We zijn geland. En direct zitten we er weer in. Heerlijk! Het eten, het geregel, de vriendelijke mensen. Alles bij elkaar heeft het vanaf het wegrijden in Rekken tot aan kota Ambon 33 uur gekost om op dit mooie eiland aan te komen. We zitten na een brakke nacht (de vlucht met Etihad was prima) en een krap vluchtje met Lion Air in Hotel/ Guesthouse Asri (175k) in Ambon city. Deze zit op loopafstand van de haven. Vanwaar onze Pelni boot Tidar (110k) morgen tussen 14:00 en 16:00 vertrekt. Dit alles hebben we samen met wat huishoudelijke zaken vandaag direct geregeld. Hierna zijn we even een paar uur het bed in gedoken. Inmiddels is het 8:00 ' s avonds. De eerste Nasi Goreng achter de kiezen, Kopi en The bij de fleet. Wij gaan morgen naar de Banda eilanden, we verwachten dat we daar t/m 20/09 blijven en dan de boot terug pakken naar Ambon of we pakken de 23ste een boot door naar de Kei eilanden. Onze bestemming op Banda is Pulua Ai, CDS Bungalows, maar dit geplan is geen garantie want alles kan altijd wijzigen.... heerlijk weer zo vrij te kunnen reizen! Laat het avontuur maar weer beginnen! " Ambon is de hoofdstad van de Molukken, ongeveer 330.000 inwoners. De stad is een mengeling van nieuw en oud, chiq en arm, de straten zijn breed, hier en daar afval maar niets overdreven. Wat ons direct opvalt is : geen toeristen..... We zitten in een uithoek en dat bevalt goed. In Ambon zelf is weinig te beleven, een haven, stad, winkels, hotels etc maar weinig bezienswaardigheden. Morgen gaan we naar de Banda's" Op naar Banda.
Nadat we aan waren gekomen in Ambon hebben we direct een kaartje gekocht om in 8 uur naar de Banda's af te reizen. We moesten hier tussen 14:00 en 16:00 zijn. Wij waren er natuurlijk keurig op tijd, 13:50. Eigenlijk zo gek, je loopt direct de grote industriële haven op waar ergens in een hoek een wachtruimte is geplaatst. We liepen naar binnen, het bleek een grote sauna te zijn waar eigenlijk niemand meer in paste dus iedereen zat op de grond en zoals de echte indonees is hier natuurlijk op ingespeeld. We konden een soort stucloop kopen voor 10k. Eerst afgeslagen natuurlijk want ja, je wil gewoon een stoel. Maar be as a local dus ook wij zaten binnen enkele ogenblikken op de grond met ons stukje stucloop. Toen begon het wachten. Omdat we zo naar het leek de enige westerlingen waren hadden we behoorlijk veel bekijks. Iedereen die een beetje Engels kon zat tegen ons te praten. En ook wanneer ze het niet konden begon men tegen ons te praten. Altijd de standaard vragen alsof ze het afspreken. ( where are hou from, married, babies, no? Why? Where are you going) Het blijft toch wonderbaarlijk dat ze ons zo open, relax en zonder bijbedoelingen vragen stellen. Ook wanneer we zeggen dat we Belanda zijn wordt er niet vreemd gereageerd. Dat was op Sulawesi af en toe wel anders. Om 3 uur hoorde we dat de boot vertraging had. Hij zou om 8 uur aanmeren en dan om 10uur vertrekken. Pff het lange wachten werd dus nog iets langer. Inmiddels hadden we een beetje aangepapt met een van de schoonmakers van de haven en door hem werden we om 6 uur verteld dat de boot om 12 uur 's avonds aan zou komen. Dus met een vertraging van 12uur mochten we dan de boot op. Inmiddels hadden we onze stucloop en tassen naar buiten verplaatst want een van de locals gaf ons de tip lekker buiten te gaan zitten. Weg uit de sauna! De uren verstreken en met een powernapje hier en daar stond in een keer de boot aan de kade, het was 23:30. Onze spullen bij elkaar verzamelt en in de lange rij gaan staan om de boot op te komen. Als eerste ging er een massa kruiers de boot op. Dit schouwspel zag er het meeste uit als ratten in een riool die over elkaar heen kropen om als eerste op de boot te komen. 50 of 60 mannen tenger en gezet duwde elkaar opzij om de boot op te rennen. Hierna waren de passagiers aan de beurt, door een soort trechter werden we om hoog gestuwd deels door eigen kracht en deels door het geduw van achteren. En in al die chaos stonden er ook nog mensen de kaarten te controleren en zwartvaarders er uit te pikken. Wat een gecontroleerde choas! Bizar! Eenmaal binnen hielpen de eeuwig aardig Indonesiërs ons direct weer op weg. Zij dachten dat we een 1 ste klas kaartje hadden en verwezen ons naar boven... maar we hadden een Ekonomi kaartje. Dus mochten we aansluiten naar de onderkant van het schip. Gigantische slaapzalen, 500 bedden 6+6 tegenover elkaar. Ik denk dat we daar met grote ogen hebben gestaan. En door het eeuwige geduw van degene achter ons werden we verder de ruimte ingeduwd. Rechts naast ons werden we gevraagd om nog 2 lege bedden te bezetten. Ook weer zo aardig. Het was een groep mensen die op weg was naar Tual, Kei Islands (onze volgende bestemming) Zij hadden nog een reis van 21 uur voor de boeg. Eenmaal neergeploft en de normale voorstel en vragen ronde gedaan vielen Renee en ik diep in slaap. De tas met waardevolle zaken tussen ons ingeklemd. De reis mocht beginnen. Echter na 2 uur weer wakker te zijn geworden waren we nog niet vetrokken, we lagen nog steeds in Kota Ambon. Je leert hier direct ontstressen want relax, ga zitten en wacht gewoon tot dat er iets gaat gebeuren. Om 2:15 gingen we dan. De nacht zelf was brak, om het uur wakker maar toch werden we allebei om 5 uur enigszins fris toen het ochtend gebed over de speaker van het schip blies. Met tuitende oren vielen we nog 2 uurtjes in slaap. Met de slaapkorsten nog in de ooghoeken werden we goedemorgen verwelkomt door een heel goed sprekende Bandanees. Of we al een guesthouse hadden en of we nog meer informatie nog hadden. Pff nadat we de dikke ogen weggewreven hadden gingen we met hem in gesprek. Super aardige jongen. Chinta heeft een telefoonzaakje, studeert en is leraar Engels. Aan enthousiasme geen gebrek. Weer wat wijzer. Inmiddels wisten we dat we om 9 uur in Banda aan zouden komen. En dit keer klopt het, De Gunung Api (betekent vuurberg) torende al boven de zee uit terwijl de rest van de eilanden alsmaar meer zichtbaar werd. "De banda's (spice islands) nu kan ik de jaartallen mis hebben maar rond en na 1600 hebben deze eilanden grote rol gespeeld in de machtsposities van de zee varende landen, zoals de VOC. De VOC heeft hier tot vandaag een diepe indruk achtergelaten want door het systematisch uitroeien van de locale bevolking, het claimen van land en het planten van nootmuskaat plantages heeft de VOC hier een behoorlijke vinger in de pap gehad. Iets waar je zonder achtergrond info trots op kan zijn maar, wanneer je de details leest of hoort, hoe 'we' hier hebben huisgehouden moeten we er eigenlijk over zwijgen. Hier ligt trouwens ook het eilandje Rhun welke is geruild met zoals het nu heeft Manhattan. Ook dit is onderdeel van onze historie." Aan bakboord zijde zwom een groep dolfijnen terwijl wij langzaam de haven