|
Pak een biertje, wijntje of een kopje thee/koffie en lees. Want het is nogal wat veel :-). 10 pagina’s A4 leesvoer.
Oja, er zijn ook filmpjes voor de niet lezers óf mensen die er ook graag beeld bij willen. Klik snel naar onderen van deze blog. Start the Journey of a new life 6 juni Daar staan we dan een beetje uit te puffen van 4 intense dagen na onze bruiloft en afscheidsfeest. Nog geen 40 km verderop parkeren we de camper op een camping. Neufchateau, het plaatsje wat de uitblaasbasis is voor ons. We hebben hier ruim de tijd genomen om rustig alle kaartjes door te lezen, de foto’s door te kijken en een filmpje in elkaar te draaien. Het filmpje wat volgens mij door velen van jullie al gezien is. En anders volg deze link: https://vimeo.com/169828969. De emoties kwamen ook tijdens deze dagen toch wel behoorlijk los. Het ene kaartje nog mooier en liever geschreven dan de ander, het gastenboekje hebben we meerdere keren gelezen zodat we alle details goed in ons hoofd geprent hebben. Het was een liefdevolle samenkomst. Tijdens het inchecken vertelde we een beetje waar we net vandaan kwamen en waar we ons leven mee gaan inrichten, o.a. het reizen en het vrijwilligerswerk. En alsof we al niet genoeg aandacht hebben gehad kregen we een gratis nacht vanwege onze nieuwe start. Zo aardig. Na 3 nachten was het goed geweest. De reisdrang begon te borrelen, Otto begon te steigeren en wilde in Europa een volgend land bezoeken. We waren dan ook op een steenworp afstand van Frankrijk en besloten direct de grens te passeren. Frankrijk, daar waar we de komende maanden zullen vertoeven, kwam al snel in zicht. Het plan was om dagelijks niet meer dan een uur tot anderhalf uur te rijden, zoveel mogelijk gratis te overnachten en een minimaal aantal campings te bezoeken. De McDonalds is onderweg voor maar 1 ding goed en dat is Wifi. Dus ik moet op rantsoen, al is het enigszins onder dwang :-). Het enige wat de campings ons zullen brengen is wifi een douche, wasmachines en wat elektriciteit. Onderweg kom je dan dingen tegen waar je normaal gesproken langs rijdt en juist hier zouden we nu wel stoppen. En dat brengt je tot fantastische uitzichten, mooie gebouwen, verrassende plaatsjes en soms ook juist toch die standaard stadjes waar je geweest moet zijn. Onze route is trouwens met beeld en een paar foto’s te volgen via Polarsteps: www.polarsteps.com/Woodcock Onze eerste stop was in Rozoy sur Serre, een prachtige gratis plek in een geweldige vallei. De camper geparkeerd en we genoten direct van onze eerste gratis overnachting. De volgende ochtend is Renée een wandeling gaan maken met Doeska, terwijl ik een paar laatste dingetjes monteerde aan de camper, maar ook om op de camper te passen, de buurman (andere camper) was namelijk alweer vertrokken en voor ons is het een beetje een mindset die nog moet komen, Otto alleen te laten staan. Het gevoel van ‘wat als er iemand komt die kwade bedoelingen heeft’. Maar ja, we weten dat dit gevoel na loop van tijd minder zal worden en we de camper “ons huis’ af en toe vrij moeten laten om ook samen bepaalde dingen te kunnen zien en te doen. De wandeling van Renée was op een eindeloos pad midden door de voet van de vallei met vergezichten en hier was absoluut geen toerist te bekennen. Na een tijdje toen Renée nog niet terug was werd ik toch een beetje ongerust. Al met mijn hardloop kleren aan liep ik Renée tegemoet, gelukkig. Toch raar je wereld is in een keer een beetje kleiner en groter tegelijkertijd. Waar je je normaal niet zo druk maakt als je meisje iets later terug komt is het nu, zeker omdat het gevoel van ‘we beginnen net’ toch in één keer anders, intenser. Na een lekker lunch zijn we van hieruit doorgereden naar Laon. Laon is een stad in Frankrijk, en is de hoofdplaats van het departement Aisne. De stad telt ongeveer 26.500 inwoners. Laon werd in de middeleeuwen als vestingstad gebouwd op een alleenstaande heuvel in Thiérache. Het werd in de 5e eeuw een bisschopszetel en was in de Karolingische tijd de koninklijke residentie. In de oude stad binnen de vesting staan de gebouwen uit de middeleeuwen nog. De beroemde Kathedraal van Laon werd vanaf 1155 gebouwd, nadat zijn romaanse voorganger was afgebrand. Door zijn plaats op de vesting, is deze kathedraal van zeer ver te zien. Inwoners van Laon worden "Lannois" (/lanwa/) genoemd. (info Wikipedia) Vlakbij de vestingmuur hadden we snel een plekje gevonden, met een geweldig uitzicht over de valleien en gevoelsmatig konden we zo ver kijken als Rozoy sur Serre, onze voorlaatste bestemming. Nadat we weer een hapje en een drankje in de camper hadden gedaan zijn we de middeleeuwse stad gaan bekijken. Het ene huis nog schever gebouwd dan de ander en temidden van dit alles stond een aan alle kanten ingebouwde kathedraal. De zon scheen waardoor de kleuren in de glas in lood ramen aan alle kanten binnen kwam en zo voelde de kathedraal, zover dat kan, knus aan. Die avond hebben we de laptop gepakt en zo vrij als een vogel heerlijk op een kleedje een film gekeken in een klein parkje met een geweldig uitzicht. Heerlijk dit leven, zo stressvrij en puur genieten. De volgende dag, nadat onze biologische wekker weer rond half tien afging, stond Doeska weer beneden in de camper te kwispelen en te joelen omdat ze zo blij was ons weer te zien. Doeska wordt trouwens dagelijks om half zeven wakker zodat ook wij de uren hierna in een soort roes doorslapen omdat zij ons in