8 januari - 24 februari​

Voor de video klik hier : Hectic weeks

Al snel is het schip volgeladen, we horen de kettingen om vrachtwagens in te snoeren rammelen, schreeuwende mannen die elkaar met korte zinnen enigszins georganiseerd opdrachten geven vliegen in het rond. Wij houden ons muis stil in de camper, de gordijnen zijn dicht, de schermen aan de voorzijde zitten er op. We houden het licht uit. Al snel verplaatst de groep zeelui zich verder van ons vandaan en is er alleen nog maar geroezemoes te horen en af en toe het geklingel van de kettingen. De lichten in de camper gaan aan. We hadden al eens gelezen dat sommige motoren van vrachtwagens blijven draaien tijdens de vaart dus we houden de dakramen en ramen dicht. Langzaam voel je beweging in het schip komen, na een draaiing vaart de GNV ferry weg bij de haven van Palermo. Sicilië is geweest, maar dit is tot ziens, we komen terug al is het om de familie weer te zien. De uren verstrijken en de temperatuur stijgt snel in de camper. De warmte in het ruim doet de temperatuur stevig stijgen in de camper. Zonder een fris windje zitten we binnen in de camper al snel op 28 graden, zonder frisse lucht. Ik app af en toe met Elco en Leon, we houden namelijk bereik ook midden op zee. Renée ligt bovenin al snel dutjes te doen, Doeska ligt te hijgen onder tafel en ik vat de slaap weer slecht. Vlak voor 12 uur besluiten we dat Doeska snel naar buiten haar nacht plas moet doen, ik kruip uit de camper terwijl Renée via de kieren van de gordijnen het ruim in de gaten houdt. Ik loop met Doeska tussen de vrachtwagens op het stalen verlaten dek. Het is op het gebrom van de motor en het geknars van de kettingen na muisstil. Doeska vindt de situatie maar vreemd en loopt een beetje beduusd en slaapdronken rond, na heen en weer te zijn gelopen vindt ze eindelijk een plekje, precies voor enkele militaire voertuigen die helemaal achterin het ruim zijn vastgesnoerd. Muisstil loop ik weer terug naar de alsmaar warmer en benauwder wordende camper. De uren verstrijken, ik kijk een film, slaap wat, probeer Doeska water te geven en dommel een beetje. Rond 6 uur is er commotie rondom de camper, tenminste een groep van 5 mannen loopt door het ruim en lijkt een soort controle uit te voeren. Renée is er wakker van geworden en we zijn beide alert. De mannen schuren met hun kleding langs onze camper, beide hebben we het idee dat er elk moment op de camper geklopt kan worden en we houden ons stil, natuurlijk wil Does op dat moment naar haar drinkbak. Ook haar weerhouden we even. Het geroezemoes verstompt langzaam. De zeelieden lijken toch een controle uit te voeren op de kettingen en wij hebben toevallig pech dat de deur naar het het bovendek precies voor onze camper zit. We glimlachen opgelucht naar elkaar en laten Does lekker drinken. Ik kruip toch in bed en we slapen allemaal een paar uur, de camper is inmiddels bloedheet en benauwd geworden. Rond 7 uur worden we wakker van drommen mensen in het ruim. We zijn blijkbaar aangekomen in Napoli en mogen dus eindelijk de camper klaar maken en de frisse lucht in rijden. Iets later komt de rij auto’s, campers en vrachtwagens in beweging en zijn we enkele minuten later gearriveerd en rijden we weer op vaste bodem. Napoli!! 


De chaos van deze stad is zelfs in de vroege morgen hetzelfde, we ontvluchten de drukte snel en rijden over de snelweg die om Napoli heen krult snel de stad uit, het afval ligt er nog steeds dat beeld is dus onveranderd. Een paar kilometer verderop parkeren we de camper bij een tankstation, ontbijten wat, sturen de vrienden en familie een berichtje dat we over zijn gekomen en zetten we iets later de weg in naar het noorden. De wegen hier zijn voor ons bekend en we zien telkens herkenningspunten van het tour die we hier een jaar geleden hebben gemaakt. Op de route naar het noorden is het plaatsje Sperlonga. Een keurige betaalde parkeerplaats, in de zomer, biedt ruimte voor ons voor de nacht. Even bijkomen na een turbulente tocht. Rechts van ons is een klein ommuurd stadje op een heuvel, daarvoor is een soort vuurtoren. Het is fris maar de zon schijnt vel. De douche op het strand doet het zelfs dus we maken er om de beurt gebruik van. Een gratis douche sla je namelijk niet zomaar af. De dag erna is het ook heerlijk weer en we lopen rustig naar het dorpje. Het strand ligt er verlaten bij, hier en daar zijn werklui bezig met voorbereidingen voor het hoogseizoen. Het strand is een beetje sompig en wijken snel uit naar een aangelegd pad aan de voet van de rots, de zon staat vrij laag en schittert over de kalme zee. De vuurtoren is een mooi wit gebouw met daarvoor een looppad met een curve die door de reflectie van de zon op de zee en het wit van het gebouw en pad bijna lijkt te zweven. We lopen naar boven via de witte straatjes en het keien pad. Bovenaan is het een wirwar van oude gebouwtjes, huisjes en een paar verlaten cafeetjes. De wirwar van het kleine plaatsje is bijna verwarrend om door heen te lopen, maar het gebrek aan toeristen die zich verdringen om de beste foto te nemen maakt het plaatsje gevoelsmatig authentiek. We zijn er verbaasd over dat er nu in het januari zonnetje geen enkele buitenlander te bekennen is en zoeken online eens op of dit plaatsje bekend is met het massatoerisme wat Italië in de zomer rijk is. Hier is in te lezen dat het inderdaad in de zomer overspoeld wordt en weer blijkt dat we dus eigenlijk geluk hebben om het nu bijna verlaten dorpje op wat oude krom lopende vrouwtjes met gepast schort door te lopen. We lopen rond om even later weer bij de camper via het strand aan te komen. We blijven nog een nachtje. In de ochtend is het bewolkt en rijden we via de kust iets noordelijker. Er zou hier een mooie witte vuurtoren moeten staan en als je bij zoiets in de buurt bent is het natuurlijk leuk om langs te rijden. Via het dorpje Sabaudia rijden we de smalle wegen langs de kust. Hier en daar staan wat luxe huizen, iets verderop bij een Y afslag rijdt je zo het pad op van de oude vuurtoren. De witte lichtbaken die de zeelui nog steeds op het naderen van het land wijst staat nog vol trots op de rand van een klif. We maken wat foto’s, het weer is inmiddels guur geworden en de zon is volledig weg achter de wolken. Iets later begint het hard te regenen, we zijn alweer op weg naar Latina. Voor ons een bekende plaats om te overnachten, want we hebben hier namelijk vorig jaar ook gestaan. Het terrein vlakbij een enorme legerdump en museum is volledig drassig van de enorme hoeveelheid regen die zojuist gevallen is, we tanken wat water, kopen 2 verstralers bij de legerdump winkel en besluiten iets verder te rijden naar Castel Gondolfo. Net onder Rome. Een eenvoudige parkeerplaats maar tenminste is de ondergrond van asfalt dus de kans op wegzakken is hier niet aanwezig. De volgende ochtend rijden we Rome binnen, een gratis parkeerplek in het grootste park van Rome en dichtbij de dierentuin is onze bestemming. Het is er druk maar zodra wij aankomen rijdt er net een grote Jaguar weg en hebben wij een plek voor de nacht. De parkeerwachters die hier werken vragen om een fooi om de geparkeerde auto’s in de gaten te houden. Ik koop de beste man elke dag, want we staan hier uiteindelijk 3 nachten om met 2 sigaretten per dag. Voor hem wat te roken en wij hebben de camper veiliger en enigszins bewaakt staan. Die dag want, het is nog vroeg pakken we de tram, die om de hoek vertrekt, naar Vaticaanstad. Renée had de vorige keer een té korte broek aan, nu met de frisheid van de dag is het zelfs geen issue, de Sint Pieter kan nu wel bezocht worden. In de tram die met elke halte drukker wordt, trekt Doeska weer de aandacht zoals dat altijd gaat, ze wordt geaaid, tegen haar gepraat en soms even op de foto gezet. Mensen zien Doeska bijna altijd als pup, als we vertellen hoe oud ze is gelooft bijna niemand ons.


