Mui Rapido!

​“Corn Islands, 2 Carbische eilanden vlak voor de kust van Bluefields, deze eilanden staan bekend om de gouden stranden, de duikmogelijkheden én de kans om Hamerheadsharks en Whalesharks te zien.”

Eenmaal aangekomen op Little Corn Island hebben we het eiland afgelopen om een leuk plekje te vinden. De zon scheen en het blauwe water glimlachte ons tegemoet. Nadat we kleine dorpje (The Village) doorhadden gelopen zijn we naar de andere kant van het eiland gesjokt in de warme middagzon. Hier stonden een aantal eenvoudige hutjes strak naast elkaar gebouwd, van die kleine houten beach hokjes met een bed, een klamboe en voor de rest niets. We liepen toch nog een beetje door want we wilden wat uniekers. Achter ons zagen we donkere wolken het eiland naderen. Halverwege onze loop naar het Noorden (die toch wat langer duurde dan gepland) begon het te regenen (tropische stijl). Dikke druppels daalde op ons neer terwijl wij snel onze beschermhoezen over onze backpacks trokken. Na wat geloop door een mangrove, langs wat stranden en over het zand kwamen we eindelijk aan bij ons doel Ensueños (20$). De huisjes en faciliteiten zijn allemaal gecreëerd door de eigenaar en waren kleine kunstwerkjes. Het douchegedeelte was gemaakt van oude koraalstukken, zwerfafval en gejut materiaal. De hutjes waren, op de daken na, gemaakt van drijfhout, aangespoeld vanuit verre oorden, geruwd en bewerkt door de zee. De hutjes waren idyllisch geplaatst onder de veelvuldige kokosnootbomen en op ruw duin gras. Dit alles zag er fantastisch uit. En als het droog zou blijven zou dit onze laatste bestemming worden van de vakantie. 1 volle week niets.

Ik(Joris) voelde mij een beetje grieperig en ging na een duik in de zee even slapen en terwijl Renée een boek aan het lezen was hadden de weergoden het gemunt op het kleine eilandje, donder, bliksem en een heleboel regen was de ammunitie van de dondergod. Het huisje trilde op zijn grondvesten maar bleef gelukkig gespaard van schade. Die middag om vier uur zijn we via een omweg van een uur naar the Village gelopen om daar een hapje te eten, te drinken en een beetje te internetten. Het was droog, echter terwijl wij van onze nachos aan het genieten waren kwam er weer een hoosbui over. Het kon tot op dat moment nog niet echt de pret drukken. Echter hebben we wel het weerbericht bekeken en die bleek eigenlijk niet zo rooskleurig te zijn voor de komende 10 dagen.

Nadat de duisternis was ingevallen (17:30) hebben we heerlijk avond gegeten en onze wandeling terug naar de huisjes ingezet. Het eerste gedeelte was nog redelijk verlicht met straatlantaarns maar na 10 minuten hield ook dat op. We klikten onze hoofdzaklampen aan en vervolgden ons pad. Zonder verlichting kon je nl. letterlijk geen hand voor ogen zien. Het gedeelte in het noorden van het eiland heeft alleen zand en modderpaden en loopt kriskras door een jungle achtig bos. Terwijl Renée en ik bleven praten en hoorden we hier en daar toch wel geritsel in het bos en onze fantasie ging een beetje met ons op de loop. En zeker na de dagen op de Rio San Juan ben je toch wat bewuster van de aanwezige dieren in dit mooie land. Na wederom 10 minuten zagen we wat bewegen op het pad en we schrokken allebei. Het was echter een gigantisch grote krab die een beetje aan het struinen was door het junglebos. Deze beestjes zaten blijkbaar veel rond dit tijdstip op dit gedeelte van het eiland. Aan gekomen bij de hutjes was het pikkedonker, dit omdat er geen elektriciteit was en de hutjes allemaal kaarsen hadden als verlichting. Die avond ging het kaarsje vroeg uit en hebben we bijna het klokje rond geslapen. Na het ontbijt werden we wederom getrakteerd op regen. En besloten we de volgende dag dan maar weg te gaan. Na een dagje van klungelen, naar het dorpje gaan, eten en relaxen, hebben we de dag erna onze backpacks gepakt en waren klaar om te gaan. Echter na een leuk, open gesprek met de mede-eigenaar (en zijn vrouw) besloten we er nog 1 nacht aan te plakken. Heerlijk gerelaxt totdat de volgende bui zich weer meldde. Die avond hebben we met een handdoek omgeslagen en in het pikkedonker met hoofdzaklamp in een van de relaxstoelen gezeten, uitkijkend over de zee met donder en bliksemflitsen ver van ons vandaan. Dit schouwspel tezamen met de rust en de aanwezige duisternis zorgde voor een uniek moment.