de gaten blijft houden. Die dag zijn we weer vertrokken, het asfalt op, kilometers maken. Eenmaal aangekomen in Bouafles, een klein plaatsje vlakbij het kasteel van King Richard (Lionhart, denk aan de ridders van de ronde tafel, zwaard in een steen, etc.) hebben we de camper geparkeerd op een van de lokale campings. En direct onder de motorkap gekropen, de toeter deed het in een keer niet meer en de startmotor deed ook een beetje vreemd. Maar beide opgelost en verbetert. Dat terwijl Renée weer een heerlijke maaltijd bereidde. De volgende ochtend trok de ruïne van het oude kasteel toch onze aandacht. En dus de camper geparkeerd en nog voordat we naar bovenliggende stapel stenen liepen kregen we alweer een duim omhoog van een passant, de camper valt in de smaak, zowel bij ons als bij onze medeweggebruikers, terraszitters en andere camperaars. Via een behoorlijk steile weg kwamen we aan bij de mooie middeleeuwse ruïne maar, nog spectaculairder was het uitzicht op het gekronkel van de Seine, de schuine heuvels met witte schapen en het kleine dorpje aan de voet van van de heuvel met daarop de prachtige ruïne. Natuurlijk konden we Rouen niet overslaan. Een prachtige plaats met veel kathedralen en kleine straatjes die ons het meeste deden denken aan de kleine straatjes van Basel. Hierna zijn we naar het tot dan toe naar het mooiste camperplekje gereden. Vieux-Port, een piepklein plaatsje met een kerkje, een aantal te grote maar hele oude huizen en een geweldige gratis plek strak aan de Seine. Op het grote grasveld parkeerden we Otto. Ondanks de dreigende regen hebben we hier nog buiten pannenkoeken gegeten én een LaChouffeje gedronken. Hierna kwamen we in gesprek met een onze enige camperbuur. Een Duitse dame die samen met haar hond elk jaar naar deze plek gaat. De bubbels gingen open die we nog over hadden van onze bruiloft. Dat tezamen met een fles die zij nog had waren we na verloop van tijd allemaal vrij tipsy. Het was een gezellige avond. De volgende dag was het regen wat de klok sloeg. Het asfalt riep weer. 12 juni We besloten de D-day stranden af te gaan, een must do als je in deze regio bent. Als eerste zijn we naar Arromanches les Bains gereden, de camper geparkeerd en een rondje over het strand gelopen. Doeska was helemaal in haar element. Het was trouwens nogal lastig om hier een plekje te vinden dit omdat het nogal vol stond met grijsharige campermensen. Het is het voorseizoen dus we halen het gemiddelde redelijk omlaag. De volgende ochtend zijn we zo’n 20 km verder gereden naar Longues sur Mer, een fantastische plek op de rand van de kliffen, met rechts Arromanches les Bains met Mulberry Harbor en links in de verte Omaha Beach. Recht voor ons de zee zo ver je kon kijken en achter ons een grasland en de 4 overgebleven afweergeschutten van de Duitsers. Die avond hebben we een mooie wandeling gemaakt langs alle 4 kanonnen en een gigantische bunker. Ook nog een foto gemaakt van mijzelf op een kanon, eentje die bijna gelijk is aan één die van mij gemaakt zo’n 25 jaar geleden (jeetje wat zijn we al oud aan het worden). Juist op deze mooie plek hebben we het besef gekregen dat we iets meer willen reizen ipv kamperen en minder het camperboek van ACSI willen volgen. Dus de komende weken gaan we ons verdiepen in alles wat we willen doen en hoe we na ons eerste Workaway adres gaan reizen. Klinkt simpel maar creëer het backpackgevoel maar eens met een camper trip. Dat blijft dé uitdaging. Hoe dan ook we waren bezig met een rondje langs de D-day stranden. Dus dat maken we af. Daarnaast wilden we ook niet te ver uit de buurt van Caen rijden om zo niet te veel onnodige kilometers te maken wanneer 27 juli in beeld komt. De dag dat we starten in Barbery, ons eerste Workaway adres. Na op deze geweldige plaats te hebben gestaan waar we helaas maar 24 uur mochten verblijven was het de volgende dag tijd om onze route te vervolgen langs deze historische en met bloed doordrenkte kust. Colleville sur Mer, de plaats die 6 juni 1944 was omgedoopt tot Omaha Beach is tegenwoordig de plaats waar gigantische monumenten en een ongelooflijk grote oorlogsbegraafplaats zijn gevestigd. De 9387 graven van Amerikaanse soldaten met daarop de karakteristieke witte kruizen maakt indruk op iedere bezoeker. Na een rondje lopen was Renée aan de beurt, dit omdat honden niet toegestaan waren op de begraafplaats en haar alleen laten in de camper i.v.m. het warme weer geen optie was. Ook zij was onder de indruk, de grootte van de begraafplaats, de immense hoeveelheid slachtoffers wat daar ligt is indrukwekkend. Het is natuurlijk maar een fractie van alle slachtoffers tijdens de 5 jaar durende wereldoorlog, alleen de oorlogsslachtoffers die hier liggen hebben op die dag een nieuwe dag ingeluid, een dag dat Europa weer vrij zou zijn. The amphibious landings were preceded by extensive aerial and naval bombardment and an airborne assault—the landing of 24,000 American, British, and Canadian airborne troops shortly after midnight. Allied infantry and armoured divisions began landing on the coast of France at 06:30. The target 50-mile (80 km) stretch of the Normandy coast was divided into five sectors: Utah, Omaha, Gold, Juno, and Sword Beach. Strong winds blew the landing craft east of their intended positions, particularly at Utah and Omaha. The men landed under heavy fire from gun emplacements overlooking the beaches, and the shore was mined and covered with