Iets later komen we aan en is het slechts 5 minuten lopen naar de kerkelijke stad. Voor ons bekend terrein en we hadden dan ook een enorm lange rij verwacht. Niets is minder waar en het is ogenschijnlijk rustig. Does en ik wachten op het Sint Pieter plein terwijl Renée aansluit in de ongewoon korte rij. Al snel verdwijnt Renée in de grote kathedraal. Wij nemen plaats bij het houten hek wat de niet bezoekers van het gebouw afscheid van de bezoekers. Iets later, zo’n uur, komt Renée naar buiten. Helemaal blij dat ze er toch binnen is geweest. “wat een goud!” Ook zij had zich er over verwonderd, net als ik 17 jaar geleden. Wat een mooi gebouw! Zo groot! Ze vond het klaarblijkelijk ook indrukwekkend. “de fresco’s waren absoluut het hoogtepunt, zoveel detail” Via een weggetje vlakbij lopen we omhoog en volgen de stadsmuur zeker een paar kilometer. Doeska drentelt ondertussen lekker mee, al geeft ze er soms de brui aan wanneer het te steil wordt. Dan staat ze met haar lieve oogjes naar boven te kijken met een soort boodschap “til mij maar op” gewillig doen we dat telkens. Boven aangekomen kijk je uit over de hele stad, Het Colosseum in de verte, de Cupola van het Vaticaan links, pas dan zie je hoe groot de monumenten zijn en hoe ze het beeld van de stad domineren. We lopen weer naar beneden, richting het Colosseum en vervolgens de stad door, via de grote brede straten. Je loopt zo’n stad als je er een jaar geleden nog bent geweest anders door. De hoogtepunten waar je normaal voor gaat zijn nu onderdeel van een stad geworden. Ze lijken er meer te passen dan er bovenuit te steken. Via de nauwe steegjes die vaak de zijstraten van de brede Romeinse straten vormen lopen we naar het Pantheon. Natuurlijk met een stuk pizza in de hand, die we kort daarvoor gekocht hebben, staan we midden op het plein. Het is druk met toeristen, maar overzichtelijk. Het bijna ongewone pand wat al die tijd op mijn netvlies gebrand blijft, doet in tegenstelling tot veel andere panden nog steeds immens aan, het valt uit de toom bij de rest van Rome. De grauwe stenen doen mat af met de kleurrijke panden die om het plein staan. Iets verder lopen we bijna automatisch naar het Piazza Navone. De fonteinen trekken de kiekjesmakers weer. Wij lopen verder en genieten van een ijsje. Rome is zo mooi als je er gewoon door heen loopt en je niet te veel laat leiden door de hoogtepunten. De stad doet dan ook een stuk rustiger aan. De steegjes n dit deel van de stad zitten vol met 2de hands zaakjes, kleine winkeltjes die uitpuilen met prullaria, meubels en kleding. We lopen er bij verschillende naar binnen puur om rond te kijken. De dag zit erop, Doeska is afgemat en weigert nog verder te lopen. Met haar onder de arm lopen we naar de tram. Bestellen nog een Aperitivo bij een niet echt toeristisch tentje en drinken het drankje en eten het bijbehorende broodje snel op. Iets later pakken we de tram en laten het inmiddels verlaten Colosseum nu in lichtbundels gehuld achter. De camper staat er verlaten bij, om ons heen staan 4 andere camperbusjes die net als ons gebruik maken van de gratis plek. De volgende dag gaan we naar een andere kerk, niet dat we kerkelijk gezind zijn maar veel historische unieke panden in Rome zijn vaak verbonden aan geloof of de kerk, deze kerk ligt voorbij de enige Piramide die Rome rijk is. Het pand is ons aangeraden door medereizigers die enkele weken daarvoor in Rome zijn geweest en stelt aanvankelijk bij aankomst een beetje teleur. Het aanblik vanaf één kant, vanwaar we aankomen lopen, is een beetje saai. Nadat we ingang zien is de mening direct bijgesteld. Grote kolommen met een bijna Grieks dak prijken aan het einde van een binnentuin. We gaan om de beurt naar binnen, Does mag hier niet naar binnen en zo wacht de één als de ander het gebouw bezichtigd. De kathedraal is leeg vanbinnen, bijna compleet leeg, geen toeristen, het zijn voornamelijk paters die hier rondlopen. De kerk banken mits ze er ooit hebben gestaan hebben plaats gemaakt voor totale leegte, de grote van het gebouw is aan de binnenzijde hierdoor heel imposant. De gewelven zijn beschilderd met Fresco’s, afbeeldingen van elke Paus op een soort meters hoge plaquette, veel goud en barokke elementen versieren dit enorme gebouw. Ik voel me klein van stuk in het gigantische pand. Hierna gaat Renée naar binnen en ervaart hetzelfde, zij wordt zelfs door de aanwezige paters uitgenodigd om bij een net gestarte mis te gaan zitten, waar ze zelfs het idee heeft maar niet zeker weet dat de mis leider de paus zelf is (helaas hebben we de beelden niet scherp genoeg om dit te kunnen checken). Maar goed in die enorme hal stonden dus een aantal stoelen die allen bezet waren met kerkelijke lieden en Renée. Ze haakte echter vlot af en vertelde het mij kort daarna. We lopen terug via de Piramide en lopen een heuvel op bebouwd met keurige huizen. Hier zou een doorkijk puntje moeten zijn waar je de Sint Pieter door een sleutelgat kunt zien. De keurige haag zichtbaar door het sleutelgat die het pad aan weerszijde flankeert moet het beeld tot een uniek plaatje van Rome maken. De heuvel opgekomen lopen we de hoek om. Het minuscule doorkijkje is inmiddels ook ontdekt door de veelvoud aan toeristen die deze historische stad bezoeken. Er staan zeker 30 mensen in de rij om een glimp te kunnen opvangen van het kerkelijk gebouw door het sleutelgat aan het einde van dat mooie pad. Na lang wachten terwijl de politie met draaiende motor een oogje in het zeil houdt en de eetkraam die tactisch is gesitueerd rechts achter ons zijn we eindelijk aan de beurt. Het zicht is beperkt door het sleutelgat maar het is inderdaad “uniek” te noemen. De zon gaat al langzaam onder en zorgt voor enorm veel tegenlicht en een foto maken is schier onmogelijk. Ach zoals we wel vaker zeggen de foto in ons hoofd is belangrijk dan die op de computer. We lopen weer terug via het welbekende ronde Romeinse complex en pakken de tram terug. De dag erna hadden we ons zelf een dagje markt én de hoop op een frietje toegezegd. De markt was een zekerheidje, het frietje moest gezocht worden. Wederom pakken we de goedkope tram van Rome en zet ons vlakbij de Piramide af. Hier is de wekelijkse markt van de stad. Een enorm drukke lange straat, waar men bijna allemaal hetzelfde verkoopt. We hadden de hoop op een soort vlooienmarkt gehad maar die standjes hebben inmiddels plaats gemaakt voor riemen, ondergoed en eetkraampjes. Het authentieke is er dus helemaal af. We werken onszelf door de markt die een hele straat zeker 1 kilometer bezet. Aan het einde komen eindelijk wat vlooienmarkt kraampjes om de hoek kijken maar dat was helaas van korte duur. We besluiten de straten te volgen naar een van de bekende begraafplaatsen van de stad, bekende dichters hebben hier hun laatste rustplaats gevonden. De straat gaat over een grote rivier waar de armoede van misschien wel illegalen goed zichtbaar is, kleine tentjes gemaakt van bouwzeil staan hier aan weerszijde van de rivier. De afval stroom die de rivier vervuild komt hier deels de rivier in en is met grote ladingen over de walkant gegooid. Via een industrieel terrein lijkt een soort korte route te liggen en we lopen hier dan ook snel overheen. Het is een beetje “de Kleefsewaard in Arnhem” en zit inmiddels in het proces om omgeturnd te worden in een cultureel en kunstzinnig centrum. Op het einde van de gebouwen die vroeger fungeerden als slachthuis is een groot plein. Hier is een kleine vlooienmarkt, een paar kleine standjes met allerlei huisraad en antieke spullen. We kijken een beetje rond, genieten van het lekker weer en lopen iets later het laatste stuk naar de begraafplaats. Eenmaal aangekomen bij de poorten van het grote kerkhof blijkt ook deze plek aan siësta te doen. Alsof er al niet genoeg gerust wordt op deze plek. Door het hekwerk kun je zien dat het een ander type kerkhof is dan je gewend bent. Grote graven met barokke afwerking, gestileerde paden en verwijzingen naar bepaalde beroemde graven.


Iets later zijn we met de tram weer midden in de stad. Het Forum Romana prijkt links aan de horizon, wij lopen met een missie. Volgens onze navigatie is er een zaak genaamd “Queen’s Chips” op één van de grote brede straten van Rome. Na een behoorlijk stuk te hebben gelopen, komen we aan. Het groene bord met de tekst prijkt op de gevel. Wij bestellen een middel en een grote friet met mayonaise. We genieten van deze Nederlandse versnapering in Rome. Met pijn in de buik van de bijna kilo patat lopen we richting het park waar we geparkeerd staan. Het park is enorm en we snappen goed dat hier zoveel mensen de drukte van de stad ontvluchten. Tegen het schemer staan we weer bij Otto. 


