 28 okt - 2 nov
Travel with us! En zo werd het idee geboren in de tweede week van het “ezelparadijs”. Eli en Eloise zouden met ons meereizen. Al was het maar een klein stukje. Het was een beetje passen en meten, niet vanwege de twee extra mensen in de camper. Nee, het was vanwege dat zij een Workaway adres hadden in Galicië en eigenlijk nóg een adres, vlak na de ezels. Mijn moeder en Toon langs zouden komen en daar was ook nog niet echt duidelijkheid over. Het gebrek aan internet op deze locatie maakte het ook niet eenvoudiger om alles te regelen. Al snel werd het volgende adres van El en El gecanceld en zij zouden 1,5 week langer bij de ezels blijven. Dat zou betekenen dat we vanaf de 29ste zouden starten met een roadtripje van een paar dagen. Tenminste tot 1 november. Want dat was de dag dat zij zouden starten in Monforte de Lemos. En zoals het gaat als je met een groep van 5 bent, hebben we natuurlijk Amy ook gevraagd met ons mee te gaan. In theorie hebben we 5 slaapplaatsen, dus het moet kunnen. Zij had ook een Workaway staan in Andalusië, hoog in de bergen met als startdatum ergens in november. En ook zij moest even nadenken hoe dat allemaal ging passen. Enkele mailtjes, appjes en smsjes later en iedereen had alles gefixt. Wij zouden de 3 op de 28ste ophalen, een hapje eten in Cangas met mijn moeder en Toon om de volgende dag richting Galicië te rijden. Vanwege de gelimiteerde tijd die we samen konden reizen én omdat we uiteindelijk vlakbij Ourense uit moesten komen was een logische route wel belangrijk. De komende weken was het plan om leuke locaties te zoeken, want zij hadden internet en dat konden we gebruiken, ideaal! 28 oktober Dus daar stonden we, Renée, Doeska, Otto en ik, te wachten op onze 3 tijdelijke campergasten, onze ezelvrienden. Vlak nadat we de camper langs de kant van de weg hadden geparkeerd met de neus de juiste richting op, kwam de groene volkswagen transport uit 1998 het steile en ons welbekende dorpsweggetje van Arobes afrijden. Langs de stenen dorpsmuren. Marleen parkeerde haar bus soepel achter onze camper. We zouden direct starten met de roadtrip want dan hadden we een dag extra en beperkte het geheen-en-weer-rij. De drie zagen er nog een beetje moe uit, ze hadden natuurlijk nog tot de dag ervoor gewoon gewerkt (met minder vrijwilligers dan we gewend waren), Renée en ik hadden ook afgesproken dat we de eerste dag lekker rustig aan zouden doen, beetje boodschappen, wat eten en voor de rest weinig. Ze stapten in, de spullen, tassen en schoenen hadden Renée en ik al op de lange bank gelegd, waardoor deze in mum van tijd volstond. Na een laatste knuffel, ook wij, met Marleen. Was het nu echt tijd om Marleen en het ezelparadijs tot ziens te zeggen. Want dat is het voor ons allen. Het waren lange dagen, maar we hebben genoten. Daar in de middle of nowhere in Spanje. We komen terug. We reden naar de kust, langs Ariondas, langs de rotonde met aan de rechterkant de verhuur van kano’s. Weg uit de Pico’s waar we allemaal een geweldige tijd hebben gehad. We reden via de snelweg, omdat we snel bij onze bestemming van de dag wilde zijn. En natuurlijk om goedkope boodschappen te doen. Een Lidl was alleen nergens te vinden en een Aldi was al helemaal niet. Dus dan maar naar de eerste plaats na Gijon rijden. En via de steile straatjes van dit middelgrote plaatsje werd een supermarkt gevonden. De basis behoefte werd ingeslagen: bier, wijn, uien, eieren en knoflook. En natuurlijk, vlees. Bij de plaatselijke camperstop de watertank volgegooid met water en na een nog zo’n 20 kilometer gereden te hebben kwamen we aan bij het kleine dorpje met een geweldige baai, aan de Atlantische kust. We waren de enige, het gras was afgezet met touwen. Het was dan ook duidelijk een zomerstrandstadje. De witte zomerhuizen stonden keurig rij aan rij op het vaste land op het diepste punt in de baai. Zo ver mogelijk van de zee vandaan. Het strand was verlaten, de zon scheen maar het voelde guur aan. Een beetje zoals de eerste lentezon aanvoelt in Nederland. De kou die van de winter nog in de lucht zit maar langzaam wordt verdreven door de lentezon. Hier was de strijd tussen de bijna altijd schijnende zon en de Atlantische wind die wordt afgekoeld door de alsmaar golvende zee. Het was alsnog zo’n 18 graden op 28 oktober. We waren dus al bijna aan het overwinteren. De camper werd achter de touwen geparkeerd, welke we eerst hadden verwijderd en nadat de camper vlak stond zijn we Otto gaat versieren. Doeska was jarig en dus hadden we ballonnen opgehangen voor de 13 jarige dame, een rijst, paprika en boontjes maaltijd stond haar die avond te wachten. Zoals het al enkele jaren traditie is mag onze zwarte beestje dan aan tafel zitten, hoezo verwend? Beter verwend dan verwaarloosd…Ondertussen gingen de eerste biertjes open, de wijn werd losgetrokken en de sfeer begon er al goed in te zitten. Die avond zouden we een kampvuur maken. Het gras was nat van de avonddauw en terwijl wij met zijn drieën