|
And we’re off (eindelijk)! Woensdag 1 juni 2016 is de start van ons nieuwe leven. Het nieuwe hoofdstuk begint terwijl “Otto” onze camper pruttelend tot leven komt om 8:45 in de ochtend. Na maanden van voorbereiding van zowel het daadwerkelijke vertrek als onze bruiloft is hét moment nu daar. 5,5 jaar geleden begon onze droom vorm te krijgen. We hadden ons huis te koop gezet, januari 2011 was het moment van die beslissing, we gaan weg en starten met ontspullen. Moet wel gezegd worden dat we de afgelopen jaren nog vaak een gezond gevoel van “maken we de juiste keuze” is geweest én “moeten we niet gewoon een nieuw huis kopen, zoals iedereen?” Dat gevoel maakte in de laatste 2 jaar plaats voor een vastberadenheid van ons beide. Toen vorig jaar ook nog eindelijk ons appartement verkocht werd was de weg helemaal vrij om te gaan. Vorig jaar werd de camper aangeschaft en na een intensieve test rit, de nodige preventieve reparaties, aanpassingen en check ups was “ Otto de berggeit” klaar om samen met ons de trip te starten. Op die woensdagochtend vertrokken we uit Rheden, het dorp waar we door de burendriehoek om ons heen heel erg hartelijk waren ontvangen, we voelden ons er thuis en ook toen we er vorig jaar na berekeningen achter kwamen dat we al in 2016 konden vertrekken voelden we ons zelfs een beetje opgelaten dat we in september al aangaven dat we het jaar er op alweer zouden vertrekken. Niet te min werden we opgenomen in de buurt en voelden we ons een jaar lang volwaardige inwoners van het mooiste dorp onder de schaduw van de Posbank. Die ochtend bestond het uitzwaai comité dan ook uit 2 buren. De sleutel was afgegeven en vanaf dat moment waren we geëmigreerd, zonder huis, dakloos maar absoluut niet zielloos. Vanaf hier reden we naar Oene, daar waar het vlees bij een zelf slachtende slager was bereid, één die geroemd wordt door de inwoners van nabije dorpen. Zij hadden het grootste gedeelte van het hoofdgerecht van zaterdag met zorg voor ons bereid. En ook daar waren ze op de hoogte van onze plannen en na het inladen van de achteraf de te grote hoeveelheid vlees en stoofpotten werden we nog verblijd met een een aantal stukken droge worst. Als vorm van relatiegeschenk. Bij de een krijg je een sleutelhanger en hier een stuk worst. Als ik dan kan kiezen kennen de meesten van jullie wel de keuze. Na het ophalen van ons eetbare goud reden we naar het zuiden waar we regelmatig door de regenbuien werden ingehaald. Wij zien dan letterlijk en figuurlijk de bui al hangen voor ons ruim van te voren geplande feest. Wij zijn namelijk met een groep van 7 + wij 2-en op 13 december 2015 begonnen met de eerste voorbereidingen. En na het maken van een plan-de-campagne mét de welbekende checklijsten begonnen de voorbereidingen aangaande het schilderen van bordjes, het versieren van alle potjes en het kopen van verschillende versieringen. Er is daarnaast nog door een groepje anderen allerhande zaken geregeld, van kabels voor de speakers, tot de geluidsinstallatie tot tenten, taarten en corsages. Iedereen nogmaals bedankt. Zonder al deze zaken was het feest niet compleet geweest. Maar juist die voorbereiding zagen we door het weer dus helemaal in het water vallen. En daar konden de 5 reeds geïnstalleerde weerapps niets bij helpen. Allemaal voorspelde ze regen en onweer op alle dagen. En als er één was die een beetje goed nieuws gaf was dat direct de leidraad voor het weekend. Renée noemde mij dan ook wel Piet fucking Paulusma. Zo gek werd ze ervan. En nu kun je alles plannen, maar het weer laat zich niet sturen. Dus uiteindelijk naarmate we dichter bij ons eerste buitenlandse adresje kwamen zakte het onbestemde gevoel