obstacles such as wooden stakes, metal tripods, and barbed wire, making the work of the beach-clearing teams difficult and dangerous. Casualties were heaviest at Omaha, with its high cliffs. At Gold, Juno, and Sword, several fortified towns were cleared in house-to-house fighting, and two major gun emplacements at Gold were disabled using specialised tanks. (info Wikipedia) Na deze historische route langs de kust zijn we via een ciderboer verder gereden. Armand de ciderproducent woont in een typisch grote Normandische boerderij. Grote dikke muren met daarin een poort gaven toegang tot zijn binnentuin. Hier was ook zijn winkel gevestigd. Een grote ruimte met een bar om een kleine proeverij te nuttigen en de variatie aan ciders en appelsappen stonden recht tegenover landkaarten met daarin allemaal spelden. Elke speld stond voor een bezoeker aan zijn ciderboederij. Na het een en ander geproefd te hebben en vervolgens natuurlijk een cider én een appelsap gekocht te hebben zijn we na het plaatsen van een speld weer verder gereden. Vandaar uit hebben we een behoorlijk stukje gereden en dit keer zat Renée aan het stuur. Ik moet eerlijk zeggen dat ik gigantische zweetplekken onder mijn oksels had omdat zij nog een beetje moest wennen aan Otto. Le Rozel was de plek waar we lekker naar de kust konden en heerlijk hebben uitgewaaid met Doeska. Het weer was nog steeds niet helemaal constant qua warmte dus lekker strandhangen was er helaas nog niet bij. De camping waar we zaten was ook weer meer een plek om te wassen, onszelf maar ook onze kleren en een beetje te internetten. De dag erna, waren we weer vertrokken, en Renée zat weer aan het stuur. En nu reed ze als een volleerd bestuurder. Al die stress van de dag ervoor was weg bij mij. Ook mijn meisje heeft Otto getemd. Of Otto haar, het is maar hoe je het ziet. We trokken via het binnenland van Normandië weer iets zuidelijker. Annoville, een piepklein plaatsje was de bestemming. Hier stonden we op het terrein van een ciderboer. Het was een beetje een chaos op het terrein, hondenpoep hier en daar, een vuurtje wat in een hoek werd gestookt maar na goed zoeken hadden we een ideaal en vlak plekje op het grasveld van het camperterrein gevonden. Hier hebben we die nacht heerlijk geslapen in het pikkedonker door het gebrek aan lantaarns en licht van de bewoonde wereld. De sterren stonden dan ook helder aan de hemel waardoor het ’s nachts geweldig was om een rondje te lopen met Doeska. De volgende ochtend hebben we een mooie wandeling gemaakt, een goed aangegeven route door de weilanden van Annoville met een keerpunt terug naar plaats van bestemming in het kleine dorpje. Le Mont Saint Michel, ook weer zo’n must do in Normandië. Na een kort ritje door het alsmaar vlakker wordende landschap komt het eiland met daarop het bekende stadje en de kathedraal al snel in zicht. Het plaatsje wat ervoor ligt is tegenwoordig het punt waar de toeristen zich moeten verschansen, dus ook wij gaan hier op zoek naar een camperplekje. Eerst maar eens de koelkast vullen met het nodige biertje, beetje melk en wat andere etenswaren, dit omdat alles verschrikkelijk duur is rondom de van zee omgeven heuvel met dorpje erop. De Mont Saint-Michel is een klein, rotsachtig getijdeneiland[1] in Frankrijk gelegen in een grote baai[2] aan de monding van de Couesnon. Het granieten massief van de Mont Saint-Michel is bekroond met een middeleeuwse abdij. Op de torenspits van de abdijkerk staat sinds 1898 een beeld van de heilige Michaël dat honderdzeventig meter boven de baai uitsteekt. Het eiland ligt ongeveer 1 kilometer uit de kust bij de plaats Avranches in Normandië. Het is oorspronkelijk een getijdeneiland: het was over land bereikbaar bij laagwater, maar bij hoogwater was het omringd door water. Tegenwoordig loopt er een smalle brug, met pendeldienst, naar het eiland. De Mont Saint-Michel, met zijn trapstraten, is alleen toegankelijk voor voetgangers.(informatie Wikipedia) Na lang twijfelen en rondrijden zijn we toch maar op de duurste maar het dichtstbijzijnde plekje gaan staan. Voor 20 euro per nacht had je een overnachtigingsplek voor de camper. Maar dan wel één met gratis busvervoer naar het eiland. Die avond hadden we eerst niet zo’n zin om direct al naar de bezienswaardigheid te gaan. Na wat wikken en wegen hebben we de bus gepakt met Does onder de arm, en zo kwamen we bij het bijna verlaten eiland aan. Rond een uurtje of 20:00 was het eiland zo rustig dat het mysterieus aandoet. De straten die normaal vol staan met hele drommen toeristen waren nu leeg en hierdoor liepen we snel het mooie eiland door. Ondertussen ging de zon langzaam onder waardoor het licht voor extra bijzondere effecten zorgde. Kijkend door de kleine schuttersgaten was het schouwspel compleet. Op de nieuwe brug, gebouwd in 2014, was het zicht op de ondergaande zon en het eiland magisch. Bewijst toch maar weer dat je bij twijfel bepaalde zaken moet doen. De bus teruggepakt en lekker op tijd naar bed. De volgende ochtend op tijd eruit om nogmaals een rondje te lopen. Eenmaal aangekomen bij de bus, werden we geweigerd vanwege Doeska. Na een korte discussie waar de man behoorlijk standvastig was dropen wij af. We hadden de avond ervoor geluk gehad. 