Still Searching

Op zoek naar een mooiere plek om te verblijven brengt je via de TomTom langs die kleine plaatsjes zoals Eauze, hier was op dat moment een klein brocante marktje, een die we een aantal jaren geleden zouden leegkopen om het vervolgens in Nederland met winst te verkopen. Lopende over deze markt en zeker in het achterhoofd hebbende dat we geen ruimte hebben om spullen op te slaan danwel de intentie om naar Nederland te gaan om de spullen te verkopen, loop je toch anders over de markt dan bijvoorbeeld een jaar of 2 geleden. Dus we liepen het marktje rond met een soort weemoedig gevoel maar ook een gevoel van “dat was ons leven, en nu met minder ruimte en ontspult te hebben voelt het ook als een logische stap om juist nu hier te lopen” ​

Via slingerende wegen tussen de wijnvelden en chateau’s kwamen via een klein klimmetje aan in St. Clar. Het stadje zelf is oud maar inmiddels lijkt ook hier de trek naar de grote steden in de buurt te zijn ingezet. Lege winkels, geen supermarktje maar een Epicerie (soort kleine bakker, slager met een paar diverse producten in één) De gratis camperplek was fenomenaal, wij hadden dan ook het geluk met een geweldige plaats uitkijkende op een appelboomgaard met daaronder gras. Er was zelfs een (koude) douche en toilet beschikbaar. We hadden al geluk gehad in Labastida d’Armanigac, en nu deze gratis plaats, het kon eigenlijk niet meer beter worden. 
​
Via de heuvels van de Midi Pyreneeën hebben we Otto na twee dagen in Fraisse sur Agôut, een schattig klein bergdorpje, neergezet. Op zo’n 15 meter van een stromende kraakheldere beek. Het was hier groen en qua temperatuur aangenaam, en dat mocht ook wel want sinds we Bordeaux en omgeving hadden verlaten was 35 graden niets nieuws meer. Na een avondbbq met lantaarns om het vlees in de gaten te houden en zeker te weten dat het vlees gaar was hebben we hier lekker een hapje gegeten met op de achtergrond het kabbelende beekje en onder de alsmaar helderder wordende sterrenhemel zette de avond zich langzaam in. De dag erna zijn we gaan wandelen. Eerst voornamelijk heuvel op wat leidde tot geweldige uitzichten over de groene en beboste heuvels van Zuid Frankrijk. De zon bleef nog even weg maar halverwege de wandeling brak deze toch door. En met geweld mag wel gezegd worden. Terwijl wij een klein stukje moesten oversteken over het asfalt leek het wel of het asfalt onder onze voeten en de pootjes van Doeska aan het smelten was, zo warm was het. Na nog een half uurtje lopen kwamen we bij een klein helder beekje uit waar we alle drie even verkoeling zochten, heerlijk. We besloten hierna ook om om te keren omdat de gehele route nog een behoorlijk stuk lopen was en voor Doeska en ons was het geen aangenaam weer om een eindeloze wandeling te gaan maken in deze hitte.

Hierna hebben we in de beek vlakbij onze camper een duik genomen om zo weer helemaal op temperatuur te komen. Wat een warmte en wat waren we blij met de verkoeling van die kraakheldere beek. Op vrijdagochtend waren we al vroeg uit de veren. Die dag stond in het teken van de bruiloft van Jorn en Chantal, Floor ophalen op het vliegveld, boodschappen doen en natuurlijk naar Beziers rijden. En dat betekende de heuvels af. Een van de steilste afdalingen was 10% en dat 12 km lang. Een fantastisch landschap flitst aan je ogen voorbij, diepe dalen en de hoge pieken van de bergen en heuvels die het dal omarmen. De enorme lange afdaling was ook de plek waar we Otto even stil hadden neergezet voor een foto maar omdat de remschijven zo warm waren en de blokken hier tegenaan stonden begon de boel te roken. Een onaangenaam gezicht terwijl je daar eigenlijk stopt voor het mooie uitzicht, sta je je vervolgens zorgen te maken over je remschijven en blokken. En dat terwijl je nog meer dan de helft verder omlaag moet. Dus met zweetplekken onder de armen en druppels op het voorhoofd (en ditmaal niet van de warmte, al was het ook warm) reden we toch iets langzamer omlaag. Een zucht van geluk ging door de camper heen toen we eenmaal aankwamen op wat lager gelegen en vlakkere wegen.