aangaande het weer en begonnen we te denken in oplossingen. Eenmaal aangekomen na een ritje van een aantal uur was het ook in Taverneux nat. Zodra je buiten de cabine van de camper stapte en het gras aanraakte werden de schoenen doorweekt door het net gevallen water uit de lucht. De donkere wolken op die woensdagmiddag voorspelde weinig goeds. Na een kort telefoontje stond de eigenaresse al snel voor onze neus en kregen we de sleutel van het grote huis met hectare grond en alles wat er bij hoorde aangereikt. Snel de spullen uitladen en direct door naar de vooraf uitgezochte Spar in de buurt. Hier konden we waarschijnlijk het eventueel te veel gehaalde bier terug brengen. La Roche, een klein plaatsje richting Luik, op zo’n 30 minuten afstand was de place to be. Via kronkelweggetjes vanaf hoog in de Ardennen daalden we af naar het valei. Eenmaal aangekomen in de winkel viel ons oog al snel op het enige bier wat in de grote hoeveelheid aanwezig was. De boodschap op het biertje was ook “Everyday” dus dat moest wel goed bier zijn. :-) Eerst maar eens vragen of we het konden retourneren. Bij de kassa en de slagerij konden ze geen Nederland of Engels. Maar er was één man die Nederlands zou moeten kunnen. De man begroette ons nog vriendelijk maar zodra het in het Nederlands ging werd er slechts met ghrmm geantwoord. Daar kwamen we dus niet verder mee. Helaas. Dan maar eerst een proefbiertje, het smaakte goed. En terwijl ik daar achter de kassa stond te proeven kwam er een klant naar mij toe en bood aan te helpen met vertalen. Hij gaf aan dat zijn Nederlands niet goed was maar begreep genoeg van onze situatie om de helpende hand te bieden. Opgelost, uiteindelijk met 2 volle winkel wagens naar de camper gereden en deze beladen met alle spullen. Ondertussen had Doeska het gemunt gehad op een van de relatiegeschenken, oftewel het zakje met de droge worsten was leeg. Onschuldig zat mevrouw op de bestuurdersstoel van Otto. Het bier oftewel het belangrijkste was binnen. De volgende ochtend hebben we de rest van de monster boodschappen gedaan. Want ’s middags kwamen de eersten al aan, die het spits afbeten. Elco, Svetlana en Floor waren rond 10 uur uit Nederland vertrokken om rond een uurtje of half 2 in Taverneux aan te komen. Svetlana was jarig en we hadden ter ere van haar niet nader te noemen leeftijd ;-) een bord geschilderd en een fles champagne en taart gehaald mét kaarsjes! Na het uitblazen van de kleine kaarsjes en het ontkurken van een fles champagne was het Woodcock 2016 weekend echt ingeluid. En al snel nadat ze er waren was er beweging op het terrein, de eerste tentjes werden opgezet op het camping terrein en het huis werd bevolkt door wat meer mensen en te midden van deze gezellige drukte stiefelde Doeska gezellig met iedereen mee. Het zouden drukke en intensieve dagen worden voor het pluizenbolletje. Die avond kwamen Jozef en Maria ook al om de grote tent op te zetten, zodat deze al stond voordat de rest van de aankleding zou komen. De avond werd direct na het opzetten van de tent ingeluid met een lekker regenbuitje. Maar dat kon de pret niet drukken, de BBQ ging aan en het vlees lag er op te sudderen totdat het heerlijk gaar was. De kou begon te komen en het kampvuur wat we die middag geprobeerd hadden om aan te steken was door de regenbui inmiddels alweer gedoofd. Binnen ging de gezelligheid verder. Heerlijk die gezelligheid, rondom de lange eettafel, een potje kaarten, een paar biertjes en een handvol gezellige mensen en je hebt eigenlijk niets meer nodig dan dat. De volgende ochtend was iedereen alweer vroeg op, en in de keuken hoorde je al weer het gekakel en de geluiden van de voorbereidingen