De volgende dag om één uur de boot gepakt en na een hobbelig zee ritje aangekomen op Great Corn Island. Via een taxi hebben we ons laten afzetten op het vliegveld(je) om een ticket voor vrijdag te regelen (het was toen woensdag). De vluchten zaten nl. allemaal vol. Op het moment dat ik wilde vragen of we iets voor vrijdag konden boeken gaf een Nederlands stel en een Engelse jongen een tip dat er wel eens plekken uitvallen, dus wij hebben ons op de reserveringslijst voor de vlucht van 15:45 van die dag laten zetten. En ja hoor we konden mee. Iets te vroeg landde het grotere (30 personen) vliegtuig. Iedereen behalve wij en nog 10 anderen werden verzocht om naar het vliegtuig toe te lopen. Er bleek namelijk nog een vliegtuig te landen en daar kon het resterende publiek op wachten. Het kleine vliegtuigje (12 persoons) landde en wij konden al snel aan boord van het piepkleine en krappe toestel. Terwijl we langzaam opstegen bouwde de druk in mijn oor op, dit ivm de verkoudheid, en dat maakte de vlucht voor mij pijnlijk, al was het uitzicht fantastisch om te zien. Renée vond het allemaal geweldig terwijl we meekeken met de piloten. Het vliegtuigje vloog laag zo dat je continu kon zien wat er onder je gebeurde. Na een wat scheve maar veilige landing kwamen we aan.

Eenmaal aangekomen in Managua hebben we met het Nederlandse stel een taxi gedeeld en wij hebben ons om 18:00 laten afzetten op een microbus busstation. De busjes worden hier normaal volgezet met mensen en iedereen heeft hierdoor fatsoenlijk plek. Het ritje naar Leon onze volgende bestemming zou maar een uurtje duren. Maar al snel werd de wiegende auto een slaapmobiel voor Renée en mijzelf. Via een taxi hebben we ons in Leon centrum laten afzetten waardoor we snel in de fantastisch mooie stad aankwamen. Ons Guesthouse Lazybones (20$) was groot, heel groot. En na een warm welkom door de receptionist hebben we ons geïnstalleerd en zijn we op zoek gegaan naar een plek om wat te eten.

“Leon een stad die vol staat met historische gebouwen, oude kerken van alle katholieke stromingen en een immens grote Kathedraal. De Kathedraal domineert de stad en kan bijna als referentie kader dienen van waar je je ook in de stad begeeft.”

De volgende dag zijn we deze universiteitsstad gaan bekijken en hebben ons vergaapt via een route in de stad aan de fantastisch mooie gebouwen, de verscheidenheid aan kerken en het indrukwekkende uitzicht welke je hebt vanaf het dak van de Kathedraal (3$). Deze wordt op dit moment weer helemaal gerestaureerd en weer volledig wit gekalkt. Tevens hebben we getracht een tour te regelen welke ons bovenop Vulkaan Telica zou leiden. Na wat problemen omdat er te weinig mensen mee wilde op die dag lukte het toch om het voor elkaar te krijgen. De volgende dag om 14:00 zouden we vertrekken.

Die ochtend het hoognodige in onze kleine daypacks gepakt en onze grote backpacks achtergelaten bij het goede guesthouse. Luis onze gids en Eddy onze kok waren de lokalen die ons samen met een Engels stel en een Australiër naar boven zouden begeleiden. Eerst een kort ritje over de weg waarna we via een rivierbedding aan de absolute voet van de vulkaan aankwamen. Hier zou de tocht (alsmaar omhoog) beginnen. Via een alsmaar smaller wordende rivierbedding werden via een weiland, een vol bloemen staand pad en kleine paadjes naar het eerste rustpunt begeleid. Hier hebben we na 1,5 uur een beetje gegeten, wat gerust en het gutsende zweet wat laten indrogen, behalve bij Renée want die was nog zo droog als wat. Hierna begon het pad een stuk steiler te worden en ook wat moeilijker. Er lagen wat stenen los en de paadjes werden soms heel smal waarna ze weer wat breder werden. Luis wees ons bijna op elke hoek van een pad op kolibrietjes, lokale vogels en Arenden.

Op een gegeven moment waren we er bijna en zegt Luis “the walk pay the view” Oftewel je wordt beloond. Na het steilste stuk, wat maar heel kort was stonden we op een soort uitkijkpunt, kijkend naar de krater waren we allemaal enthousiast, geweldig om dit te mogen zien. Via een goed begaanbaar pad die was aangelegd met grote stenen kwamen we aan bij de ranch, een overdekte eetplek, een al voorbereidde bbq/kampvuurplaats en een hutje. Hier konden we de tenten die we mee hadden gesleept en de slaapzakken neerleggen. Na vijftien minuten van opzetten en klaar maken stond alles en werd het alsmaar donkerder op de vulkaan. We kampeerden op een soort volgelopen krater. Nadat het donker was liepen we met zaklampen en zonder Eddy het kleine maar steile stukje naar de kratermond. Het was donker maar omdat er veel stoom uit de krater kwam was de lava eerst nog niet echt zichtbaar. Langzaam na een windstoot werd hier en daar wat lava zichtbaar, diep heel diep in de krater. En nadat de minuten verstreken werd er een soort Y zichtbaar. Luis gooide een steen in de diepte zodat we in de gaten hadden hoe diep het was en na een lange stilte hoorde we het rotsblokje diep daar beneden neerkomen.