binnen voeren. Op dat soort momenten maakt dat hele wachten helemaal niet meer uit. De ervaring, het vriendelijke, de uitzichten en de omgeving zijn waardevoller dan welke verloren (20) uren dan ook. Inmiddels hebben we een heerlijk maar simpel guesthouse gevonden, Delfika 2 (175k) vlakbij de Jetty. Met uitzicht op de Gunung Api. We hadden eerst geprobeerd te boeken bij Mutiara (200k) echter was dit gezellige hostel volledig volgeboekt, de sfeer komt daar de poriën uit. De kamers en verzamelplaatsen zijn ingericht met koloniale meubelstukken en relieken uit tijden van welleer. Abba (eigenaar) probeert hier echt een sfeer te creëren. `s Avonds zijn we dus direct die kant opgegaan om een van de, volgens de Lonley Planet, befaamde diners (80k) te verorberen. Heerlijk! De tafels zijn huiselijk in gericht waardoor iedereen bij elkaar aan tafel zit. Direct komen we met een aantal mensen in gesprek. Zo gezellig! O.a. Michael en Rebecca (Zwitsers) zij zijn al 10 maanden aan het reizen. Sam en Suzie (Austalie / New Zealand) Osvaldo en Liza (Oostenrijk) en John (Bask) Na deze gezellige en smakelijke avond zijn we hier elke Banda avond geweest, in een woord heerlijk. Tijdens de Lunch hadden we John al ontmoet bij Delfika 1. Met hem hadden we al afgesproken de volgende dag te gaan snorkelen. En tijdens het eten hadden we al met Rebecca en Michael afgesproken dat ze mee zouden gaan met het snorkelen. De Lavastroom, Krab Island en Pisang. Met zijn 5-en gingen we die ochtend op pad. De boot (400.000) heeft de hele dag heerlijk rondgedobberd in het strak blauwe heerlijk heldere water. Snorkelen Met een kabbelend gangetje gingen we naar de Lavastroom van de laatste uitbarsting. De lavarotsen komen ons natuurlijk direct bekend voor na vorig jaar op Pulua Siau. Onderaan in de zee is een kettingreactie ontstaan waardoor het koraal als een gek is gaan groeien. Het lijkt net of de aarde het ene leven voor het andere vervangt. De vissen daar waren in grote getallen aanwezig, zo mooi. Echt op hetzelfde niveau dan Bunaken of tijdens een snorkel trip in Labuan Bajo. Hierna naar Krab Island ook deze plek was weer geweldig, Door de stroming kon je heerlijk langs de muur van koraal drijven. Pisang is niet geweldig, je kan beter langer bij de lavastroom of bij het eiland blijven. De grap is wel dat op dit eilandje Rudy woont en hij ons aansprak in het Nederlands en ons een foto liet zien van de laatste Belanda op Banda. Aanvankelijk had hij het over zijn broer in Almelo.... Ik dacht we krijgen een foto te zien van een Molukse man. En tot mijn grote verbazing zit daar een Orang Putih (wit mens) naast Rudy...grappig. Na dit heerlijk ontspannen maar intensieve dagje was het weer tijd voor een heerlijke maaltijd bij Mutiara. Gunung Api De volgende dag zouden we eigenlijk naar Ai gaan. Maar omdat iemand riep laten we de Gunung Api (666 meter) beklimmen, hebben we onze plannen direct gewijzigd. Aanvankelijk klonk dit perfect echter bleek het een hele zware opgave te zijn zowel de berg op als bij het naar beneden gaan. `s ochtends de wekker gezet en met de jungle boots aan zaten we te wachten op Michael, John en Rebecca. Barry de eigenaar verklaarde ons bijna voor gek dat we zo laat (8 uur) nog de berg opgingen. Hij gaf aan dat je eigenlijk om 6 uur omhoog moet en rond 8 omlaag.... ach ja we blijven toeristen.....;-). Iedereen verzamelt en na enige moeite een ritje met een klein bootje naar de overkant gekregen. Het oude mannetje vroeg hier slecht 15 k voor. Vanaf het huisje omhoog. Bij de eerste stap heb je direct het idee dat het alleen maar omhoog gaat. En dat is ook zo. Vanaf moment 1 is het zwaar en nadat je het eerste enige echte rustpuntje tegenkomt wordt het pittiger. Vanaf daar liggen er overal losse stenen ter grootte van grind op het hele pad waardoor je geneigd bent en vaak moet lopen als een aap. De paden zijn zo steil dat normaal lopen bijna geen mogelijkheid is. De vegetatie wisselt zich rap af met varens naar struiken, palmbomen en dode bomen. Na ongeveer een uur lopen zijn we op het midden. Pff, ik was kapot, ik kon niet meer alle conditie leek weg. Renee en John hadden het ook zwaar maar konden het nog wel aan. Rebecca en Michael waren al aan het doorlopen want zo bleek achteraf Rebecca heeft een hekel aan Trekking dus liever nu dan later klaar was met dat geloop... Op een bepaald moment wordt het pad alsmaar steiler, echt niet leuk. Op een bepaald moment wordt de vegetatie dunner en lager waardoor de top zichtbaarder wordt. Na 2 uur buffelen, vloekend en scheldend de top bereikt. Ik denk dat we nu weten waarom er geen bergen in Nederland zijn. Pff wat een tocht. Het uitzicht waarom we dit hele gedoe hebben doorstaan was daarin tegen geweldig. Uitkijkend op Bandaneira terwijl de wolken voorbij glijden is een magisch gezicht. Kijkend naar Krab Island met het koraal zichtbaar van zo hoog zakt de hele frustratie van het klimmen weer een beetje. De vulkaan zelf is zo dood als een pier. Hier en daar komen de zwaveldampen je tegemoet maar geen kolkende lava, helaas. Hierna naar beneden, dit was nog irritanter dan naar boven gaan. Bij elke stap glijden de stenen voor je uit waardoor je eigenlijk 600 meter gehurkt glijdend naar beneden gaat. Zo irritant. Na een uur gokte Renee en ik dat we nog maar op 1/3 zitten. John, Rebecca en Michael lopen inmiddels ver voor ons uit. na 1 uur en 45 kei hard bikkelen komen we bij het rusthuisje aan. Hierna komt het enige zoals het achteraf bleek makkelijke gedeelte aan bod. Binnen een kwartier kwamen we bij de waterkant aan, met ons armen juichend omhoog, verklaarde we de klus geklaard. De tocht heeft ons allen zwart gemaakt van het stof. En nadat we de overkant hebben bereikt stappen we direct onder de douche om het zwarte lava stof van ons af te spoelen. Hierna weer een geweldige maaltijd. De plannen voor de volgende dag zijn snorkelen bij het eiland Hatta. Een van de mooiste plekken in de omgeving om een dag te snorkelen. Hatta Nadat we bijna de klok rond hadden geslapen werden we om 6:30 wakker om lekker op tijd te ontbijten. De Trip naar Hatta is een lange. Het boottochtje duurt met hetzelfde kabbelde gangetje 1 uur en 40 minuten (650k). Het eiland komt alsmaar dichterbij en de Pantai Puntih`s (witte stranden) tekenen zich alsmaar meer af aan langs de randen van Hatta. De eerste snorkelduik is geweldig, Het anker werd net bij de rand van het koraal afgegooid. De muur van koraal duikt omlaag richting het eeuwig donkere. De hoeveelheid vissen is echt ongelooflijk. Nog nooit hebben we zo veel vissen én gezond koraal gezien. De muur (drop-off) gaat geheel rond het eiland. We laten ons leiden door de lichte stroming. Renee blijft wat dichter bij de boot waardoor ze de grote Napaleon vis mist. De vis is minimaal 1,5 meter breed en 1 meter. En drijft heerlijk