drijfhout aan het sprokkelen waren zaten Eli en Amy in de camper het eten voor te bereiden. Na een voortreffelijke maaltijd van Eli en Amy liepen we allen langzaam naar de plek waar we een kampvuur hadden gemaakt. Op de rotsen die met vloed onder water stonden, met de zee nog geen 5 meter van ons vandaan, klotste de zee vrolijk verder. De nacht viel en die ochtend werden we met z’n zessen wakker in de camper. Het past dus! 5 volwassenen en Doeska. En nog voordat iedereen goed en wel wakker was stond Eli alweer te koken in de keuken, de eieren lagen al in de pan, de knoflook was al gesneden en de gebakken uien geurden de hele camper. Zo zou het alle dagen zijn, Eli kookt graag en doet dat met volle overgave, hij heeft talent en geniet wanneer anderen genieten van zijn eten. Na een verfrissende duik in de koude zee was het weer tijd om verder te rijden. Op naar Busto met een omweg langs een geweldige baai. De weg was helaas te steil om af te dalen, de mits ontnam ook het uitzicht, maar de schimmen die te zien waren door de dichte mist lieten af en toe zien dat daar iets geweldigs was. Hoge kliffen met daaronder een heldere zee, een uitkijkpunt en een smal pad om helemaal naar beneden te lopen. Helaas was hier geen plek waar we konden overnachten. We reden dus verder naar Busto, een piepklein plaatsje met een kerk, een kroeg, een boerderij in het centrum en een vuurtoren op 2 km afstand. Daar vlakbij was een camper plek, onze locatie voor de nacht. Het was nog steeds mistig. En die mist bracht kou met zich mee. De locatie was geweldig, we stonden op de rand van hele hoge kliffen met daar onder een breed strand, een grot en grote stenen die hoog uit de zee torenden. De volgende ochtend hebben we dan ook een mooie wandeling omlaag gemaakt en in de nog altijd dikke mist ons begeven op het kiezelstrand. Een strand met voornamelijk zwarte kiezel maar met goed zoeken vond je af en toe een andere kleur, witte bijna zachte stenen, gevormd door de zee, afgerond waardoor het harde materiaal bijna zijdezacht aanvoelt. Na de wandeling zijn we een behoorlijk stuk zuidelijker gegaan, en na 4 uur rijden door een geweldig landschap waar we soms in een keer weer heel hoog zaten om vervolgens weer enorm af te dalen kwamen we aan in Ourense. Hier vlakbij waren Hotsprings, natuurlijke warmwater baden waar iedereen gratis gebruik van mag maken. De camper hebben we 10 km buiten de stad geparkeerd, bij een hotspring die buiten dienst was. We hadden electra, konden het water bij vullen en was eigenlijk voorzien van alles wat je nodig hebt. Onze overnachtingsplek voor de komende dagen was geregeld. Het kleed werd buiten gelegd. De muziek ging aan, de hapjes en drankjes op tafel en we genoten optimaal van de namiddag zon. De mist was niet aanwezig hier en het weer zou de komende dagen goed blijven. De volgende ochtend was het boodschappen inslaan, naar de hotspring gaan en relaxen. De hotsprings waren een succes. Loeihete baden waar je het idee had dat je huid er bijna vanaf kookte. Allen frisgewassen maar als gerimpelde oude mensen verlieten we rozig onze douche en baderplek. Die avond hebben we een drankspelletje gedaan, die voor Renée en mij nieuw was. Onze Engelse en Australische vrienden hadden het al vaak gespeeld. Het was lachen, gieren, brullen, de een bijna nuchter (bijna dan….) de ander apezat. We hebben genoten, af en toe danste de camper bijna van zijn veren maar Otto kan een stootje hebben. De dag erna was iedereen wat tam, een beetje aan het bijkomen van de avond ervoor en na het afsteken van vuurwerk over de brede rivier waar we enkele meter vanaf stonden waren de dagen al bijna voorbij. De volgende dag hebben we Amy afgezet op het treinstation nadat de bussen vol bleken te zitten én hebben we El en El afgezet in Montforte de Lemos op zo’n 40 km afstand. Na ongeveer 10 minuten kwam Renée er achter dat El en El hun jassen vergeten hadden en hun waterfles. En omdat we ongeveer wisten waar ze zaten zijn we er op de gok naartoe gereden. In het schemer kwamen we aan. Renée vroeg de weg na lang zoeken aan 2 dames langs de kant van de weg en na nog zo’n 5 km rijden zag ik op zo’n 300 meter afstand iemand ons tegemoet rennen met een kommetje in zijn hand. Het was Eli. We mochten mee eten bij Jackie en John, de workaway hosts en natuurlijk hoort er dan tegenwoordig bij dat we dan wat werk verzetten. De volgende dag met het wieden van de grote tuin. Eigenlijk ook weer heel onverwacht. Just omdat je tijd hebt, anders leeft en niets echt moét, help je gewoon mee.Gedoucht, weer fris en na een paar uur zaten we in de camper met verse groenten uit de groentetuin van Jackie die ze als verrassing op onze camper had gelegd. Richting de Portugese grens. Zuidelijker, de warmte opzoeken. Thanks lieve vrienden. Bedankt voor het lezen.  Weg van de kliffen en op naar Arobes. Het was een kort reisje, slechts 17 kilometer en we zouden in Arobes zijn. De koelkast gevuld met kaas, droge worst, chips in de kasten en bier genoeg op voorraad.