De volgende ochtend rijden we vroeg weg en na een stop bij een locale Leroy Merlin (de beste bouwmarkt die ik ken) rijden we naar de watervallen van Tivoli en parkeren op de locale openbare parkeerplaats. De parkeerplaats is ver weg vanwaar de watervallen zijn en omdat we die avond graag bij de thermen van Viterbo willen aankomen rijden we de binnenlandse route. Hierdoor rijden we uiteindelijk aan de zichtzijde van de grote watervallen. Liters water vallen omlaag in een kleine rivier. Bijzonder om te zien, voor ons beide de eerste keer een grote waterval te zien, maar omdat de afstand tussen zien en waterval zo groot was voelde het niet als bijzonder speciaal. Het park wat je op korte afstand laat genieten is dicht omdat het hoogseizoen nog niet gestart is. We rijden verder via de slechte wegen van het binnenland en ik heb een beetje spijt van de route. De wegen zijn krap, slecht onderhouden en elke bocht is een gok omdat er telkens grote vrachtwagens de hoek om komen zeilen. We kiezen de route richting Rome om uiteindelijk via de gratis snelweg naar Viterbo te rijden. De weg is bekend voor ons en al snel rijden we in het heuvellandschap van dit deel van Lazio. De kleine soms donkere plaatsjes rijden we één voor één door. Iets later parkeren we op het zanderige terrein van de gratis hotsprings. Er staat nog een camper in een hoek. Wij parkeren in het midden van het terrein. De thermen zitten nog redelijk vol en wij besluiten dat de volgende ochtend een beter moment is om van het warme water te genieten. Die avond blijkt ook dit terrein weer vol te stromen met de welbekende Italiaanse cruisers. Het is een komen en gaan. De veelal mannen rijden het terrein rond en net als op Sicilië kennen ze ook hier weer de signalen. Het is zo druk dat we beide wederom de slaap slecht kunnen vatten. Iets later op de avond parkeren er nog twee campers op het terrein. Rond 4 uur ’s nachts wordt het eindelijk rustig. De volgende ochtend vroeg liggen de thermen er verlaten bij. Een locale man is de omgeving aan het opruimen en kijkt mij argwanend aan. Ik besluit met de slaap nog in mijn ogen een vroege verwarmde duik te nemen, Renée volgt iets later. Dat voelt heerlijk, na een week weer warm water over je lichaam. De thermen en hotsprings die we wel eens tegenkomen zijn soms vies, soms schoon en soms ronduit luxe zoals in Ourense in Spanje. Deze thermen zijn nog redelijk natuurlijk, er zijn bassins gemaakt waar het warme water een heerlijke temperatuur heeft. Verfrist rijden we naar de Mac. Om wat te Facetimen met het thuisfront. Ook hadden we enkele dagen daarvoor al een berichtje naar Anita gestuurd wat nu de dag was dat we konden starten op de locatie. We hadden namelijk al maanden geleden afgesproken dat we de 15de januari zouden starten (de dag van vandaag) maar een week geleden vroeg ze via de app of we niet een paar dagen later konden starten, woensdag de 18de. Nu blijkt want, wij zijn er blijkbaar ook niet helemaal scherp op geweest dat het woensdag de 17de is en donderdag dus klaarblijkelijk de 18de. De onduidelijkheid omtrent de communicatie met Anita waar Renée en ik voor waken begint dus nu al. Uiteindelijk na veelvuldig heen en weer geappt te hebben konden we toch op de woensdag starten. We rijden naar Lago di Vico en parkeren aan de rand van dit grote vulkanische meer. Het is tevens om de hoek bij Etrusco, onze thuisbasis voor de komende 7,5 maand. De afgelopen maanden hebben we vaak foto’s genomen van projecten, bouwsels of extra interesse gehad in kwekerijen om die kennis te implementeren in de projecten die we hier gaan op zetten.


Uitleg van het project: Wij hebben op deze plek vorig jaar maart (2017) geworkawayed en zijn, volgens planning, na twee weken verder gegaan met onze reis. De weken dat we hier waren hebben we aantal zaken opgemerkt. De eigenaresse is chaotisch, er is weinig structuur, de projecten zijn bedacht in “the spur of the moment” (ter plekke), er is een gebrek aan een algemeen idee, er is grote onvrede onder het personeel en er is verschrikkelijk veel ruimte voor verbetering. Wij hebben destijds ook aangegeven dat wij een aantal ideeën hebben waardoor ze Villa Volta kan verbeteren. Een bredere inzet van vrijwilligers, wat zoveel betekent als een grotere en gecoördineerde groep, een camperplaats, wat betekent dat Villa Volta een betere naamsbekendheid krijgt, inkomsten en bijverdiensten en het opzetten van een verkooppunt van de geproduceerde groente op locatie. Deze projecten zouden kostendekkend kunnen zijn en geld opleveren. Daarnaast door toeristen te trekken naar de locatie zou het kunnen betekenen dat het restaurant op locatie extra inkomsten zou krijgen. Bij vertrek heeft Anita één van haar huizen laten zien, Casa Flora. Een huis wat los van het terrein staat, beneden is een grote donkere keuken een oude badkamer, boven is een loft achtige opzet. Het huis staat tussen de beukenbomen en is qua locatie perfect maar voldoet niet aan het idee dat je alle vrijwilligers in een soort vrijwilligershuis laat huisvesten. Omdat die ruimte er niet voor is. Zeker als je bedenkt dat Renée en ik hier wonen en om dan 7,5 maand zonder een vorm van privacy te moeten leven is bij voorbaat een groot minpunt. Tijdens de bezichtiging geven dit ook aan bij Anita en ook dat, als we terug zouden komen er meer budget beschikbaar moest komen. Alleen al voor het eten voor de vrijwilligers en bepaalde activiteiten. De maanden die volgden worden we zeker één keer per week een berichtje gestuurd en wanneer ik op een bepaald moment een beetje klaar ben met de “jacht” om ons terug te krijgen besluit Anita Renée concreter te “stalken”. Daarop besluiten we Anita een ultiem voorstel te doen, dit is in Griekenland, september 2017. Dat voorstel is uiteindelijk de basis voor een contract. Hierin staan de voorwaarden die we stellen om te komen, waaronder een onkostenvergoeding, telefoonabonnement, internet, vervoermiddel en meer. We waren overeengekomen waar Anita ook voor getekend heeft dat alle middelen vanaf aankomst beschikbaar zouden zijn. Een andere eis was dat we een ander pand ter beschikking zouden krijgen op het terrein. Wij zijn in Nederland gewend dat je een contract maakt en tekent en je daar ook aan houdt dus we waren enigszins gerust maar ook waakzaam op de uitkomst van het project. Wij hadden als tegenprestatie dat we van alle projecten die op de rol stonden een uitgebreid project plan/ business plan te produceren, deze heeft Anita in november (2017) ontvangen om door te lezen en feedback op te geven. Die feedback is zelfs na veelvuldig vragen nooit gestuurd. De enige berichten waren, ik heb ze gelezen en ben mijn opmerkingen aan het opschrijven. 


Iets wat we ook hebben aangegeven en voor getekend is, is dat we structuur willen aanbrengen in de projecten en dat wij hiervoor eindverantwoordelijk zouden zijn net zoals dat alle vrijwilligers op het terrein onder onze verantwoordelijkheid zouden vallen. We zouden gaan werken in een hiërarchie, puur om zaken duidelijk te maken voordat we zouden arriveren. Anita is hiermee volledig akkoord gegaan en was heel enthousiast dat eindelijk zulke concrete plannen ontving, dit had ze nog nooit eerder gehad van werknemers, directeuren of gelijken. 


                  De namen en locaties zijn veranderd omdat in het digitale
              tijdperk alles terug te vinden is en wij mensen niet willen benadelen.


