Olé, wat een landDe kilometerteller staat op 161646, oftewel 2646 km gereden en veel gezien! Dus het is een aardig lang verhaal geworden, veel leesplezier!
Onderaan staan nog meer foto's. Frankrijk vakantieland, we hebben niet echt veel van dit land gezien op fantastisch mooie landschappen en een paar plaatsjes na. Is er de drang naar meer kilometers. Dus na ons korte verblijf in Leucate zijn we richting de Pyreneeën gereden met Spanje in ons vizier. Nu hadden we al menige kilometers berg op en heuvel af gereden maar een echte berg op, zoals de Pyreneeën, met Otto sprak toch wel tot de verbeelding. Het weer was niet geweldig maar dat zorgde juist voor bijzondere beelden wanneer we 'ze' in het zicht kregen. De wolken waren dik en leken te drijven op de bergen, de punten van de hoogste pieken staken er nog net doorheen. Dat tezamen met de gaten in het wolkendek waar de zonnestralen op de lager gelegen stukken scheen zorgde voor een machtig beeld van de natuurlijke scheiding tussen Frankrijk en Spanje. We begonnen op zeeniveau en gingen langzaam omhoog, met een kilometertje of 60 reden we naar boven, alleen omdat de wegen zo lang en eindeloos omhoog gingen zakte de snelheid soms tot 40 km/pu. Gelukkig waren we niet de enige met dit `probleem` en zijn er door de Franse overheid borden geplaatst (door heel het land, trouwens) dat men als automobilist rekening moet houden met langzaam rijdende vrachtwagens. Als je ons vraagt moeten die borden vervangen worden met afbeeldingen van campers, Otto kan daar prima model voor staan :-). En daar reden we met onze trouwe camper, Doeska lag ondertussen te slapen tussen ons in zoals ze vaker doet als we wat langere ritten maken. Ze kijkt dan af en toe omhoog met een wit randje onder de ogen en valt vervolgens weer rustig in slaap met het gerommel van de motor vlak onder haar oor. Als we ergens stoppen bruist ze dan van de energie. Soms zit ze ook bij Renée op schoot en je ziet haar dan naar buiten kijken naar al het rasende verkeer en het nieuwe en voor ons drieen nog onbekende deel van de wereld. Elke bocht die we omhoog kruipen naar een nieuwe piek heeft een nog mooier uitzicht op de dalen van de Pyreneeën. En wanneer het hoogste punt bereikt is, bereiken we Spanje. Het weer klaart direct op zodra we hier binnen rijden. Het slechtere weer blijft achter en we rijden de zon tegemoet. Taradell Onze eerste bestemming ligt vlakbij het plaatsje Vic, in het westen van Catalonië. We rijden na wat omwegen ook hier de bergen weer in. De ervaring van zojuist komt hier goed van pas want hier is het aan een stuk stijgen en het dalen komt pas zodra Vic op de horizon verschijnt. Onderweg rijden we nog door een aantal voor ons lange tunnels waarvan één al heel oud moet zijn omdat de zijkanten niet recht zijn afgewerkt maar grof. Deze weg ligt er dus al enige tijd maar voor ons is hij gloednieuw. We komen aan op de camping in het plaatsje Taradell. En parkeren ons trouwe beestje op een van de terrassen. Het is nog vroeg op de dag dus we lopen via een onverhard pad naar het kleine plaatsje waar we genieten van de Siësta met een glaasje vino blanco. De volgende dag vertrekken we weer vroeg, de bedoeling was dat we hier in de buurt onderweg nog ergens zouden gaan wandelen en op een gegeven blik valt ons oog op een kerk of kasteel ergens op een gigantisch rotsblok en besluiten die te gaan bezoeken. Na het parkeren, hebben we een pad gevonden wat ons rondom het rotsblok leidt, het pad is begeven van bomen en aan de meest zonnige zijde zijn de bomen verdwenen. Hier is een pad uit het kalksteen uitgehakt waardoor het door de ochtenddauw nog een beetje vochtig aanvoelt met de schoenen. Het uitzicht daar is geweldig. Via nog wat omzwervingen staan we ineens in een soort Amfitheater, aan de voet van het rotsblok. Eindelijk vinden we de weg naar boven. Na een flinke steile beklimming komen we aan op de bovenkant, hier groeit het harde, woestijnachtige gras hard als kool en in het midden van dit alles staat een kerk met daarnaast een oude ruïne van een kasteel. Het uitzicht is hier nog mooier dan meters onder