Hierna zijn we via een ander pad naar een uitzichtpunt gelopen om de lichten van de steden te zien flikkeren. Leon recht voor ons en Managua iets verder weg. Vervolgens naar het kamp gelopen om een heerlijk bereid maaltje te verorberen. En toen na wat bij het kampvuur te hebben gezeten, kijkend naar de hoeveelheid sterren in ons tentje gekropen. De volgende dag zouden we namelijk om 6:30 de zon zien op komen vanaf een ander uitkijkpunt.

Het was geweldig kijkend over de bergruggen naar in de verte andere vulkanen kwam de zon alsmaar verder op. Hierna nog een kijkje in de krater waarna we de tent en andere spullen konden opruimen. En het geluk hebbende dat we die zaken achter konden laten i.v.m. een nieuwe groep voor die middag. De terugtocht ging veel sneller, in minder dan twee uur waren weer op de plek waar de truck ons op zou halen. Eenmaal terug in het guesthouse hebben we ons gedoucht en de plannen voor die middag gemaakt. We zouden naar Poneloya gaan. Daar zou een utopiaans Guesthouse moeten zitten. Heerlijk sociaal en met een ontspannen sfeer. Eenmaal aangekomen, via de lokale bus (waar we een Nicaraguaan tegen kwamen die Nederlands kon) en het pontje (1$), bij SurfingTurtleLodge waren er geen kamers (35$) vrij, en ook de cabines waren bezet. Deze veel te dure (voor wat je kreeg) overnachtingsplekken waren dus niet beschikbaar en er zou na 2 nachten wel een kamer vrijkomen voor een nacht. Dus dan maar 2 dagen in een tent (15$) en dan in een kamer. Na het ontwaken in de tent de volgende ochtend bepaald dat dit het toch niet is voor ons. Wij willen de laatste dagen toch wat relaxter afsluiten dan in een krap tentje.

Op naar Jiquillo, een plaats midden in een reservaat. Nadat we de bus terug naar Leon hadden gepakt en een vervolg chickenbus naar Chinandega hadden gepakt konden we ook daar weer overstappen. Op naar Jiquillo, de bus hiernaartoe zat gelukkig niet vol zodat Renée en ik allebei een bank hadden. Heerlijk een boek lezen terwijl het alsmaar afwisselende landschap aan ons voorbij flitste. Nadat we het grootste stuk hadden gereden sloegen we af, de weg was hier bezaaid met stenen en zorgde voor een hobbelig ritje. Rancho Tranquillo (20$) zou onze slaapplek zijn voor de laatste 4 nachten alvorens we terug zouden gaan naar Leon.

Tina is de Amerikaanse eigenaresse en zat met een biertje (om 12 uur) ons op te wachten. 3 uur later nadat we al hadden toegezegd hier graag te willen blijven stonden onze backpacks en kleine daypacks nog naast ons. Dat terwijl we zelf al een paar biertjes hadden gedronken… Tina houdt wel van een drankje, laten we het daar op houden maar zorgt hierdoor wel voor een bepaalde gezelligheid. Er bleek ook een ander stel te zijn, Ton en Paul. Zij zijn bezig met een fantastische trip door Midden en Zuid Amerika. Die middag hebben een beetje gerelaxt en heerlijk gekeken naar de zonsondergang. Op het einde van de dag kwamen er ook nog 2 vrienden die een roadtrip aan het maken zijn als gasten langs. De eettafel vulde zich goed en we hebben heerlijk vegetarisch gegeten als een soort familie aan de lange eettafel. De volgende dag heeft Renée lekker gewandeld en gelegen op het strand en heb ik een beetje geprobeerd te surfen. De golven hier zijn laag maar krachtig waardoor het voelde als een wasmachine.

Elke avond is het een soort open bar waardoor je met iedereen gezellig aan de bar zit en je verhalen uitwisselt. Tranquillo is tranquillo oftewel lekker relax en rustig. We hebben het elke avond verschrikkelijk gezellig gehad met Ton en Paul, zij zijn al op zoveel plekken geweest en weten fantastisch verhalend te vertellen over hun reizen. Het is voor ons dan vaak erg herkenbaar en dat klikte leuk.