Het project


We rijden het korte stukje om het meer heen en wandelen nog een korte route. Iets wat leuk zou zijn voor de campergasten die op het terrein zouden komen, denken we. Rond 13 uur zoals afgesproken komen we bij de poorten van het terrein aan. De poorten gaan open en rijden het steile pad omhoog, we parkeren Otto op de vaste plek van vorig jaar, vlak voor de loods van Luca, de man die verantwoordelijk is voor al het agrarische werk van het landgoed. We lopen naar het kantoor waar Maria en haar collega’s werken. Maria is aanwezig en begroet ons met een glimlach, een knuffel en de gebruikelijke 2 kussen op de wang. Maria wijst ons snel richting de keuken en verteld in het Italiaans en gebrekkig Engels dat er een verrassing is. In de kleine keuken en tevens lunch ruimte is tot onze verrassing een lunch klaargemaakt. Anita is nergens te bekennen. We horen al snel dat ze vertraging heeft bij een afspraak met een advocaat in Viterbo. Wij besluiten het 34 ha grote terrein rond te lopen en gaan als allereerst naar Casa Chiesi. Het pand waar we het veelvuldig over hebben gehad met Anita en waarvan ze heeft aangegeven dat dat wel goed komt. We waren nog enthousiaster nu we het pand na een jaar weer zien. Het biedt ruimte aan ons, de vrijwilligers en heeft een eigen keuken, ruimte er omheen en is goed aan te lopen vanaf de locaties waar we de projecten zouden gaan opstarten. We lopen enthousiast terug naar de keuken. Anita belt via de telefoon van Maria en excuseert zich dat ze te laat is, het is inmiddels 15:00 uur. 


We wachten enkele uren en rond 17:00 uur komt Anita gechauffeurd door Leo (een vrijwilliger) eindelijk aan. Tijdens de extreem verlate lunch zegt ze slecht en goed nieuws te hebben. "Wat willen jullie eerst horen”: vraagt ze. We verkiezen het slechte nieuws eerst te horen. Het slechte nieuws is verteld ze: “de campersite kan niet door gaan, Casa Chiesi is niet beschikbaar en het alternatief Casa Flora is op dit moment verhuurd maar is waarschijnlijk eind van de maand beschikbaar, al is dat onzeker”. Dit voelt als een stomp in de maag voor ons, “wat is het goede nieuws?” vragen we. Dat Casa Flora beschikbaar komt vertelt ze. De vraag van ons is direct sinds wanneer ze dit allemaal weet, “pas net” :zegt ze. Haar reactie is veelzeggend, iets wat we al maanden aan het plannen zijn, iets waar zij ook klaarblijkelijk in geloofde kan in één keer niet doorgaan, terwijl we zo vaak contact hebben. Wij hebben de afgelopen maanden ons op alle fronten ingelezen en voorbereid voor de campersite en daar een businessplan voor gemaakt die sluitend was en nu op de dag van aankomst zegt ze dat het niet kan omdat de gemeente het verbied. We voelen ons bedonderd en zeggen diep teleurgesteld te zijn, ook omdat we het gevoel hebben dat ze ons dit eerder had kunnen vertellen, de uitslag van een bestemmingsplan kan niet 3 maanden op zich hebben laten wachten zo zeggen we, we vermoeden dat ze alles op het beloop heeft gelaten nadat het contract getekend was en dat we ons committeerden aan onze komst naar de Villa. Wij vragen welke huisvesting ze ons voor in gedachten heeft, zeker omdat we zowel in het contract als mondeling meerdere malen hebben laten weten dat we niet nogmaals in het kleine poortwachtershuisje willen zitten. Zij kon dit destijds goed begrijpen en heeft hier ook voor getekend. “Cottage Porto” (het poortwachtershuisje) antwoordt ze. En anders moeten we kijken voor een oplossing elders. Na de lunch rijden we met de camper naar beneden en laden onze spullen uit. We zijn gefrustreerd, een groot project waar we naar uitkeken gaat in één keer niet door, de huisvesting is er één die je niemand zou gunnen en het geloof dat andere beloftes ook niet worden waar gemaakt groeit per minuut.


Het kleine huisje is waterdicht maar ruikt zeer schimmelig, het bed is armetierig, de douche is beschimmelt en het lawaai van de straat die 24/7 doorgaat is frustrerend. Na gesetteld te zijn en het huisje zo goed als kwaad door te luchten, merken we op dat de douche 30 seconden warm water geeft. We melden dit direct bij Anita. Tijdens de lunch van de volgende dag laat ze vallen dat kamer 1 van Casa Porto in de toekomst ook vrijkomt voor vrijwilligers en we besluiten deze na de lunch te gaan bekijken. Het probleem hier is alleen dat het plafond gerepareerd moet worden en dat is dan ook een goede eerste klus. Wij overleggen met Anita dat we Cottage Porto, op gaan knappen voor toekomstig gebruik en dat het plafond in kamer 1 gerepareerd gaat worden zodat er geen stukjes hout en stof naar beneden dwarrelen. Renée gaat aan de slag met het uitruimen van kleine huisje en ik start met het plafond van kamer 1. Ondertussen verplaatsen we onze spullen naar kamer 1 in de grote villa. 


Tijdens de lunch van zaterdag (3 dagen na aankomst) vragen we aan Anita of de zaken geregeld zijn die we overeen zijn gekomen. “Komt eraan” is het antwoordt. Dat weekend en dus nog maar enkele dagen nadat we aankomen belt ze regelmatig en klaagt over het feit wanneer we niet opnemen. We geven vaak aan dat we vrij zijn en dat we dit ook overeen zijn gekomen dat de uren die we werken beschikbaar zijn en de uren die we vrij zijn, vrij zijn. Na enkele dagen van een geregelde en gekookte lunch door Sandra stelt ze plots dat wij verantwoordelijk zijn voor het maken van de lunch tussen de middag en eist dat we om 13 uur eten. Terwijl Renée met haar in discussie gaat hierover komt Anita met een fantasierijke oplossing. Zij stelt dat we Sandra, haar kokkin, kunnen laten koken voor ons en dat we haar betalen met 20 euro per week per persoon, wat trouwens precies ons weekbudget is voor het eten wat we krijgen. Renée vraagt verbouwereerd of zij dan ook kookt voor haar en Leo (een vrijwilliger) en wij dat moeten betalen. Renée zegt om een compromis te vinden in de situatie dat zij dan wel kookt voor iedereen totdat we op de andere locatie zitten. 


De collega’s op het terrein zijn vriendelijk maar hebben zo vertellen ze ons bijna dagelijks, geen vertrouwen te hebben in het feit dat Anita het contract gaat nakomen. Onze twijfel groeit ook met de dag. Bepaalde zaken worden maar vooruitgeschoven en we horen vaak dat er geen geld is voor grote klussen. Tijdens ons dagelijkse contact met haar hebben we het er dan ook over hoe ze het verkooppunt wil financieren, qua bouw en hoe ze het inmiddels alternatieve project voor de campersite, het evenemententerrein wil bekostigen. Telkens is het antwoordt dat ze het niet weet, maar dat het wel goed komt. 


Wij gaan ondertussen verder met het maken van een nieuw profiel op de vrijwilligerssites, maken nieuwe plannen van aanpak en formuleren zoals besproken een lijst met klussen rondom het terrein die aangepakt moeten worden.


Ondertussen is de klus van het plafond snel afgerond en gaan we samen aan de slag met de kleine cottage. De materialen om het op te knappen moeten we her en der zoeken want, niets is zoals we al gewend waren op orde. Dat was voor ons één van de projectjes die we wilden oppakken. Voor nu verzamelen we her en der de materialen om gaten te vullen, de muur te schilderen, een keukenblokje te maken en een soort eettafeltje te fabriceren. Daarnaast ruimen we één van de kleine ruimtes op die vlakbij het kantoor staat, een oud pizzaoven gebouwtje die al sinds weleer niet meer gebruikt wordt. De voortgang in het huisje gaat gestaag. 