rond in het water op zo`n 7 meter. Het groene gevaarte had ons niet in de gaten of vond ons zo onbelangrijk dat het gewoon zijn normale ding deed. Hierna gingen we naar een volledig verlaten strand echt picture perfect alsof het gephotoshopt was, een postkaart. Hier hebben we onze door Barry bereide lunchpakketten gegeten. Terwijl Renee, Michael en Rebecca aan het lezen waren zijn John, Suzie, Sam en ik nog even wezen snorkelen. Tegen de stroom inzwemmend kwam ik weer aan bij ons strand, Uitgeput viel ik op de handdoek terwijl Renee de omgeving volledig in haar op aan het nemen was. Echt genieten dit! Hierna zijn we nog naar een ander plekje gegaan om nog een maal te snorkelen. Wederom een mooie plek maar niet echt te vergelijken met de plekken rondom Hatta. De terugweg was daarin tegen ook behoorlijk wild, de golven sloegen over het dek en terwijl wij ons probeerde vast te houden moest de kapitein erg lachen, waarschijnlijk keken we allen bij vlagen niet zo happy. Eenmaal aangekomen was het wederom douchen en eten. Deze avond (19de) was Suzie jarig dus na het voortreffelijk diner hebben we een taart gegeten, mierzoet maar wel aardig lekker. Michael had een soort wijn gehaald, niet te zuipen. Het was een drankje wat zo zoet was dat de haren recht overeind gingen staan. Verjaardag Om 7 uur werd happy birthday zachtjes in mijn oor gezongen. `s Ochtends had Renee bij het ontbijt ook een heerlijke taart verzorgt. Samen met Suzie en Sam hebben we deze grotendeels verorbert. De rest verblijft allemaal in een ander guesthouse dus waren nog lekker aan het slapen. Na de taart, het ontbijt hebben we onze spullen gepakt en via Mutiara zijn we naar de boot gegaan. Aanvankelijk hadden we met Rebecca en Michael afgesproken om naar de Kei islands te gaan maar omdat de vlucht pas maandag gaat hebben we een alternatief....... Het meesterlijke Raja Ampat te Papua!!!!! Een van de top locaties in de wereld. Een weekje op de mooiste stranden ter wereld dat gaat geweldig worden. Inmiddels zitten in Citi Hub (330k) heel erg mooi hotel in Ambon. We hebben net 8 uur tussen Bandaneira en Ambon gevaren. Nadat we een kort in de Citi Hub hebben geslapen, lopen we `s ochtends naar het eerste beste tourist kantoortje om onze tickets voor de komende periode vast te stellen. Als eerste de tickets naar het beloofde land Raja Ampat, deze vlucht vertrekt enkele uren later naar Sorong. Dit is een van de grote steden in Papua. Vervolgens boeken we direct de vlucht naar de Kei Islands in het zuiden van de Molukken, de vlucht terug naar Ambon en de vlucht terug naar Jakarta. Dit alles zodat we zeker weten dat we niet te veel moeten wachten op de diverse locaties. Maar ook zodat we optimaal kunnen genieten van de extreem mooie locaties welke de Molukken en Papua te bieden hebben. Nadat we in het totaal 600 euro hebben uitgegeven aan tickets zijn we klaar. Maar ook klaar voor de trip naar Raja Ampat. Rebecca en Michael waren wat sneller klaar en zijn reeds naar een supermarkt geweest om het een en ander in te slaan. `Raja Ampat ofwel 4 koningen wordt uitgebreid beschreven in diverse reismagazines als het pure onbedorven gedeelte van de wereld, het levende aquarium. Dit deel van Papua bestaat uit ontelbare eilanden, een ruw onbedorven gedeelte van de wereld welke voor een groot gedeelte onbewoond is. Het water is blauwer dan blauw en altijd helder. Men doet hier meer moeite dan waar dan ook om de afval stromen tegen te gaan. Behoud, voorlichting en genieten.` Michael en Rebecca reizen al enige tijd maar reizen ook met redelijk zware tassen. En op de binnenlandse vluchten met Wings mag je maar 15kg p.p. meenemen. Nadat we kort in de rij hadden gestaan waren onze Zwitserse reisvrienden eerst aan de beurt. Michael, die soms nogal heetgebakerd kan zijn, kreeg te horen dat ze moesten bijbetalen voor de tassen, echter op een grote banier van de Lion Air group waaronder Wings Air valt stond dat iedereen 20 kg en 1 stuks handbaggage mee mocht nemen (Renee en voldoen trouwens met gemak aan het 15kg limiet) Maar er ontstond een hevige en toch lachwekkende discussie tussen Michael en de 10 man/vrouw achter de diverse balies. Voor dat je het wist had Michael de grote banier op de hoge balie gezet waarmee hij wees op de 20kg en hier gaf hij aan dat het eigenlijk onzin was dat ze die banier hadden waarna hij hem in de hoek zette zodat niemand het meer zag. Hij maakte er een show van.... Inmiddels had ik gevraagd onze tassen te wegen en een beetje te compenseren met die van hun. Tevens hadden ze wat spullen uit de tassen gehaald. Waardoor het gewicht nu min of meer klopte maar we nu in het totaal 8 stuks handbagage hadden! De vlucht tussen Ambon en Sorong gaat voorspoedig op de heftige turbulentie na. Het is slechts een uur vliegen tussen deze 2 steden. Eenmaal aangekomen verwacht je dat iedereen in z`n nakie rondloopt met een huid zo zwart als de nacht maar niets is minder waar. Sorong is een mengeling van Molukkers/ Sulawezen en Papuas. De eerste aanspraak die we hebben is : Welcome to Papua, smoking, drinking, marihuana! Okay, daar stonden we dan met z`n vieren, onze rugtassen vol met rum en whisky. Dit omdat er op de eilanden geen drank te verkrijgen is en je deze alcoholische drankjes toch makkelijker warm kan drinken dan bv bier. Op het vliegveld komen we met een touristoffice in gesprek. En via haar hebben we snel een taxi geregeld voor 100k. Nadat we 5 of 6 hotels hebben gezien gaan we terug naar de 2de bezichtiging. De kamers in Sorong zijn duur. Maar City View Hotel (430 k) biedt goede kamers en een degelijk ontbijt. De rest van de hotels zoals de Meridian zijn echt beneden elk niveau. Spullen gedumpt en afgesproken over een uurtje in de lobby te zijn. Op zoek Makan (eten) en Minimum (drinken). In de LP werd een eettent omschreven dus we pakte de eerste beste Bemo (minitaxi) hier naartoe. Eenmaal aangekomen bij het restaurant pakte we de eerste beste menukaart en wat altijd een goed meetpunt is zijn de prijzen voor het bier. Een biertje hier zou 87k per fles kosten wat ongeveer 6 euro is. Ongelooflijk wat duur, zelfs voor Europese maatstaven. Vervolgens via een straat verkoper (waar het bier een normale prijs had) richting het water gelopen, hier hebben we geproost op onze nog te komen avontuur in Raja Ampat. Vervolgens via de weg gelopen naar de locale vismarket waar je een heerlijk vers gebakken vis, garnalen en kreeften voor een prikkie kan krijgen dat alles tezamen met Nasi Putih en groenten. De keuken en eetgelegenheid bevinden zich onder een blauw bouwzeil en zullen in Nederland geen prijzen winnen zoals de Michelin sterren maar we hebben honger, er zitten locals (heel belangrijk) en de vissen zijn er vers uit. Na een heerlijk maaltje euhm feestmaaltijd! Weer terug naar het hotel en na een goede nachtrust