17 juni Dus met dat geluk stapten we in de camper en reden we al wat vroeger dan gepland naar richting St. Malo, na een tip van mijn moeder en Toon. Hier aangekomen hebben we het eerste beste gratis plekje aangedaan. Dat was in een plaatsje om de hoek, Rotheneuf https://vimeo.com/171976311. Ook dit bewijst maar weer dat sommige gratis plekken echt te gek zijn. We parkeerden de camper vlak aan een baaitje met een wit strand, de zon scheen en het leek alsof de zomer echt was begonnen. De baai was dan ook een plek waar we direct besloten een paar dagen te blijven staan. Even ultiem genieten van het weer en de locatie, St. Malo zou er na drie dagen ook nog wel zijn. We hebben er heerlijk gewandeld en gerelaxt. Één van de praktische dingen was dat het chemisch toilet op een bepaald moment vol zat. En er was op deze mooie locatie geen ledigingsplek. Dus Renée en Does zouden de wacht houden zodat ‘onze’ plek niet zou worden ingepikt en ik zou zo snel als het kan met Otto naar een locatie rijden waar dit wel kon. Eenmaal aangekomen in het centrum van Rotheneuf reed ik met Otto naar een oude camping waar nu en mas camperaars hutje mutje zitten om hierna het kleine plaatsje te bekijken. De ene camperaar bekijkt de ander of de één de handelingen van de standaard zaken wel goed uitvoert en als de één het niet goed doet wordt bijna de partner op de arm getikt om samen intens naar de handeling te kijken. Nu is het zo dat het toilet ledigen bij ons beide niet erg hoog op de wensenlijst staat. Dus wanneer er dan ook nog een aantal grijsharige camperaars met priemende en bijna afkeurende ogen de handeling observeren wordt het vaak een beetje ongemakkelijk. Ik moet zeggen dat ik toch niet graag naar de lediging van een reservoir met chemisch afgebroken ontlasting kijk en dan al helemaal niet van een ander. Dat van ons is al tot daar aan toe. Enfin, missie geslaagd in Otto gesprongen en teruggereden naar de bewaaksters van de parkeerplek op de gewenste locatie. Met 3 dagen vertraging zijn we uiteindelijk naar het eigenlijke doel gereden. St. Malo was om de hoek. De grote hoge muren van de oude stad gaven karakter aan het plaatsje. Buiten die muren was een behoorlijk groot industrie terrein wat een behoorlijk afstak ten opzichte van het oude en toeristische plaatsje. Vrij bijzonder was dat buiten de grote stadsmuren 2 bassins gebouwd waren die zelf met eb nog zwemwater behielden. De oudste nederzetting op de grond van het huidige Saint-Malo zou wel het Gallisch-Romeinse Alethum (Aleth) geweest zijn, dat op het schiereiland Cité d'Aleth van het huidige stadsdeel Saint-Servan heeft gelegen. De stad werd in de 6e eeuw gesticht door een Ierse monnik Machutus, Maclow of Maclou, later Malo. Hij werd in het midden van de 6e eeuw tot bisschop van Aleth gekozen. Wegens de voortdurende invallen van de Noormannen, vluchtten de meeste inwoners van Aleth in de 9e eeuw naar het naburige rotseiland waar zich ook het graf van de bisschop, de Heilige Malo, bevond. Ze stichtten daar een nieuwe nederzetting. Aleth bleef weliswaar nog bewoond, maar in de 12e eeuw werd de nederzetting de zetel van de bisschop van Aleth, naar het rotseiland verplaatst, dat nu de naam Saint-Malo kreeg.(Informatie Wikipedia) We besloten al iets meer richting ons Workaway adres te rijden. Maar eerst moesten we onszelf eens onder de douche zetten. En omdat de douche in de camper iets te veel water zou vergen en we niet op een camping wilden staan hadden we bedacht dat we eens langs campings te rijden en te vragen of we hier alleen konden douchen voor een gering bedrag, tegen werk óf gratis. In het plaatsje Bouncy vlakbij Le Mont St. Michel (we reden er weer vlak langs) hebben we ons geluk uitgeprobeerd. Want naast Wifi, de was en een douche is een camping voor ons totaal niet nodig. De eerste camping die we aandeden moesten we even wachten, het was weer tijd voor de Franse siësta. Na een kwartiertje kwamen ze al snel de wachtende gasten ontvangen. Nadat een aantal nieuwe gasten zich hadden ingeschreven gingen Renée en ik onze vraag stellen. Na een kort maar vriendelijk gesprek was het niet mogelijk, de camping zat vol, de warmwater tank kon het nog maar net aan en meer van dat soort zaken. De grap was dat wanneer we gewoon als gasten op de camping zouden verblijven we natuurlijk de douche wel konden gebruiken. Dus op naar het volgende adres. Nog geen km verderop was de volgende mogelijkheid. Onder de slagboom door gekropen en bij het kantoor direct de vraag gesteld of we de douche konden gebruiken en dat zonder plaats. En dat we er bijvoorbeeld wel 5 euro voor wilden betalen. En dit alles in steenkolen Frans. De receptionist begreep er genoeg van om even aan de baas te vragen of het mocht. De man kwam zijn eigen caravan uit en na 10 seconden uitleg van de receptionist een hoop gemerci van ons reden we Otto het terrein op om heerlijk gratis onder de douche te stappen. Wat aardig! Na een verfrissende douche zijn we in de camper gestapt, een kaartje geschreven als bedankje en vervolgens richting La Ferrière aux Etangs gereden. La Ferrière aux Etangs een plaatsje vlakbij een oude mijn kwam al snel in ons vizier. De gratis plek hier was één van de (zo lijkt het) vele verlaten campings, die inmiddels zijn omgetoverd tot camper plekken. Otto geparkeerd en zo ook hier hadden we zo iets van we gaan een paar dagen in deze omgeving blijven. De ene dag hebben we een mooie maar achteraf iets te lange wandeling https://vimeo.com/171976311 gemaakt naar de oude mijn en de andere dag heb ik gevist en Renée heerlijk een boek gelezen. Het was tijd om een actieve camping op te zoeken. Zeker