voor het ontbijt. Deze dag zou vol staan met aankleding installeren, de aanhanger uitpakken en La Chouffe. Die middag hebben we met alle aanwezigen de bordjes gehangen de potjes verspreid en de fakkels geplaatst. De saamhorigheid was fenomenaal, echt bijzonder. Het gros van de mensen pakte al het werk op en er werd niet geklaagd, eerder gelachen. En toen op de stoffen en kleden alles stond hadden zowel Renée als ik toch wel wat traantjes gelaten. Het is zo fijn om te zien dat de mensen die je lief hebt zo hard samen werken om er voor iedereen een geweldig mooi feest van te maken. Hierna stond de korte rondleiding mét proeverij op de agenda. De rondleiding bestond meer uit een film kijken en vervolgens van een afstandje naar 3 kookketels kijken. De proeverij daarentegen was goed geregeld en na 4 smaken bier kreeg iedereen een glaasje mee om thuis verder te gaan met het proeven van de heerlijke biertjes van La Chouffe. Weer geleid door het weer ging iedereen terug naar de auto. ’s Avond heeft de grootste groep pizza gehaald en een klein gedeelte heeft zelf wat verzorgt. Heerlijk de vrijheid die we ervaren hebben tijdens deze dagen met onze vrienden en familie. Na de pizza werd het kampvuur verder opgestookt en uiteindelijk zaten we rond 12 uur ’s nachts met 34 mensen rond het knisperende hout. De volgende ochtend (zaterdag) na wederom een nacht met 3 uur slaap was de bulk van de mensen al weer in de weer al voordat wij wakker waren. Die saamhorigheid werd mij en Renée af en toe (zoals jullie allemaal hebben kunnen zien :-)) een beetje te veel. We hebben dan ook regelmatig een snikje gelaten. Op een bepaald moment was iedereen ergens anders en stond ik alleen op het feestterrein, alles stond klaar om in gebruik genomen te worden. Toen had ik het even niet meer, het zag er geweldig uit, lekker hippie en het weer was zeker in tegenstelling tot de voorspellingen zeer goed. Het werk wat verzet was om alles te krijgen zoals het stond was veel en geweldig neergezet, de hoeveelheid eten dat in de keuken was voorbereid was geweldig. Rond een uurtje of 2 was iedereen aanwezig en het feestje was in volle gang. Renée en ik hebben ons op dat moment wat tijd gegund om ons in onze bruiloftsoutfit te hijsen. Beetje pommade in het haar, Renée wat make up op (wat ook op deze dag natuurlijk weer een eeuwigheid duurde) Maar dan was het moment, na het bevestigen van de corsage en haarstukje gemaakt door mijn moeder Werd de muziek gestart. Het was zover. De trap af de hoek om en nog net een verzwikte enkel vermeden van Renée kwamen we de hoek om. Daar stonden dan 51 mensen waarvan een groot deel zelf had gezorgd dat het feest eruit zag zoals het deed, we hadden gehoopt en het was uitgekomen. De een in een maffe hippie outfit, de ander lekker bohemien en de ander lekker als zichzelf. Precies zo als iedereen zelf wilde, perfect. Weg met de regels en dresscodes. Kom maar op vrijheid. Deze dag luidde ook dat voor ons in. Weer een moment van een brok in onze keel. Vanaf dit moment lag de planning in de handen van Leon en Svet. Die de ceremonie en daar buiten alles perfect geregeld hebben. Na ons welkomstwoord kregen we de eerste felicitaties al van jullie, zo fijn. We voelde ons gewaardeerd door jullie allemaal. En dat telde dubbel, vanwege ons nieuwe hoofdstuk wat snel komen zou maar ook ons trouwen. Om 16 uur begon de ceremonie, wat natuurlijk werd gestart met een checklist om alles lekker op schema te houden….. zo grappig, zeker omdat de vrienden de laatste periode waarschijnlijk gek van ons werden vanwege alle lijstjes, checklisten etc etc… Renée nam jullie vervolgens mee door de afgelopen 13 jaar, vanaf het moment dat wij