Die paar dagen daar aan de ruwe kust van Asturië hebben indruk gemaakt op ons. De plekken daar zijn tot op heden onovertroffen. De rust, de ruwe natuur en de schoonheid van de groen beklede kliffen. De golven die keer op keer tegen de klif aan de overkant donderen. Het was een gevoel van tot ziens in tegenstelling tot normaliter tot nooit. 27 september: Filmpje: “Donkey Paradise" komt eraan Na een overnachting in een nabij gelegen camperplaats in Cangas de Onis, reden we de volgende ochtend Arobes binnen. Een klein dorpje vlakbij een rivier, glooiende heuvels en de bergtoppen van de Pico’s. Hoge bergtoppen met een bekende naam, die het landschap bepalen daar in het noordwesten van Spanje. We reden alsmaar steiler door de kleine straatjes en er was zelfs een passage waarvan we aanvankelijk dachten dat die te krap was voor Otto. Echter met een klein beetje ruimte aan beide kanten gingen we het steile geasfalteerde weggetje langzaam omhoog. De huizen waren pittoresk, allen met een fris kleurtje. Hier en daar een vervallen schuurtje maar over het algemeen een klein boerendorpje met een lokale en in het centrum gelegen boerderij. Het pad leidde ons tot boven op de heuvel. Houten borden met daarop de tekst Paraiso del Burro, wat vrij vertaald betekent: “het ezelparadijs”, leidde ons de weg naar onze adres. Vlak voor de poort Otto geparkeerd. Hier achter zou ons nieuwe avontuur beginnen. De weg naar het nog uit het zicht zijnde huis was steil en na onze ervaring van een paar dagen geleden met het steile strandweggetje hebben we ditmaal voor een veiligere oplossing gekozen. Parkeren bij de poort en op een iets later tijdstijd bekijken wat de beste beslissing is. Zoals afgesproken liepen we om elf uur het terrein op, Doeska zou zoals vooraf besproken met Marleen (de Eigenaresse) even in de camper blijven. Het geblaf van een aantal honden was hoorbaar. Het pad welke we de weken daarna eindeloos vaak heen en weer hebben gelopen leek de eerste keer lang. De eerste ezels kwamen ons al begroeten. De een liep wat sneller dan de ander. Sommige zagen er heel goed uit, wel oud maar verzorgt, goed doorvoed. Ze waren nieuwsgierig, iets in de trant van wie zijn dit nu weer. De andere stonden dwaas van een afstand te kijken. Onzeker zo leek het. Bij de tweede poort aangekomen bruiste het van de energie. In het totaal 10 vrijwilligers liepen van hot naar her, allen met een taak, missie en gevoel van “we zijn bezig”. We werden door Maura, Suzanne, Rebecca en Chris als eerste verwelkomt. De rest, kwam later in de loop van de komende uren. Er ging er ook een weg. Wat wel weer markeerde dat het een komen en gaan was van vrijwilligers. Marleen kon de afgelopen maanden wel rekenen op 2 vaste steunpilaren. Rebecca (uit Nederland) en Chris (uit England). Zij was er nu al elf maanden en hij was er acht maanden. Beide inmiddels door de wol geverfd en voorzien van de kennis en knowhow om meer dan de dagelijkse zaken voor mekaar te krijgen. Rebecca had ook nog eens een talent om te koken. Waar iedereen dan ook zeker om de dag van profiteerde. Want koken en zeker voor grote groepen is niet voor iedereen weggelegd. Wat het eten betreft was het zeker voor mij een uitdaging. Renée gaf aanvankelijk aan het leuk te vinden maar genoot ook van de momenten waarop we “normaal” aten. Het ezelparadijs is namelijk een vegetarische/ veganistische locatie. Wat dus de inleiding van dit stukje tekst wat begrijpelijker maakt. Ik had een voorraadje aangelegd om mijn drang naar vlees iet wat te bevredigen. Marleen was net twee nieuwe vrijwilligers aan het ophalen. We hoorden dan ook om ons heen dat de komende 1,5 week de een na de ander zou vertrekken. Op naar een volgend adres, volgende uitdaging of terug naar huis na een korte of lange reis. Voor de een is een workaway een uitvlucht, om juist iets totaal anders te doen dan normaal. Om je gedachten los te laten en je te focussen op zoals hier bijvoorbeeld de ezels. Voor de ander is het stop op een route zoals voor ons. Daar waar we kunnen helpen, helpen we en hierna gaan we weer verder. Kennis vergaard, een helpende hand uitgereikt, een knuffel later weer weggaan. Op naar een nieuw adres. Op dit adres hadden zich verschillende type mensen verzamelt. En zoals dat wel eens gebeurd in een grote groep hing er een spanning. Het bleek namelijk en we waren nog niet eens goed en wel binnen voordat we al wisten dat er de week ervoor een verhitte discussie was geweest over het wel of niet vegetarisch/veganistisch zijn en het van dieren houden. Nu moet ik als carnivoor én dierliefhebber toegeven dat ik die discussie graag had bijgewoond maar aan de andere kant was het maar goed ook dat wij juist nu bij het bijna weggaan van deze gehele groep aankwamen. Dat bracht uiteindelijk rust voor iedereen. Marleen kwam terug met de nieuwe vrijwilligers, een blond meisje en een langharig jongen liepen langs ons heen terwijl wij Doeska met een hek er tussen kennis lieten maken met Maya. De