ons. Gerona Op naar Gerona, het is nog 2 uur rijden en we komen rond 13:00uur aan en vinden een parkeerplaats midden in de stad. Waardoor het maar enkele minuten lopen is naar het historische centrum van Gerona. Allereerst planten we onszelf op het terras voor een wijntje wat tapas en een aqua de terra (bakje water voor Doeska). De stad staat vol met historische en oude gebouwen waaronder een kathedraal, aan één stuk gekoppelde oude woningen en een hoge op enkele stukken na gerestoreerde stadsmuur. We lopen de stad door en in elk hoekje zie je weer wat nieuws, kleine oude bijna middelseeuwse gangetjes, een mooie rivier en fantastische uitzichten die je de hele stad van bovenaf laat zien. Na een menu del dia (menu van de dag) weer de camper ingestapt en naar een campeerplek uitgekeken. En de keuze was gevallen op L´estartit (voor mij een onbekende plek maar voor Renée en denk de rest van Nederland heel bekend). We komen aan op de camping, na een enigszins kort ritje, en parkeren Otto voor de deur. We worden binnen door een Spaanse verwelkomt in het !! Nederlands !! Ik loop terug naar de camper en zeg tegen Renée "we zitten in kamp Holland" en na een korte rondgang op de camping om het nog spaarzame plekje te vinden wat ons wat lijkt wordt ons gevoel bevestigd. De overwintercamping met een gros van de ouderen zit hier aan de `Costa`. Na een nachtje geprofiteerd te hebben van de luxe van een Pizzeria, Wi-Fi en een wasmachine vertrekken we de volgende dag weer van de camping. Als men het in zicht krijgt dat we weer gaan zit het campingvolk bijna op een rijtje te wachten tot Otto start en wij wegrijden. Terwijl we aan het manoeuvreren zijn kijkt men goedkeurend naar ons oude beestje. Ik roep uit het raam ´het is een oudje en hij doet het nog prima! Net als jullie toch?` Ik krijg de lachers op mijn hand en met een zwarte diesel wolk rijden we richting het strand om nog even te genieten van het mooie weer en het nagenoeg verlaten strand. Na een paar uur koelt het iets af en vertrekken we naar Peratallada, een middeleeuws plaatsje omgeven met een grote muur met daarbinnen oude kiezelstenen straatjes, traditionele gebouwen en piepkleine restaurantjes. Het weer is goed, midden 20 en een strakblauwe lucht, de straatjes zijn leeg met hier en daar een toerist. Ook hier natuurlijk een hapje gegeten, het restaurant zat eigenlijk dicht maar ze flanste toch nog heerlijke tapas in elkaar met verse geitenkaas, kleine salades en meer vinger aflikkend lekker eten. Barca Nadat we hier onze buik vol hebben gegeten (Renée en ik moeten op dieet en flink aan het sporten na de vakantie! Het eten is hier nl té lekker :-)) hebben we in de camper overlegd wat te doen, of nog een plaats boven Barcelona pakken en ´s ochtends naar de stad rijden of een camping vlak onder Barca pakken en de bus naar de stad nemen. Toch de laatste optie. Nog even 3 uurtjes doorkachelen, na Barcelona te hebben gepasseerd komen we aan in Gavá. Deze massa camping is donker en ligt precies in de aanvlieg route van het vliegveld waardoor er tot 1 uur ´s nachts elke (zo voelt het) minuut een vliegtuig land of opstijgt. Na moeizaam een plaatsje te hebben gevonden omdat alles gewoon ronduit slecht was direct besloten de wekker om 5 uur te zetten, vroeg het bed in te duiken en zo snel als mogelijk Barcelona stad in te gaan, met de camper, want Does mag niet in een stadsbus. Quote van de campingbaas:`They have to grow up in Spain, it is allowed to kill bulls in an arena for fun but to have a dog in de citybus is forbidden, so stupid!