|
10 januari - 31 januari
De mist trok op terwijl ik de honden uitliet. Het voelde alsof we niet weg waren geweest. De dag ervoor waren we laat in de middag aangekomen op de plek wat voor ons voelt als ons thuis in Portugal. Tina en haar moeder begroeten ons aller hartelijkst. Ze waren allen al klaar om de dag erna voor een week naar Engeland te vertrekken. Wij hadden dan ook afgesproken vandaag hier te zijn zodat er een soort overdracht was voor de week zonder Tina. De dagen die volgden waren redelijk gelijk aan eerder. En de ochtend waar ik bovenstaand mee begin te schrijven was onze eerste ochtend. De zon kwam op over de heuvels, de mist die er dagelijks ’s ochtends is, zie je langzaam opstijgen en de schittering van de zon reflecteert op de dauw in de lucht. Een dagelijks magisch gezicht. En het is dan ook geen straf om elke dag vroeg op te staan. De route die de honden het liefst lopen, loopt vanaf het huis langs een van de vele verlaten huizen, een aantal steile heuvels, veel groen en zand paden. Het landschap wisselt zich af met oude onbewoonde huizen, lage struiken en bomen met bijna fluoriserend groene bladeren. De honden; Rafi, Lilu en Sonho scharrelen rond en komen soms voor je of achter je uit de bosjes duiken. Hobo de jonge en niet luisterende hond volgt volgzaam aan de lijn. Doeska was de dag ervoor waarschijnlijk in iets scherps gaan staan en had zodoende een dik pootje en kon helaas niet meelopen met de groep. Renée en ik konden nu om en om uitslapen wat ook wel weer lekker is. Al mis je dan de mooie zonsopgang. Tina had een lijstje gemaakt van zaken die ze graag af wilde hebben. Ze had onze manier van werken in december opgepakt. Want hierdoor kregen we zaken af! Als eerste hebben we ons gestort op poort waar dakpannen op gezet moesten worden. De dakpannen had ik in december al op maat gezaagd. Dus met een aantal kruiwagens cement kon het plakwerk beginnen. Graham de andere vrijwilliger die daags na ons eerdere vertrek was aangekomen was ondertussen met allerhande werkzaamheden bezig. We bestierden samen het huis. De werkzaamheden die op het lijstje stonden paste in het dagelijkse ritme. Moet wel gezegd worden dat Graham een Engelsman is die zelf niets kan koken. Dus in de week dat wij alleen waren stonden óf Renée of ik te koken. De dagen vorderden en na een vrij weekend te hebben gehad kregen we op maandag een belletje van de verzekering. De dag erna zou een expert beschikbaar zijn om de camper te inspecteren en zo eindelijk een schaderapport te krijgen. De dag erna nadat Graham, Renée en ik aan een patio opbouw gewerkt te hebben vertrok ik rond 12 uur om een uur later bij de garage te zijn. De expert er zou tussen 2 en 6 zijn. Maar we waren al gewaarschuwd dat sommige werklieden het in Portugal niet zo nauw nemen met tijden. Dus camper geparkeerd, de maag vol met Burger King. De parkeerplaats stond al vol met wachtende klanten. De garage was nog in volle gang ondanks dat het al siësta was. Het werd 2 uur en langzaam trok onze camper weer de aandacht. De meeste wachtenden waren geïnteresseerd in de reden van het wachten en anderen waren op zoek naar tijdverdrijf terwijl ze op hun beurt aan het wachten waren. De garage installeerde voornamelijk accessoires die in de soms 300.000 euro dure campers kapot waren gegaan. het werd 3 uur en daarna 4 uur. De eigenaar van de zaak had de hoop voor mij (ons) al opgegeven. En kwam meerdere keren langs slenteren. “ Hij komt niet, Portugal is de Congo van Europa” Aldus de Engelse eigenaar. “Ik heb totaal geen vertrouwen meer in de bedrijven hier” zeg de beste man “alle spullen bestel ik in Engeland, Duitsland of Nederland” “Dan is het eerder hier dan wanneer ik het om de hoek bestel” Ondertussen begon het te waaien en kwam de schermer, het was 18 uur en nog steeds geen expert te zien. Om half 7 de camper afgesloten en weer terug gereden, achter mij ging de poort dicht. Onvoldane zaken reed ik een uur later het zandpad van Tina weer op. Die avond een mailtje gestuurd naar de rechtsbijstand, en terwijl ik de volgende dag bezig was op het dak nam ik mijn telefoon op. Geen excuses maar wel het aanbod dat ze ook langs konden komen bij Tina. En een paar dagen later kwam een beetje gladde meneer het terrein oprijden. En nog voordat hij goed en wel was uitgestapt klaagde hij over het moeilijk berijdbare pad. Enkele foto's later een fotokopie van het kentekenbewijs en hij reed weer weg. De hele expertise had 5 minuten in beslag genomen. En door met de orde van de dag. Die dagen hadden we ons bezig gehouden met het repareren van het dak. Want het lekte en flink ook. Op verschillende plaatsen kwam de regen naar binnen. En als het regent in deze regio dan regent het ook flink. Het woonhuis was te hoog om te beklimmen zonder steigers