Wij +1

Beziers kwam hierna al snel in zicht. Een stadse metropool, vol met toeristen en een enorme drukte reden we tegemoet. Eerst weer even stoppen bij de grote M voor een beetje internet en een toilet. De laatste berichtjes gestuurd en we hierna stuurden Otto naar de dichtstbijzijnde Lidl. Nadat Renée een uurtje was gaan shoppen was de temperatuur in de camper opgelopen tot zo’n 41 graden. Wat een warmte. Het was 20 minuten rijden naar het vliegveld en we installeerden ons op de grond daar waar we dachten de beste internet connectie te hebben. Met de iPad van Joukje in de hand heeft Joost ons de hele tijd vast gehouden zodat we het bruidspaar met de oude brandweer auto aanzagen komen bij het Gemeentehuis in Doesburg om vervolgens in de trouwzaal officieel “Ja” te zeggen na een mooie speech van Joukje. Het beeld was inmiddels op de kop omdat de iPad gedraaid was maar dat kon de pret niet drukken. Ja, we hadden erbij moeten zijn maar om er zo tóch bij te zijn was ook bijzonder. Ongeveer op dat moment kwam Floor aan en zo kon zij ook even meekijken tijdens het officiële moment. Direct na de ceremonie hebben we ze nog live gefeliciteerd en hierna hebben we Floor een knuffel gegeven en zijn we naar de camper gelopen. Op 8 km van het vliegveld was onze vooraf uitgezochte camperplek met wifi om tijdens de avond ook nog even aanwezig te zijn. We hadden nl nog een stukje voorbereid, op basis van hoedje op hoedje af. Dit was nu Sta Op(perman) en Plaats Peelen. Over elk hadden we 5 stellingen, en de gasten in Nederland moesten zeggen over wie het ging. Volgens mij wel geslaagd, aan onze voorpret lag het in ieder geval niet. De volgende dag zijn we met onze 2 weekse tour met onze nieuwe Otto bewoner begonnen. Renée en ik hadden van te voren al een aantal dingen bedacht zodat we zoveel mogelijk zouden zien voordat we in Escales (ons 2de workaway adres waar Floor ook 10 dagen zou helpen) zouden beginnen. Vanuit Beziers zijn we naar Narbonne Plage gereden. Eenmaal aangekomen kwamen we er achter dat het een commerciële bedoeling was, dus snel Otto omgedraaid en verder gereden. Dan maar naar ons zo geliefde binnenland. 

Lagrasse, een plaatsje wat vol staat met historie, een klooster en kleine restaurantjes. Ook ligt het aan een beekje. Wat door de droogte laag staat maar net voldoende water heeft om lekker af te koelen. Via Route 20 zijn we hier naartoe gereden. De Route loopt van Albi helemaal naar het zuiden van Frankrijk en is een aanrader voor liefhebbers van een landelijke rit langs wijnvelden, kleine riviertjes en hele mooie uitzichten. We kwamen het stadje vanuit noordelijke richting binnen en hadden snel onze betaalde camperplaats gevonden. Een grote parkeerplaats met als ondergrond gortdroge grond. Nadat we de tent hadden opgeslagen zijn we een rondje door het stadje gaan maken. En die avond hebben we heerlijk gegeten (op kosten van de Ouders van Floor) bij een klein restaurantje in een van de nauwe en historische straatjes. De dag erna hebben we lekker gebadderd in de rivier, kleine dammetjes gebouwd en gewoon lekker genoten. 

De volgende dag hebben we ons rondje door het stadje afgemaakt. En nog voordat we moesten afrekenen zijn we verder gereden. Die middag zijn we naar Duilhac sous Peyrepertuse gereden, hoog in de Midi Pyreneeën. Otto geparkeerd en het tentje weer klaar gezet. Floor en ik kregen er een ritme in. De volgende dag lekker relaxed, de hangmatten opgehangen en met een wijntje en een biertje gewoon lekker niets gedaan. Die middag na een buitendouche werden we in één keer uitgenodigd door een paar jaar in de goot gelegen 70 jarige Kapitein Iglo om een biertje te komen drinken in de iets lager gelegen bar. Op gratis bier ga je natuurlijk altijd in, maar mijn eerste vraag aan hem was, “waarom?” Zijn antwoordt was als ik iemand wil trakteren dan doe ik dat. Maar de ware reden kwam al snel om de hoek kijken. Toen we eenmaal beneden waren, en aan de tafel zaten, het beloofde biertje en wijntje voor onze neus hadden staan, kwam de aap uit de mouw. De dames hadden die dag in hun bikini rond gelopen en het oog van Kapitein Iglo was gevallen op de mooie rondingen van Floor. De aandacht van Jean Pierre want zo heette Kapitein Iglo ging eigenlijk de paar uur die volgde compleet naar Floor. Zoals JP zei was zijn hart voor haar gevallen. Moet wel gezegd worden dat Floor er bijna van walgde maar aan de andere kant deze markante persoonlijkheid ook wel weer interessant vond. Maar dan puur als karakter van een toekomstig personage in een mogelijk toneelstuk. De avond ging snel voorbij en we kropen allemaal ons bedje in. Floor zonder JP.

De volgende ochtend was Floor al vroeg wakker, JP was echter nog vroeger wakker en zat al met een biertje aan onze zitje. Hij had al rond 7 uur geklopt op de camper, waarschijnlijk in de hoop Floor te trakteren op een ontbijtje. De situatie werd hierdoor een beetje ongemakkelijk. Ook wanneer de beste man met croissantjes aankwam. Floor heeft hem hierop maar duidelijk gemaakt dat wij liever met z’n 3-en wilde zijn. Kapitein Iglo droop af, pakte zijn gitaar en ging aan één van de picknicktafels zitten tokkelen. Waarschijnlijk om zijn gebroken hart te lijmen met de klanken van een akoestisch gitaar.