´ Wederom een wijsheid uit Spanje. Midden in de stad op zo´n 2 km van Sagrada Familia onze Otto geparkeerd op een beveiligd terrein waar we diezelfde nacht ook kunnen blijven staan om te slapen. Eenmaal aangekomen waren Renée, Does en ik nog slaapdronken van de korte nacht en hebben we nog 2 uur in ons mobiele huis geslapen. Hierna de stad ingelopen, en omdat het voor Does een inspannende dag zou worden besloten rustig aan te doen en een aantal dingen te bekijken maar voornamelijk te relaxen. De kant waar wij vandaan komen is denk ik de meest lelijke kant van Barca, achter ons ligt Stadio Jordi en het Olympisch dorp. We lopen wat trappen af en komen in een normaal wijkje van Barcelona, en via Stadio de Catalunia te lopen hebben we op Rambla Catalunya lekker ontbeten, genieten van het ochtend zonnetje en de drukte van de Catalaanse medemens en de groepen toeristen die voorbij lopen. Op zoek naar het Casa Batillo volgens de kaart moet het op de hoek zijn maar als we verderop mensen naar boven zien staren en de vele foto´s maken beseffen we dat we net verkeerd zitten. De schittering van het keramiek komt je tegemoet en de middagzon zorgt dan ook voor een mooi schouwspel te midden van de grijze straten van Barcelona. Op naar het grote onafgebouwde en inmiddels al 130 jaar durende bouwproject van Barcelona, Sagrada Familia. Door de straten van Barcelona krijgen we nogal wat aandacht, niet vanwege ons, maar vanwege onze harige reisgezel. Overal wordt ze vertederend aangekeken door voornamelijk Catalaanse vrouwen. Waarvan er ons zelfs één aanspreek en foto´s van haar eigen hond laat zien. Hondenliefde is universeel, zo zie je maar weer, zelfs in Barcelona is Does geliefd. Onze tijger houdt het goed en loopt gezellig naast ons en, zo lijkt het, kijkt haar ogen uit. We komen aan bij het bouwwerk, waar het vol is met toeristen, bussen vol stappen uit of pakken de hop on of de hop off bus om dit met levende lijven te zien. Een waar zakkenrol paradijs denken wij. De versieringen zijn overdadig en op elke vierkante centimeter zit weer net een ander detail waardoor je blijft kijken, het is dan niet de grootste kathedraal of de hoogste maar zeker wel de meest gedetailleerde, heel bijzonder! We willen er allebei wel in maar dat moet met een soort aflossing gebeuren omdat Does niet naar binnen mag, de kaartjes zijn echter pas om 18 uur geldig dus we laten het schieten, op naar Park Guell. Via één van de vele dierenzaken in de stad lopen we naar boven. Eenmaal aangekomen kopen we hier wel een ticket om o.a. de Spaanse banken te bekijken van Gaudi, maar het gratis park zelf is ook al zo mooi dat het wandelen over de vele terrassen (met bomen en planten, niet een restaurant terras voor de verandering:-)) ook al een beloning genoeg is. We lopen het eerste terras op waar zich net een gitarist installeert om het mooie uitzicht over Barca te complimenteren met een Spaanse gitaarmuziek. En terwijl ik samen met Does wegdroom en uitkijk over de stad onder het genot van het gitaarspel loopt Renée nog verder naar boven om het uitzicht nog wat grootser te krijgen en een paar gebouwen bovenaan te bekijken. Na nog even wachten komt onze timeslot van een half uur (maximale bezichtigingstijd) voor de Spaanse banken en alles wat erbij hoort in zicht dus we gaan in de rij staan om snel aan de beurt te zijn. We lopen rond en de bijna natuurlijke en vrouwelijke vormen van de banken contrasteren enorm met de grote, bijna onverwacht zandvlakte van de arena die er voor ligt. Het is dan ook dan in het begin van 1900 dat deze locatie voornamelijk werd gebruikt voor Flamingo feesten en samenkomsten wat de arena vorming opstelling direct verduidelijkt. Het uitzicht is mooi maar waar alles op gebouwd is misschien nog interessanter als je nl. onder de Spaanse banken bent kom je in een wirwar van pilaren terecht en waar er vier samen komen worden ze verbonden met een schotel van keramiek, de één wit en rustig, de ander extravagant met uitstulpsels van een fantasie vorm. Iets verderop zijn de bogen van Gaudi waarin een soort natuurlijke vorm een stenen gang is gemaakt en waar sommige pilaren met één steentje de boog omhoog houdt. Van hieruit pakken we een taxi, waar wel honden in mee mogen en we arriveren al snel in de Ramblas, een grote straat met daarachter een wirwar van leuke kleine straatjes waar je heerlijk kunt eten en je voeten kan laten rusten na een dag lopen door deze mooie stad. We eten bij 2 verschillende restaurantjes tapas en om een uurtje of 10 pakken we weer een taxi om ons bij Stadio Jordi (waar U2 een concert gaf) af te zetten. Dit hoogste punt van Barca is toch wat groter dan gedacht en we raken ´s avonds