dus die dagen zijn we via een constructie het fragiele lager gelegen dak op geklommen. Maar bij elke aanraking brak weer een nieuwe dakpan. De manier van daken maken is ook heel anders dan in Nederland. Eerst worden er namelijk ronde dwarsbalken over de ligger gelegd en hierna gaan er houten platen overheen en dan cementen golfplaten. Hierna gaan er decoratie dakpannen op. En juist die combinatie van materialen zorgt voor problemen zo blijkt. Op de nok van het dak waar alles samen komt bleek het lek te zijn. De golfplaten waren van de plek afgeschoven en de dakpannen waren ook naar beneden geschoven. Hierdoor zaten er op verschillende plekken grote gaten in het dak. Iets wat je van de grond niet of nauwelijks zag maar duidelijk de hoogste prioriteit hadden om te maken. Nadat Renée en Graham de slag te pakken hadden ging ik verder met de poort. Het afwerken daarvan nam veel tijd in beslag. Ondertussen zag ik Graham kruiwagens cement en nieuwe dakpannen naar Renée brengen. We gokten dat we op het einde zo’n 150 nieuwe pannen hebben geplaatst en zo’n 4 kruiwagen cement. Om alles af te werken hebben we de volgende dag de schoorsteen en een muur geschilderd die sinds de aankoop van het pand nooit waren aangeraakt. Het huis was hierna geheel roze. Nu was het afwachten of ons werk had geloond. 2 dagen erna stond er regen op de planning. Het regende flink en de meeste lekkages waren gedicht en de druppels die nu nog binnen kwamen waren niets vergeleken met eerder. We hadden dus daadwerkelijk wat opgelost! En dat voelde goed. De douchevloer van de grote cottage moest ook vervangen worden want een creatief project van Tina enkele jaren geleden was los gaan laten. Renée heeft de hele vloer kaal gebikt waarna ik hem gladgestreken heb met flink wat cement om er vervolgens gewoon tegels op te lijmen. Een minder creatief gezicht maar wel deugdelijk en functioneel. Graham zou het plafond wat hoger maken wanneer we weg waren want een persoon langer dan 1,80 meter kon hier niet rechtop staan. En zo vlogen de dagen voorbij. Elke ochtend werden we wakker met de meest mooie uitzichten en zonsopgangen. Het is dan ook een genot om de honden uit te laten vroeg in de ochtend. Lopend door de heuvels van Nave Redonda kun je je toch wel heel gelukkig prijzen. 25 januari Onze laatste 5 dagen. De weken waren om gevlogen. Door soms kleine klusjes te doen. En soms een monsterproject aan te pakken wat uiteindelijk wel weer meeviel. Ik was op de eerste dag van de 2de periode begonnen met de veranda. En om deze niet onaf achter te laten hadden Graham en ik de dag ervoor golfplaten gekocht. Renée had de palen alvast in de beits gezet en gezamenlijk waren we de palen voor het dragende frame aan het monteren. De golfplaten erop en we waren vrij snel klaar. Het krakkemikkige oude frame had plaats gemaakt voor een stevig frame met waterdichte golfplaten en gebeitst hout. Zodat het nog jaren tegen een stootje kan. Als finishing touch hebben we het geheel bedekt met de sierdakpannen. En hierdoor viel het geheel weg en hoorde de nieuwe veranda bij het huis. Er was ooit door een andere vrijwilliger een muurtje geplaatst, Tina wist ook niet waarom en er werd besloten deze af te breken en 10 cm verder op te bouwen zodat deze in lijn stond met de anderen. Een beetje stucen en het nieuwe muurtje paste ook helemaal bij de anderen. Ondertussen is Renée binnen aan de slag gegaan met 2 kasten en terwijl Doeska tussen de planken in slaap viel terwijl Renée de nieuwe kast vakkundig in elkaar zette was er weer een project bijna klaar. De muur werd geschilderd en de kasten mochten in de beits. Check. Ook weer gereed. Graham en ik hebben nog gezamelijk een houtopslag gemaakt om het gekochte hout droog te bewaren want tot nu toe werd dat aan de elementen overgelaten. Een klein klusje maar je krijgt er veel voor terug. De kleine groente tuin was een grote rotzooi dus na wat flink harken, zeil voor de paden en een aantal kruiwagens vol met grind en een afrastering met oude dakpannen zag ook deze er weer tip top uit. Die zaterdagavond had Graham ons allen uitgenodigd om op zijn kosten te gaan eten. Als bedankje dat we zoveel voor hem hadden gekookt. En na een maand geleden bij hetzelfde restaurant gegeten te hebben waren we weer terug waar we ook toen zaten. Alleen nu zonder Amy en Margret. De volgende dag nadat we de honden hadden uitgelaten hadden we een dagje vrij. Tina had een BBQ geregeld waardoor we eind januari in de zon onder onze nieuwe veranda heerlijk aan het BBQ-en waren. Wat een genot! Maandag hebben we de puntjes op de i gezet en al langzaam onze spullen bij elkaar gepakt. De dag erna om 11 uur reden we van het terrein af. De honden, Tina en Graham een knuffel gegeven. Dit is ons thuis in Portugal. Het is dus tot ziens in