elkaar leerden kennen tot nu. 13 jaar vol liefde, soms verdriet en heel veel plezier, zowel in Nederland als tijdens onze reizen waar wij ook lieve vrienden hebben leren kennen. Daarna was het officiële woord aan Svet die ons uitnodigde de ringen uit te wisselen. Terwijl ons zwarte hondje lekker lag te slapen te midden van de drukte op een van de hippiekleden werd ze gewekt om als ringendraagster naar ons toe te komen. Met een beetje spuug van mij ging de ring van Renée uiteindelijk makkelijk om de vinger. Hierna konden we beginnen aan het geweldig voorbereidde eten, de soep werd opgevolgd door de stoofpotten en bbq waar de vuren gezamenlijk werden aangestoken. De beide vader droegen tijdens het eten nog een woordje voor, waar de een terug ging naar het moment van Renée’s hand vragen en zijn goedkeuring tot de toevoeging van een nieuw lid in de familie richte de ander zich meer op de reis die wij gaan maken als reizigers. En na het steen uit ons geboorte dorp uitreik moment kregen van onze beide moeders moesten we gaan beslissen waar we deze 2 stenen neergaan leggen. Dat moment heeft trouwens nog niet plaats gevonden. Hierna de taarten van Sam, Svet en Floor. Met natuurlijk een-taart-in-je-gezicht-duw-momentje. Ik was Renée gelukkig sneller af maar had anders ook die taart in mijn gezicht gehad. Het feest verplaatste zich daarna richting het kampvuur wat al mooi hoog was opgestookt. Murray speelde hier nog Clocks, wat hij speciaal voor ons had ingestudeerd, ons nummer, het nummer wat op de achtergrond speelde in Raja Ampat toen ik Renée ten huwelijk vroeg, en ja zei. Het bier vloeide rijkelijk en de sfeer was en bleef heerlijk ontspannen. Rond 5:45 uur was het ook voor ons tijd om de huwelijksnacht in te gaan. En nu verwachten jullie natuurlijk allerlei details, maar om alle illusies voor te zijn. Renée en ik waren moe, voldaan en een beetje tipsy. En vielen als een blok in slaap. De ochtend kwam alweer snel. En nog voordat we kleren aan hadden hoorden we de eerste geluiden van mensen in beweging. het terrein werd met gezamenlijke inspanning opgeruimd. Wederom, een traantje wegpinken. Ik weet niet of naast Renée en ik jullie het ook zo hebben ervaren maar de daadkracht van deze groep mensen was heerlijk, geen vragen maar doen. Na enige uren was alles opgeruimd en zaten we nog met het overgebleven eten en drinken. De camper was door Renée al vol gepropt met voorraad en hierna werd het onder de vrienden en familie verdeeld. We begonnen van de eerste afscheid te nemen. We hebben wat afgejankt. Uit verdriet, het afscheid maar ook toekomstige gemis van die kleine of grote momenten waar we waarschijnlijk niet bij aanwezig zijn. Dat allemaal spookte door ons hoofd. En niet alleen bij ons. We moeten eerlijk zeggen dat we jullie missen, ookal appen we vaak en proberen we social media regelmatig bij te houden. Het is juist effe dat oog contact, de knuffel, dat biertje wat gezamenlijk gedronken wordt. Het wederzijds respect en liefde wat wij hebben voor jullie en ervaren. Om 18:15 waren wij degene die werden uitgezwaaid. Mijn moeder en Toon stonden ons met een lach maar vooral een traan uit te zwaaien, daar aan dat boerenweggetje. Wij op weg naar de horizon en verder, zij naar een B&B in Houffalize. Nogmaals aan iedereen die ons geholpen heeft, zonder jullie was het feestje niet compleet geweest. Bedankt! Voor iedereen die er was, we hebben genoten dat jullie er allen waren. We hebben enorm genoten van woensdag tot zondag. Bedankt voor het lezen. Op 1 juli zal de eerste reisblogs verschijnen. De Blogs schrijf ik vanuit mijn oogpunt maar het is een reis die Renée en ik samen maken.