Renée kookt elke middag een fantastische maaltijd. Anita laat het telkens afweten, elke keer met een ander excuus. Meerdere keren zitten we te wachten nadat we haar al om 12 uur geappt hebben dat het eten zo klaar is. Telkens geen Anita. De dagen verstrijken en de zaken die we besproken hebben blijven maar uit. Als we er naar vragen komt wederom een ontwijkend antwoordt. Wanneer we vorderingen maken met het huisje heeft Anita allerlei ideeën maar voor niets lijkt er geld te zijn. Één van de zaken die we contractueel geregeld hebben is dat we per maart betaald zouden kunnen krijgen maar omdat er nu al problemen zijn om bepaalde betaalde zaken geregeld te krijgen, groeit onze onrust. Daarnaast vragen we bijna elke dag of ze wijzingen heeft op het projectplan van het verkooppunt of het vrijwilligersplan. Ook hier komen ontwijkende antwoorden op, niet zo zeer dat ze met iets komt, maar meer dat ze van de details niets af weet. Zoals zaken die we voor de vrijwilligers geregeld zouden hebben. Op een bepaald moment heeft Anita een idee over de bovenzijde van het keukenblokje en zegt dat ze hier een soort mozaïek patroon wil met grote tegels, kapotgeslagen. Het eettafeltje moet blauw worden. Dus Renée en ik gaan beide aan de slag, zij verft het tafeltje en ik doe het mozaïek. Waneer het tafeltje klaar is en ik praktisch klaar ben met het mozaïek komt Anita voor de tweede keer om de hoek kijken. Ze keurt het mozaïek af, “dit hadden we niet afgesproken” :zegt ze Ik vraag: “hoezo?” Het is exact hoe we de tegels neer hadden gelegd en hoe je het hebt aangegeven het te willen hebben. Ik kan ook niet meer terug, de lijm is inmiddels hard geworden, terwijl Anita met haar vingers in de tegellijm drukt. Ik vraag wat ze van de kleur van het tafeltje vindt, “lelijk” “ik wilde dat het wit werd en mijn eerste optie was oranje” : is haar antwoordt. “Ik begrijp het niet meer” zeg ik, “het mozaïek heb je zo aangegeven en de kleur was je heel concreet over” “nu zeg je dat alles anders is terwijl het bijna klaar is” Ik raak gefrustreerd, maar iets wat ik wel geleerd heb tijdens het reizen over mijzelf en het werken bij workaways is dat ik zaken iets eerder los kan laten. “het tafeltje maken we wit, en het voegsel probeer ik nog wel wit te maken, waardoor het misschien iets beter wordt” antwoord ik. Ontevreden vraag de oudere dame mij of ik haar met haar 4x4 naar boven kan rijden want, haar rijkunsten zijn tezamen met haar ogen zijn niet meer je van het.  Voor de eerste keer is ze op tijd voor de lunch. Leo schuift ook aan en geniet van het door Renée gekookte eten. Ik vertel Renée het nieuws dat Anita ontevreden is met het resultaat, Renée is geshockt, zaken die we expliciet hebben besproken met haar zijn nu in één keer totaal anders. 


We besluiten Anita uit te nodigen voor een vergadering (ook contractueel vastgelegd) want, we moeten zaken nodig door gaan spreken. Haar communicatie is onduidelijk, er is weinig voortgang van haar uit en de reden dat we hier zijn is o.a. om een stijgende lijn in te zetten. Voor nu ervaren we alleen maar belemmeringen. Ook wanneer Anita tijdens de lunch aangeeft dat ze eigenlijk de tegelvloer van de cottage wel gepolijst wil hebben door een vakman, zegt ze direct opvolgend hier eigenlijk geen geld voor te hebben. We praten hier over een een ruimte van maximaal 3x3 meter. De kosten hiervoor zouden niet hoger dan 100 euro zijn. Voor ons groeit het ongeloof en besluiten een lijst te gaan maken met zaken die niet geregeld zijn, onze teleurstellingen en tegendraadse oplossingen die geboden worden. Tevens ons ongeloof in het feit of wij uiteindelijk wel betaald kunnen worden per maart en dan elke maand ons “salaris” zouden ontvangen zonder belemmeringen. Renée en ik krijgen inmiddels een appje dat Anita vrijdag geen tijd heeft voor het overleg en het wordt over het weekend getild, we zijn inmiddels twee weken bij de Villa. Het “klachten” lijstje blijven we doornemen en we komen telkens maar tot één conclusie. “we zijn gek, dat we hier nog zijn”. Tegelijkertijd realiseren we ons ook dat het weggaan betekent dat onze reis bijna ten einde is. We hebben nog geld voor 3 maanden in Europa of nog 2,5 maand inclusief een bucketlist bestemming zoals Marokko. Onze reisdrang neemt de bovenhand, maar onze teleurstelling is heel erg aan de oppervlakte aanwezig. We sturen de lijst met onze punten naar enkele vrienden en familie en vertellen hen dat we op maandag vertrekken. Iedereen die al enige tijd met ons meeleeft wist dat we erg uitkeken naar deze kans bij de Villa en we wilden hen ook duidelijk op de hoogte stellen van onze belemmeringen en teleurstellingen. We kregen van iedereen direct de vraag wat dit nu betekende, maar daar hadden we niet direct concreet antwoord op, wij waren als eerste bezig met het feit ‘we gaan hier weg’. Wat we wisten is dat we geld hadden voor 3 maanden en dat we dan weer terug naar Nederland moesten gaan om hopelijk snel weer wat geld te verdienen om weer te kunnen sparen. Op zondag wanneer het terrein zo goed als verlaten is lopen Renée en ik telkens met tassen spullen van ons naar de camper en pakken hem weer in, we laten nog één tas voor elk in de kamer staan en terwijl Renée de camper helemaal klaar maakt rond ik de cottage af, zodat er tenminste een vrijwilliger kan slapen. We eten die middag een lekker lunch met eigengebakken brood ala Renée en salade met z’n tweeën en Doeska en maken de laatste documenten klaar om uit te printen voor onze vergadering van de volgende ochtend. Die nacht slapen we goed maar staan we beide gespannen op, niet zo zeer voor het gesprek, want we voelen ons mede door het document gesterkt in onze beslissing, maar voor ons is het een rigoreuze beslissing. We luiden met dat gesprek onze laatste maanden van onze reis in. Dat voelt heel definitief op deze manier, zeker omdat we het afgelopen 20 maanden gereisd hebben zonder echt een agenda te hebben is het einde nu heel dichtbij.


Die ochtend printen we de formulieren, de plannen en onze klachtenlijst uit. De vergadering begint, Renée en ik hadden afgesproken dat we het opgemaakte document hardop voor lezen. En zo begin ik: “Lets us tell you a short story, ‘We looked out over the Peloponnese bay in Greece when after much negotiating we finally received the Email which stated that you agreed to the contract. A week after, we received the signed agreement. We started replanning our route to come to you and Villa Volta. We changed our plans, which we knew we had to do when we started to negotiate about the agreement, but still finally we drove 2500 km to get here. We spend and therefor invested nearly a 1000 euro to get to Etrusco, if you include all the ferry- and diesel-costs.”  Hierna begin ik met de opsomming van alle zaken die niet geregeld zijn, de teleurstellingen en het groeiende wantrouwen. Anita luistert aandachtig en wil mij enkele keren onderbreken, ik maan haar stil te zijn en ons pleidooi af te luisteren. Ondertussen kijkt Renée haar aan, kijkende naar haar mimiek, zich afvragende of ze realiseert dat we zo weg gaan. Ik ga verder met het pleidooi van twee a4tjes en besluit met de woorden “We regret to say but we are leaving today. It cost us serious money to be here, and now we lost the investment we’ve done because we trusted you. We packed our bags already and will walk one time up and down to get the last items but after this there is no basis for us to stay. The trust which was created by pursuing us the last year to come back and by signing the contract is regretfully gone.


As you are breaching the contract which you have signed, there is no reason for us to stay. We are sorry to say but in Holland there is an expression: ‘een ervaring rijker, een illusie armer’, which sort of translates into, an Illusion poorer but an experience richer.


Anita, we came here to get things thriving again, to create a better structure for the volunteers, start up and finish new projects, improve previous projects but Renée and I feel disappointed, robbed of our travel budget to get here and almost sad. It could’ve been so good but it isn’t.


We will gone in a few hours.” 


Het ongeloof is te zien op haar gezicht en smeekt ons te blijven en belooft alles te regelen, van vervoer tot mobiel tot voorzieningen. Over het salaris blijft ze angstvallig stil en dat voedt ons gevoel nog meer.  “Anita, het is definitief” zeggen we “de spullen zijn gepakt, we hebben nog wat te declareren en dan zijn we weg. Dat geld willen we graag nu hebben.” Ze geeft aan spijt te hebben dat ze laks is geweest en belooft ons geld over te maken om wat van onze reiskosten te vereffenen. Inmiddels op kantoor staan Maria en Anita met tranen in de ogen ons te smeken of we toch niet blijven. We zijn standvastig : “we gaan nu”, en “Anita, we hopen echt dat je ons compenseert voor onze reiskosten zoals je zojuist hebt belooft” “Absoluut” zegt ze “het zal niet veel zijn, een paar honderd euro, ergens in maart, als ik weer geld heb, maar zodra ik het heb, stuur ik het op” Beloofd!” zegt ze met een ferme overtuigende toon. Wij pakken onze laatste spullen en laden het in de camper, ondertussen staat het gros van het personeel wat ons vaak heeft gewaarschuwd over de valse beloftes van Anita verbouwereerd buiten het kantoor naar ons te staren. De zus van Anita die ook op het terrein woont, vraagt of we echt gaan, “ja, sorry” is ons antwoordt en zoenen iedereen tot ziens, starten Otto en rijden de poorten uit, voorbij Viterbo en rijden tot aan de kust iets boven Civitavècchia. We zijn er de hele rit stil van en rijden zonder het landschap in ons op te nemen naar de plek voor de nacht. Eigenlijk vreemd het is nog niet eens zo dat het verlaten van het project indruk op mij en Renée maakt maar het feit dat we nu drie maanden hebben en dan is dit leven voor nu voorbij. Dit hoofdstuk wat inmiddels meer dan 400 geschreven kantjes groot is, is dan voorbij, het voelt een beetje alsof je een goed boek leest waarvan je nog zou willen dat hij voort zou duren maar dat je de kaft van de achterkant al voelt.