Vanuit het plaatsje heb je een fantastisch uitzicht over de regio. Één van de trekpleisters hier is het Chateau wat te bereiken is via de enorme steile weg Rue de Chateau. Je kunt dit ongeveer in 3,5 uur lopen of in 25 minuten rijden. En zeker vanwege het weer kozen wij voor het laatste, want ons kleine hondje is ook niet meer de jongste en het was die dag zeker 34 graden. Met een tergend langzaam tempo reden we omhoog, de wegen werden steiler en smaller. Maar Otto gaf zich niet gewonnen. Op het parkeerveldje vlakbij het hoog gelegen chateau zette we Otto neer, een schouderklopje op het stuur was dat wat volgde. Een klein stukje met de benenwagen en hierna vergaapten we ons 4-en op het uitzicht. Het daadwerkelijke chateau bezoek hebben we aan ons voorbij laten gaan. Dit omdat Renée en ik al voor het begin van onze reis besloten zo min mogelijk entree gelden te willen betalen voor gebouwen en bezienswaardigheden. Na ons vergaapt te hebben op de mooie uitzichten weer met pompende remmen naar beneden gereden, zeker vanwege de laatste afdaling, is rustig afdalen een van onze primaire zorgen. Van hieruit zijn we naar de Moulin gereden. Dit zou een mooie waterval zijn in de buurt van Duilhac. Na kleine weggetjes midden door de wijnvelden kwamen we aan bij een parkeerveld. Otto gestald en gereed gemaakt voor de brandende zon om vervolgens door te lopen naar het drukke natuurlijke waterparadijs. We hebben ons lekker vermaakt, al vond Does het vaak een beetje spannend en elke keer als wij in het water sprongen had Does volgens ons het gevoel dat we verdronken want ze blafte alles bij elkaar en wilde naar ons toe, maar vond het water dan ook weer net te eng. Genoten hebben we. Vandaar uit hebben we een behoorlijk stuk naar het Noorden gereden richting Homps. Wederom ons huis neergezet en de BBQ aangestoken. De avond voordat we ons moesten melden in Escales was lekker relaxed. Met een mooie zonsondergang aan de andere kant van het meer ging het licht uit.

Escales

Rond half elf reden we naar Escales, het was een half uurtje rijden dus we waren precies op tijd vertrokken. Via de kleine straatjes van Escales reden we langzaam omhoog. Op een bepaald moment werd het zo krap dat we de camper geparkeerd hebben en een klein stukje omhoog zijn gelopen. De plek waar we zouden gaan werken was eigenlijk direct al totaal anders dan afgesproken. Dit omdat we het over Doeska gehad hadden en dat zij ruimte nodig heeft om rond te lopen wanneer wij aan het werk waren. Het was een stofbende, een bouwput en de kamer die we werden toegewezen was een bloedheet, stoffig en muf ruikend schuurtje met een paar bedden erin. De sfeer onder de andere Workawayers was enigszins apart te noemen. Er was een bepaalde spanning. Iets waar we onze vinger niet direct op konden leggen. Richard de man des huizes kwam ons verwelkomen, iets wat Gery de vrouw des huizes vlak daarvoor had gedaan. Na een voorstel rondje hebben we even aan tafel gezeten. Om wat details te bespreken en wat de verwachtingen en de te werken uren waren. Richard was vriendelijk, maar Gery was hard en koud. Ik had op dat moment al het gevoel van “ weg hier, NU!” Na een rondje door het pand merkte Renée en Floor op dat de focus heel erg lag op mijn werkzaamheden. Nu bleek achteraf dat Richard in de dagen ervoor had verkondigd dat ik een elektriciën of loodgieter zou zijn. Iets wat ik nooit gepretendeerd heb. Maar hierdoor kwam ook aan het licht waar de bottleneck was van het bouwproject. Ze moesten nog behoorlijk wat af hebben voor 1 september, de dag dat de eerste groep aan zou komen. Iets wat ze volgens mij nooit zou lukken zonder professionele hulp. Het bizarre was dan ook dat de druk op een behoorlijk aantal kamers lag die af moesten zijn en dat terwijl ze 3 workawayers in de tuin aan een of ander doolhof lieten werken, want dat was volgens Scary Gery en Richard de ziel van de tuin…..pfff. Oftewel Renée, Does, Floor en ik waren op de verkeerde plek. Stelletje zwevers. Je krijgt gasten op 1 september en dan laat je door de helft van je vrijwilligers aan een stenen doolhof werken. Maar ja, het zal wel. Die middag kwam Sally (andere workawayer) ook, een meisje van 19 uit Engeland. Ze wilde wat anders doen met haar zomer. En daarom was ze in Escales belandt. Het was die dag 40 graden en de deal was dat wij die dag niets hoefde te doen qua werk. Iedereen ging na de werkdag naar een riviertje in de buurt, echter werd het Sally verboden (sterk geadviseerd, en voor haar bepaald) niet naar de rivier te gaan. Gery, was degene die deze beslissing maakte. Ook wanneer Gery iets wilde stelde ze het voor waarna ze iemand anders de opdracht gaf. Het delegeren is in een bedrijfsmatige situatie prima, echter op deze locatie waren inmiddels 7 volwassen vrijwilligers die naar de pijpen van Gery moesten dansen. Richard daarin tegen was vriendelijk en alles ging in overleg en gebeurde samen met hem. Maar Gery had zo’n bepalende factor dat wanneer zij ergens binnen liep mensen stil vielen. En dat is niet goed. Het irriteerde mij enorm. De workaway filosofie is dat je samen met mensen in bepaalde situaties waar ze hulp nodig hebben helpt. Niet dat je als een soort bediende bezig bent. Mits vooraf besproken. En dat was absoluut niet het geval. Wij hebben dan ook de luxe om weg te gaan op elk moment dat we willen. Iets wat de andere Workawayers vaak niet hebben ivm het gebrek aan vervoer. Na het avondeten hebben we (Renée, Floor en ik) een rondje gelopen met Doeska. Tijdens die wandeling hebben we een onder ons 4-en al een soort stemming gedaan. Floor en Renée wilden het tot zaterdag aankijken, Does wilde weg dachten we en ik al helemaal. Dus werd besloten dat we tot zaterdag zouden kijken hoe het zou vergaan. De volgende ochtend ging ik met Richard naar een bouwmarkt in Carcassonne om materialen te halen voor een badkamer die met spoed af moest. In mijn achterhoofd was het weggaan nog steeds erg actueel. Na 4 uur waren we weer terug. Renée en Floor gaven direct aan dat ze weg wilden. De sfeer was gelijk gebleven, het delegeren en het gedrag van Gery was niet minder geworden. Ik gaf aan dat ik wat ik in de badkamer kon doen af wilde maken en dat zij onder tussen na de lunch de tassen alvast moesten gaan pakken. Zodra we allemaal klaar waren, ik het leidingwerk netjes had afgewerkt en allen gedoucht hadden zouden we gaan. Op een gegeven moment viel Sally met tranen in de ogen in de armen van Floor. Zij wilde weg, en smeekte bijna of we haar weg konden brengen. Floor vertelde haar ons plan. Dus naast ons en naast de verhalen die we inmiddels van 3 andere workawayers hadden gehoord wilden eigenlijk op twee na iedereen weg. Om 17 uur hebben we Richard en Gery gevraagd om met ons een gesprek aan te gaan. Wij hebben direct aangegeven dat we weg gaan inclusief Sally. En dat we binnen het uur zouden vertrekken. We waren d.m.v. een goed gecoördineerde actie binnen 20 minuten van het terrein af. Onze slaapkamer keurig achterlatend, het enige wat Floor was vergeten was haar boek over Marc Dutroux, het boek wat misschien wel op zijn lotsbestemming achter is gelaten. Zo erg was de kamer. Wij hebben heel wat slechte slaapkamers en plekken in Azië gehad maar deze zou toch echt wel in de top 10 komen. 