plaats van: vaarwel. Op naar ons volgende avontuur. We gingen weer reizen na een lange tijd van werken. We zouden die dag Murray weer zien en hij zou meereizen van Faro tot Malaga. Hierna komen Chantal en Jorn en direct aansluitend Lucas en Sam. De maand februari zou in het teken staan van weerzien, gezelligheid en nieuwe locaties ervaren samen met vrienden en familie. Bedankt voor het lezen. En daar stonden we dan op het strand vlakbij Albufeira. De dag voor kerst, de kasten vol met voorraad om de komende dagen lekker te koken en vooral weinig te doen. We hadden hard gewerkt bij Tina. Wel met overgave maar ik had een vreemde pijn in mijn rechterarm ervan gekregen, een soort stekende pijn in mijn elleboog die door mijn botten gaat. Dus rust was wel geboden en dat hadden we ook verdient.
De volgende ochtend stond de zon al hoog aan de hemel toen we wakker werden. We hadden heerlijk uitgeslapen. De golven van de zee braken vlak voor onze deur en dat is altijd een prettig geluid om mee wakker te worden. Er stonden om ons heen 3 andere campers. Een landrover met een dubbelas was een bijzondere gewaarwording. De beste man, die alleen reisde had achter de laadklep een echte houten deur gebouwd waardoor zijn opbouw meer leek op een tuinhuisje dan op een laadbak. Een gevalletje creatief met kurk zeg maar. Die dag hebben we lekker gerelaxt en de avond hebben we een alternatieve vorm van een kerstdiner gemaakt. Een lekker stukje vlees, krieltjes en wat verschillende groenten. Na 2 nachten hebben we op 2de kerstdag een wandelinkje naar het nabij gelegen vakantieoord gemaakt. Om de hoognodige kerstwensen te versturen en om een ijsje te kopen. Want de temperatuur was er zeker naar. Iets verderop hebben we onszelf getrakteerd op een koud biertje op een terras die waarschijnlijk in de zomer overloopt van de toeristen. De volgende dag hebben we een andere locatie gezocht om de komende dagen te staan. We wilden namelijk niet te veel plekken zien voordat we Floor ophaalden. Het strandje “Praia Evaristo” was onze volgende bestemming. Dit strandje had alle kenmerken van een Algarve strand met de bekende kliffen, nu ruwe zee en geweldige uitzichten. We stonden zoals we tegenwoordig regelmatig staan, alleen. En dat bevalt ons goed. We voelen ons veilig op de meeste locaties en als het niet prettig voelt bij aankomst dan draaien we om en kiezen we een andere locatie. Er zijn er genoeg, hier in het zuiden van Portugal. Op woensdag 28 december reden we richting Faro. We hadden voor de nacht al een locatie in gedachten. Een camperlocatie voor 8,50 euro per nacht met douche en WiFi. Bij aankomst zagen we dat de locatie al behoorlijk vol stond maar er was nog een plekje voor ons. Wat ook opviel was dat de overgrote hoeveelheid van alle campers hier Nederlands was. Dus Engels was niet nodig. Al snel hadden we contact met onze buren, Hans en zijn vrouw waren aan het overwinteren, hij en zijn vrouw kwamen hier al enkele jaren. Zoals trouwens het gros van de mensen hier. De meesten rijden in 6 dagen van Nederland naar deze locatie om vervolgens tussen september en maart hier te vertoeven. Die avond was de wekelijkse soepavond. En dit betekende dat er lange tafels werden geprepareerd met borden, glazen en stoelen. Het was een soort hybride buurtje. De mensen hier zagen elkaar in de “winter” en in de zomermaanden waren ze allen verdeeld in Nederland. En deze avonden tezamen met de BBQ avond op zaterdag hoorde er gewoon een beetje bij. Wij zijn na lang wikken en wegen toch gezwicht voor een avondje niet koken. Dus na een douche, een beetje internetten schoven ook wij aan. En onze tafelburen waren Ciska, een trouwe stamgast en haar dochter, man en kinderen. Onder het genot van soep met ballen, een biertje, brood en een chorizo worstje hebben we ronduit gepraat over de beweegreden van Ciska en haar verblijf hier op kamp Holland en onze reis. Heel gezellig! Moet gezegd worden dat Renée en ik meestal een beetje terughoudend zijn als het gaat om dit soort locaties maar er hing een gemoedelijke sfeer, prettige mensen en we voelden ons welkom. De dag erna hebben we met Pedro gesproken over een reparatiepunt voor onze camper. Want hij kende waarschijnlijk wel een locatie. We spraken af dat we terug zouden komen nadat we Floor af zouden zetten op het vliegveld. Zodat we de dag erna naar de garage zouden kunnen rijden. Floor zou rond half zes landen in Faro. Een vliegveld wat we al kenden, doordat we Amy hier al afgezet hadden. En omdat dit vliegveld niet zoiets kent als KissandRide besloten we dat Renée haar op zou wachten in de aankomsthal en dat ik rondjes zou rijden totdat ze compleet waren. En na enige vertraging was onze vriendin uit Nederland gearriveerd en konden we snel in de camper stappen. De eerste stop was