omdat we een beetje internet wilden hebben maar ook ivm de was die toch hoognodig gedaan moest worden. Falaise was de volgende bestemming: Hertog Willem van Normandië (Willem de Veroveraar) had op het kasteel van Falaise zijn residentie. Na de verovering van Engeland in 1066, bleef hij voorgoed in Londen als koning van Engeland. In de Tweede Wereldoorlog werd er hard gevochten rond Falaise tussen de Duitsers en de gelande Geallieerden, die Duitse divisies nabij Falaise probeerden in te sluiten (informatie Wikipedia) De goedkoopste camping gezocht en bij gebrek aan een receptionist ivm de siësta de camper geparkeerd op een mooie plek met schaduw en uitzicht op het kasteel waar o.a. Willem de Veroveraar heeft gewoond maar voor hem en na hem nog vele andere. Dat weekend zouden een groot aantal van onze vrienden naar Down the Rabbit Hole gaan. Dus we wilden tenminste een belofte waarmaken met de ‘Iggy’ broek en daarnaast met enkele honderden kilometers ertussen gezamenlijk een biertje proosten. En dat was gelukt! We hebben de foto’s gezien en zijn nog steeds erg jaloers op de gezellige samenkomst tijdens dit festival. We zijn het stadje ingelopen en het kasteel bekeken, wederom gratis, de Fransen zorgen goed voor de historische objecten en het gebrek aan toegangsprijzen betekent dat je veel kunt zien voor weinig. Via de filmzaal waar de historie van de locatie wordt verteld over het inmiddels met gras gezaaide terrein gelopen. Toch bijzonder dat dit gebouw er nog zo goed bij staat na zoveel jaar en lokale onrusten. Na 3 dagen zijn we hier weer vertrokken. We zouden de omgeving vlakbij Barbery (ons Workaway adres) een beetje gaan ontdekken en hier 2 nachten in de buurt gratis gaan staan. De eerste nacht was in Grainville vlakbij een sporthal. Een saaie plek maar als je op doorreis bent prima. De dag hierna zijn we naar Bretteville gereden. Daar konden we vlakbij de kerk parkeren. We parkeerden hier en zijn vervolgens het stadje gaan verkennen. Na 15 minuten hadden we het al gezien, zo klein. Om onszelf te trakteren hebben we een pizza besteld bij de plaatselijke pizzeria en in de camper een filmpje gekeken met z’n 3-en. Morgen zou ons eerste workaway adresje een feit zijn. Een beetje gezonde spanning hadden we allebei. Na de film lekker op tijd slapen. Echter hadden we er geen rekening mee gehouden dat het dorpje blijkbaar wel erg graag wil weten hoe laat het is. Om de 15 minuten luidde de kerkklokken en omdat wij er nagenoeg onder stonden was het verschrikkelijk irritant om met zo’n gebroken nacht je eerste ‘werk’ dag te moeten starten. Na 28 hazenslaapjes van 15 minuten stonden we om 8 uur naast ons bed. Even ontbijten om vervolgens de 5 km naar het adres te rijden. 27 juni (start Workaway @ La Ferme de La Vieille Abbaye) We reden het terrein op van ons eerste Workaway adres en parkeerden de camper. Nog een beetje ongedurig omdat we hier fris binnenkwamen, liepen we naar de voordeur, zo dachten we. Niemand te bekennen. Eigenlijk achter elke deur waar we keken zat niemand. Uiteindelijk kwam er een oudere vrouw met schoonmaak schort ons verwelkomen. Zij stelde zich voor als Elizabeth. En probeerde ons uit te leggen dat Kate met een vriendin naar de dokter was gegaan. Maar op dat moment verstonden we alleen ‘Kate abracadabra’, want we begrepen er niets van. We besloten maar even in de camper te wachten. Het gezin is trouwens volledig 2-talig, zowel Engels als Frans wordt er gesproken. Even later, zo bleek, kwam Tilly het terrein op lopen met haar paard. Deze 13 jarige dochter van Kate en Stéphane verwelkomde ons (in het Engels) in de keuken en bood ons direct eten en drinken aan. En vertelde dat als je hier honger hebt nooit hoeft te vragen als je iets wilt. Kort hierna kwamen Kate en Lesley aanrijden. Lesley bleek enkele dagen daarvoor 2 vingers in een touw verwikkelt te hebben gehad terwijl ze een paard vasthield die wegliep richting de weide. Zo bleek nu, deze waren gebroken. En enkele dagen later zou ze geopereerd moeten worden aan beide vingers. Na aankomst van de 2 dames heerste er direct een positieve bedrijvigheid op de boerderij. En wij hielpen direct mee waar het kon. De stallen mochten uitgemest worden en de 2 merries met veulens werden naar buitengezet door Renée en Lesley. Daarna mochten we een kastunnel opzetten en een stacaravan schoonmaken. Die nacht zouden we nog in de camper slapen omdat de Gité nog bezet was. Die middag was er al één van de geweldige lunches uit de (nog goede) hand van Lesley. Na een deel van de ochtend en de middag te hebben gewerkt waren we klaar. Aan het einde van de dag hebben we nog een beetje bijgepraat wie we zijn, wat we deden en wat we de afgelopen weken hebben gedaan. Kate is een Engelse vrouw van midden veertig, zij is Stéphane 15 jaar geleden tegengekomen in England en hierna is alles snel gegaan. Zij en Stéphane hebben hun beide bedrijven verkocht en deze boerderij gekocht, op dat moment was Tilly 1. in de jaren die volgenden groeide de boerderij en kregen ze nog 2 kinderen, Lulu (11) en Freddy (8). De kant waar wij hebben gewerkt hebben ze 28 paarden/pony’s, een B&B en een Gité. Daarnaast katten, een hond, geiten, kippen en ganzen. Aan de koeienkant hebben ze een zeer grote boerderij met ongeveer 500 koeien en volgens mij zo’n 300 kalven of vaasen. De melkkoeien produceren kwaliteitsmelk en deze word hier gebotteld. En in de omgeving verkocht op allerlei plekken. Sinds kort