Op naar Homps, na een korte stop bij een supermarkt om weer wat BBQ vlees in slaan de BBQ weer aangestoken en zo de 48 uur Escales enigszins positief zouden afsluiten.

On the road again

Omdat we Sally zouden afzetten op het vliegveld in Carcassonne dachten we laten we er dan nog een rondje in La Cité aankoppelen. Maar na veel rondjes in de laaggelegen stad op zoek naar een parkeerplaats gaf Sally aan dat we haar wel ruim op tijd af mochten zetten. Op de terugweg zijn we toch nog naar La Cité gereden. De camper langs een doorgaande weg geparkeerd tezamen met 100 andere auto’s en campers en binnen 5 minuten stonden in het über toeristische ommuurde stadje wat tijdens de 2de wereld oorlog bijna geheel plat gebombardeerd is. Alle panden zijn perfect gerestaureerd maar worden op enkele pandjes na allemaal behuisd door restaurantjes en toeristenshops. Dat naast de gigantische mensenmassa die de straten van deze van oorsprong oude stad bemannen en bewandelen is het gevoel van een uniek, rustig en bijzonder stadje toch wel heel ver weg.

Vervolgens hadden we weer ergens Internet gehad, om tot de ontdekking te komen dat we een negatieve review hadden ontvangen van Gery en Richard. Daarop volgend hebben wij hen met gelijke munt terugbetaald. Na intensief mail contact met de Workaway organisatie kwamen we er achter dat wanneer je als host/ workawayer 3 negatieve reviews krijgt je van de site wordt afgehaald. Wij hadden er nu 1. Zij ook. Via mail contact met Sally hadden zij de dag erna 2. Dus hopelijk dat iemand lef genoeg heeft om eerlijk te zijn. De mensen die negatief waren terwijl wij daar waren hebben het niet aangedurfd. Waarschijnlijk omdat ze bang zijn dat het reflecteert op toekomstige projecten. Dat zijn wij ook maar we konden in dit geval niets anders. Hopelijk dat toekomstige workawayers vanaf nu 2 keer achter hun oren krabben bij deze locatie.

Op zoek naar een nieuw plekje om te overnachten zijn we ditmaal bij een camping Municipal uitgekomen in het plaatsje Limoux. Voor ons is het niet echt belangrijk om een douche te hebben maar voor Floor met haar bos haren een must. Dus dat stond vaak boven aan de prioriteiten lijst hoe spartaans ook. Die avond hebben we lekker gegeten en de volgende ochtend twee minuten voor elf van het terrein afgereden. Na weer wat boodschappen in te hebben geslagen zijn we wat zuidelijker gereden. De zoektocht naar die ideale plaats mét douche, een meertje en een camperplaats met gras bracht ons alsmaar zuidelijker, op een gegeven moment stond er op een van de borden “166 km Andorra”. Dus zo ver waren we zuidelijk afgezakt. Op een rotonde stond eindelijk voor Floor haar beloofde land afgebeeld en dit had niets met een douche te maken. “Poulet Roti”! Met een glimlach van oor tot oor herhaalde ze de tekst meer dan eens. Ik vroeg of ze wilde stoppen en dat terwijl Renée ook aangaf we natuurlijk graag voor haar hier wilde stoppen. Nog voordat die woorden Renée’s mond uit waren, stond Floor al aan de binnenzijde van de camperdeur. Otto geparkeerd en Floor kwam binnen een paar minuten met een nog grotere glimlach terug in haar linker hand een witte papieren zak waar het vet al een beetje door heen kwam. Missie geslaagd. Nu nog een meertje zoeken waar het geslachte en gebraden kippetje verorberd kon worden. Een paar kilometer verderop Otto geparkeerd en de tafel en stoelen neergezet. Floor begon met het ontleden van het hennetje. De eerste hap werd bijna als hemels ervaren, tenminste zo leek het. We waren nog steeds op zoek naar de perfecte locatie voor de laatste dagen van Floor. 