op ons kerststrand, het was dichtbij en voor Floor een fijne plek om wakker te worden. Wie wil dat nu niet, van de kou in Nederland de volgende dag bijna letterlijk wakker worden op het strand met 18 graden. De dag hierna reden we naar een strand nabij Vila do Bispo. Waar ik dacht dat we wel een geweldige oud en nieuw konden vieren. Het was namelijk een Hippielocatie met veel oude busjes verspreid over het landschap nabij een klein strand. We reden door Portimão, Lagos en alle kleine plaatjes aan de zuidkust van Portugal. Richting het meest zuidwestelijke puntje van Europa. Op de plaats van bestemming was het zoeken naar een vlakke plek. Maar uiteindelijk hadden we een locatie gevonden. De camper geparkeerd en de dames maakten die middag een mooie wandeling langs de kliffen. De zee was ruw en kloste hoog tegen de ingesleten kliffen aan. Tijdens het avondeten merkte ik toch een beetje onrust. En het hoge woord kwam eruit. Er was meer behoefte aan een vuurwerkshow dan een hippielocatie. En na een kort bezoekje aan Cabo do Vincente, het meest zuidwestelijke puntje van Europa waar we ons vergaapten op de bijna verticale kliffen die op rijzen uit de zee was het tijd om naar Lagos te rijden. Na 50 kilometer rijden deden we onze intrede op een goedkope maar ogenschijnlijke veilige camperplaats. We parkeerde Otto en op de 365ste dag van het jaar 2016 werd het bier, de wijn en rum al snel op tafel gezet. De camperplek werd goed bevolkt. Er stond minimaal 100 campers en die schatting is zeer voorzichtig. Die avond stond ons aangeleerde drankspelletje op het programma. Floor kende het, al was het onder een andere naam, maar het principe was hetzelfde. En rond een uurtje of 10 liepen we een beetje beschonken richting het centrum. Een grote menigte stond op het marktplein vlakbij het water. Het verschilt eigenlijk niets met Nederland. Het principe is blijkbaar overal hetzelfde: band, drank, muziek, groot plein en vuurwerk. De sfeer zat hier goed in. Het was druk en ogenschijnlijk weinig toeristen. Om 12 uur werd de vuurwerkshow de lucht in gestuurd en het was 2017. We gingen de stad in! En het werd laat maar ook weer niet te laat. De alcohol had zijn werk gedaan en rond een uurtje of 2 was het tijd om af te taaien. Vrolijk beschonken liepen we terug naar Otto met als bewaker Doeska! De avond ervoor had ik een berichtje gekregen van mijn oude buurmeisje en haar vriend. Zij waren in Portimão op vakantie en het leek hun leuk een espresso te drinken nu we zo dicht bij elkaar in de buurt waren. Wij moesten nog douchen om het zweet af te spoelen en er zou een camperplaats in Portimão zijn waar een douche beschikbaar was. Eenmaal aangekomen op deze plaats bleek deze zeker al enige tijd niet meer in gebruik te zijn. Floor ging een hotel binnen en al snel mochten we gebruik maken van de douches van de haven nabij. Spullen gepakt en zo’n half uur later stonden we allen weer fris in de camper. De volgende bestemming was een internetpunt. Want we hadden nog een koffie te goed! Het gebrek aan continue internet zorgde er helaas voor dat het niet gelukt is elkaar te zien in Portimão. Dus vlak voordat we de stad uitreden heb ik Anne en Wytze nog snel onze locatie gestuurd van de komende dagen. Benagil, een welbekende plek hier in de Algarve was onze volgende standplaats. Via een klein zandpad reden we de kliffen van de Algarve op. Om uiteindelijk op zo’n 50 meter van het gat van Benagil te staan. De ruwe kust van de Algarve op ons deurmat. Niemand om ons heen, het blijft toch bijzonder. De volgende dag hebben we gezamenlijk een wandeling gemaakt naar Benagil, het plaatsje. Het strand onderaan de kliffen werd geteisterd door harde wind. Het weer werd iets slechter, het was frisser en de tweede nacht begon het behoorlijk te regenen. Het genomen zandpad was in een modderpad veranderd. Wat onze weg terug zou bemoeilijken want we wilden die dag verder rijden. De dagen met Floor waren schaars en we wilden nog naar een aantal plekken rijden om zo het maximale uit haar 7 dagen te halen. Ik reed de camper door diepe plassen, waar de dames alvorens onze rijplaten in hadden gelegd. Elk zetje was welkom in dit opzicht. Dus met iets meer vaart dan je normaliter op dit soort wegen rijdt, reed ik door de plassen. En wonder boven wonder werden we gespaard van vast zetten in modder of ander ongein. We reden naar Praia do Marinha. Een strand wat gekenmerkt wordt met uitgesleten rotsen. Het beeld van dit strand wordt vaak gebruikt voor Algarve sfeerbeelden. En met goed recht. Het was letterlijk om de hoek bij Benagil maar we waren het pad uit en na zo’n 10 minuten keken we uit over de Marinha. We hebben ervan genoten. In tegenstelling tot de dag ervoor was het vandaag heerlijk weer. Uit de wind was het zelfs warm. Dus daar lagen we met zijn allen te genieten in de zon. In onze boxershort, beha en onderbroek. Genieten van het moment. Floor had zelfs de moed om nog even lekker te pootje baden. Na een paar uur kwam de zee dichterbij en de vloed kwam. Wij pakten onze spullen en reden iets verder naar Praia Porches. Hier zou een camperplaats zijn vlakbij een stadje met uitzicht over de zee. Een stadje zoals zovelen hier. Bebouwd met rechthoekige witte appartementen die op enkelen na nu geheel verlaten zijn. Het zal wel druk zijn in de zomer, in dorpen zoals Porches, maar nu is het stil. Die avond pikte ik nog ergens een wifi signaal op en zo kon ik Anne terug berichten dat we hier tot woensdag waren. 