We parkeren naast wat andere campers en eten wat, we zijn stil maar hebben ook een gesprek van wat doen we nu, de boten die naar Spanje gaan, ons beloofde land, gaan dagelijks en komende woensdag gaat er zelfs een hele goedkope. We kijken de wegenkaarten door en komen tot de conclusie dat Spanje een land is wat we eigenlijk al goed gezien hebben, op een paar hoogtepunten na. “Laten we Marokko gewoon doen”: roept één van ons. “Als kers op de taart!” Zo beginnen we te plannen want Marokko heeft veel voordelen maar de nadelen zijn dat Doeska door de dierenartsmangel moet, er moeten formulieren getekend worden en een rabiës test die zeker 3 weken duurt om retour te krijgen is daarvan het gevolg. Wat ook meespeelt zijn de kosten. De ferry tocht naar Marokko kost al snel 250 euro en Doeska’s testen inclusief alles zit ook snel rond de 250 euro. Dat inclusief de ferry van hier naar Spanje zitten we al snel op zo’n duizend euro voordat we bij de haven van Tanger zijn en dan moeten we nog in Marokko reizen en leven. Niet te vergeten moeten we daarna weer terug naar Nederland rijden wat vanaf Algeciras ongeveer 2400 kilometer is, wat met Otto serieus veel diesel (300 liter) kost. We bereken het en het zou net moeten passen, besluiten we. De weken dat we moeten wachten op de resultaten zouden we eventueel bij Tina (onze moeder in Portugal (voormalige workaway)) kunnen doorbrengen. We appen haar, we zijn natuurlijk welkom en vertellen haar dat we over een weekje bij haar zijn, al is het maar voor een korte tijd. De nacht bij de kust waait het hard en worden we weer als van ouds heen en weer gezwiept in de camper, de dag erna rijden we iets omlaag en vinden we een plek in een natuurgebied aan de kust en om de hoek bij een grote kerncentrale. De plek is rustig en zien de dag erna richting de haven roze flamingo’s in een kleine delta staan. We zijn weer aan het reizen en het voelt goed. Ondanks dat de gesprekken onderling veelvuldig gaan over het moment dat we weer naar Nederland moeten, werk en huisvesting. 


We besluiten ook snel een appje rond te sturen naar Familie, vrienden en kennissen om zo de bal op die manier te laten rollen. Al snel krijgen we reacties terug, Renée is met haar opleiding en achtergrond gewild en zou volgens vrienden snel een baan moeten kunnen vinden, voor mij is het lastiger zeker omdat ik niet meer terug wil in het oude keurslijf en alternatieven zoek, maar wat is voor mij onduidelijk.


We hebben één ding geleerd aangaande ferry reizen, in de camper verblijven is voor ons geen optie, aan boord bij de gratis stoelen is geen plek voor Doeska en de 18 uur durende bootreis wakker blijven is het slechtste plan. We boeken een hut, deze gevoelsmatig dure optie is vanwege een aanbiedingsdag (20euro) goedkoop. De camper gaat aan boord en we varen zoals we gewend zijn met Grimaldi met vertraging weg uit het land wat we ditmaal met hele grote ups en hele grote downs hebben ervaren. We hebben Stefania een berichtje gestuurd dat we al weer weg gaan bij Villa Volta en haar reactie was direct “kom naar ons toe”. Maar ons plan, hoe graag we achteraf liever daar (bij de Allibrio’s) waren gebleven, staat vast, Spanje komt na een rustige nacht in voor ons doen luxe onderkomen in zicht. 


Spanje! roepen we in de lens van de camera. Het is al donker en we besluiten richting Zaragoza te rijden, de heuvels worden al snel bergen en de temperatuur zakt vlot. We parkeren bij een benzinestation met gratis Wifi en vallen in een diepe slaap. De dag erna is Zaragoza aan de beurt. We parkeren Otto op één van de gratis plekken en lopen via straten geflankeerd met een aantal onaantrekkelijk flatgebouwen richting de stad. De brug die de stad inluidt is oud, grote barokke beelden staan alle kanten en biedt de meest authentieke manier van overgang over de snel stromende rivier. De kathedraal aan de overkant vormt een groot deel van de horizon, de daken met de kenmerkende motieven schittert door de koude februari zon. Om de beurt bezoeken we het zogezegde hoogtepunt van de stad en worden beide binnen gemaand niet te fotograferen of te filmen. Terwijl Renée binnen is zit ik samen met Does te genieten van de zon, bij de entree is het praktisch windstil. Terwijl ik net een minuutje op de grond zit met Does komt er een ouder stel naar mij toe lopen, de man graait in naar het schijnt zijn portemonnaie en haalt er een euro uit en biedt mij deze aan, verbouwereerd en in een soort reflex neem ik het muntstuk aan. Hij loopt naar binnen en ik kijk vol verbazing naar het euro muntstuk, ik denk dat hij mij aanzag voor een zwerver, denk ik nog maar, 1 euro is toch een liter diesel in Spanje. Renée komt buiten en ik vertel het haar, ze kijkt mij lachend en vol ongeloof aan. Ik zeg “ denk niet dat hij de grote Nikon camera zag hangen” Lachend lopen we door de stad, foto’s makend en de af te toe moorse invloeden van de stad opnemende. Al snel lopen we terug naar de camper en zetten de weg in richting Madrid. Onderweg doen we nog een piepklein plaatsje aan die vooral vanwege de steile kinderkop straatjes en oude pandjes leuk is. We parkeren uiteindelijk op een legale en aangelegde plaats voor campers en kunnen het toilet weer keurig legen, Spanje heeft dat veruit van alle landen het beste geregeld in Europa. 


De dag erna rijden een lang zandpad in op zoek naar een bijzondere overnachtingsplaats. Het zandpad ligt iets weg van de snelweg en het gebied erom heen doet je voornamelijk denken aan een maanlandschap, er is niets, geen leven, huizen of bebouwing. Op de wildkampeer plek staat heel veel wind en is het bitterkoud. Iets verderop zien we het casco van een oud busje in de middle of nowhere staan. Volledig overgenomen door de elementen. De ruiten en motor zijn er uitgehaald en nu staat het babyblauwe busje weg te roesten in de kou van de winter. We rijden verder en vinden een redelijke maar erg schuine plek in Guadalajara. Vlakbij een park is een parkeerplaats waar we de camper maar niet slaaprecht krijgen en besluiten uiteindelijk ook al valt de schermer al, door te rijden naar een voorstad van Madrid. Een groot evenementen veld wordt normaal, zo lezen we in de app, frequent gebruikt door campers, nu wordt het slechts gebruikt door veel auto’s en een vrachtwagen. We besluiten te parkeren, moe van het rijden en moe van het zoeken. Het is donker, het regent zachtjes, we sluiten de ramen af met de schermen en vallen in slaap. De volgende dag staat er nog een camper achter ons. 