Na een korte stop bij een camping wat kamp Holland leek te zijn rechtsomkeer gemaakt, maar eerst nog een beetje pootje baden in een klein helder beekje onder een brug. Na te zijn afgekoeld zijn we helemaal richting Perpignan gereden. Vlak voor deze veel bezochte stad de camper geparkeerd bij een lokale Olijvenboer in Trouillas. Daar hadden we een douche, toilet en wifi. Dus aan de basisbehoeften hadden we weer voorzien. Op het terrein waren een aantal honden, in het foldertje wat we hadden ontvangen stond dat ze lief waren en goed met honden en kinderen konden. Na een rustige nacht is Renée gaan wandelen met Doeska. Bij terugkomst op het terrein werd Renée omsingeld door een van de boerenterreinbewakers. In een flits werd Doeska in haar linkerachterpoot gegrepen, in een reactie viel ze direct neer. Renée checkte haar en zag nog kwijl van de agressieve hond op Doeska’s poot zitten maar ogenschijnlijk leek er niets aan de hand. Terwijl ik nog in bed lag kwamen Doeska en Renée de camper binnen. Natuurlijk werd direct verteld wat er zojuist was gebeurd. Renée ging douchen en ik ben het bed uitgegaan. Checkte Doeska nogmaals en zag dat ze een diep gat ter grote van de diameter van een pink in haar achterpoot had en vlak daarboven twee diepe sneetjes. Floor kwam op dat moment terug, ik vroeg haar Renée op te halen omdat we nu direct weg moesten op zoek naar een dierenarts. Ondertussen knipte ik wat haren weg en verzorgde de wond met betadine en steriel gaas. Toen we weer compleet waren Otto gestart en naar Perpignan gereden. In de TomTom staan nl ook dierenartsen dus als eerste naar het dichtstbijzijnde adres. Na een rit waarin we zeker harder hebben gereden dan toegestaan kwamen we aan in een woonwijk met een paar winkels. Op de plek waar we zouden moeten zijn was niets. Op straat was het nagenoeg uitgestorven, het was zondag. Een oudere dame liet toevallig haar hond uit. In gebrekkig Frans en een beetje Engels vroeg ik waar er een dierenarts zat. Met een aantal aanwijzingen reden we weer verder. De dierenarts werd gevonden. Alleen dicht. Op de deur stond wel een nummer voor spoed. Op het bandje werd een nummer genoemd maar het ging zo snel dat mijn gebrekkige Frans het niet kon verwerken. Op straat iemand aangesproken om het nummer voor ons te ontcijferen. De man (Die Arabisch, Spaans, Portugees, Frans en Engels sprak) bedankt maar ook dat nummer werd niet opgenomen. Toon en mijn Moeder werden als hulplijn gebeld. Zij hebben ons direct van advies voorzien, Toon is spreek goed Frans en is natuurlijk Dierenarts/Veearts en luisterde naar wat was gebeurd. Zij gingen op zoek naar een Dierenarts in Perpignan die nu open was. Ondertussen reden we als een kip zonder kop naar een volgend adres wat zij hadden gevonden. Weer niets. Dan maar naar het Toeristen Office. Een vriendelijke man hielp mij direct en zocht met gezwinde spoed een adres. Zoals hij zei Honden zijn soms belangrijker dan kinderen, en ja dat spreken wij natuurlijk niet tegen. Eindelijk, hij vond een adres! Ze waren open en hij zei gewoon naar toe rijden. Dus ik rende terug naar de camper. Toetste het adres in op de TomTom en …. niet te vinden, de man gaf wel aan dat het bij de Technosud was. Op dat moment belde we Toon en mijn moeder weer. Hij had een adres! We toetsten het in en Yes! 15 minuten rijden. Op de snelweg zagen we al het bord van de locatie. Maar ook deze week weer af van de daadwerkelijke eindbestemming. Toch maar naartoe. En wat bleek dit was de locatie die Toon en mijn moeder bedoelde maar ook van het Toeristenoffice. De straten waren alleen zo nieuw dat ze niet in de TomTom bekend waren. Otto geparkeerd en in de wachtruimte zaten nog meer dierenbezitters. Na wat wachten in de klinische wachtruimte waren we aan de beurt. Doeska op de tafel gezet en werd na wat moeizame communicatie met de Dierenarts bekeken. De wonden werden schoongespoeld. Gelukkig, het viel mee. Na een antibiotica prik, advies om het schoon te houden en 10 dagen 2 maal daags een antibiotica pilletje te geven en nog even contact te hebben met Toon of wij alles goed begrepen hadden konden we na het betalen van de rekening weer gaan.