4 januari. Ik had de slaap nog in mijn ogen toen ik het parkeerterrein afliep. Renée en Floor waren al wat langer wakker. En daar kwamen Anne en Wytze het parkeerterrein oprijden. Super leuk. En na een kopje koffie, en G&T, een biertje gingen we met z’n allen naar het grote strand om de hoek. Een paar uur gerelaxt, een duik in de zee rijker en het was tijd om te gaan. Zij gingen naar Faro om vlak daarna op een bus te stappen naar Sevilla en wij wilden die avond in Loulé overnachten omdat Floor ons wilde trakteren op een hapje. Na goed zoeken hadden we een plekje gevonden naast een andere Nederlandse camper vlakbij het busstation in Loulé. We hadden internet voor de avond en Doeska die wederom op de camper moest passen, toen we even weg waren, stond er veilig. Op zo’n 15 minuten lopen was het centrum met daarin een aangeprezen lokaal restaurant door de Lonley Planet. Restaurante Angolana was de plek waar we die avond lekker hebben gegeten voor een habbekrats. Renée en ik hadden een grote zalmmoot en Floor had kip met friet. Het was lekker en Floor was zo lief dat ze ons Hippies trakteerde. De volgende ochtend hebben we dit oude stadje uitgebreid bezocht. De straten waren smal en hier en daar een beetje vergaan. Er waren daarentegen ook straten die er hagelnieuw uitzagen maar wel oud waren. Straten met kleine winkeltjes die het in Nederland nooit zouden overleven zitten hier op bijna elke hoek. En dat is mooi om te zien. Het geeft karakter aan plaatsen en steden. Iets wat een gemiddelde grote stad in binnen en buitenland soms kwijt is. Het is soms een eenheidsworst aan het worden. Het was weer tijd om naar Faro te rijden, Floor moest haar vliegtuig halen. De dagen waren voorbij gevlogen. We hadden veel gedaan en gezien maar ook ontspannen en genoten van de mooie uitzichten. Ditmaal de camper geparkeerd bij het tankstation zodat Renée en Floor gezamenlijk naar de vertrekhal konden lopen en ik samen met Doeska op Renée zou wachten. Een dikke knuffel, een zwaai in de verte en Floor was weer weg. Bedankt Meis! Wij reden naar kamp Holland. En na een begroeting van de campergasten stonden we een week later op exact dezelfde plek. Onze buren waren er natuurlijk nog en binnen een paar minuten waren we gesetteld. De volgende dag reden we rond 11 uur achter Pedro aan naar de bodyshop die ons waarschijnlijk kon helpen met de schade. Maar na een korte inspectie zei ook deze man dat hij dit niet kon en dat we naar een collega van hem moesten rijden. Dus daar gingen we weer. Het was zo’n 40 km rijden. En eenmaal aangekomen bleek hij dicht te zijn. Hier vlakbij was ook een campershop waar we al contact mee hadden gehad. Danwel via de mail. Maar ja, je weet nooit. De eigenaar “Tommie” vertelde dat hij weinig kon doen en dat we naar de dealer in Lissabon moeten gaan, of naar Nederland of Duitsland. Tja, dan is Lissabon nog de beste optie. Dat mailtje is inmiddels verstuurd. Maar wel voordat we met Tommie afspraken dat we eventueel een expert uit mogen nodigen op zijn terrein om de schade in te schatten. Waardoor we eventueel een financieel voorstel naar de tegenpartij kunnen sturen. We hebben het een beetje gehad met de schade. En willen dat het gewoon wordt opgepakt en wordt gemaakt. We rijden vervolgens wéér langs Guia om hier vlakbij langs de kust te gaan staan. Aankomende dinsdag begint onze WorkAway weer bij Tina en gaan we de kust misschien wel een beetje missen. Bedankt voor het lezen. Amy, onze vriendin van het ezelparadijs, rende naar ons toe in Odemira. Ze had ons al gezien toen we achter de bus aanreden. We hadden Otto een paar straten verderop geparkeerd. Voor Amy een bekend gezicht want zij was ook onderdeel van de roadtrip door Noord Spanje samen met onze vrienden uit Australië.