op de comfortabele bedden zijn we al weer vroeg uit de veren. Op naar een van de supermarkten om nog meer proviand in te slaan. Na het shoppen laten we alles verpakken in grote kartonnen dozen zodat we het makkelijk de boot op kunnen nemen. Direct hierna na wat te hebben gebrowsd op het internet hebben we een taxi geregeld. Eenmaal aangekomen op de Jetty werden we gesommeerd een kaartje te kopen. Er was structuur! De een schreef ons in, de ander nam het geld aan en een derde gaf de kaartjes. Voor Indonesische begrippen is dit niet alleen logisch maar heel efficiënt..... Op naar de boot, terwijl de dames bij de tassen staan te wachten sjouwen Michael en ik de lichte tassen van ons de enorm zware van hun en de proviand dozen aan boord. De Baharia Express brengt ons in 1 uur en 40 minuten voor 130k naar Wai Sai. De haven van Raja Ampat. Eenmaal aangekomen in Wai Sai zou er een boot voor ons staan te wachten naar `Kordirie` een Homestay met `Bungalows` op een wit strand met palmbomen op het grootste eiland van Raja Ampat: Pulua Gami. Terwijl we aan het wachten waren werden we aangesproken door de enige andere backpackers: 2 Duitse jongens welke in eerste maar ook in tweede instantie vreemd overkwamen. De een heeft een surfboard bij zich en de ander kleed zich alsof hij op safari gaat. Ach ja de computernerds gaan ook op vakantie maar het kwam allemaal nogal vreemd over zeker omdat er in dit deel van Raja Ampat geen of nauwelijks golven waren. In de haven zouden we worden opgehaald door Kornelius. Hij zou mij aanspreken met het signalement `tall guy, yellow shirt`... Op een bepaald moment vroegen enkele locals waar we naar toe wilden en op wie we aan het wachten waren. Wij gaven het bovenstaande aan maar geen man in velden of wegen te bekennen die de beste man kende. Tot een bepaald moment het leek alsof ze ons een hak wilden zetten en ons eventueel naar een ander Homestay probeerde te loodsen. De man in kwestie stelde zich voor als Kornelius maar kende mijn naam (Joris) als ook de omschrijving van mij niet. Zo frustrerend het gevoel genaaid te worden. Maar op een bepaald moment bleef hij met zijn bahasa aandringen en bleef ook bij ons staan. Michael en ik hadden er een slecht gevoel bij en wilde hem terecht zetten dat hij dit niet kon maken. Maar wat wil het lot. De boot komt aan met een soort begeleider/tolk Ranny, zij verteld dat hij de eigenaar is en ons graag ontvangt in zijn Homestay.... Michael en ik hebben toen met het schaamrood op onze kaken ons excuus aangeboden. Maar het blijkt dan wel weer dat de taalbarriere af en toe funest kan zijn. De boot tocht (600k) naar de Homestay duurde 2,5 half uur ( terug trouwens 40minuten???) wat zeker geen straf was omdat vanwege het invallen van de avond de boot over het heldere water scheerde. Om 6 uur is het hier namelijk al pikkedonker en door het breken van het water licht het plakton op, alsof er een soort vuurwerk watershow aan de voorkant van de boot afspeelde. Een magische gezicht een soort welkom wat je droomt. Na ongeveer 1 uur komen we aan bij een lokaal visserdorp. We stoppen hier omdat benzine voor de motor een schaars goed is. En nadat Ranny en Kornelius van de boot afspringen kan ik het niet laten ook het water in te springen en eens te kijken hoe het dorpje er uit ziet. Renee, Rebecca, Michael en de vreemde Duitsers blijven in de boot te wachten in de duisternis. Het dorpje is schoon, netjes en strak ingedeeld en de verschillende speelterreinen zijn allen voorzien van tientallen kinderen. Ze komen allemaal naar mij toe rennen en bekijken me van top tot teen, Orang Tingi is snel geroepen wat zoveel betekent als groot mens. Ik begin mij voor te stellen en de namen van de kinderen vliegen mij tegemoet. Met Ranny aan mijn zijde wordt er het een en ander vertaald. Ik vraag nog of dit de eerste keer is dat ze een Orang Putih zien maar dat was niet zo. Bijna allemaal hadden ze al wel eens een westerling gezien. Maar het enthousiasme is er niet minder om. Genieten dit, terwijl Kornelius terug komt lopen met een halve jerrycan benzine lopen we gedrieën samen met de horde kinderen naar de boot. Terug naar het plankton paradijs. Na nog 1,5 uur varen komen we aan bij Krodirie. Er zijn verschillende Bungalows 1 met 3 kamers en 1 met 4. Daarnaast is er nog een `restaurant` en een nieuwe bungalow in aanbouw. Renee en ik zijn dol enthousiast omdat we zo blij zijn dat dit soort plekken dus toch nog bestaan, Bamboo hutjes, wit strand en zo lijkt het met het avond donker een uitzicht om van te smullen. Michael, Rebecca Renee en ik nemen de bungalow met 3 kamers en een veranda. We zetten onze spullen neer en het eten staat inmiddels al klaar. Raja Ampat Het eten is hier afhankelijk van de vis vangst maar wat altijd voorhanden is rijst, Nasi Putih. En juist de dag dat we aankomen zijn was er geen vis, dus het schamele maaltje bestond uit rijst, mie en 1 omelet voor 6 personen. Dat terwijl we hier 300k p.p. betalen, Raja Ampat is namelijk voor Indonesische begrippen duur. Omgerekend kost het ongeveer 55 euro per nacht incl. ontbijt, lunch en diner. We klagen dan ook de eerste avond en geven aan dat dit wel opgelost moet worden want tja voor ons en ook voor onze reismaatjes is dit tot op heden de duurste locatie. En voor dat geld hier mag je wat verwachten. De dagen erna hebben we nog een aantal keer discussie over het eten maar wat ook snel duidelijk wordt bij het aanbreken van de dag is dat je betaald voor de locatie, god allemachtig wat is het hier verschrikkelijk mooi. Direct op de eerste dag hebben we 2 snorkeltripjes geregeld. Rebecca en Michael gaan duiken en ik kan helaas niet mee ivm een behoorlijke verkoudheid. Zij hebben 2 wereld duiken en zijn omgeven van honderden danwel duizenden vissen. Terwijl Renee en ik aan de bovenkant dobberen onze ogen uitkijkend naar zoveel koraal, de hoeveelheid vissen is ontelbaar en door een lichte stroming worden we net als in Hatta meegevoerde langs het koraal. Tijdens de eerste snorkelduik zijn de vissen groot van formaat, maar vooral de hoeveelheid, de gezondheid van het koraal en alle kleuren die door het breken van de zon je tegemoet komen zijn het wat opvalt. Ongelooflijk, paradijs! Na de eerste locatie gaan we 1 km verder met de boot om de volgende drop off te bekijken. Hier zien we onze eerste white tip reef shark wat altijd een spannend moment is maar deze haaien zien er gevaarlijk uit maar doen duikers en snorkelaars niets. Terwijl we nog even aan het wachten zijn totdat de 2 duikers terug zijn zien we vinnen boven het water uitkomen. Renee en ik springen in het water en zien een groep van 16 Bumphead Parrotfish voorbij zwemmen. De grote groep koraal eters maakt indruk, ze zijn namelijk per stuk zo`n 80 cm lang en 60 hoog en een groep van 16 stuks maakt indruk. Hierna zijn we