Het onderstaande is de reflectie op de afgelopen jaren, de weg die heeft geleid tot dat wat we nu doen. Inleiding en aanleiding In oktober 2011 schreef ik het volgende: De zon knalt door het bladerdak op mijn gezicht. Ik kijk naar rechts en daar ligt mijn zielsverwant. Renée en ik gaan reizen zoals we nog nooit gedaan hebben. Jaren geleden tijdens een van onze jaarlijkse tripjes naar Azië hebben we besloten juist door Europa te reizen. Vanaf dat moment stond alles in het teken van de voorbereiding. We gaan beginnen aan de reis waar we al jaren op hebben gewacht. De reis zoals we hem altijd al voorzien hadden gaat eindelijk beginnen. We liggen in het hoge gras terwijl ons zwarte hondje door het gras banjert en geniet van het heerlijke weer in Nederland. En juist nu, nu de perfecte zomer is begonnen stappen wij in onze oude mercedes bus, gekocht voor 3000 zuur verdiende en gespaarde euro’s. Een flinke hap uit het budget, de fantastische bus is niet alleen ons vervoermiddel maar ook ons huis, onderdak en schuilplek. Deze tekst moet toch al die jaren door mijn hoofd zijn geschoten. Bij alle beslissingen die we samen hebben genomen. Deze reis maken we en hebben we samen beslist. Renée en ik zijn zielsverwant, we zijn in balans, waar ik mij mond open heb is Renée op momenten de rust zelve. Waar ik te overdreven reageer is de inmiddels blonde dame vanwege een haarkleurtje mij altijd de baas. We zijn tegen elkaar opgewassen. Aan elkaar gewaagd. En bezitten eenieder kwaliteiten die de ander minder of niet heeft. Maar vullen deze voor de ander weer aan. Daardoor zijn we in balans. Durven we samen elke uitdaging aan. We hebben vaak een gezamenlijke focus. Waarin de één bepaalde zaken misschien meer uitspreekt dan de ander maar de richting is gelijk. In de jaren die volgden hebben we veel meegemaakt, van nieuwe reizen door Azië en Nicaragua tot Renée ten huwelijk vragen op één van de mooiste plekken op Aarde, Raja Ampat. Daarnaast hebben de arbeidsmoeilijkheden van Renée ook voor de nodige stress gezorgd. En dan niet eens vanwege minder inkomsten maar juist vanwege persoonlijke rust, geluk en ook onze ultieme droom. In de afgelopen jaren hebben veel nieuwe vrienden gemaakt maar ook vrienden verloren naast het overlijden van één van de vriendinnen van Renée ook door verandering van ons leven en inzichten. Keuzes en nieuwe richtingen hebben ons leven veranderd. Een heftige brand in ons appartementen complex waardoor we in één klap 3 hele goede vrienden hebben gekregen is toch wel heel bijzonder. Daarnaast ben ik de afgelopen jaren ingaan zien dat ik moest veranderen. Het leven is te kort om kortzichtig en afstandelijk te zijn. Het masker moest af. En ook dat heeft tijd nodig, Bepaalde zaken ben ik vanaf 2011 niet meer uit de weg gegaan. En relaties verbetert waar dat kon. Dit omdat als en wanneer wij weg zouden gaan dit een stuk minder eenvoudig zou worden. Want het besef dat de relaties met onze vrienden en familie toch zal veranderen doordat wij weggaan beseffen we wel degelijk. Nu wil ik natuurlijk niet zeggen dat doordat we weggaan alles met voorbedachte rade is geweest qua contact met iedereen maar juist doordat we weg wilden ga je beter nadenken hoe je in het leven staat en wat je eventueel achterlaat. De vraag was dan ook voor mijzelf “ben ik daar trots op?” Het antwoordt was mwha, een beetje maar er kan veel verbeteren. Vanaf die tijd heb ik getracht meer open te staan voor anderen, wie dan ook. Ik kan mij nog herinneren dat ik bij een ANWB man in een auto zat en mijn verhaal deed, koetjes en kalfjes, beetje werk en beetje privé. Het ging een beetje over beide. De beste man die mij net op had gepikt met een kapotte VW Golf kwam tot