En nadat ze gesetteld was om de laatste 40 km mee te rijden kon ze beginnen aan haar survivalpakket wat we voor haar klaar hadden gemaakt: English tea en crackers. De weg naar Nave Redondo was bochtig en steil omhoog. Hierdoor leek het alsof het niet opschoot. Eenmaal boven op de heuvel werden de wegen vlakker en rechter. De weg glooide door de heuvels van Odemira, de grootste gemeente van Portugal. Eenmaal aangekomen in het piepkleine dorpje zonder dorpskern volgenden we de navigatie. En via een smal zandweggetje kwamen we aan bij een steile zanderige helling en omdat we waarschijnlijk te langzaam reden kwamen we de helling niet op. We lieten Otto naar achter rollen om het nogmaals te proberen maar het lukte niet. En dat was toch wel een probleem omdat we echt die kant op moesten. Tina’s huis en onze WorkAway lag iets verderop in het landelijke gebied met als enige toegangsweg deze zand- en gravelweg. Toch maar wat anders proberen. We reden achteruit over de slechte weg weer terug richting het dorpje. De navigatie pikte een andere route op en we volgenden weer trouw de TomTom. Via een ander zandweggetje reden we het landelijke gebied weer in. Maar de weg werd slechter en vlakbij een huis aan de linkerkant vroegen we in het weinige Portugees wat we kunnen of Tina inderdaad iets verderop woonde. De eigenaren beantwoordde ons in het Engels, want zoals we inmiddels gewend zijn, wordt Portugal veelal bewoond door Engelsen, Nederlanders, Fransen en Duitsers. We mochten parkeren op hun terrein om vervolgens Tina’s dochter te bellen. En zo bleek dat het vorige pad toch het goede pad was. De man stelde voor om met ons mee te rijden in zijn auto. Een paar minuten later reden we weer op het pad waar we zojuist nog achteruit hadden gereden maar ditmaal in konvooi. We reden iets harder en met iets meer momentum bedwongen we nu wel de steile heuvel. En soepel als dat ging reden we achter onze Engelse begeleider aan naar een groot roze huis midden in het heuvelachtige landschap van Alentejo vlakbij de Algarve. De honden blaften ons tegemoet en kort daarna kwam David en zijn dochter ons verwelkomen. Kort hierna kwam Rihanna ons tegemoet lopen. David zo bleek later was een huisvriend van Tina, zijn dochter was tijdelijk op bezoek en ging diezelfde dag naar Engeland terug. Rihanna, de dochter van Tina, leefde tussen Engeland (bij haar vader) en in Portugal (Bij Tina). Tina en haar man zijn nog steeds getrouwd en hebben wat je met recht noemt een lange afstandsrelatie. En omdat Tina regelmatig heen en weer vliegt naar Engeland zien ze elkaar met grote regelmaat. Zo ook nu, Tina was in Engeland en zou de dag erna terugkomen. Rihanna zou morgen weer vertrekken en de 6de terugkomen. Het was dus een komen en gaan van mensen deze dagen. Na wat ongemakkelijk bij de poort te staan en te wachten tot Rihanna ons binnen liet konden we ons settelen in de woonkamer van het grote en 300 jaar oude huis. Internetten dat was wat Rihanna veel deed, dus we hadden al snel de inlog code. Kort hierna kregen we de grand tour door het huis, de cottage en ons verblijf. Deze ruimte had een slaapbank, een aparte slaapkamer, een woonkamer, een keuken en douche. Perfect voor ons 4-en. Want dan konden we gezellig samen zijn. We haalden onze spullen uit de camper en settelden ons in het nieuwe onderkomen, Amy in de woonkamer op de grote slaapbank en wij in de slaapkamer. We hadden wel eerst de cottage geheel schoongemaakt. En dat was nodig, want een oud pand is altijd stoffig. Ons huisje was van alle gemakken voorzien. Een tv met alle zenders van de BBC, een houtkachel voor de koude avonden en een warme douche. Het blijft toch vreemd dat we een douche vroeger altijd als een normaal en niet-luxe artikel beschouwden maar nu zo in ons huidige leven is dat tezamen met een wasmachine, luxe. Die middag hebben we een kleine lunch bereid en gezamenlijk gegeten in het zonnetje. ’s Avonds had Rihanna gekookt en dit leek aanvankelijk niet haar grootste hobby. De spaghettisaus was aangebrand en hierdoor aten we een doorgekookte spaghetti met een verbrande tomaatachtige saus. Niet smakelijk maar ja. Ik moet wel zeggen dat Rihanna weken later nogmaals gekookt heeft en het met verve goed heeft gemaakt. Een Marokkaans gerecht was fantastisch op smaak gebracht en werd tijdens het avond eten geserveerd! De volgende dag ging de wekker om half acht. Pff wat vroeg. Het leven van een WorkAwayer gaat qua tijden niet altijd over rozen. Uitslapen was er dan ook niet bij. Tina kan de honden eigenlijk ivm een chronische blessure niet meer uitlaten. Dit betekent dat ze geheel afhankelijk is van vrijwilligers. En dat betekent voor ons elke dag opstaan rond half acht ook op de vrije dagen. Rihanna is daarbij niet iemand die het voortouw neemt om met de honden te gaan lopen. En is dan op dat vlak geen hulp voor haar moeder. De eerste ochtend is ze wel een klein stukje met ons meegelopen. Maar na 10 minuten moest ze terug want ze was vergeten haar vlucht in te checken voor die middag. Het bleek al snel dat Enya en Hobo de probleemhonden waren. Enya (een Deense dog en geen straathond) trok