naar een soort zandplaat gegaan welke alleen aanwezig is bij laagwater. Het is zo`n locatie welke je ziet in magazines. Hier hebben we ons verbaasd over de schoonheid en na het maken van een hoop foto`s zijn Michael en ik wederom het water ingedoken.. Renee en Rebecca zijn heerlijk aan het kuieren over het poederwitte strand waarna wij besluiten een snorkel om de zandplaat te doen. Eerst zien we weinig maar snel ver schijnt er weer een reefshark, een black tip dit keer. Terwijl we met gehaaste spoed terug gaan naar de Homestay geef ik Michael en Rebecca aan dat HET vanavond gaat gebeuren. Ik had hun namelijk al ingeseind (in Hatta) van mijn plannen en zij wilden maar al te graag helpen met de voorbereidingen. Het moment! Eenmaal terug heb ik hun kort gesproken over het idee. Wij zouden (Renee en ik) zouden samen een avond wandeling maken over het witte strand terwijl de sterren hoog aan de hemel staan en het maanlicht langzaam verschijnt. Rebecca en Michael creëerden vervolgens achter een mooie houten boot (rood wit en blauw geschilderd) de setting. Een hartje met gekocht waxinelichtjes met in het midden locale bloemen op een bedjes van bladeren. Terwijl Renee en ik terug lopen zie ik de 2 druk bezig zijn en op het moment dat we aankomen drukt Michael nog net Coldplay met Clocks (ons liedje) op repeat waarmee alles klaar stond. hij passeert ons en zegt nog `it looks perfect`. Renee snapte er niets van en zei nog ik moet naar het toilet maar ik gaf aan dat dat even moest wachten. Terwijl we 2 meter door het water moeten baden ziet Renee de opzet. En zegt nog Oh Nee! maar nog steeds valt het kwartje niet. Rebecca en Michael hadden het doosje van de ring bij de bloemen gelegd, terwijl ik deze pak valt alles op zijn plek, ze barst meteen in tranen uit en ik ook. Ik vraag terwijl ik op mijn knieën zit : Wil je met mij trouwen? Zij antwoord: Ja natuurlijk!!!! We laten het even bezinken en praten een beetje over hoe wat hier allemaal aan vooraf is gegaan. De bezoeken aan de ouders, de ring, en het complot met onze reismaatjes. Hierna komen we achter de boot vandaan en komt iedereen inclusief de locals ons feliciteren. Geweldig! Die avond maken we het voor de rest niet te laat dus rond een uurtje of 10:30 liggen we weer veilig onder onze klamboe. De kamer is eenvoudig: een matras op de grond, een simpel tafeltje in hoek en een klamboe volstaan als de inrichting. De volgende ochtend komen Rebecca en Michael al snel terug van de duik. Er is namelijk het een en ander misgegaan tijdens het duiken want Kornelius is een onervaren duiker/gids, iets wat hier vrij normaal is maar ook bij R en M gaat de veiligheid voor alles. Na een grote discussie begeleid door Ranny. Wordt er aangegeven dat er interesse is in een duik op een andere locatie, de prijs hiervoor (2 duiken) werd geoffreerd op zo`n 500 euro!!! Ongelooflijk eerst trekken ze ons een poot uit met het eten en nu dit. Omdat wij samen hierheen waren gekomen probeer ik een beetje de bemiddelen en na een lange discussie wordt het geheel verlaagd naar 100 euro. Nu voelde R en M zich nog meer genaaid. Vervolgens als NL/Switzers collectief besloten weg te willen. Na een grote belronde langs alle homestays leek alles vol te zijn, op 1 na. Dus spullen gepakt en 10 minuten later zaten we op de boot naar Lumda Lumba normaal 500k maar nu 300k p.p. Eenmaal aangekomen over de wilde zee en via stuurmanskunst van de bestuurder zodat het koraal niet geraakt wordt worden we geconfronteerd met een veel slechtere locatie. Hierna zijn we nog 5 andere langgegaan elk op een eigen eiland. Ook deze waren bezet, vaak staan er ook maar 2 hutjes dus dat is snel gebeurd. Dus met enige tegenzin teruggegaan. We kwamen echter wel tot de ontdekking dat dit een van de beste plekken is! De baai is rustig, het water blauw en na enige discussie is ook het eten goed. De rest van de dag genieten we heerlijk door een boekje te lezen op het strand, af en toe een duikje te nemen en gewoon te genieten van de super locatie. De dag er na doen we hetzelfde, af en toe staar je gewoon een beetje van je af, hoor je de tropische vogels fluiten en schuif je aan bij het opgediende eten wat varieert van rijst met vis tot vis met rijst...... Het smaakt goed, heel kruidig, heet en vult goed. In de proviand hadden we ook ruimte gemaakt voor een behoorlijke voorraad whisky en rum, die avond moest een groot deel hieraan geloven, de dames deden het rustig aan terwijl Michael en ik het er behoorlijk van namen, tot aan een duik in het water aan toe. De dames stonden lachend aan de waterkant terwijl wij met roeiende bewegingen door het water de plankton wakker schudde. Donderdag hebben we nog 2 mooie snorkellocaties aangedaan. Hier zagen Renee en ik 3 reefsharks, 2 schildpadden en wederom een gigantische hoeveelheid aan vissen. Het koraal lag vlak bij een dorp en was nagenoeg niet aangetast. Dat zet je wel aan het denken, zijn het nu de locals of de toeristen die het koraal vernielen..... Gisteren en vandaag staat in het teken van : transport, Gisteren zijn we terug gekomen van Raja Ampat en na een hele vistafel te hebben verorbert zijn Renee en ik om 10 uur gaan slapen, het vliegtuig vertrok namelijk om 6 uur `s ochtends. Inmiddels zijn we in Ambon. Hier wachten we op ons vliegtuig naar Kei Islands. Want dat pakt niemand ons af. Eigenlijk gaan we het ene paradijs voor het andere vervangen..... De vluchten zijn tot op heden elke keer met vertraging vertrokken maar de vlucht naar Tual/ Langur richting Kei gaat strak op tijd. Na ongeveer een uur vliegen komen de eerste eilanden van de Kei archipel in zicht. Het is een uitzicht dat gelijk staat aan de mooiste luchtfoto van tropische eilandjes die je kan voorstellen. De groene stipjes, de een groter dan de ander, zijn omgeven van blauw water en zijn allen voorzien van een brede strook koraal wat de eilanden omringt als een los zittende ring. Het vliegtuig landt met een steile duik op het korte militaire vliegveld. Kei is namelijk makkelijk te bereiken wanneer je eenmaal in Ambon bent maar een officieel vliegveld hebben ze nog niet gereed deze zou eind 2013 klaar zijn. Wij zijn de enige toeristen aan boord van het Wings Air vliegtuig wat maar weer bevestigd dat we op een iet wat unieke plek zijn aanbeland. Al snel worden we geroepen door de Bemo bestuurder welke we van te voren hebben geregeld. Hij zou ons namelijk afzetten bij Savana Cottages. Deze locatie wordt gerund door Gerson en Lucy, Gerson is Nederlands en woont inmiddels na een bewogen leven in Nederland en op verschillende plekken in Indonesie op de Kei. Savana Cottages is een rustpunt op het al zo rustige en idyllische Kei Kecil. Dit eiland is een waar paradijs, het is namelijk omgeven van witte stranden, palmbomen, kleine kampungs (dorpjes) en zeer vriendelijke mensen. We nemen