kennismaking ging goed maar Doeska moest wel een begroeting van een behoorlijk gegromd en geblaf van Arvo en Maya op de koop toe nemen. Echter waren de Mastiefs vier keer zo groot dan onze pluizenbol waardoor we haar in combinatie met de drie Mastiefs en de kleine lieve Jollly goed in de gaten hielden. Na een voorstelrondje met de nieuwe vrijwilligers maakte we kennis met Eli en Eloise, twee Australiërs die 1,5 jaar in Valencia hadden gewoond en nu de laatste maanden van hun overzeese reis in het Noordwesten van Spanje door zouden brengen. Na Arobes zouden ze nog naar twee adressen vertrekken om daarna met een vliegtuig terug naar Australië te reizen. Het klikte direct met El en El. De ochtend was na een korte introductie met Doeska en de andere honden rustig. En tijdens de eerste koffiepauze liep Does nog rustig tussen de drie grote honden van Marleen. We gingen Otto wat beter neerzetten want, na onze afdaling en klim bij Llanes was het absoluut geen optie om hier helemaal naar beneden te rijden. Ook de poort van het Ezelparadijs was aanvankelijk te laag om op het parkeerterreintje te parkeren. Dus de enige oplossing was om Otto in gras te parkeren. Wat helaas resulteerde in dat we heel schuin stonden. Die middag onze eerste veganistische maaltijd. Kaas was er wel dus helemaal veganistisch was het ook weer niet. Rebecca had gekookt wat ze vaak deed en het smaakte heerlijk en die dag ook bij het avondeten miste ik het vlees niet eens. ’s Avonds hebben we onze eerste voederronde meegedraaid. Wat inhield dat een groot deel van de dieren een speciaal afgepaste bak kregen, de een met medicijnen en de ander weer niet. Moet eerlijk toegeven dat we aanvankelijk dachten dat het een beetje to much was. Maar als je uiteindelijk wat langer meedraait zie je dat sommige ezels echt wat extra’s nodig hebben. Na de voederronde, het uitlaten van de honden was het tijd voor de befaamde winetime. Gezellig met zijn allen buiten zitten een kaasje, wijntje en wat stokbrood. De dag begon heerlijk. Rond negen uur was het tijd voor het avondeten. Wederom uitgebreid, het gemis van vlees was er nog niet. De volgende ochtend ging de wekker voor ons roadhippies vroeg. Om zeven uur ging de digitale klok, wat een brakke nacht. De camper stond schever dan scheef wat had geleid tot het gevoel alsof je de hele nacht uit je bed rolt. Renée had de hele nacht mij van zich afgedrukt en niet omdat ik wat “wilde” nee omdat de zwaartekracht ervoor zorgde dat ik haar kant op rolde. We lieten Doeska uit, het was fris in de ochtend. Moet ook wel toegeven dat het lang geleden was dat we zo vroeg het bed uit waren gekropen. Dus we hadden de kennis ook niet echt hoe de ochtenden hier er uit zien…. We liepen het lange grindpad af, naar beneden in de kleine vallei daar waar het huis stond, de ezels en de rest van de vrijwilligers waarvan enkele nog slaapdronken om zich heen keek en de anderen waren al hard aan het werk, de strebers…. :-). Eli en Eloise waren er ook en Eli klaagde over de kou en dat hij praktisch niet had geslapen. Tja de nachten waren koud maar op zich viel het nog wel mee. Zij waren de zinderde hitte van Valencia gewend dus dit was wel een beetje anders. Renée en ik, werden direct aan de arm meegenomen door andere vrijwilligers en uitgelegd hoe het ochtend ritueel plaats vond. En dat was gevoelsmatig wel een beetje complex. Een bord aan de muur gaf snel duidelijkheid. Het eerste wat ik mocht doen was met Amber (vrijwilligster) mee naar de Cabana Gang. Deze ezels hadden zowat twee hectare voor zich zelf en hier hadden deze vijf mooie en gezonde ezels ruimte genoeg en een eigen grote stal waar de vier dames met het eten binnen stonden en het mannetje buiten zijn plek had. Het was altijd een soort strijd waar de ezels bijna het eten uit je handen rukte alvorens je bij de stal aangekomen was. Wat zeker als je nog niet zo ervaren bent of je niet zo zeker voelt best intimiderend. Cora ging achter je aan met de oren in de gestrekte nek om maar zo dicht mogelijk bij het eten te komen. Vervolgens kwamen de 5 ezels in een soort galop achter je aan. Wij liepen in straffe pas vooruit om bij het hek te komen waarnaar we snel naar de stal liepen en het voer te verspreiden in de trog en voor Jonny op de grond. Op dat moment kwamen de ezels in een keurig rijtje aangelopen en vonden allen hun eigen plek. Missie geslaagd en ronde 1 van de twee voederrondes was voltooit. Renée had haar eigen stal gedaan met uitleg van één van de andere vrijwilligers. Wat uiteindelijk wel bleek en door iedereen ervaren was dat de Cabana Gang en Casa Camping het meest uitdagende waren om te voeren. En dan nog alle namen van de aanvankelijk 11 vrijwilligers, 29 ezels, 2 muildieren, 2 paarden, 1 pony, 4 honden, 8 katten én varken. Zoals ik recent las in een blog van een andere vrijwilligster was het voornamelijk dat veel van de ezels op elkaar leken. En dat ervoer ik ook, een beetje zoals een Europeaan vindt dat alle Chinezen en Japanners op