De adrenaline gierde door onze lijven, Renée, Floor, Doeska en ik waren ervan onder de indruk, pff. Op zoek naar een camping voor de nacht, even rust. Uiteindelijk kwamen we uit in Argeles sur Mer. De minst toeristische plaats aan de kust vlakbij Perpignan. Hier na een rondje op de idioot drukke camping een hoekje gevonden voor de nacht. Die middag hebben Doeska en ik de dag bij de camper door gebracht, ik was kapot. En terwijl Doeska rustig lag te slapen heb ik nog een gaatje ontdekt die ook de dierenarts niet gezien had. De dames lagen op dat moment op het strand. De zon stond hoog en brandde hard. Het was hier gelukkig niet te druk op het strand waardoor de ladies nog een beetje ruimte hadden. De zee was fris en het strand liep in de zee plots omlaag waardoor je er in een keer door heen moest. Die avond hebben we zelfs nog even “genoten” van de camping animatie. Een dwerg op het podium zong ongeveer elk kwartier het zelfde nummer en vermaakte het campingpubliek daarnaast met wat andere top40 nummers.

De volgende dag weer op pad. Via Leucate een plaats waar we vorig jaar nog met de camper aan een binnenmeer hebben gestaan weer wat noordelijker. Het was warm die dag. Doeska lag voor pampus tussen de twee voorstoelen. Ook Floor reed een stukje mee op de passagiersstoel omdat het daar net wat aangenamer was dan achterin de camper. En ze genoot. Renée lag ondertussen half onderuit op Floors plaats een tukje te doen. De volgende bestemming was Mons La Trivalle, een plek waar een waterval, grotten en geweldige uitzichten moesten zijn. De volgende dag was Renée haar verjaardag en Floor wilde als cadeau voor Renée ons trakteren op een etentje en ik had Renée en ons als cadeau een middagje kanovaren over de snelstromende rivier gedaan. Die middag hebben we ons eerst alle vier in de heldere beek die door de rotsblokken stroomde omgeven van hoge bergen afgekoeld. Heerlijk. Ja, het was er toeristisch maar als je je er voor afsluit en goed zocht vond je toch een plekje waar niemand zat. Doeska voelde zich duidelijk alweer beter en waagde zelfs haar pootjes in het heldere water. De volgende ochtend ging de wekker om 5 uur. Renée had als verjaardagswens dat ze graag een wandeling wilde voor het krieken van de dag en voordat de warmte weer begon in te zetten. Wat was dat vroeg, normaal staan we nl iets van half tien op. De berg op, het zou 2,5 uur omhoog zijn. En dat was het, de goed aangelegde paden maakte het wandelen iets makkelijker maar het was zeker geen eitje. Misschien dat de vroege uurtjes het niet makkelijker maakte maar het gebrek aan de zinderende hitte was wel aangenaam. Na een paar flitsen te hebben gezien van de wilde berggeiten kwamen we aan op de top. Hier zou een grot moeten zijn, en de oorsprong van het heldere riviertje. Niets van dat alles en op een heel oud berghuis na, wat nu fungeerde als horecapunt was het eindpunt nogal saai. Dus enigszins teleurgesteld omdat we dat toch wel al doel hadden teruggelopen. En nu de zon net op was en zijn eerste stralen op de bergwanden scheen was het gebied nog mooier dan tijdens de wandeling naar boven. Tijdens de route naar boven niemand gezien. En tijdens de tocht omlaag zijn we maar 2 mensen tegengekomen. We waren de drukte dus voor. Om 9 uur precies reden we de poort uit van National park. Op naar een verhuurbedrijf van kano’s. Nog enigszins munt van de wandeling hebben we gezamenlijk besloten eerst een tukje te doen en even goed te eten voordat we in de kano’s zouden stappen. Om een uurtje of 1 reden we het verhuurbedrijven terrein weer op. Doeska moest natuurlijk ook mee in de kano’s en we kozen een route waar dit volgens het verhuurbedrijf geen probleem was. Met 1 twee persoons kano en een kajak werden we 10 km verderop afgezet om hierna de rivier af te zakken. Onderweg zouden we allemaal kleine stroomversnellingen tegenkomen en een paar wat grotere. De kano’s het water in en na 50 meter hadden we de eerste stroomversnelling al te pakken. En dat was zeker met Doeska in de kano spannender. Onze bejaarde dame vond het ook juist bij deze plekken een goed idee heen en weer te bewegen om de taak van het recht houden van de kano nog moeilijker te maken. Renée en Floor hadden de handen er dan ook vol mee. De kanokwaliteiten van de twee vriendinnen varieerde dan ook van geweldig naar dramatisch. Waardoor ze soms achterstevoren door de watervallen gingen of vast bleven zitten waardoor ik de drie los moest trekken terwijl mijn voeten tussen de grote rotsblokken gleden. Het was geweldig, glijdend over een compleet verlaten rivier met z’n vieren. Na zo’n 3,5 uur kwamen we terug bij het verhuurbedrijf. 

Op zo’n 25 kilometer afstand lag het plaatsje Bedarieux, hier zouden die avond het cadeautje van Floor gaan verorberen. De camper geparkeerd op het meest troosteloze stukje grind van de regio naast 20 andere campers. De overnachtingsplek was geregeld. Rond een uurtje of 8 naar het stadje gelopen. We zaten dus al aardig in het Franse eetritme. De klanken van een Caro Emerald achtige band kwamen de hoek om. Op een pleintje stonden 4 dames live te spelen te midden van etend publiek. We schoven snel aan en bestelden Renée’s haar verjaardagsmaaltje. Na een aantal uren, getafeld en nagetafeld te hebben zijn we voldaan en moe van de lange dag terug gegaan naar de camper. Om Floor’s laatste dagen af te sluiten met iets van zee, zwembad of iets in die trant zijn we langzaam afgezakt richting Beziers. Op de route zijn we bij een aantal campings wezen informeren naar de prijzen naar die lagen allen zo hoog dat het niet zou passen in ons budget. Na 2 uur bij een grote M te hebben gestaan om maar dat perfecte plekje te vinden de beslissing genomen om naar Pontiguers sur Mer te rijden. Hier was een camperplaats met een buitendouche, een toilet en de locatie was nog geen 50 meter van zee. Dus al met al een topplek en dat voor 8 euro. Ook de afstand naar het vliegveld voor vrijdag was maar 10 km dus alles om hoek. 