hebben ze ook Yoghurt in alle smaken. En het moet gezegd worden, Lekker!!! De avond viel en we aten rond een uurtje of 10 het avondeten. Meestal aten de kinderen wat vroeger en aten de volwassen iets later, prima. Het eten was geweldig, nooit te weinig en altijd met veel vlees en groenten. En daar word ik gelukkig van! Renée eet haar stukje vlees wel, maar een 2de stuk pakt ze zelden. Een maand als vegetariër zou zij niet erg vinden. Tijdens het avondeten hadden we afgesproken dat wij dagelijks om 9 uur zouden beginnen en dat we rond half 9 aan kunnen schuiven voor het ontbijt. Er was dagelijks trouwens stokbrood. Dat was altijd een van onze vragen, eten Fransen ’s ochtend meestal stokbrood. Als je deze situatie dus zou generaliseren is het antwoord, ja. Ook geen straf trouwens. Die dag kregen we onze eerste concrete opdracht want na een paar stallen uitmesten en de paarden uitzetten werd ons gevraagd of we het parkeerterrein vrij wilden maken van onkruid. Ze hadden hier grind liggen en alle sprietjes onkruid mochten verwijderd worden. Dit hebben we de eerste 2 volle dagen van onze dagen bij Le Moigne gedaan. Een verschrikkelijke klote klus. Renée en ik keken elkaar vaak aan in de trant van “is dit waarvoor we het doen?” Na deze dag mochten we iets groter onkruid tackelen. Links en rechts langs de toegangsweg naar de bedrijven stonden brandnetels van zo’n 2 meter hoog. De weg was zo’n 60 meter lang dus we konden 120 meter brandnetels trekken. Met een lang shirt en lange broek aan in de volle zon stonden we daar de volgende klote job te doen. Ook hier kruisden onze blikken veelvuldig. De gezelligheid tijdens de lunches en het avondeten maakte trouwens eigenlijk alles goed. Maar er zijn momenten geweest dat we ons een beetje nutteloos voelde. Het moet wel gezegd worden dat al het onkruid verwijder werk wat we gedaan hebben een groot verschil maakte in het aangezicht. Dus de beloning in dat opzicht was groot. Hierna kregen we meer vertrouwen van Kate maar ook van Lesley. Lesley is trouwens een vriendin van Kate. Zij werkt hier ongeveer sinds 3 jaar, ze is sommige (dan kort en dan lang) periodes in Australië waar ze normaliter woont. De groentetuin waar we de tunnel al hadden neergezet stond als volgende punt op de agenda. Deze was volledig overwoekerd, wederom met brandnetels, andere planten en uitlopers en zaailingen van nabije bomen. We hebben onze tanden hier volledig in gezet, maar het was een puist werk. Dit was iets wat we leuk vonden. Iets wat een soort project was. Vrijdagochtend vroeg vertrok Kate samen met Tilly naar een springwedstrijd. Stéphane en Lulu zouden die vrijdagmiddag volgen. Daarbij moest Lesley die vrijdagochtend naar het ziekenhuis en ik zou haar brengen. Er was voor ons een hele (lange) lijst samengesteld met werkzaamheden die we de komende tijd mochten uitvoeren. En voornamelijk naar eigen inzicht en in eigen ritme. Die week was heerlijk, al hebben we hard gewerkt en ook omdat we Lesley na de operatie een beetje wilde ontzien. Al moet gezegd worden dat zij met 2 schroeven in en verband om haar vingers niet onderdeed voor ons. Zij liet zich hierdoor duidelijk niet uit het veld slaan. Vlak na de operatie had Renée gekookt en aten we op tijd voor Le Moigne begrippen. Om 8 uur stond alles op tafel en om 9 uur werden de paarden alweer gevoerd. Die week hebben we alle drie hard gewerkt om de boerderij, keuken en tuin spik en span te krijgen. De lijst was echter lang en de klussen waren groot. En dat komt voornamelijk omdat het terrein enorm is en je sommige gereedschappen moet zoeken. Maar die week, waren de staldeuren geschilderd, de kippenhokken opgeknapt, de kleine weide opgeruimd, een composthoop gemaakt, de groentetuin volledig klaargemaakt voor gebruik, een aantal bomen gekapt en gesnoeid, een begin gemaakt met de grote heg in de tuin, een grote deur gemaakt, stallen schoongemaakt, een speelruimte opgeruimd en schoongemaakt en een speelplaats geharkt en opgeruimd, heel veel groen opgeruimd en natuurlijk alle normale dagelijkse dingen gedaan. Het was een feest. ’s Avonds hebben we gezellig gegeten met z’n 3-en en na het eten met een muziekje op en biertje/wijntje de keuken opgeruimd. Op donderdag kwam het complete gezin weer thuis. Aanvankelijk wisten we niet echt goed of ze tevreden waren zowel over het werk als de uren die we werkten per dag. Na 2 dagen zijn we dat gesprek toch aangegaan en wat bleek ze waren erg tevreden zowel over onze efficiëntie als de uren. Het is een beetje de onzekerheid van ons maar ook, dat we vooraf meer duidelijkheid moeten creëren zodat wij en zij weten wat de verwachting is. Dat hebben we er dan toch weer van geleerd. Het is een leerproces, niet zozeer het werk maar vooral hoe deel je je dagen in, wat doe je en wat wordt er van je verwacht. Hierna voelden Renée en ik ons zichtbaar nog vrijer. Een volgend groot project was dat een grote schuur/ deel opgeruimd moest worden. Deze stond vol met allerlei verzamelde rotzooi, bouwspullen en afval. Nu moet gezegd worden dat we van Lesley hoorde dat dit in het verleden nog veel erger was en dat er al heel veel weg was. Dit project heeft 2,5 dag gekost, een immense hoeveelheid vastgekoekte hooi is verwijderd en heel veel spullen verplaatst zodat de grote schuur uiteindelijk een longeerbak kan worden. En het is na onze opruimactie een kwestie van egaliseren en het speciale zand bestellen. Ook weer een visuele klus die een