elkaar lijken, dat gevoel had ik aanvankelijk in die eerste paar dagen. Er waren wel verschillen en zeker als een ezel een beetje meer reageert op jou dan de ander heb je daar toch sneller een gevoel bij. De ezels hier zijn allen opgevangen, de ene ezel omdat de gezondheid er anders voor had gezorgd dat het een frikadel zou worden en de andere omdat de voormalige eigenaren niet voor de dieren konden zorgen. Dat betekende dat sommige dieren heel vitaal zijn, goed in de vacht en genoeg vet op de botten hebben. Andere dieren liepen moeilijk, stonden soms apathisch in een hoekje, waren soms wat schuchter voor mens of dier en waren soms heel mager. Een groot deel van deze over het algemeen eigenwijze maar nieuwsgierige dieren was lief en zocht aandacht. En dat is toch ongelooflijk zeker als je meeneemt dat een deel is mishandelt (in welke vorm dan ook) door mensen. Na de voederrondes was het tijd voor het ontbijt, 6 dagen in de week was er ’s ochtends Porridge (pap) met allerlei toppings zoals noten en rozijnen. Op zondag was er een brood ontbijt met croissants en omelet. Maar altijd gezamenlijk, zo ook de lunch en het avondeten. Het ontbijt begon met een minuut stilte ingeleid met een tik op een gong en dat moment werd afgesloten met Buen Provetio (eet smakelijk). Om kwart voor tien was het tijd voor de dagelijkse “boardtime”, op het bord stonden alle dagelijkse werkzaamheden, van ezelverzorging zoals hoeven en wondverzorging als stallen schoonmaken en de afwas. Deze taken en zeker als er veel vrijwilligers waren werden zo eerlijk verdeeld. Al viel ons wel op dat het een stuk minder gestructureerd ging met een hele grote groep als het moment dat we met een kleinere groep waren. De nadelen van de eerste 1,5 week met een grote groep was dat een aantal van de vrijwilligers onder de normale taken uit kwamen en zo direct aan hun eigen project konden werken. Vervelend, zeker omdat de stallen gewoon schoongemaakt moesten worden. Die eerste werkdag van ons was dat nog niet het geval want wij denken dat de (een gedeelte) anderen dachten, “nu goed inwerken, zodat wij de rest van onze dagen minder hoefden te doen” Ik mocht met Eduardo meelopen en stal 1 was mijn eerste kennismaking met een potstal. Dit betekent dat je alleen de poep ervan afschept en de grootste natte vlekken, de rest stamp je aan en daarna leg je er een laagje verse stro overheen. De urine en fijne mest van de ezels die er door en door in zat in de oude stro zorgt voor een natuurlijke verwarming tijdens de koude nachten. Renée en ik zijn inmiddels natuurlijk de paardenstallen gewend en dit voelde als vies, want een ezel wil toch ook lekker schoon stro. Maar ja, dit is zoals het gaat dus het schoonmaken van de stallen gebeurde ook zo, de troggen moesten schoon vanwege kleine steentjes en alle waterbakken werden dagelijks schoongemaakt met een afwasborstel. Hierna begon Eduardo met zijn veegsessie. En juist dit voelde voor mij aan als een bijna autistische vorm van vegen. Elk strootje moest weg bij het toegangspad naar de stal. De intensiteit van het vegen voelde helemaal onnatuurlijk, zoals Eduardo zei, “mensen willen een schoon pad, dan willen ezels dat ook” Tja, ik ben van mening dat een ezel er niet om maalt als er een strootje op het beton ligt. Maar ja, uiteindelijk was ik ook aan het vegen alsof stro vergif was. Dit heb ik zeker nadat de inwerkperiode was afgelopen natuurlijk niet vol gehouden. Op een boerderij en dat was dit in essentie, ligt er af en toe wat stro op de grond. Dan al niet van het nieuwe stro, dan al niet van ezel die net de stal weer in is gegaan. Het is onwerkbaar om dat vol te houden. Rond elf uur was het gedaan, en zeker ivm de grote groep waren we redelijk op tijd klaar met de dagelijkse zaken. Hierna was het tijd voor koffie, thee en koekje. Iedereen kwam gretig op dit moment in de dag af. En na een kwartiertje van rust. Ging ieder weer zijn weg, het was namelijk Projecttime. Eli, Eloise, Renée en ik waren nog vers en hadden nog niet echt een project om handen. Nu waren er ook dagelijkse projecten die iedereen op mocht pakken. Er waren ezels die extra aandacht nodig hadden, zoals Charlotte, die mensen heel leuk vond maar niet sociaal was met ezels. Deze dame kon je dus aan een halter meenemen en langzaam introduceren bij anderen. Een ander was Pepa, deze dame was behoorlijk dik en had extra beweging nodig en met haar was dus het plan om extra te lopen en wandelen. Anderen mochten geknuffeld worden en geaaid. En nu lijkt dit overdreven, maar een deel van ezels is mishandeld en hebben de extra aandacht gewoon nodig. Je ziet ze ook, naarmate de weken verstrijken, opklaren, rustiger worden en meer gewend aan jou raken als nieuw gezicht. En juist dat, relativerend, is denk ik wel een onoplosbaar probleem. Bijna wekelijks, op de uitzondering na, zijn er nieuwe mensen/vrijwilligers. Het dier moet continue weer schakelen, zeker als een vrijwilliger in het begin onzeker is of niet goed de dagelijkse gang weet. De