We hoorden via de 2 roadtrippende jongens dat ze de volgende dag een kano tocht door de mangrove gingen doen. En dit keer niet in een kayak maar met een locale kano (10$ p.p.) bestuurd en gepeddeld door de gidsen. De kano was een uitgehakte boom. En deze was nogal instabiel waardoor elke beweging die je maakte nogal een na-effect had. Elke keer als iemand een beetje ging verzitten ging de kano zo heen en weer dat het leek alsof hij om zou vallen.

Via een alsmaar smaller wordende waterweg kwamen we wat dieper in de mangrove. De wortels kwamen hoog uit de bomen en doken het zoute water in om in de grond het zoete bodemwater af te tappen. De wortelwirwar werd alsmaar dikker naar mate we verder voeren. Op een bepaald punt werd de wankele kano afgemeerd en gingen we via een drassig pad een stukje lopend de mangrove in. De verschillende vogels vloog ons hier veelvuldig voorbij. En terwijl wij op het heetst van de dag een heuvel beklommen zweefden de aasgieren hoog boven ons. Vanaf het bovenste punt had je een fantastisch uitzicht over de hele mangrove. Met hier en daar wat illegale garnaalkwekerijen diep in het waterwoud. Aan de andere kant keken we uit naar El Salvador. We hoorden het echter rommelen in de lucht. Dus na een tijdje vertrokken we weer naar beneden om via de breder wordende waterweg terug in de lagune te komen.

Hier via een kleine omweg voor Renée en mijzelf bij een boer twee paarden geregeld zodat we de volgende dag twee uur op het strand zouden kunnen rijden. Na een onderhandeling werd het bedrag bepaald (10$ p.u.p.p.). Die avond werd we getrakteerd op een fantastisch maar gewelddadig schouwspel. De donder werd vergezeld door intense bliksem. Zo hard, dichtbij en lang hadden wij nog niet meegemaakt. De flitsen werden direct opgevolgd door oorverdovende knallen en terwijl wij onze Toña aan het drinken waren hielden we de flitsen angstvallig in de gaten. Wat een geweld. Denk een gevalletje code rood (of zwart als dat zou bestaan) in Nederland….

De dag erna stonden de paarden al om acht uur op ons te wachten. En na wat gemorrel van mij (ik zag het nl. niet zitten) sprong Renée gracieus op haar ros. Voor Renée was dit gesneden koek, maar voor mij niet ik snapte er niets van, het is toch anders dan een auto, je mist de versnellingen direct. Na een tijdje kreeg ik het een beetje door en kon ik Renée en de gids goed bijhouden. Onze begeleider had echter de grootste lol omdat het mij veel moeite kost bij te blijven. Maar daar reden we dan op een verschrikkelijk breed strand, een wens van Renée was eindelijk in vervulling gegaan. Ze straalde dan ook van oor na oor. Na een behoorlijk stuk over het strand reden we via een dorpje terug, de mensen zwaaiden en lachten ons tegemoet. En via een weggetje verderop stonden we weer op het strand waar onze amazone een sprintje trok met haar paard. Glunderend reed ze ons weer tegemoet, missie geslaagd. Ik was echter blij klaar te zijn. Met stijve benen en een pijnlijke kont stapte ik af om het geld op te halen.

Die middag het strand afgelopen naar onze roadtrippende vrienden die toch naar een ander hostel waren gegaan, zij zaten bij Wilson voor 15$. Die avond hebben we bij de kokkin van het guesthouse thuis gegeten. Bij ons was het nl. alleen maar vegetarisch en bij Mammi konden we lasagne met kip krijgen. Om 18:00 uur werden door twee van haar klein kinderen opgehaald. En na een korte wandeling stond de tafel al klaar, keurig gedekt. Alle kinderen en klein kinderen zaten vervolgens in een soort cirkel om ons heen, kijkend naar hoe wij de enorme partij eten weg aan het slikken waren. Dat terwijl er acht honden rondliepen en een varken knorde. We zaten namelijk buiten tussen twee gebouwtjes in. De kamers, hadden geen deuren en verlichting was maar heel schaars. Nadat Mammi terug kwam van het guesthouse hebben we via Simon (een van de roadtrippers) een gesprek gehad met de familie, hij kan nl. goed Spaans. Na een groepsfoto en honderd knuffels van iedereen rustig teruggelopen naar onze slaapplek. Die avond een biertje genomen en ons verwonderd aan de hoeveelheid sterren zo hoog boven de aarde.

De volgende dag staat in teken om naar Leon te gaan, een half dagje door te brengen en vervolgens midden in de nacht een taxi te pakken naar Managua, een uur verderop. Om zo weer naar huis te gaan. We missen Doeska, dus het is tijd om te gaan.

Wat een land is dit. Ongelooflijk!
​