hard aan de riem, luisterde totaal niet naar commando’s en was ook agressief tegen de andere honden. Voornamelijk Lilu een kleine labrador rottweiler mix. En dat vormde de eerste dagen een probleem. Enya was ook de meest verwende hond en had een uitzonderingspositie, ze sliep en verbleef in het huis, de anderen sliepen in een gezamenlijke ruimte vlakbij de keuken. Zij was dan ook de enige die een “normaal” leven heeft gehad De andere honden waren gered van de straat of het asiel. Maar door een strak regime en duidelijkheid werd het in de dagen en weken die volgde langzaam beter. Enya luisterde, trok niet meer aan de riem en was vriendelijker tegen de rest van de roedel. Na het uitlaten van de 5 honden van Tina en natuurlijk Doeska die vrolijk mee hobbelde was het tijd voor ons ontbijt. Er was geen limitering en we mochten alles gebruiken van Rihanna. David was die ochtend al vroeg de deur uit want hij werkte dagelijks (voor een inkomen) bij Neil, een andere expat die dichtbij woonde. David was een beetje een vreemd figuur. Hij sliep in een kamer van de andere cottage die nog niet af was, vol rotzooi stond en doordat er nog geen raam in de douche zat het er continue tochtte. Hij probeerde ons ook een beeld van Tina aan te praten op basis van zijn eigen ervaringen met haar. Elk moment dat hij had, wilde hij apart van iedereen praten en vertelde anekdotes waarin hij altijd gelijk had en Tina niet luisterde of toch een andere weg insloeg qua keuzes. David deed niets bij Tina en verbleef zonder huur te betalen. Er werd gezegd dat hij van de 3 maanden dat hij er was 3 weken hard had gewerkt en nu niet meer hoefde te werken om zijn onderdak en eten te bekostigen. Maar hoe je dat ook berekend komt dat niet uit. David was een profiteur en maakte gebruik van de vriendelijkheid en gastvrijheid van Tina. Wij hebben die dag onkruid gewied en het terras schoongemaakt. Rond een uurtje of 1 was het tijd voor de lunch en die avond kwam Tina weer terug uit Engeland. Ze was moe van de reis en na een kort praatje, een kopje koffie en thee was de avond al snel voorbij. De volgende dag en alle dagen die volgde begonnen hetzelfde, half acht ging de wekker om de honden uit te laten om vervolgens te starten met wat klusjes. Renée, Amy en ik mochten zelf bepalen wat we deden. We overlegden natuurlijk wel met haar, want wij vonden het is haar huis en zij bepaald uiteindelijk. En die vrijheid is prettig werken. Elke zaterdag was Tina ’s avonds de deur uit en hadden we rijk voor ons alleen. Dus we kookten zelf en sloten de avond af met een filmpje, chips en chocolade. De eerste zaterdagavond stonden Sarah en Marco in één keer in de keuken. Een reisgezelschap wat elkaar had leren kennen in Italië en zo via Spanje, Portugal bezocht en bereisde. Tina had ons niet verteld van nieuwe vrijwilligers dus voor ons was het een beetje een verrassing, maar hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Marco zou de volgende dag weer vertrekken en Sarah, zoals afgesproken, zou 2 weken blijven en meewerken. Ze was een leuke meid, veganistisch maar toch. Het lijkt trouwens wel of alle vegetariërs en veganisten onderweg zijn. Dus dat was weer een uitdaging om in dit Engelse huishouden waar vlees toch altijd op het menu staat een maaltijd te koken. We kookten namelijk allen om de dag zodat de druk om een ander gerecht op tafel te zetten zich afwisselde. Tina zou tevens weer een paar dagen naar Engeland gaan. Zij had David ook verteld dat hij op zoek moest gaan naar een ander huis, haar moeder zou haar intrek nemen in de cottage. David en Tina waren geen match. Tina voelde zich benauwd door hem. En doordat ze zich zo voelde durfde zoals ze zei met hem in de buurt niets door te zetten omdat hij bij alles vraagtekens zette. Wij ervaren Tina als een zachtaardig, vrijgevig persoon die het maar wat fijn vindt dat bepaalde zaken met minimale kosten afgerond worden. Tina was weer vertrokken voor 4 dagen en in die dagen terwijl David gelukkig een ander onderkomen had gevonden en zijn boeltje bij elkaar pakte gingen wij met z’n vieren aan de slag in de cottage waar David 3 maanden had gewoond. De cottage die hij doorgeleefd achterliet. Hij had hier werkelijk niets gedaan om zijn of Tina’s leven gemakkelijker te maken. Dat terwijl alle materialen om het af te maken aanwezig waren. Nadat het nieuwe raam in de douche gemonteerd was, de cement droog was van het aansmeren konden we aan de binnenzijde beginnen met afwerken. Amy wilde graag leren tegelzetten. En ik leerde haar het graag. Ondertussen namen Sarah en Renée kasten onderhanden, ze werden geschilderd en in de beits gezet. De douchebak werd gevuld met een kruiwagen vol zwart cement waarna we er met witte stenen een motief in maakten, kunstig maar erg onpraktisch. Hierna