eerste dagen waren we dus nog een beetje zoekende naar wat kun je doen in je projecttime. Ik had al gauw het idee om weer wat te bouwen. Een composthoop, want een van de zichtbare problemen was dat het stro vermengt met poep en pies zich overal opstapelde en door de grote variatie aan vrijwilligers (zo gemeld door Eduardo, de veegneuroot) af en toe overal en nergens werd neergegooid. Een paar van de locaties op het 9 hectare grootte stuk land hadden behoefte aan compost. Dat waren de appelbomen die verspreid stonden over het hele land. En de groentetuin, waar dagelijks verse groenten van werd gebruikt. Die groentetuin is tevens het kindje van Rebecca. En hij doet het goed. Alleen wanneer ze mest/compost nodig heeft moet ze het lange grindpad omhoog lopen met een kruiwagen. Dus wij zouden een visuele aantrekkelijke composthoop bouwen vlakbij de groentetuin. Want, dit was aangrenzend aan het parkeerplaatsje en tevens vlakbij onze camper. Het volgende probleem was/is dat we liever niet om geld wilden vragen als het ging om de bouw hiervan. Het ezelparadijs is een stichting dus het spaarzame geld wat binnenkomt gaat naar de ezels. Toen Eli (mijn mede compost bouwer) en ik een rondje over het terrein aan het maken waren in Projecttime werd het idee van de bouw geboren. Ik zag namelijk takken opgestapeld tegen de omheining die we aan het repareren waren liggen. En dat deed mij denken aan toen ik als kleine jongen met mijn vader naar het bos ging en daar hutten ging bouwen. Wij gebruikte lange takken om deze in een driehoek van bomen te weven. Om zo laag voor laag een hut te bouwen. De composthoop moest natuurlijk stevig zijn en was niet voor 1 dag. Dus dacht ik aan een van de hutjes/huizen gezien in India, daar worden dunne palen de grond in gedreven om vervolgens dunne flexibele takken er tussen door te weven. Het principe waar vroeger ook hier in Europa huizen van werden gebouwd. De zijkanten werden toen besmeerd met een combinatie van modder, stro en koeienpoep om zo een winddichte constructie te hebben. Na een uitgebreide tekening te hebben gemaakt hebben we het 0 euro budget voorstel met z’n vieren aan Marleen voorgesteld. Zij was enthousiast. De bomen konden worden gekapt in het bos en daar was voldoende van. Het aanvankelijke plan was dat Eli en ik de dikke palen zouden kappen en de grond in werken en de dames de dunnere takken om te weven zouden snoeien en deze verzamelen. Dit zodat we direct door konden op het moment dat de 18 dikke palen ongeveer 1,5 tot 2 meter de grond in geslagen waren. De dagen daarop leerde we de routine van het ezelparadijs beter kennen. En ook verlieten meer en meer vrijwilligers die er al even waren het terrein, terug naar huis, een volgende locatie of verder met hun reis. Het werd dus rustiger, toen arriveerde Amy, een nieuwe vrijwilliger. Een Engelse meid, die een periode door Zuid-Europa zou reizen en hier enkele weken zou verblijven. Amy is vrolijk, grappig en komt af en toe gigantisch droog uit de hoek. Ze paste goed bij onze 4 eenheid en zo werden we 5 nieuwe vrienden die daar samen met Rebecca en Chris (de linker en rechterhand van Marleen) de boel bestierden. We hadden het onder controle, er hing zeker na het vertrek van alle vrijwilligers een ontspannen sfeer. Er werd goed samen gewerkt, en veel gelachen en er was eigenlijk geen onvertogen woord over elkaar. Daarnaast verliepen de dagelijkse werkzaamheden gesmeerd, waardoor Eli en ik, want de dames hadden toch voor wat anders gekozen qua project (Renée richte zich meer op de persoonlijke aandacht voor de ezels en Eloise en Amy gingen aan de slag met een kruidentuin vlakbij het huis.), ons rond half twaalf konden richten op de compost bouw. Het vegetarische eten had zijn weerslag op ons. Renée klaagde over vermoeidheid, Eli had het continue koud, Eloise voelde zich ook niet lekker en ik werd ziek. Een week na aankomst had ik een vreemde griep te pakken. Hierdoor heb ik 2 dagen voornamelijk liggen slapen op bed. Een wollig gevoel in mijn hoofd (waar de anderen ook last van hadden) bleef op de voorgrond. En zo gingen Renée en ik een week na aankomst richting Cangas de Onis. Onze vrije dag zou besteed worden aan vlees eten. En dat deden we. Na het verorberen van een dikke hamburger met friet. Voelde ik mijzelf beter worden, alsof de eiwitten en proteïne in dat voornamelijke vleesbroodje direct zijn werk deden. Ik voelde mij weer goed. En op donderdag was ik er bijna weer helemaal bij. Dit gaf ons ook het idee om een BBQ mét vlees te organiseren op een speciale openbare plaats vlakbij het paradijs. Dit moest gebeuren op zondag. Dat was namelijk de dag dat we om 12 uur klaar waren en dus geen projecttime hadden en tot 18:15 vrij waren. Een extra lange siësta dus. 7 oktober Vrijdags ging Marleen naar Nederland voor een weekje en mij werd gevraagd of ik in die periode haar bus wilde besturen om af en toe iemand op te halen, de boodschappen te doen of andere werkzaamheden uit te voeren. En dat