de weg kwijt, maar onder het geluid van de populaire Ierse band, vinden we uiteindelijk na een uurtje te hebben gelopen onze vertrouwde camper. We vallen alle drie in diepe slaap om de volgende ochtend om 8 uur de camper buiten de poort te rijden om hier nog snel een ontbijtje te verstouwen. We rijden richting Taramit aan de zee vlakbij Taragone. Hier blijven we 2 dagen om lekker uit te waaien op het strand en lekker te genieten om Doeska samen met ons te zien zwemmen in de zee. Het weer is goed en we kleuren een beetje bij. Amposta Op naar Taragone, deze stad die op de route ligt naar de Delta bezoeken we een beetje onverwachts en we lopen dit middeleeuwse stadje dan ook met een glimlach tegemoet. Er is een toeristisch marktje waar iedereen in middeleeuwse kledij zijn spullen staat te verkopen. Na een hapje en een drankje rijden we naar de Delta. Dit plat stukje Catalonië ziet er uit als Nederland als het i.p.v. weilanden rijstvelden zou hebben. Onwerkelijk als je inmiddels gewend bent de heuvel op en af te gaan. We komen aan en parkeren de camper op een gratis plek vlakbij het bezoekerscentrum. Terwijl Renée aan het rondlopen is komt er een stel(toevallig Nederlanders) langs mij heen, een beetje strompelend, richting hun camper lopen. Kort hierna schiet er een hond het riet en iedereen is in rep en roer. Al snel wordt de hond gevonden en ik denk dat het alles weer kalm is. Niets blijkt minder waar want iedereen (terwijl ik rustig een boek aan het lezen ben) staat opgewonden heen en weer te lopen. De man van het strompelende stel blijkt een hartaanval te hebben gehad en de Politieauto's (3), Ambulance én Traumahelicopter komen heel snel nadat de man is neergevallen. Hij overleeft het niet. De vrouw stond radeloos bij de camper. Dit was toch ondanks dat we er weinig van dichtbij hebben meegekregen een wake-up call voor ons. Zijn we straks goed verzekerd? En wat doen wij als? De volgende dag is de vrouw weer terug en wordt ondersteund door een locale agent. We hebben de vorige avond nog wel naar een mooie en karakteristieke zonsondergang gekeken. Maar we kwamen hier om de Flamingotrek te zien. Het weer is hier slechter aan het worden en wij beslissen ongedane zaken het binnenland in te rijden. Nog onder de indruk van de kwestie van gisteravond vroeg. Miravet We rijden nu al enige tijd om de Paeje (tolwegen) heen, waardoor je op de meest mooie wegen van Spanje rijdt, het landschap is gevarieerd, gevarieerder dan Frankrijk en we genieten dan ook met volle teugen van de terracotta kleuren, de sinaasappelbomen afgewisseld met de wijnvelden en het groen van dit mooie gebied. Op de route naar ons einddoel in Aragon doen we nog een Catalaanse bestemming aan, Castel Miravet. Dit kasteel bovenop een rots met een piepklein dorpje aan de voet ervan is vanaf grote afstand al te zien. Via de smalle straatjes en de 10% stijgende weg rijden we naar boven. De adviessnelheid is hier 20 km per uur en Otto zou wel sneller willen maar dat lukt niet dus we volgen zoals het hoort de snelheid en minder zoals aangegeven. Hierboven heb je een geweldig uitzicht over het mooie gebied. Na het betalen van de entreegelden splitsen we ons weer in 2 groepjes op, Renée en Does wachten terwijl ik dit kasteel als eerste uit het jaar 1048 bezoek. De hele structuur staat nog en is verre van een Ruïne, tuurlijk de houten vloeren en zo zijn weg maar het gehele casco staat en mede door de goede bewegwijzering kun je het hele kasteel doorkruizen. Hierna is Renée aan de beurt en ik wacht samen met Does op een mooi punt en pak mij boek erbij. Want op zo´n punt lezen dat kan niet vaak. Genietend van het uitzicht duren de bladzijdes lang en voor ik het weet is Renée na zo'n driekwartier alweer terug. Ook onder de indruk van dit mooie en oude bouwsel. We rijden door naar Tamarite de Litera. Om hier een nacht gratis vlakbij een voetbal stadion te overnachten. De volgende ochtend weer op tijd eruit en richting Alquezar te rijden. Aragon De ondergewaardeerde buurprovincie van Catalonië. Het landschap veranderd een beetje. De wegen worden iets vlakker en verraden nog niets