In de ochtend rijden we naar Madrid centrum en parkeren Otto in het park, Doeska blijft in de camper en wij gaan de hoofdstad en door vele niet bezochte stad in Spanje bezoeken. De metro is hier geregeld met een soort electronisch pasje en zelfs een kaartje kopen voor een dag gaat met een e-pasje. Dus om de stad in te kunnen moeten we een fortuin betalen want het e-pasje is een maand geldig maar niet retourbaar. Dit is misschien wel het slechtste systeem wat we kennen van alle steden. Uiteindelijk na zo’n 16 euro betaald te hebben voor een tramrit van 15 minuten staan we midden in de stad. Het is druk, koud en vol met lokalen en toeristen. De stad doet groots en statig aan en is niet te vergelijken met de gezelligheid van andere Spaanse steden. We lopen de straten door, eten wat churros met een kopje chocolademelk bij het beroemdste churrostentje van Madrid en lopen vervolgens naar het grote paleis. Terwijl we die kant oplopen, passeren we het Plaza Mayor en begint het te sneeuwen en al is het natte sneeuw, het maakt dit wonderlijke plein met statige gebouwen rondom nog specialer. De stad, op dat plein na, maakt niet zoveel indruk op ons en pakken na een paar uur de metro terug. Het is inmiddels hard gaat regenen en wisselt de grote druppels af met natte sneeuwvlokken. De wegen zijn inmiddels wit en in de berm van de snelwegen ligt een dik pak sneeuw. Wij rijden kilometers weg uit de bergen waarop Madrid ligt richting Zafra. Eenmaal geparkeerd op een gratis plek lopen we dit slaperige plaatsje in, toeristen komen hier niet of nauwelijks, dat merk je direct in bepaalde plaatsen. Er is een groot klooster beroemd om de huisgemaakte cakejes door de nonnen en het gratis museum. We gaan beide om en om het klooster in en bekijken een volledig in het Spaans vertelde tentoonstelling (gratis) over het leven in de grensplaats door de eeuwen heen met de kerk als leidraad. Grote schilderijen die in een gemiddeld groot museum in Nederland niet zouden misstaan hangen hier soms een beetje verlaten in een gedeelte van het oude klooster. Vlakbij is een plek bij een groot stuwmeer en we zetten de camper daar enigszins vlak neer. Het weer is aangenaam geworden en we genieten van onze dagen onderweg, het zonnetje en Doeska die heerlijk fris rond rent. We blijven 2 nachten. De dag erop bezoeken 2 kleine plaatsjes die allebei kleine oude pandjes huisvesten, oude straatjes, kastelen, oude kerkjes en geen toeristen. Hier krijgen een berichtje dat Steven, onze oude buurman uit Rheden, een baan heeft voor mij. Voor 4 maanden om een project af te ronden maar we zijn tenminste voor de eerste periode in Nederland onder de pannen, het geeft een fijn gevoel dat we tenminste dat dat al geregeld is. In Jerez del Caballeros, een wit Tempeliers dorpje dichtbij, is een gratis plaats met elektra. Onze laatste nacht in Spanje verloopt rustig, we zetten de weg richting Portugal al vroeg in die ochtend.


We rijden Portugal binnen via één van de binnenwegen, zonder dat er officieel een Portugees bord staat zien we de tijd verspringen op de telefoon. We zijn de grens over. We rijden in één ruk naar Silves. Ons doel, de dierenarts die we al kennen van ons vorige bezoek bij Tina. Zij kan Engels en dat verkleint de taalbarrière. Ze heeft alleen nog nooit papieren klaar gemaakt voor Marokko. Ze duikt er direct in en komt tot de conclusie dat het vergelijkbaar is voor transport van dieren naar Engeland. Iets wat ze regelmatig doet voor de expats die de regio rijk is. Doeska staat op de tafel en na veel geworstel want, deze taaie dame laat zich niet zomaar bloed afnemen houden we haar met 3 mensen vast. Het lukt en er is na drie keer prikken genoeg bloed afgetapt om de testen op te sturen. Hierna moet ze nog een pilletje mét een smaakje innemen maar Doeska is inmiddels gewend om pilletjes met een plakje kipfilet te krijgen.  De stress van het bloedafnemen is nog af te lezen van ons kleine diertje dus ik loop snel naar de camper en pak een plakje van de Doeska kipfilet voorraad uit de koelkast. De dierenarts vindt het onzin maar zodra ik het pilletje verpak in de kipfilet is het binnen een flits naar binnen gewerkt. “Ten days” “maybe a week” zegt ze. Niet 3 weken, zoals we hadden gehoord van mensen die we kennen in Spanje. Nee hoor, komt goed. We betalen en rijden naar de plek voor de nacht, vullen de camper af met water en ledigen wat we kunnen dumpen. Helemaal klaar om morgen naar Tina te rijden. Het zandpad is zo’n 14 kilometer verderop en ziet er hetzelfde uit als een jaar geleden. Het pad wat je normaal nooit zou rijden met een camper is voor ons gesneden koek en Otto bedwingt de heuvels met gemak. Het roze huis van Tina is al te zien en net voordat we bovenop willen parkeren wijst een jonge vent ons een treetje lager. Dat zou Toms wel zijn, waar Tina het al over had. We parkeren achteruit en openen de houten poort waar ik vorig jaar nog zo’n werk aan heb gehad, Tina staat al met open armen te wachten. Het voelt als thuiskomen. Renée en Doeska volgen ook in de armen van Tina. Na de voorstel ronde leren we Agnese en Toms kennen, een jong Lets stel wat voor onbepaalde tijd bij Tina verblijft en werkt. Margret, de moeder van Tina is er ook weer om de koude maanden in Engeland te ontwijken en begroet ons ook met open armen en wijst direct naar de polaroid foto van vorig jaar die we op de dag van vertrek hebben gemaakt. Vrienden van Tina, Margret en Frank, verblijven nu in het appartement waar we het jaar ervoor zaten, wij krijgen de kamer van Tina's dochter toegewezen. Heerlijk om zo “thuis” te komen. Zeker na de onduidelijkheid en onzekerheid in Etrusco. Tina vraagt direct hoe lang we blijven, we zeggen dat we hoe dan ook twee weken blijven al kan het ook iets langer worden, alles is afhankelijk van de uitslag. We vertellen haar zonder schaamte dat ons geld bijna op is en dat we elke euro nodig hebben voor de laatste fase en de terugrit. Die middag bespreken we direct waar de prioriteiten liggen voor de klussen, Toms was al gestart met een aanbouw en ik besluit na overleg met hem, daarbij te helpen. Renée, doet de aanvoer van de materialen en helpt met het opruimen van de keuken. Doeska loopt ondertussen rond alsof ze niet weg is geweest en snuift alles af, ze krijgt bij elke verkenningronde in de woonkamer van Margret, die een griepje heeft en op de bank ligt, een koekje en ligt overdag heerlijk te slapen op de grote sofa in de eetkamer. Elke ochtend laten we per stel om en om de honden (Rafi, Lilu, Sonho en Hobo) van Tina uit, Doeska gaat altijd met ons mee, het landschap is groen, de zon komt weer over de heuvels op en werpt dagelijks een soort zijdeglans op de groene gras heuvels. 


De bouw van het hondenhuis gaat gestaag, elke dag komen er een paar lagen stenen bij. Toms is expert in het mixen van cement, ik plak de stenen en we zagen ze om de beurt op maat met oranje gezichten van de stof tot gevolg. Renée kookt en ruimt de keuken samen met Agnese volledig op, geen kastje wordt gespaard. Een nieuwe auto, eigenlijk busje van Tina is door de vorige eigenaar aan de achterzijde geblindeerd met verf. Renée gaat aan de slag met afbijtmiddel om de ruiten schoon te krijgen, een pittige klus want ze loopt dagen op de ruiten te boenen, uiteindelijk wordt de één na de ander schoon en kan er weer veilig mee gereden worden. Op zondag is het weer tijd voor de beroemde “sunday roast”, dat zijn van die dagen dat je eet tot dat je knapt. Tina is beroemd om haar langzaam gebraden vlees, dat samen met de zoete aardappelen, groente en jus is het een maaltijd om je vingers bij af te likken. Het vlees is zo goed gegaard dat het bijna op je tong smelt. Het bouwen gaat door en het is sinds we er zijn goed weer en op onze laatste vrijdag regelt Tina samen met haar vrienden een BBQ. De grill ligt vol en we konden wel blijven eten, het zonnetje schijnt vel en het bier is koud. 


De dag erna zetten Toms en ik de grote houten balken vast waar het dak op gaat rusten. Terwijl het cement droogt maken we de dag daarna de dakplaten op maat en schuiven ze allemaal op de plaats. De weken zijn voorbij gevlogen, veel gedaan en alles met een glimlach. Renée is blij met haar resultaat in het busje en de keuken, wat Tina omgaat bouwen tot campertje, Toms is blij dat hij hulp heeft gehad met de aanbouw. Wij hebben zo fijn met iedereen samengewerkt, veel gedaan, veel gelachen en gepraat maar, de resultaten van Doeska zijn binnen en dat is voor ons het teken om te gaan, Marokko staat te wachten. De laatste avond worden we door Margret, de moeder van Tina, mee genomen in het plaatselijke restaurant, deze oude dame van in de tachtig stond erop dat we bestelden wat wilden en ons rond zouden eten. Inmiddels een soort traditie want, vorig jaar wilde ze ook op deze manier afscheid nemen van ons. Margret ging volledig opgedoft mee, wij hadden onze beste kleren aan en zo zaten we iets later aan een lange tafel, de wijn vloeide rijkelijk en de Portugese steak was sappig. Een dikke knuffel, een laatste foto en we zwaaien deze plek weer tot ziens, we komen terug, gegarandeerd! We rijden snel naar Silves, de laatste papieren handel gaat vlot en parkeren Otto iets later bij de Intermache voor de laatste was. Terwijl we daar staan te wachten komt toevallig Tina met Agnese en Toms aanrijden. Een glimlach en een knuffel later om uiteindelijk met z’n allen rondom de wasmachines te wachten op schone was. 