kwam goed uit want hiermee konden we dus wanneer de 2 dagelijkse boodschappen gedaan werden ook onze vlees voorraad halen voor het geplande vleesuitje. We raakten als maar meer gewend aan de werkzaamheden, en ook Amy had al snel de slag te pakken. Dus we werkten als een gestroomlijnde machine, waar Rebecca en Chris de verzorging van de Ezels vaak op zich namen, Eloise, Eli, Amy, Renée en ik de stallen schoonmaakte en de rest van de dagelijkse dingen werden netjes uitgevoerd. Vervolgens ging Rebecca vaak haar groentetuin in of ging weer eens koken en Chris deed andere dingen. En wij gingen onze projecten weer doen. De bouw van de compost hoop waar Doeska altijd als supervisor bij was, ging gestaag verder. Eli en ik waren meestal rond kwart voor 2 helemaal munt van het bomen kappen en palen slaan. Op zondag om 12 uur reden we (Amy, Eloise, Eli, Renée, Doeska en ik) met de bus, want ik moest om 5 uur nog iemand naar huis brengen naar het bbq punt met geweldig uitzicht over de regio. Hamburger op de gril met broodjes, groenten, mayonaise, curry (uit Portugal) en meer versnaperingen stonden op tafel. Dat te samen met een biertje, wijntje en rum waren we helemaal voorzien om een lekker ontspannen middag te hebben. Om 5 uur even heen en weer rijden met Rachid, een plaatselijke tuinman. En daarna nog een uurtje ontspannen. Die dag voelde heerlijk aan. Iedereen had de hamburgers verorberd en we konden er weer tegenaan. Een halve week later konden Eli en ik eindelijk beginnen met het weven. Het koste veel taken, en uiteindelijk hebben we om het bouwwerk meer stabiliteit te geven ook dikke taken en/ook bomen gebruikt. Het stond als een huis. Maar we moesten nog een heel eind om het compleet af te maken. 16 oktober Die dag kwamen we net terug van de BBQ en nog brak van de week werken had ik nog een dutje gedaan, zoals een oude man betaamd, om rond 18:15 naar beneden te lopen. Renée liep iets voor mij uit. Op dat moment hoorde ik een auto aankomen. En zag al snel een Nederlands kenteken. Mijn moeder en Toon (stiefvader) kwamen aanrijden. Heel onwerkelijk als je daar in de middle of nowhere aan het werk bent en zij in één keer daar in die bubbel binnen komen rijden. Een lach en klein traantje van het weerzien na 5,5 maand. God wat gaan de maanden dan snel. Wij moesten natuurlijk aan het werk en vroegen hun om met ons mee te lopen naar beneden. Doeska begroette Opa en Oma naar hartenlust. Doeska weer in de camper gezet, want we hadden enkele weken geleden besloten haar toch niet bij de andere honden te laten. Meer uit voorzorg, en dit betekende dat ze ook gewoon kon slapen, want dat doet ze wel veel meer tegenwoordig en dat mag ook wel, 28 oktober wordt ze 13 jaar! De 4 Nederlanders, liepen naar beneden. Zo grappig. Wij stelden hun aan iedereen voor. En na een korte introductie, want iedereen wist dat ze zouden komen, gingen we weer verder met de dagelijkse avondronde. Ditmaal had ik mijn moeder in het kielzog en Renée Toon. De ezels werden binnengehaald. Waarna het voeren kon starten. Toon werd direct om zijn advies gevraagd aangaande enkele ezels. En zo waren we allen lekker bezig. Het was heel fijn om moeder en Toon weer te zien. Het klikt namelijk vaak heel goed tussen ons vier. Die maandag hadden we afgesproken dat wij ’s avonds bij hun in het appartement een Hollands hapje zou komen eten. Toon pikte ons op rond half 8. En toen we in Cangas aankwamen was de tafel al gedekt en konden we direct aanschuiven. Een hele fijne avond was dat wat volgde. De volgende dag hadden we een normale werkdag, Eli en Eloise hadden vrij wat zorgde dat we met zijn allen iets harder moesten werken. Maar uiteindelijk ging alles gesmeerd. De volgende dag zijn we met mijn Moeder en Toon naar Oviedo gegaan om zo onze vrije dag te besteden met een bezoek aan het dichtstbijzijnde stadje. Oviedo viel een beetje tegen als je het aan ons vraagt. Op zich een aardig stadje maar in vergelijking met Zamora en Salamanca was het niet geheel wat we hadden gehoopt. Uiteindelijk hebben we een frietje mét hamburger in Ariondas (een plaatsje in de buurt) gegeten. En hierna werden we weer gedropt bij onze camper. Op vrijdag zouden mijn Moeder en Toon een ochtend meedraaien. en om 10 uur stonden ze paraat. Toon mocht zich richten op de verzorging van de dieren om Marleen en Chris wat tips te geven. Achteraf hebben wij begrepen dat Marleen heel erg blij was met dit professionele advies. Mijn moeder heeft meegeholpen met de stallen schoon maken en heeft ook genoten van de omgeving want het was en is daar fantastisch mooi. Tijdens Project time hebben Eli en ik de laatste hand gelegd aan de compost bouw, En hij was klaar voor gebruik! Een kant voor verse mest, de ander kant voor bruikbare compost voor de tuin. Na een vegetarische maaltijd waar mijn moeder en Toon ook bij waren, elkaar een dikke knuffel gegeven en zijn zij naar de grotten van Ribdasella gereden. Wij hadden nog een paar dagen te gaan en zouden elkaar die maandag weer zien. Die zondag was onze laatste werkdag en dat voelde toch vreemd. Natuurlijk stond de wekelijkse BBQ op de planning en was de dag ongeveer gelijk aan alle dagen. Het was alsof we niet helemaal klaar waren maar aan de andere kant was het ook goed om verder te gaan. Daarbij zouden we Eli, Eloise en Amy die vrijdag oppikken om vervolgens een roadtrip te maken van 6 dagen door Galicia. Op maandagochtend eerst een beetje uitgeslapen, de camper van zijn plek gereden om vervolgens naar beneden te lopen om ons laatste ontbijt mee te maken. Na een uitgebreid afscheid waar iedereen voor ons bij het huis was Otto gestart en weer weg gereden via het zelfde pad als we gekomen waren. 