hoop verschil maakte. De dagen hierna hebben we ons gericht op de tuin. Als eerste een heel groot grasveld vrijgemaakt van oud gras wat op stapels lag vastgekoekt. Heel veel gesnoeid en een extra doorgang gemaakt naar de groentetuin. Nog een paar bomen gekapt en opgeruimd om vervolgens onze 3 weken bij de Le Moigne familie af te sluiten met een monsterklus. De grote heg van ongeveer 40 meter moest gesnoeid worden. Deze was nu ongeveer 3,5 meter hoog en zou richting de 1,70 moeten worden teruggesnoeid. Het eerste stuk ging relatief makkelijk maar de overige 35 meter was zo wild gegroeid dat de boven 1m70 dikke takken de liguster vorm gaven. Elke tak moest stuk voor stuk geknipt, gekettingzaagd of geheggeknipt worden. Het resulteerde in een idioot grote stapel groenafval (Le Mont Vert, de groene berg) De overige dagen hebben we hard gewerkt aan deze idiote heg. Van alle klussen die we hebben gedaan was dit de klus waar we beide onder de krassen en schrammen zaten, spierpijn hadden en liters hebben gezweet. Maar het resultaat is er! De heg ziet er weer top uit. Toen we op zaterdag middag ons laatste rondje over de boerderij liepen konden we eerlijk zeggen dat we overal wel iets gedaan hebben, van kleine dingen zoals spinnenwebben verwijderen en 2 kranen aanleggen tot grote klussen als de grote schuur, de heg en de moestuin, we voelden ons wel een beetje trots. Nadat de Gité was opgeruimd is Renée voor de 2de keer met Teddy (Paard) op pad gegaan, dit keer samen met Lulu (zij op Barney) en hebben een geweldige rit gemaakt door het achterland van Barbery en Bretteville. We hebben denk ik een positieve invloed gehad op het dagelijks leven van deze keihard werkende en liefdevolle familie waar ook Lesley eigenlijk gewoon onderdeel van is. Bedankt, dat we bij jullie mochten verblijven. Geen seconde spijt en voor altijd in ons hart! ’s Avonds werd er ter ere van ons een fles heerlijke champagne opengetrokken en hebben we geproost op de afgelopen 3 weken. We zijn trouwens meerdere keren gevraagd of we langer wilde blijven óf wanneer we in de buurt zijn nog een keer terugkomen. Meer waardering als dat kun je volgens mij niet krijgen. We hebben ook een kort filmpje in elkaar gedraaid van deze 3 weken, https://vimeo.com/176140094. Zondagochtend 17 juli vertrokken we uit dit liefdevolle huis om het asfalt weer op te zoeken. Nu was het de planning om rond 8 uur te vertrekken maar als je geen haast hebt dan vertrek je pas als je klaar bent. Dus om een uurtje of 10 hebben we een laatste knuffel uitgedeeld en zijn we gaan rijden. Voor de oplettende lezer: wat gaan we nu veranderen om iets vrijer te reizen? Het backpackgevoel te creëren terwijl we onderweg zijn met de camper? We hebben besloten eigenlijk hetzelfde te doen wat we jaren hebben gedaan tijdens onze eerdere reizen. Reizen op basis van informatie op internet, locaties die er op de kaart aantrekkelijk uitzien te bezoeken om vervolgens hier stapsgewijs naar toe te gaan. Langs riviertjes en beekjes te rijden om een plek te vinden waar we de camper neer kunnen zetten én ons goed als kan over de regio waar we naartoe gaan in te lezen via de Lonely Planet. De solardouchezak te gebruiken, eindelijk in die hangmat hangen én voornamelijk wat langer op plekken te blijven i.p.v. het als een doorreisplek te beschouwen. En als we echt niets qua overnachtingsplek kunnen vinden de ACSI gids te gebruiken. Van hieruit zijn we naar het zuiden gereden en door een beekje te volgen kwamen we uiteindelijk bij een grote zwemvijver uit met aan de rand hiervan een groot veld voor campers. De camper geparkeerd en aan de gratis elektroinstallatie gekoppeld. De muziek aangezet en lekker gerelaxt. Een beetje bijkomen want 3 weken à 6 dagen per week van fysieke arbeid heeft zijn sporen achtergelaten, de ontelbare krassen op armen en benen maar ook veel spierpijn in armen en handen. Die avond hebben we ook onze buitendouche uitgeprobeerd met een touw, een solardouchezak en een douchegordijn uit Nederland was onze buiten doucheplaats compleet. Nog iets wat we dus niet meer nodig hebben van een camping. De dag erna zijn we redelijk vroeg van onze standplaats weggereden om een behoorlijke rit naar Cap Ferret af te leggen. De warmte die dag was voornamelijk voor Doeska een uitdaging. En nu hadden we haar haren al geschoren zodat ze er nu uitziet als een poedel maar er zijn veelvuldig koelelementen gewikkeld in een handdoek tegen haar aangelegd om de temperatuur zo laag mogelijk te houden. Op een bepaald moment kwamen we in een file terecht. Aan de rechterkant van de weg was een grote zwemvijver, dus de weg af en op naar een frisse duik. Na een paar uur was de file opgelost (want we hadden zicht op de weg), de zon minder intens en wij 3-en een beetje afgekoeld. Otto weer gestart en 3 uur in de camper lag nog voor ons. Eenmaal aangekomen bij Bordeaux hadden we besloten éénmaal de Mac niet alleen als wifi punt te gebruiken maar ook als avondeten. Dus nadat we Otto op de foto hadden gezet bij een van de mooie graffiti muren hebben we ons te goed gedaan aan een vette hap. Eigenlijk is het smachten naar MacDonalds eten lekkerder dan het eten daar. Want doe mij maar een camperhap of een Le Moigne maaltijd. Ook natuurlijk social media bijgewerkt en een beetje geappt met vrienden en familie. Vervolgens de laatste kilometers gereden naar Cap Ferret. Op het schiereiland zijn we volgens mij 3000 keer rechtdoor over een