de conclusie dat ik over mij heen liet lopen. Ik..ik was sprakeloos… dat was mij nog nooit gezegd. Ik weet nog dat ik daar eigenlijk meer van onder de indruk was dan de kapotte versnellingsbak van mijn net nieuwe 2de hands Golf. Ik was mij dus daadwerkelijk anders gaan gedragen, tenminste als ik er vanuit ga dat deze ANWB man alle wijsheid in pacht had. Ik had het tenminste nog nooit gehoord over mijzelf. Wel dat ik arrogant ben of tenminste overkom, luidruchtig, mijzelf op de voorgrond manifesteer. En dat terwijl ik mijzelf nog steeds ergens zie als dat zwaar en structureel gepeste jongetje uit groep 7 dat midden in een cirkel staat terwijl een hele school om hem heen staat te schreeuwen. Dat jongetje dat van de carport afsprong om maar niet naar school te moeten. Mijn sterke bewijsdrang op sommige momenten komt daarvandaan, denk ik. Dat en het opgroeien met 2 mondige broers. De een waar ik heel goed contact mee heb en zie als een vriend i.p.v. een broer en de ander waar het contact helaas van verwatert is maar gelukkig vlak voor we wegreden toch iets is verbetert. Veranderen oftewel minder hard worden lijkt toch makkelijker dan het daadwerkelijk is. Want mijn omgeving heeft toch vaak nog steeds diezelfde eerste indruk van mij. En daar komt nog bij dat vrienden maken voor mij in de afgelopen jaren en zeker voor 2011 erg lastig is geweest. En nu heb ik dat vaak afgeschoven op het feit dat ik richting Arnhem ben verhuist, maar ook dat is slechts een heel klein onderdeel van de waarheid. Ik heb mij altijd in veel verschillende vriendengroepen begeven. Maar ik zou nooit kunnen zeggen dat ik hiervan de kar trok. Ik was altijd onderdeel van. Ze zeggen met een grote mond kom je ver maar je komt er uiteindelijk maar zo ver mee. Het is beperkt houdbaar. Zowel privé als op je werk. Blufpoker is iets wat ik dan ook vaak heb gespeeld. Om maar op te vallen, om mee te doen, om ergens bij te horen. En juist daar was ik dus klaar mee. Dat masker moest af. Weg met niet meegaan naar feestjes omdat ik geen zin had, het feit is wel dat ik, gelieerd of niet, vaak hoofdpijn en migraine had. Maar of dit nu iets was dat mijn lichaam zo erg protesteerde of dat ik overwerkt was omdat ik te veel hooi op mijn vork nam. Dat blijft een raadsel voor mij. Ook het feit dat ik op 27 jarige leeftijd al een hoge bloeddruk had en bètablokkers slikte was achteraf een signaal van mijn lichaam, stop met het pushen van jezelf. Kies voor Renée en Doeska en alles wat daarbij hoort, kies voor rust. En eigenlijk vanaf het moment dat ik meeging naar de feestjes en uitjes ben ik mij gaan vermaken, ik had er meestal plezier in en de hoofdpijn werd minder, rigoureus een andere baan zoeken en mijn bloeddruk nam af. Dat waren dus van die vele veranderingen die mijn leven prettiger maakte. En niet alleen voor mijzelf maar ook voor Renée. Ik was afstandelijk, probeerde altijd een barrière te creëren waardoor op Renée en Doeska na niemand té dicht bijkwam. Deze twee dames werden en worden op handen gedragen door mij. Alles wat ik doe of trachtte te doen was voor hun. Als ik ’s ochtend weer naar mijn werk ging kreeg Does altijd een kus op haar hoofd met de boodschap dat ik brokjes ging verdienen. En hierna kreeg ik van Renée een half slaperige beetje muf stinkend slaapkusje met een gebrabbel dat klonk als “ik hou van jou”. Ik antwoord altijd terug “ik hou ook van jou, lievie”. En die liefde, ook al is het gebrabbel van een slaperige vriendin of een natte snuit van je hondje, daar doe je het voor. Niet het gevoel van status binnen een baan, een grote groep vrienden of je anders voordoen dan je daadwerkelijk bent. Dat achteraf geforceerde gedrag van mij