van de diepe dalen waar dit gebied om bekend is. Na een anderhalf uur rijden komen we aan op onze camping. We kunnen hier weer douchen en hebben weer 220v. Die middag om een uurtje of 13:00 rijden we naar het stadje Alquezar om vanaf daar een wandeling van 1,5 uur te maken. Het stadje heeft ook een Kasteel en een buitengewoon uitzicht op de canyons en hoge gesteenten die van onderuit naar boven rijzen. Daar onderin loopt een kraakhelder riviertje. Natuurlijk moet er eerst gegeten worden want menu del Dia wacht op ons, die verorberen we, het uitzicht was echter wel smakelijker dan het eten. Via een omweg, maar wel een officiële weg, want we vinden de normale route naar beneden niet starten we onze wandeling. En deze weg blijkt eigenlijk veel mooier te zijn, het pad leidt ons langs de enorme rotswand waar het hele stadje en kasteel op rust. De wanden die naast ons omhoog stijgen gaan bijna verticaal de lucht in waardoor je een heel nietig gevoel hebt als je er langs loopt, een beetje hoogtevrees de andere kant op. Beneden is een watervalletje waar we heerlijk onze voeten (ook Does) laten afkoelen in het ijskoude en kraakheldere bergwater. Vervolgens gaan we terug naar boven via een grof grind pad lopen we het enigszins steile maar begaanbare pad omhoog waarna we weer in het stadje terug komen. Die nacht vriest het 3 graden dat terwijl het overdag nog zeker 23 graden was. De sterren stonden vannacht helder aan de hemel zonder een wolkje te zien, het steelpannetje zo helder, zonder de lichtvervuiling van een stad of dorp dat het genieten was om dit te mogen aanschouwen. Donderdag(15-10-2015) hebben we een langere wandeling (4 uur) gemaakt van Alquezar naar Asque en via een andere weg weer terug. De wandeling bracht ons van de ene verbazing in de andere want de uitzichten blijven geweldig. En het was voor ons een van de mooiste wandelingen ooit. Het pad was goed begaanbaar en Does liep vol trots het grootste deel voorop, alleen het laatste stukje was toch vrij steil maar ze bleef goed doorstappen. Vanaf het stadje in de buurt moesten we eerst een bergkam over om vervolgens genietend van een grandioze uitzicht naar beneden zigzaggen. De paden waren goed begaanbaar maar het losse grind en toch af en toe steile hellinkjes maakte het soms lastig om te lopen. Van bovenaf zag je de haarspelbochten al goed liggen en de locale bevolking heeft er dan ook veel tijd in gestoken het pad zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen. Onderaan kwam je uit op een oud maar gerestaureerd bruggetje die je over het stromende bergwater geleide. Van hieruit was het omhoog, heel erg omhoog maar ook hier vergemakkelijkte het uitzicht het lopen continue. Je raakt afgeleid als het uitzicht zo mooi is. De arenden vliegen boven je, zeilend op de thermiek om alsmaar hoger boven de bergen te komen, soms wel 2, 3 of soms 10 tegelijkertijd. We genieten hier van de natuur, de rust van bijna geen toeristen en het heerlijke weer met strak blauwe lucht een scherpe zon met af en toe een koel briesje. Bovenaan is een rustpunt waar we uitkijken over het hele gebied. Hierna is het een behoorlijk stuk naar beneden naar het dorpje Asque, een klein gehucht met een paar huizen en voor ons het draaipunt terug richting Alquezar. Via een totaal andere route lopen we terug. Eerst tussen de olijfbomen waarna de rotsachtige omgeving weer begint. Vanaf een hoog punt lopen we via het omheinde pad naar beneden. Helemaal in de vallei is wederom een oude brug die ons naar de andere kant toebrengt en via een rotsachtig en heel steil pad weer op het niveau van het dorpje brengt. We pakken de camper weer en rijden naar ons stekje op de camping. Morgen vertrekken we weer, verder Spanje in. Spanje is toch meer dan de Costa alleen, dat blijkt wel weer! Olé! Groeten, Renée, Doeska, Otto en Joris. |
Girona
Wat een mooie stad, elke straathoek verrast je, een aanrader. 
Barcelona
De niet te missen stad van Catalonië, voornamelijk Park Guell en de straten achter de Ramblas. 
Alquezar
Aragon, het landschap met pieken en dalen. De mooiste locatie voor fantastische wandeltochten. |