al snel de 2 onder een kap bungalow (175k) en tot onze verrassing verblijft hier ook een Duits stel wat we al op de Banda`s hadden leren kennen : Daria en Timo. Zij zijn dan ook de enige andere gasten bij Gerson en Lucy. Onze spullen uitgepakt, een heerlijke lunch genuttigd en hierna kwamen Timo en Daria al snel met de motor deze kant op. Zo leuk dat je elkaar na 2 weken weer treft op een ander eiland in de Molukken. Een beetje bijgepraat en als snel werd het heerlijke diner voorgeschoteld. Tijdens het diner hebben we direct plannen gemaakt om met de motor naar het zuiden te rijden. Het zuiden van Kei Kecil. De volgende ochtend eerst een heerlijk ontbijt weggewerkt en vervolgens op de motor gestapt. De mister brigade (iedereen roept ons namelijk na met Hello Mr.) komt ons op de motor al gauw tegemoet. Iedereen die ons tegenkomt zwaait en begroet ons. Ook wanneer de situatie vanwege een wegsituatie of verkeersituatie het niet helemaal toelaat, de hand gaat omhoog en er wordt luidkeels `Hello Mr` geroepen! via Langur naar Debut naar het zuidelijke deel van Kei Kecil. Madwaer is een Kampung welke gelegen is aan een droomstrand, breed, wit, uitgestrekt en is kilometers lang. De weg hiernaartoe is in het begin eenvoudig, goede wegen, mooi uitzicht en elk dorpje dat we passeren worden we hartelijk toegeroepen. Wanneer het tropische landschap aan je voorbij trekt, droom je makkelijk weg. De blauwe zee aan de linkerkant, jungle aan de rechterkant, hier en daar een straatverkoper die kokosnoten, frisdrank en snoep aanbied. Na een 45 minuten rijden komen we bij de eerste brug aan, gemaakt van houten planken, roestige buizen en touwen. De brug is krakkemikkig maar houdt ons allen goed. Vlak voordat we weg reden vertelde Gerson dat hier een zoutwaterkrokodil leeft en dat we daar niet moeten gaan zwemmen....Ook dit passeert je gedachtegang terwijl we de brug overrijden. Een klein dorpje op een piepklein eilandje is opgebouwd doormiddel van een doolhof, Nadat we met hulp van de locals hierdoor heen rijden komen we al snel op de mindere wegen van Kei Kecil. Een zandpad, vol met gaten en grind. Het is slecht begaanbaar maar ook erg zwaar voor Renee want die moet zich aan mij vasthouden. We genieten daarin tegen wel van deze intensieve duurtocht. Het aantal motoren wordt langzaam minder. Op een bepaald moment komen we aan bij een Kampung waar we door middel van een zelf gefabriceerde wegversperring door het kleine dorpje worden geleid. Hier staan we een fractie van een seconde stil. Direct verzamelt zo het lijkt het het hele dorp zich om ons heen. Het zuiden wordt namelijk maar zelden bezocht door toeristen. Dus wij zijn de attractie terwijl zij voor ons een mooi foto moment zijn. De locals zijn inmiddels ook al bewapend met telefoontjes voorzien van camera`s. Dus we worden minstens net zo vaak op de foto gezet, het leid weer tot leuke en grappige situaties waar locals zich verdringen om met ons op de foto te gaan. Na de fotoshoot starten we onze semi automatische motoren om verder te rijden. De weg wordt alsmaar slechter. Na in het totaal 2 uur rijden komen we aan op onze bestemming. Via een steile betonnen weg staan we binnen enkele minuten op het strand. Een hele groep kinderen komt ons glimlachend tegemoet. Wij zijn met z`n vieren verrast door het uitzonderlijk mooie uitzicht. Nadat we enkele foto`s hebben gemaakt kleden we ons om en springen we de zee in. Heerlijk een uur ontspannen. Hierna voetballen Timo en ik een beetje met de kleine mannetjes. Renee en Daria staan van een afstandje te kijken, foto`s te maken en te genieten van het poederfijne zand, de blauwe zee en het onwerkelijke uitzicht. Hierna stappen we weer op de rammelende motor, de banden hebben namelijk de beste tijd gehad, de schokbrekers zijn geruïneerd door alle hobbels en het plastic rammelt heen en weer. Na 1,5 uur stevig doorbikkelen zijn we terug bij Savana. Hier staat het diner al op ons te wachten. De volgende dag en de dag erna hebben we 2 relaxdagen. Strandhangen, te vroeg aan het bier en lekker lezen. De eerste van de 2 dagen gaan we naar Pansir Panjang een lang uitgestrekt strand waar we genieten van een verlaten strand. Die dag sluiten we dan ook af door een mooie zonsondergang waar de zon langzaam de zee in verdwijnt. Eenmaal terug eten we weer heerlijk en na goede gesprekken met onze Duitse maatjes spelen we Triminos (soort Domino) vergezeld met Anker bier wat koekjes en frisdrank. Geheel ontspannen hier. De volgende dag hebben we helaas voor het eerst wat minder geluk qua weer. Het regent maar we genieten hier niet minder om, tussen de middag Pisang Goreng met hete sambal zorgt ervoor dat we het niet minder warm hebben. (3 okt) hebben we onze spullen weer gepakt en zijn op weg naar Ambon waar we een nacht (CitiHub 400k) moeten blijven om morgen richting Seram te gaan. `Seram wordt ook wel het moedereiland van de Molukkers genoemd. Hier is de eerste Molukker geboren zo wordt gezegd. Dit eiland bestaat uit traditionele kampungs, hoge bergen en jungle zo ver het oog strekt.` Die ochtend ging onze wekker weer lekker vroeg om 5:30 mochten het bedje in de executive room weer verlaten. Slecht geslapen omdat we beide bang waren ons te verslapen voor de boot. Door de taxibestuurder keurig op tijd afgezet en hierna begon toch de twijfel toe te slaan, Seram of Saparua (dit is een eiland welke nog niet echt ontdekt is door de toeristen en bied veel relax mogelijkheden.) Na lang overleg toch gekozen voor Seram. Het is namelijk een groot eiland dus er moet genoeg te doen zijn. Seram (nooit meer) De boot ging soepel echter zo soepel dat we een half uur eerder aankwamen dan gepland. Dus Renee en ik waren een beetje in vertwijfeling toen we de boot afliepen, zijn we goed of.... Maar we waren aanbeland op de juiste plek en na het afschudden van veel bemobestuurders eentje gekozen welke een heel klein woordje Engels kon. Op naar Masohi. Via hier zouden we een Kijang regelen om naar het Noorden te reizen, zo`n 2,5 uur door de bergen via geasfalteerde wegen met flinke gaten erin. Na ongeveer 2 uur als een complete idioot te hebben gereden reden we een piepklein dorpje binnen. Hij zette ons eruit en wilde dat we vanaf hier een boot pakte.... verbijsterd stonden we daar...waar is die vriendelijkheid gebleven van de Banda`s, Kei`s of Raja Ampat? Dus na met handen en voeten duidelijk te hebben gemaakt dat we naar Sawai wilde een prijs bepaald en de lange boot met buitenboord motor ging van start. Na een uur kwamen we in Sawai aan. Onderweg kregen we een voorproefje van het koraal wat hier in grote getallen aanwezig is, rotsen die hoger uit het water steken dan een gemiddeld flatgebouw en terwijl op de achtergrond een jungle zichtbaar was, een prachtige locatie! De homestay waar we terecht kwamen was niet wat we voor ogen