heeft er toe geleid dat ik wel gelukkig was op die momenten maar écht gelukkig werd ik pas nadat Renée en ik de keuze hadden gemaakt een eigen pad te kiezen. De mensen die je op dat pad tegenkomt maken je pas echt gelukkig, de dingen die je dan doet tellen dan pas echt. Het plan was dus simpel, huis verkopen, genoeg geld sparen om lang weg te kunnen en alles moest verkocht worden. Daarnaast probeerde we met zoveel mogelijk familie en vrienden het contact zodanig te verbeteren dat wij hen in het hart sluiten alsook zij ons. En dan bedoel ik dat oprecht. Niet omdat we weg gaan en het moet maar. Maar juist omdat het nu kan en straks lastiger wordt om relaties te hebben zoals je dat kunt als je in de buurt woont. Het bracht mij plezier maar veel belangrijker ik zag dat Renée gelukkiger werd doordat ik van de partij was. En ik ging zelfs als zij moest werken. Misschien is dit ook wel een vorm van volwassen worden waar ik mij altijd tegen heb verzet. Lekker dwars, als je dat maar lang genoeg doet wordt je dwars en ziet de buitenwereld je ook als zodanig. “ Ik word nooit volwassen”, een van de uitspraken die ik vaak doe en heb gedaan. Nu ben ik inmiddels van mening dat het niet volwassen worden 3 ledig kan zijn, geen verantwoordelijkheid willen of kunnen nemen, opstandig zijn tegenover alles wat maar kan en je kindzijn niet willen verliezen. Ik denk als je het belangrijkste “je kindzijn niet verliezen” je het grootste goed behoud, met een blik de wereld in kijken waarin alles mogelijk is, geen limiteringen en geen belemmeringen deze aangevuld met een gezond verstand (in mijn geval is dat Renée) en de verantwoordelijkheid willen en kunnen dragen voor je naasten (in eerste instantie Renée en Doeska) je een koning te rijk bent. Nieuwe goede vrienden kwamen daarna als bij een donderslag, in ons geval was vuur en rook een verbindende factor wat als een katalysator werkte. De familiebanden met één van mijn broers, mijn moeder en vader werden nog sterker dan daarvoor. Door eerdere gebeurtenissen was de relatie met mijn andere broer minder. Maar zoals eerder gezegd is dat inmiddels al iets beter en meer als hoe het nu is zat er niet in in de tijd die wij hadden vlak voor ons vertrek. Mijn vrienden ben ik nóg meer gaan waarderen. Nog steeds een klein clubje die ik als directe vriend beschouw. De vrienden van Renée ben ik mijn hart gaan sluiten en beschouw ik ook als mijn vrienden. Deze groep mensen waren allemaal aanwezig in België, ons trouw- en afscheidsfeest. En ik kan wel zeggen dat ik van jullie allemaal hou en jullie respecteer. Waar de een keihard werkt aan zijn opleiding, de ander na vallen en opstaan weer staat en weer verder gaat, en weer anderen die altijd klaar staan zonder er iets voor terug te verwachten en weer een ander die door blijft zetten om van haar passie haar vak te maken hebben ze allemaal één ding gemeen. Het zijn allemaal doorzetters, ongeacht de richting die hij of zij gekozen heeft. De focus op dat zelf gezette puntje op de horizon blijft voor deze mensen allemaal het doel. En zo ook voor ons. Nu weet ik dat degene die het hele stuk hebben gelezen, misschien wel denkt zow…. die Joris was depressief…. Ik denk dat dat niet zo is want ik wil eigenlijk met dit stukje tekst een aantal jaren samenvatten waardoor je uiteindelijk tot de conclusie komt wat je zelf nu echt wilt. Mijn geluk is dat Renée hetzelfde puntje op de horizon heeft gezet en samen met mij en Doeska hetzelfde nastreven. Niet zozeer naar dat puntje toe rijden maar de weg daar naartoe beleven. Met de wetenschap dat we geweldige lieve vrienden en familie in Nederland hebben. Bedankt voor alle liefde, knuffels en gezelligheid |