de vloer betegeld waarna Renée de wanden kon schilderen. Als laatste ging de toilet op zijn plek en binnen een paar dagen was de douche gereed. Iets wat 3 maanden in de voorgaande staat had gestaan. Hierna werd de keuken en de kleine woonkamer onderhanden genomen. Het enige wat nog moest gebeuren was een deel van een muur bouwen en een nieuw frame en deur plaatsen. Maar dat hebben we niet meer gered voordat Margret, de moeder van Tina en nieuwe bewoner van de cottage uit Engeland overkwam. Tina had ons met geen woord gevraagd of we dit konden doen, maar de waardering die je krijgt op deze plek geeft je de stimulans om wat voor elkaar te doen. Margret is een oude dame van 83, goed bij geest en heeft verschrikkelijk veel en leuke anekdotes over het leven. Ze complimenteerde ons met het werk wat we verzet hadden en vond het fijn een eigen plek te hebben waar alles gelijkvloers is. Tina was diep ontroert en pinkte wat traantjes weg. 15 december Elke ochtend liepen we door het heuvelachtige landschap waar dagelijks door de optrekkende mist en dauw een nieuw fantastisch uitzicht zich openbaarde. De zon kwam op over de heuvels en die zonnestralen verwarmde al snel het landschap. Bijna dagelijks begonnen we de dag met een lange broek maar al snel wisselden we die in voor een korte broek en t-shirt. De dagen waren zo kort of lang als we zelf wilden. Geen druk van Tina wat zorgde voor een heerlijke ontspannen sfeer. De volgende dag vertrok Enya de Deense Dog naar Engeland. Zij zou daar een nestje puppies krijgen en omdat de honden in Engeland bijna 1200 pond per stuk zouden opleveren was de reis daar naartoe logisch. Maar het ging niet zonder tranen van Tina. Ze houdt echt van elke hond die ze heeft. En dat zie je ook in de maaltijden voor de dieren. Ze krijgen 2 keer daags eten, waarvan ’s avonds vaak een vers gekookte maaltijd, soms met kip of ander vlees. Dit betekende voor ons dat we een paar dagen minder honden hadden om uit te laten. Sarah had zich in haar dagen hier, zij was inmiddels weer terug naar Duitsland, voornamelijk gefocust op Hobo. Een Mastief, die niet luisterde en je af en toe aan keek alsof alles langs hem heen ging. Hij luisterde beter, maar de verandering die we gezien hadden bij Enya had niet bij hem plaatsgevonden. Ook bij hem zou een strak regime een betere oplossing zijn dan wat er nu gebeurde. Hij was nog maar 18 maanden maar is al groot. En dat in combinatie met een puppyachtig gedrag, een nietszeggende blik en lompe houding was en is hij de uitdaging in het huishouden van Tina. De andere, Lilu het altijd speelgraage schatje, Rafi de natuurlijke leider maar houdt van gezelschap en pootjes geven en dan heb je nog Sonho, de schuchtere maar o zo lieve hond zullen nooit een probleem zijn. Zij wandelen dan ook dagelijks zonder lijn met je mee en vinden, als ze je kwijt raken doordat ze aan het speuren zijn door het landschap, altijd de weg terug naar huis. De laatste week hebben we alle finishing touches gedaan van projecten die we nog hadden liggen. Een paar deuren geverfd, het huis bij gestipt, nieuw cementwerk geschilderd en kleine dagelijkse dingen gedaan. Het enige nieuwe project was dat ik een paar traptreden bij het zwembad heb gemaakt. Waar ik eerst, een gat wat Amy en Sarah gegraven hadden, gevuld heb met 3 kruiwagens cement zodat de treden een goede fundering hadden. Om vervolgens met rode rechthoekige stenen de treden maakte. Hierna afgewerkt met cement zodat het een geheel werd met de ombouw van het zwembad. Renée en ik hebben genoten hier op deze plek, Doeska had haar eigen plekje en met Amy hadden we ons eigen huisje. We komen dan ook terug. En niet over een hele tijd, nee we hebben onze volgende plek afgezegd om hier in januari 2017 weer terug te komen. Op 23 december vertrokken we. De weken waren voorbij gevlogen en het voelde totaal niet alsof we hier al een maand waren. Na een polaroid gemaakt te hebben stapten, Doeska, Amy, Renée en ik in de camper en reden het pad al zwaaiend uit achteruit. En via het zandpad wat we veel hebben gelopen met de honden reden we via Guia naar Albufeira om na een snelle lunch op één van de mooie stranden van de Algarve Amy af te zetten op het vliegveld. Zij terug naar Essex (vlakbij London en onderdeel van het Groter-London :-) inside joke met Amy). Zij viert daar Kerst met haar familie en vrienden om op de 29ste naar Ierland te vliegen om daar 6 maanden te werken en geld te verdienen om hierna weer te gaan reizen. En als het goed is komt ze ook naar ons toe in Italië in juni Wij reden naar een strand vlakbij Albufeira om de camper te parkeren en kerst aan het strand te vieren, een beetje bij te komen van de afgelopen maand en te relaxen voordat Floor op 29 december naar ons toe komt. Bedankt voor het lezen. |