Het strand werd donderdag geteisterd door een een harde wind, waardoor we werden gezandstraald. Maar met een duik om af te koelen was het dat meer dan waard. De volgende ochtend is Floor er nog heel vroeg uitgegaan om de zonsopgang te bekijken en dat was volgens haar zeer de moeite waard, wij lagen toen nog op 1 oor. Nog één keer een duik in de middellandse zee en toen was het tijd om Floor af te zetten op het vliegveld. Soms heb je 2 weken die voorbij vliegen omdat je zo veel doet of juist niet. Dit waren 2 weken die lang duurde, maar juist omdat het zo gezellig was met deze gekrulde dame. We hebben genoten van de tijdelijke camperbewoonster. Doeska mist haar slaapmaatje.

Weer een 3 eenheid

Wederom was het tijd om afscheid te nemen, met een traan en een lach en die allerlaatste knuffel en zwaai beweging door het glas was Floor weer vertrokken. We waren weer met z’n drieën. Stapte in de camper en besloten een flink stuk te rijden. Richting Andorra. Op de mooie route passeerden we Leucate, de Poulet Roti tent van Floor en de afslag naar kamp Holland. Hier ongeveer 25 kilometer vandaan vonden we een zeer aangename plek in het bos bij het plaatsje Casteil, hoog in de bergen. Even acclimatiseren. De weken met Floor waren toch wel intensief, op een goede manier. Je moet jezelf aanpassen, je leeft 24/7 met 3 mensen en een lief hondje op zo’n 8 m2 en dat betekent dat je minder personal space hebt dan dat je in het reguliere leven hebt. De weken zijn na wat gewenning aan elkaar heel soepel verlopen. Maar wie gaat er tegenwoordig nog 2 weken met elkaar op vakantie en al helemaal in een redelijk kleine camper zonder airco. 
Andorra, mooiste rit tot nu toe

Na 2 nachten was het tijd om Otto weer te starten, onze accu was weer opgeladen en de weg riep. De heuvels af en hier reden we langzaam dieper de Pyreneeën in. De heuvels werden bergen en Otto had het zwaar, de temperatuur van de motor liep langzaam op en het was af en toe net op tijd heuvel af zodat de motor kon afkoelen. Op bepaalde stukken hebben we toch maar even gestopt om Otto op temperatuur te laten komen. Andorra kwam in zicht, en wat ligt dat kleine belastingvrije landje mooi tussen de hoge bergen. Wonderlijk! De uitzichten zijn die van ansichtkaarten, bergen aan alle kanten en valleien met koeien met koebellen, de wegen die er slingerend door heen zijn aangelegd als penseelstreken die de makkelijkste weg markeren over en door de enorme bergen heen. 

Nadat we net in Andorra aankwamen hebben we direct geprofiteerd van de lage Diesel prijs. 83 cent per liter, een koopje. Otto maakte een beetje een verkouden geluid bij het tankstation en zo’n 100 meter erna besloten we even stil te gaan staan, om de motor af te laten koelen. De laatste klim was toch net iets te veel geweest. Otto kookte over. En flink ook, meer dan een liter koelvloeistof liep borrelend uit het overloopslangetje. Na 1,5 uur wachten de dop er afgedraaid en aangevuld wat er was uitgelopen. We constateerde ook dat de ventilators van de radiator niet aansloegen dus dat stond vanaf nu bovenaan het Ottodo (Otto to do) lijstje tezamen met de olielekkage die erger leek te worden. 

Na een nachtje in een van de grensplaatsjes van Andorra te hebben gestaan, het een en ander in hebben geslagen en met een aantal van de ouders te hebben geskypt/facetimed was het weer tijd om verder te gaan. We hadden o.a. met Gerda en Henk geskypt, Gerda was van de fiets gereden en hierdoor haar knie gebroken en zit nu van lies tot voet in het gips. Verschrikkelijk klote, zeker omdat we natuurlijk niet even langs kunnen gaan om er voor haar te zijn. Nogmaals beterschap, lieve Gerda.

Viva España

Na een korte grenscontrole op naar Espot. Dit is het zogenoemde beginplaatsje van Park Nacional d’Aigüestortes estancy de Sant Maurici. Hierdoor reden we ook Spanje binnen, het landschap is iets meer dor aan deze kant van de Pyreneeën, zo lijkt het, het is er wat droger en nog warmer. Op de route hiernaar toe stonden we op een bepaald moment in de berm van een bergweg, om Otto af te koelen. En uit het niets stond er een wielrenner naast ons. Een Nederlandse jongen, Serge, die helemaal uit Amsterdam kwam fietsen, met als doel Madrid. Zijn water was op, had honger en zag een Nederlands kenteken en dacht die kunnen mij misschien wel helpen. En natuurlijk, zo hoort dat ook. Serge voorzien van water, een appel en een energiereep. Wat verhalen uitgewisseld en elkaar een goede reis gewenst. Wij gingen weer, met 30 km per uur omhoog. Serge ging ons eerst iets voor maar we haalden hem iets later weer in.