24 oktober. Filmpje: “Together” komt eraan. Na een kort ritje de camper die middag geparkeerd in Cangas de Onis op de camperplaats. Om na de standaard zaken zoals water bijvullen en de boodschappen in te ruimen even op adem komen na de inspannende weken bij de ezels. We hebben genoten, de liefde van Marleen voor de dieren én vrijwilligers waar ze zichzelf af en toe voor op zij zet is toch wel heel bijzonder. En iedereen die een paar euro overheeft óf wil helpen meld je aan bij deze fantastische stichting. En wanneer wij weer in de buurt zijn komen we weer helpen! Na een paar uurtjes gerelaxt te hebben kwamen mijn moeder en Toon langs voor een borreltje in de camper. We hadden een leuke avond, een beetje tipsy en zeer gezellig! Die dinsdag hebben Renée en ik ons voornamelijk gefocust op uitslapen, beetje internetten en uiteindelijk toch nog even borrelen met Mams en Toon. Om vervolgens weer een heerlijke maaltijd mét vlees weg te werken in het appartement. De dag erna hadden we een leuk uitstapje op de planning staan. Naar de kliffen en ondanks dat Ma en Toon daar de dag ervoor al waren geweest was het heel bijzonder om er te zijn. En wat nog bijzonderder was dat dit aan de overkant was van de plek waar wij een paar dagen in september hadden gestaan. De plek waar de zee tegen de klif aansloeg, ons uitzicht toen was nu de plek waar we stonden. Wij hadden ons die dagen ook verbaasd dat er zo veel mensen daar liepen en aan onze kant het zo rustig was. Nu bleek dat er in diepe grotten onder de kliffen water werd gedrukt door de kolkende zee en zo lucht perste door smalle openingen aan de bovenzijde van de klif. Dit manifesteerde zich in bijna prehistorische geluiden. Heel indrukwekkend en kinderlijk vermakend! Na een lekkere lunch bij een area recreativa, een lokaal bbq punt, zijn we verder gereden naar een grot die tevens wordt gebruikt als openbare weg. Een grot waar in Nederland zeker geld voor gevraagd zou worden, was hier vrij toegankelijk en berijdbaar met auto. Wij verkozen de benenwagen om de stalagmieten en stalactieten rustig te bekijken. Hierna weer borrelen en het werd laat en gezellig dus we spraken de volgende dag, tevens mijn moeders verjaardag, rond 12 uur af. De volgende ochtend waren we redelijk op tijd, maar we waren bewapend met gebak, slingers en een paar kleine cadeautjes. Als cadeau zouden we ook een mooie wandeling gaan maken bij Covadonga. Na een kort ritje kwamen we aan bij het kerkelijke stadje Covadonga in de heuvels van de Pico’s. En na een bezichtiging van de kathedraal en bedevaartsoord zijn we naar Lagos de Covadonga gereden. Hoog in de bergen waren 2 Gletsjermeren van zo’n 25 meter diep, één met de permanente bewoning van een Maria beeld die slechts 1 keer per jaar omhoog wordt gehaald. Met een werkelijk fantastisch uitzicht hebben we daar een mooie maar korte wandeling gemaakt. Wij waren nog een beetje brak en zij hadden de afgelopen dagen o.a. een wandeling gemaakt van 24 kilometer door de bergen. Het deerde dus ook niet want het gaat niet altijd om de lengte van een wandeling. De omgeving hier was betoverd. Na deze mooie wandeling weer terug de heuvels af en terug naar Cangas de Onis. Om ’s avonds in een Cideria (Asturië staat bekend om Cider) heerlijk tapas en pintxos te eten. En natuurlijk nog een afzakkertje bij ons in de camper. Het was een fantastische gezellige en leuke maar ook alternatieve verjaardag. Voor ons ook heel bijzonder om haar verjaardag in Spanje mee te maken. De volgende dag zijn we met de camper naar het appartement gereden, uitgebreid geknuffeld, Doeska’s verjaardag gevierd en wederom afscheid genomen van deze lieve mensen, met recht mijn moeder, schoonmoeder, stiefvader en schoonstiefvader. Het waren bijzondere dagen geweest. 28 oktober Filmpje en Blog: “Roadtrip” komt eraan Wij reden weer richting Arobes om 3 nieuwe vrienden op te pikken en een roadtrip te starten van 6 dagen. Wordt vervolgd. Bedankt voor het lezen. Slechts 7 pagina’s maar er komt meer aan. Onze tijd hier gaat snel, zo snel soms dat het schrijven erbij in schiet. Echter de herinnering is blijvend, waardoor het uiteindelijk zo makkelijk schrijft. We genieten volop, dagelijks. Het is dan ook een leven vol hoogtepunten en hopelijk eindigt het nooit. Groeten uit Portugal, Renée, Doeska en Joris. |