hadden. Grote op palen boven de water gebouwde slaapplaatsen. Ideaal voor groepreizen maar niet voor ons `backpackers` die juist dat kleine minimalistische waarderen! De prijs voor de kamer was ook voor de locatie idioot hoog (250k p.p.) We vroegen hier om een snack omdat we nogal hadden gereisd maar dit was niet mogelijk, we moesten wachten tot 8 uur voor het avondeten....de kamer zelf was basic maar de lakens waren lang niet meer verschoond dus voor het eerst hebben we onze lakenzak en muskietennet uit de tas gehaald. Na een brak nachtje hoopten we dat het ontbijt lekker was maar het enige wat er stond was koffie/thee en een heel droog brood met jam. Renee en ik hadden hem flink zitten, je reist een heel stuk om hier naartoe te gaan en dan staat op de locatie na je alles tegen, pff. Dus beklag gedaan, hij was onvermurwbaar. Dus! check out please! Onze spullen gepakt en gezegd dat we uitchecken, betaald en de poort uitgelopen, op dat moment deed de man net of hij geen engels meer kon.....ongelooflijk. Toen begon het eigenlijk pas echt, het dorpje was heel klein en er was geen auto, taxi of wat dan ook te bekennen. Dus de benenwagen uit de kast gepakt en wij met volledige bepakking de heuvels overwonnen (via een slechte weg midden door de jungle) Na 3 kwartier stevig door wandelen in de brandende zon kwamen we 2 vrouwen en een man tegen met vissen welke in de schaduw stonden te wachten op een mobil besar (grote auto). Eerst kwam er een man met een motor aan en met hem met handen en voeten besproken dat hij eerst Renee mee zou nemen en af zou zetten bij een Kijang plek en hierna mij op zou halen. Nadat Renee een kwartier weg was kwam er een vrachtwagen aan, hier in gesprongen en na ongeveer een kwartier rijden zag ik de Ojek ons tegemoet rijden, hij draaide om en begeleide ons naar de plek waar mijn aanstaande stond te wachten. In de schaduw was het redelijk goed vertoeven. Via een woonhuisje in de buurt wat water en cola gekocht voor de innerlijke mens en gevraagd wanneer de Kijangs langs komen zij gaf aan Tiga Jam (3 uur) Whaaa, dat zou betekenen dat we 3,5 moesten wachten. Tijdens het wachten werden we omgeven met een heleboel vlinder, zwart met wit - bruin met geel - met strepen dat maakt het wachten toch wel weer aangenaam. Terwijl er een regenbui dichter bijkwam hoorde we een auto aankomen met hoge snelheid, Een Kijang, Renee en ik maakte ons groot en zwaaiden wat we konden, hij stopte direct een prijs besproken! Op naar Masohi, na 3 uur kwamen we aan bij ons Hotel Isabella (220k). Direct met handen en voeten gevraagd wanneer de eerste boot naar Saparua of Ambon ging. Dit zou om 7 uur `s ochtends zijn dus we hebben met een bestuurder van een taxi besproken dat hij ons zou oppikken om 6 uur. Pff weer een kort nachtje maar alles beter dan Seram. Om 5 uur ging de wekker, opgestaan en na een paar spulletjes in de backpack te hebben gedaan richting de ontbijtzaal gelopen. Inmiddels onze Duitse maatjes gesmst, zij hadden in Ambon ook vervelende ervaringen met het duiken dus gedeeld verdriet, tja need we say more? In de ontbijtzaal hoorde dat de boten waren gecanceld. Daar zaten we dan nog steeds op Seram. Op een bepaald moment gehoord dat er een boot naar Ambon ging om 3 uur, die dan maar? We hadden even tijd en terwijl Renee en ik aan het wandelen waren kregen we een sms van Timo en Daria : Why don`t you go with us to Bali? luidde de vraag. Omdat we onszelf geen rode lap, appel of koekje wilden voor houden eerst rustig eten. Tijdens de wandeling door Masohi waar echt geen klap te doen is eens besproken, dit zou wel ver boven het budget vallen maar ja dit is ook geen oplossing en Saparua is ook een gok. Dus het eerste reisbureautje binnen gelopen, Met heel veel moeite 2 tickets geboekt, 1 van Ambon naar Den Pasar (Bali) en 1 van Den Pasar naar Jakarta. Tijdens het boeken kwam de eigenaar in een keer met slecht nieuws er gaat geen boot naar Ambon. Op dat zelfde moment (heel toevallig) zei een taxibestuurder dat er wel een autoferry naar een andere plek op Ambon gaat. Deze ging om 5 uur, het was 2 uur rijden en de tickets waren om 3 uur klaar..... Als een complete achterlijke idioot terwijl de hele top 40 uit Indonesie uit de radio knalde naar Waipirit gereden voor het monster bedrag van 700k. Nood breekt wetten maar ook de portemonnaie. Dus nadat we 1 ticket naar Jakarta weg kunnen gooien, 2 nieuwe tickets te hebben gekocht, een idioot tarief voor de taxi te hebben betaald kwamen we aan in Waipirit. De kaartjes hier kosten slechts 13k p.p dus eindelijk een koopje. Eenmaal in de boot welke vertrok om 18:30 ipv 17:00 na 1,5 uur aangekomen in Hunimua. De volgende missie was een taxi scoren naar Laha, hier zaten onze Duitse maatjes. De laatste kamer voor 225k in Patra geregeld en vervolgens naar de Diveshop gelopen waar ze zaten. Het bovenstaande verhaal gedaan en gezworen dat we nooit meer naar Seram gaan. Die avond met een biertje afgesloten en de volgende ochtend om 5:30 uur uit de veren gegaan om naar het vliegveld af te reizen welke wel op 5 minuten afstand van het guesthouse lag. Bali (relax afsluiten) Het vliegtuig in en op naar Bali. We hadden vertraging, niet omdat er iets aan de hand was maar omdat de papieren niet in orde waren. Achter het gordijn begon een handgemeen tussen de 2 piloten en 2 man van het grondpersoneel. Een man in Business-class greep in en nadat de rust was wedergekeerd liep ik naar voren met de vraag of de vlucht gecanceld was en of ze niet meer willen vechten (met een glimlach) Maar alles ging voorspoedig en 5 minuten later vertrokken we, weg van Seram het horroreiland, wat voelde alsof we er niet vanaf kwamen, weg van de Banda`s, Kei`s en Raja Ampat waar we zo`n geweldig tijd hebben gehad! En op naar Bali een paar dagen genieten en dan, dan met ons hondje knuffelen! We denken dat we nog moeite gaan hebben mooiere locaties, ervaring en uitzichten te krijgen tijdens een mogelijke huwelijksreis! Afgelopen maandag zijn we op het welbekende eiland aangekomen : Bali. Het is voor de een een rustpunt op zoek naar Zen, voor de ander een plek om te surfen, te stappen of gewoon om van een van de fantastische stranden te genieten. Bali kenmerkt zich als eerste door het niet Aziatische Kuta, een grote verzameling van winkels de een groter dan de ander, eigenlijk een stukje Costa in Azië. Daarnaast is het bekend van het groen, rijstvelden, de mooie vergezichten en de fantastische golfslag voor surfers uit de hele wereld. Daarnaast kan je er geweldig duiken, wandelen of rondscheuren op een gehuurde motor op zoek naar dat strandje wat nog niet ontdekt is. Eenmaal aangekomen vertelden we Darja en Timo dat wij naar het zuiden gingen omdat daar nog een aantal onbedorven stranden zouden zijn dat tezamen met een surfersvibe paste het precies in ons plaatje