rotonde gereden om uiteindelijk op een camperplek uit te komen. Hier hebben we na het installeren van de camper een gezellig wijntje gedronken met een andere Nederlandse camperaar. Zij reist alleen met haar hondje om in 3 maanden naar Portugal te reizen. Onderweg gaat ze hier en daar een beetje werken. Een hele gezellige avond gehad en de avond erna heeft het een vervolg gehad. Die dag zijn we naar het enorm brede strand van Cap Ferret gegaan en daar met z’n drieën lekker van de warme dag genoten. Om rond een uurtje of 1 weer naar de camper te gaan om in de schaduw de rest van de dag lekker te luieren en in de hangmat te hangen. De volgende ochtend zijn we rond half 8 richting het zuidelijkste puntje van het schiereiland gereden. Hier konden we de eerste glimp van Dune du Pilat opvangen. Onze volgende bestemming konden we al zien, al moesten we eerst 80 kilometer omrijden om op dat zand te lopen. Na een rustig ritje, een boodschapje en een siësta zijn we de met recht grootste duin van Europa opgelopen. Nou ja gekropen zou ook een goede omschrijving zijn geweest. Via een steile zijkant liepen we de 144 meter hoge duin op. Doeska had duidelijk moeite met het mulle zand dus het grootste gedeelte hebben we haar getild en mee omhoog genomen. Ook wij stonden af en toe tot aan onze knieën in het zand. Eenmaal boven viel ons direct op dat wij het niet toeristische pad gekozen hadden, want op het hoogste punt stonden massa’s toeristen uit te kijken naar het vergezicht. Nadat de zon weer een beetje doorbrak zijn wij snel de heuvel afgelopen en onze volgende bestemming gezocht. Maar eerst moest er gedoucht worden. Renée regelde bij dit al bij de eerste camping (de kleine eekhoorn). Daar deden ze eerst een beetje moeilijk maar vervolgens mochten we weer gratis doorlopen en 15 minuten later waren we frisgewassen. De receptie bedankt en doorgereden naar een haven waar we dachten een mooi gratis plekje te hebben gevonden. Deze stond nergens in vermeldt maar in Frankrijk geldt een regel dat op elke parkeerplaats waar je als auto mag parkeren wij ook mogen parkeren en overnachten. Dus Otto neergezet naast 2 andere campers. Deze 2 grote witte gevaarten reden 2 uur hierna beide weg en werden vervangen door een kleine VW bus en een oude Mercedesbus. Lekker buiten gegeten, een filmpje gekeken en een beetje aan de blog gewerkt. Renée ging verder in haar boek. Om een uurtje of 12 zijn we beide gaan slapen. Alle drie lagen we om 1:37uur diep in slaap, op dat moment werd er hard geklopt op de camperdeur en cabinedeur, dit zonder dat er een woord werd gezegd. Met luidde stem zei ik dat we er aan kwamen, nog half slaapdronken met een ochtendjas aan deed ik de camperdeur open. Daar stond een jongen die vertelde dat wij hier niet mochten staan. Iets verder bij de neus van de cabine stond een wat meer gespierdere variant. Waarom was niet echt duidelijk, maar zo laat ’s nachts is niet echt het moment een discussie aan te gaan. Ook viel direct op dat de Mercedes bus al weg was. En in de VW bus was ook beweging. Dus met ochtendjas aan, de camper snel in gereedheid gebracht. Renée en ik waren toch wel onder de indruk van de nachtelijke tussenkomst van de rust. Nog slaapdronken reden we van het terrein af de duisternis in. Omdat we op een bepaald moment in een pikdonkere straat zonder huizen reden besloten we te keren. Echter met het gebrek van een achteruitrijcamera of überhaupt een beetje verlichting raakten we iets. Een harde knal ging door de camper. Nadat de camper weer recht op de weg stond toch maar even kijken. De schade viel mee, gelukkig! Één van de ventilatierooster was deels kapot maar voor niets ernstigs. De vraag was alleen of de ventilatoren erachter nog zouden functioneren. Na een uurtje te hebben rondgereden kwamen we op een parkeerterrein 3 geparkeerde campers tegen. Wij besloten die van ons er naast te zetten. Om snel het bed in te duiken. Na de gebroken nacht sliepen we alle drie als een os. De volgende ochtend de schade iets hersteld en gelukkig geconstateerd dat de ventilator nog gewoon functioneerde. Op naar een mooie plek, Bastide d’ Armagnac was die bestemming. Een groot veld met kabbelend beekje vlak buiten het mooie, filmset achtige plaatsje was onze locatie voor de komende 3 dagen. Die avond zijn we het plaatsje in gelopen en ons vergaapt aan dit in Lodewijk XIV gebouwde stijl gehuchtje. Op het marktplein hebben we ons voor de eerste keer te goed gedaan aan 4 crêpes en 2 plates du Chef en een behoorlijke hoeveelheid wijn. Meer dronken dan aangeschoten liepen we weer terug naar de camper. De volgende dag heerlijk gerelaxt, een boek gelezen en aan deze blog gewerkt. Aan het einde van de dag was de solardouchezak weer warm genoeg om te genieten van een warme douche. Ditmaal de zak bij het beekje opgehangen en om de beurt heerlijk gedoucht, in de buitenlucht met een straaltje zon wat door het bladerdak scheen. We staan nu in St. Clar, wederom op een hele mooie locatie en rijden óf morgen óf de dag erna weer verder. Dat gebeurt wanneer we weer zin hebben. En nee, je hoeft niet helemaal omhoog te scrollen voor de filmpjes: Bedankt voor het lezen en kijken! Fotoslide show: https://vimeo.com/176138672 WorkAway: https://vimeo.com/176140094 Rothneuf: https://vimeo.com/176141021 La Ferrière aux Etangs: https://vimeo.com/171976311 Like ons op Facebook en Instagram! - www.facebook.com/woodcocktravel - www.instagram.com/woodcocktravel |
