lekker stukje te wandelen. Eenmaal aangekomen is hier alles in ruste…. Het is zondag… we zitten er al lekker in…..:-) geen rekening gehouden met de christelijke dag. Na een lekker wit wijntje op een rustig pleintje en het stadje bezichtigt te hebben weer terug naar de camping gelopen. Ook hebben we heerlijk uitgewaaid op het strand met een flauw zonnetje op ons gezicht rende Doeska maar wat blij op het strand, heerlijk even de pootjes strekken, snuiven door het zand en blaffen naar alles wat haar heeft en vier poten. De volgende dag zijn we naar op zoek gegaan naar een Romeinse Aquaduct die ergens in de buurt van Pezenas moest staan, na rond te hebben gelopen in ook wederom dit mooie stadje niemand gevonden die ons kon wijzen waar het was. Via de binnenwegen van Frankrijk naar Beziers gereden wat op zich al geen straf is. Je hebt van die momenten dat je denkt dat er Ansichtkaarten zijn met mooie Franse uitzichten, eigenlijk is het een samenstelling van dit land oftewel ze hebben alle ansichtkaarten bekeken en daar Frankrijk van gemaakt. Wat mooi de glooiende heuvels schakelen over naar de wijn velden tot in nieuwe heuvels en bergen op de achtergrond en dat allemaal onder het genot van een blauwe lucht een vlas wolkje hier en daar. In Beziers hebben we wat langer de tijd genomen, hier uitgebreid de stad bekeken waaronder de kathedraal en door de straatjes geslenterd. Van hieruit naar Narbonne gereden maar in vergelijking met Beziers valt dit stadje een beetje in het niet. Ondertussen waren we al behoorlijk aan het mailen met een Workaway adres, daar waar we volgend jaar in augustus gaan werken. Is zeer toevallig in de buurt van Narbonne en Carcassonne maar helaas was ons contactpersoon niet thuis dus een bezoekje viel helaas af. We hebben Otto weer gestart, wat soms toch lastig gaat, maar deze onvolkomenheden lossen we op als we weer thuis zijn. Er zijn een paar kleine dingetjes maar geen zorgelijke zaken, de oude rot heeft een beetje TLC nodig. Onderweg naar Leucate kwamen we langs de kant van de weg een camperplaats tegen waar het qua campers bijna uit zijn voegen barste. Het leek namelijk de afgelopen dagen wel of alle camper van het Zuiden naar het Noorden reden en maar weinig onze route volgde. Hier was het wit van de campers. Dus eenmaal het terrein opgereden stonden we in Little Germany want zo´n 95% van de campers kwam uit Duitsland. Eigenlijk ging het niet om de camperplaats voor het gros bezoekers maar om het binnenmeertje, hier werd namelijk gewindsurft. De volgende ochtend kwam er met luid en enthousiast getoeter een Frans autootje het terrein oprijden, het bleek de camperboulangerie te zijn. Hop weer op pad, de rotsblokken achter de wielen verwijderd en weer de Peage op en snel een paar kilometers te maken richting de Pyreneeën. Want het volgende land ligt alweer binnen handbereik. Volgende keer: Rit over de Pyreneeën, tour naar Taradell, bezichtiging kasteel en bezoek aan Girona. We zijn nu in L' estratit, een overwinter paradijs waar zelfs de receptie Nederlands spreekt. Buenos Noches, Renee, Joris en Doeska o ja en Otto! |
Onze trouwlocatie! Helemaal blij mee!
Mooi getoerd door Frankrijk. Een mooie camping vlakbij Dijon.
|