Met een toeter en een gezwaai passeerden we hem. Het blijft voor ons toch een raadsel wat mensen bezield hier heuvel op heuvel af berg op en berg af te rijden. Het lijkt mij een zelfkasteiing. Wel respect voor de dames en heren die deze manier van transport hebben gekozen. 

Eenmaal aangekomen in Espot via wederom enorm mooie wegen hebben we zelfs onderweg nog een Spaanse lifter meegenomen naar een plaatsje onderweg. Het grote parkeerterrein werd afgebakend met een verbod voor campers tijdens de nacht. Toch maar eens een kijkje nemen. En nadat we de eerste beste mensen gesproken hebben die hier duidelijk al even stonden gehoord dat het geen probleem is om te overnachten. Dat hebben we dan ook 2 dagen gedaan. Tijdens ons verblijf hier direct de radiator ventilators gemaakt, want dat is toch wel een primair iets zeker met deze temperaturen en de wegen die je gedwongen wordt te rijden. De eerst volgende dag hebben we onszelf getrakteerd op een ritje met een landrover naar boven. Een soort taxidienst die voor een paar euro mensen af zet bij Estancy de Sant Maurici. Een mensgemaakt bergmeer. Hier sta je hoog in de bergen omgeven van berg toppen die tot 2800 meter boven zeeniveau reiken. De wandeling naar beneden liep over goed aangelegde paden die je precies door het dal leiden daarwaar 50000 jaar geleden nog een gigantische gletsjer lag. De bergen hier zitten trouwens vol met berg routes waar ook mensen dagen kunnen wandelen en ’s nachts in refugi’s kunnen overnachten om de volgende dag weer verder te trekken. Een wonderlijke omgeving. Na 2 nachten was het zogezegd tijd om wat lager gelegen gebied op te zoeken. Onderweg reden we o.a. langs Cellars, de gemeente heeft daar een bronwaterplaats aangelegd en dat was voor ons een ideale plek om een beetje bij te tanken en ons te goed te doen aan het heerlijk zachte water. Renée heeft haar gewassen om weer lekker fris de camper in de stappen.

Via een omweg zijn we die middag uiteindelijk belandt in San Esteban de Litera, puur als overnachtingsplek. De volgende ochtend is Renée in dit 500 inwoner tellende dorpje op zoek gegaan naar brood. Bij geluk liep ze langs een woning waar net een aantal mensen uit kwamen lopen met brood. In dit piepklein huiselijke winkeltje heeft ze 2 broden gekocht. En zo hadden we ook die ochtend weer een ontbijtje met vers brood.

De avond daarvoor zijn we ook de reisboeken ingedoken om iets meer gepland te gaan reizen. Want anders zouden we te snel in het westen van Spanje zijn. Wij moeten nl op 1 oktober in Arobes starten aan onze workaway.

Loarre was de eerste stop, om een geweldig kasteel te bekijken. 2 km van het kasteel zat een eenvoudige camping aan de linkerkant van de weg. Toch maar gestopt, de was was 2 weken niet meer gedaan en een warme douche was nu wel welkom. Renée heeft zich gestort op de was, dit betekende dat ze 5 wassen heeft gedaan en zelfs ’s nachts er nog uit is gegaan om een nieuwe was te starten en één op te hangen. Ik heb mij gestort op een onderhoudsrondje van de camper en motorruimte. Na 2 nachten alles gedaan wat we wilden, de camper weer gestart en de laatste 2 km naar het kasteel gereden.

Van hieruit naar Riglos gereden. Een plaats die zich kenmerkt met hoge bergpunten, heel erg vergelijkbaar met de bergpunten uit een gemiddelde cowboyfilm of wat je ziet in de Grand Canyon.
De locaties die daar aangewezen werden om te overnachten waren niets meer dan parkeerterreintjes en dat wilden we zo veel mogelijk vermijden. Dus op naar Arguedas op de weg hiernaartoe passeerden we nog een brug waar we vorig jaar tijdens de testrit een foto hebben gemaakt. Richting onze eindbestemming van die dag reden over de vlaktes vlakbij Tudela dit is nu een woestijn, omdat mensen hier alle bomen hebben gekapt en zo een dorre eindeloze vlakte hebben gecreëerd. Het is een national park. Heel bijzonder om hier door heen te rijden. Het park is op z’n smalst 25 km breed en precies hier ligt een weg. Op deze weg zijn wij de complete rit geen auto tegengekomen waardoor de verlatenheid van dit gebied nog meer versterkt werd. Eenmaal aangekomen in Arguedas parkeerden we Otto onder de voet van lage stenen heuvels waar in de 19de en 20ste eeuw mensen woningen in de rotswanden hebben gemaakt en hier destijds woonden. Tegenwoordig is het een gratis en zeer rustige toeristenplek.

Na 2 dagen de spullen weer opgepakt en in Agreda belandt. Hier hebben we Otto geparkeerd in een groot groen park, een paar dagen relaxen en genieten van het weer. De komende dagen zullen we verder trekken maar voor nu blijven we even zitten waar we zijn.

Veel liefde en leesplezier van ons.

LAAT EEN BERICHTJE ACHTER