voor de laatste dagen. Maar nadat we eenmaal met de chauffeur van de taxi hadden gesproken vertelde hij dat het zuiden van Bali was afgesloten vanwege een grote politieke Top. Dus de plannen iets gewijzigd. Darja en Timo hadden al verteld dat ze naar een duikoord zouden gaan. Voor Renee is dat geen optie en voor mij tijdens deze vakantie geen prioriteit. Maar er zou ook een plaatsje in de buurt zijn met strand dus we hadden afgesproken dat we langs een paar adresjes zouden rijden alvorens zij verder zouden gaan. Na een rit met de auto van zo`n 3,5 kwamen we aan, de oost Kust van Bali. De rit bracht ons op het droogste stukje van Bali met een eigen microklimaat. Het is zo mooi dat je nadat we eenmaal de stad uitreden de groene heuvels ziet optrekken, de wegen worden steiler, de rechte wegen worden vervangen door haarspeld bochten welke een weg zoeken om over de heuvels te komen. Elke keer als je bovenop zo`n heuvel staat komt de Vulkaan (Gunung Api) alsmaar meer in zicht. In de valleien zijn de bodems bedekt met rijstvelden zo ver als het oog kan zien. Overspannen met lijnen en wapperende vlaggetjes ziet het hele geheel er vrolijk, groen en Balinees uit. Welkom op Bali en dat vieren we! Eenmaal aangekomen in Amed, een rijtje van hele kleine dorpjes gelegen aan het vulkanische strand aan de Oostkust, ging onze chauffeur met voorkennis op zoek naar een adres. Bulih Bungalows (230k) wat zoveel betekent in het Balinees als 1 Bungalows had 4 bungalows. Maar op dit moment geen gasten, de locatie, al was het geen witstrand, was een schot in de roos. De Bungalow die meer deed denken aan een bruidssuite hebben we dan ook direct geclaimd, ons ingeschreven en een motor geregeld voor de dagen op het eiland. Want mobiliteit is altijd fijn, het is hier namelijk warm en van lopen ga je zweten, van de taxi wordt je langzaam arm en de bemo`s rijden zelden de kant op waar je naartoe wil. De vrijheid van zo`n ding op 2 wielen is dan ook heerlijk. We spraken met Darja en Timo af dat we naar Tulamben zouden komen rond het avondeten. Direct een duik genomen en de negatieve stress van Seram voor eens en altijd van ons afgespoeld. `s Avonds heerlijk gegeten en de volgende dag zijn Renee en ik samen naar Pansir Putih gereden. Met de automatische motor de hellingen bedwongen en het verkeer ontweken. Na ongeveer 1 uur rijden kwamen we aan. Het strand was wel aardig wit maar Renee en ik zijn natuurlijk redelijk verwend geraakt door al het moois wat we dit jaar hebben gezien. Het strand was ook niet verlaten, er stonden zo`n 10 strand warums voor een hapje en een drankje dat tezamen met de ligbedden was hier een mini setting gecreëerd. Wat waarschijnlijk de komende jaren uitgebouwd gaat worden tot iets veel groters. Dat is eigenlijk geen gok maar door de jaren heen een bewezen feit. Wij kiezen de laatste strandtent, hier staan een aantal bedden maar ze hebben geen gasten, heerlijk! De zee is ruig en nadat Renee 1 keer flink onderuit gaat blijft ze liever op het droge, ik probeer nog een beetje te bodysurfen (zonder surfplank) maar kies ook liever voor het bedje met een biertje rechts en Renee links. Genieten in optima forma. Die avond komen Darja en Timo bij ons eten en nadat we onder onze stortdouche hebben gestaan staan ze al op de stoep. De volgende dag hadden we besproken om 8 uur in Tulamben te zijn, We zouden namelijk gaan duiken en Renee zou gaan snorkelen. Dit kon namelijk beide gemakkelijk voor het bungalowresort Matahari (350k). Zij zijn namelijk heel ervaren en hebben inmiddels zo`n 500 duiken gemaakt op de meest indrukwekkende plekken in Azie en de rest van de wereld. Renee zou onze bubbels volgen zodat zij hetzelfde kon zien als wij alleen met een afstand verschil van 20+ mtr. De eerste duik is bij het wrak van de USS Liberty. Beschadigd tijdens de oorlog, nog aan land gekomen, spullen uitgeladen en toen is de Api uitgebarsten en is het schip door de lavamassa de zee ingeduwd. Het ligt dan ook vlak bij de kust en het hoogste punt ligt slechts enkele meters onder de golven. Een werkelijk magische duik. Het schip doemt op en de tekeningen van de boeg vormen al gauw op je netvlies, vervolgens valt alles precies in context, je ziet de stuurhut, de goederenruimtes en het afweergeschut. Alles is omgeven van vissen en koraal maar de lijnen zijn nog goed zichtbaar. Renee drijft ondertussen aan de oppervlakte en zwaait naar beneden terwijl onze bubbels naar boven schieten. De tweede duik kijken wij voornamelijk naar al het kleins wat op de zee bodem leeft (muck duiken) Het is zo mooi dat je normaal alleen op het grote spul let terwijl je je dan niet realiseert welke kleine zaken er ook zijn. Terwijl Renee boven ons dobbert geniet ze van de vissen om haar heen en terwijl ze met handgebaren met Darja communiceert spotten ze samen 1 white tip reef shark. Timo en ik missen deze helaas. Vervolgens zitten we weer naar de bodem te staren. Renee blijft echter om zich heen kijken en ziet een 2de en een 3de white tip. En terwijl deze wegzwemmen komt er in een keer een grey reef shark aanzwemmen. Deze haaien zien er echt als een haai uit. Ze zijn dan ook wel bijzonder om ze te zien ze blijven vaak wel een beetje weg. Na een heerlijke duik geef ik Renee bij het ondiepe stuk een zoen en zij heeft niet vanwege de kus maar vanwege haar gespotte haaien een glimlach van oor tot oor. Die middag gaan Renee en ik nog een beetje naar het Noorden, daar waar de toerist nog geen intrek heeft gedaan. We rijden een uur en vervolgens weer terug naar Tulamben, Gelukkig, niet heel Bali is omgebouwd tot duik- en surfoord! `s Avonds een heerlijk massage en daarna het afscheidsdiner. Nadat we de lekkere maaltijd op hebben rijden Renee en ik de nacht in op weg naar Amed om nog een nacht in onze Suite te slapen. De volgende ochtend een heerlijk ontbijt genuttigd en na een plons in de zee onze tassen gepakt, het is weer voorbij dit jaar. Maar wat een reis was dit. Een en al top locaties, genieten en dromen die uit zijn gekomen en bovenal Renee heeft JA gezegd!
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |
AuteurJoris is geboren in Haaksbergen en is op 22 jarige leeftijd richting Arnhem getrokken om dichterbij zijn toemalige vriendin Renée te wonen, zij komt uit Driel een Betuws plaatsje aan de Rijn, nabij de bekende sluizen. De kalverliefde bloeide verder en ze zijn 2016 getrouwd. Het reizen zit er eigenlijk al vanaf moment één in. Tijdens een all-inclusieve vakantie in Turkije verveeld het strand en huren ze de meest afgeragde Suzuki Jeep. Trekken elke dag het binnenland in en zijn ze verkocht. Het jaar daarna gaan ze backpacken, voor de eerste keer voor een maand naar Thailand, elk jaar erna trekken ze er een maand op uit, telkens een nieuw land, nieuwe indrukken en stempels in de paspoorten. ArchievenCategorieën |