We rijden nadat de was klaar is verder de grens over en zetten Otto in een national park vlak over de grens neer. De dag erna rijden we langs onze trouwe supermarkt om de kasten vol te kopen zodat we ons budget in Marokko makkelijker in de gaten kunnen houden. De dag erna is het zover, we rijden de laatste Spaanse kilometers, helemaal naar Algeciras in het zuiden van Spanje. Hier vlakbij in een berm verstoppen we onze Duitse en Kroatische gasflessen die totaal zinloos zijn in Marokko en kopen 2 nieuwe spot goedkope Spaanse flessen voor onze laatste periode. We parkeren Otto voor de laatste nacht in het Spaanse havenstadje. De nacht is hyper onrustig omdat er naast ons in de haven een klein feestje aan de gang is in de koude buitenlucht. Om 9 uur in de ochtend gaat onze ferry naar het Noord Afrikaanse land. Wij staan 2 uur van te voren bij de haven. Naast ons staat een grote rij zelfgebouwde rallyauto’s voor een tour door Marokko. Het FRS loket gaat open en we worden als eerste gecheckt. Hier kan Grimaldi nog wat leren, de mate van efficiëntie van deze haven en ferrymaatschappijen is precies volgens het boekje. Exact op de juiste tijd mogen we doorrijden, de tickets en paspoorten nogmaals gecheckt en iets later zijn we ook door de douane. De ferry “Maroc Express” ligt al te wachten. We rijden de groene rijplaten van de ferry op en parkeren Otto in de buik van een bijna lege ferry. Ons laatste echte avontuur gaat nu beginnen. Bovenop het dek is op de horizon met de zon die laag staat Marokko al te zien. Exact om 9 uur varen we af, de zee is kalm en met elke meter die we varen is het duidelijker wat komen gaat. Gezonde reisspanning neemt toe, we hebben er zin. Hoe zou Marokko zijn, moeten we oppassen, is het onveilig, krijgen we te maken met corruptie, alle vragen spelen samen met de drang om te ontdekken een rol, helemaal nu we op deze boot naar Afrika zitten.


Bedankt voor het lezen.


P.S. We willen iedereen bedanken voor de steun, hulp en het doorsturen van vacatures. Bedankt!


Volgende verslag onze maand in Marokko.

​11 december - 30 december
Flink toeterend rijden we het pad af, het voelt bijna vreemd hier weg te rijden. De familie heeft ons zo goed opgevangen. We zijn weg gereden met een traan en een lach. Marina wilde ons niet eens zien wegrijden want, ze zei “dan ga ik huilen”. Het laatste stukje van het pad, door de poort en rechts af, richting de zee. Om vervolgens de weg op te rijden die we de afgelopen weken vaker hadden gereden richting Scicli. Het doel van ons was nu om zo veel mogelijk te zien van Sicilië en ook nog wat over te houden om de dikke week met Amy een geweldige tijd te hebben.


We hadden verschrikkelijk veel tips gekregen van onze vrienden in Scicli en een paar daarvan gaan we bezoeken. Voornamelijk de tips van Giovanni, Roberto en Luca staan de eerste dagen op de planning. We hadden voor ons zelf besloten dat we heel graag de Vallei van de Tempels wilde bekijken en deze plek lag op zo’n 2,5 uur rijden van Dimore del Valentino. De weg leidt ons 2 uur langs de kust. De weg die al alle tekenen bevat van een tolweg is nu nog gratis. Eenmaal aangekomen vlakbij het plaatsje zoeken we de camperplaats waar je betaald legaal mag staan met de camper want, zoals wel vaker rondom dit soort plekken worden campers een beetje geschuwd. Doeska mag natuurlijk mee, zo knikt de kaartjes verkoper en na het betalen van de 10 euro entree per persoon, lopen we met z’n drieën het bijna verlaten terrein op. Via een mooi pad waar de eerste gebouwen uit de oudheid direct aan de rechter kant staan, worden we iets naar boven geleid, links is een enorme, ruïne van één van de Griekse tempels die hier heuvelopwaarts op de kam van de heuvel zijn gebouwd. Elk met zo’n 500 meter ertussen. Iets verderop tussen het gras en de gele bloemetjes staan de overblijfselen van de tempel van Ercoli, de kolommen staan nog vier overeind, alleen het kenmerkende dak mist nog. De grote rotsblokken wat inmiddels honderden jaren geleden het gebouw zijn status gaf liggen nu een beetje verloren op de grond. Op het hele terrein lopen denk ik in het totaal 20 toeristen inclusief ons. Dat geeft je ruimte om het rustig te bekijken, we lopen verder. Het best bewaard en de veruit grootste tempel is Tempel della Concordia. Deze tempel doet ons erg denken aan de Parthenon van het Acropolis in Griekenland. Kleiner, gemaakt van geel zand maar de vorm is gelijk. We struinen rond, de velden staan in bloei, de zon schijnt heerlijk en het lijkt net lente in Nederland maar dan is het december in Sicilië. De weg naar de tempel van Hera wordt aan de rechterkant gemarkeerd met een muur. De oude vestigingsmuur heeft twee taken gehad. Aan de ene kant was het een afrastering en bescherming en aan de andere kant werden de gesneuvelde soldaten hierin begraven. Nu zijn de oude graven leeg en zijn de oude tombes grote gaten in de muur. Voor de muur is voor elk van de lichamen een olijfboom geplant. Als een soort eer betoon. De weg naar de tempel van Hera is wat minder makkelijk begaanbaar en via een omweg zodat ook Does lekker mee kan drentelen staan we iets later op het hoogste punt, je kijkt over het hele landschap tot aan de kust, de zee is kalm en er hangt een soort dun laagje mist over het lage gedeelte van het landschap. 


Iets later zitten we in de camper, vol van deze tempels. We hebben de tijd genomen want, bij het Arcopolis zijn we toch te snel vertrokken en dit maakte het voor ons compleet. Het stadje wat dichtbij ligt is Sciacca. Vlakbij is een locatie die we direct vinden en via een steile weg die langs een camping loopt is een modderig pad die leidt naar een klein aan de kust parkeerplaatsje. De plek is leeg en parkeren de camper in een hoek, zoveel mogelijk uit het zicht van de aanrij route. De zon gaat bijna onder en nog voordat we het avondeten op tafel hebben hebben we alle cadeautjes van de familie Allibrio uitgepakt. Het is een tafel vol en snoepen al snel van de lekkere koekjes, de heerlijke wijnen uit de regio bewaren we voor een later tijdsstop


Een uurtje later parkeert de eerste auto en laad al snel zijn visspullen uit. Het blijkt dan ook een bekende visplek te zijn, waardoor er uiteindelijk 5 vissers met elk minimaal 5 hengels langs de kust staan. In de nacht zie je alleen de reflecterende toppen van de hengels en de brandende sigaretten van de vissers zo donker is het. De volgende dag terwijl we onze slaap uit hebben zien we één van de vissers klooien met zijn portier. Enkele uren later probeert hij weer wat om uiteindelijk op het einde van de dag behoorlijk gefrustreerd met een schroevendraaier zijn portier open te wrikken. Het lukt hem niet, de sleutels liggen nog in de auto en hij kan blijkbaar ook niemand bellen. Ik probeer te helpen en ondanks de enorme taalbarrière wisselen we pogingen onderling af. Zijn vismaat heeft het al opgegeven en staat vanaf een afstandje te kijken. Uiteindelijk na zo’n uur van proberen is de oplossing nabij, ik knip een stuk dik staaldraad van een nabij hek af en duw deze door het deurportier terwijl hij zoveel mogelijk de deur open wrikt met een schroevendraaier. Het staaldraad is stevig en we proberen zo de klink van de deur te pakken, na eindeloze pogingen waar het staaldraad bij mij en hem er elke keer afspringt lukt het eindelijk en is de jongen ondanks dat zijn portier aan de binnenzijde behoorlijk beschadigd is, het metaal dat wel, verschrikkelijk blij met het terug hebben van zijn auto. Hij is zo blij dat hij erop staat dat we zijn halve barbecue met vlees want, ondanks de vele hengels is er nog geen vis gevangen, opeten. Duwt mij koude koffie in de hand en Renée een mandarijn. Heerlijk! 
We gaan uiteindelijk naar de camper, op zo’n moment baal je toch wel dat je taal niet spreekt, maar goed, goede daad verricht en de buik rond. De volgende dag rijden we naar Sciacca. Via een kleine omweg om op de witte kliffen te staan waar we de voorgaande dagen tegenaan hebben gekeken. De kliffen doen je nog het meest denken aan de White Cliffs van Engeland of in het noorden van Frankrijk.


Sciacca is dichtbij en naast water moeten we nodig tanken want, de dieseltank is bijna leeg en ondanks dat we wel wat gewend zijn qua rijden schiet dat er toch soms een beetje bij in, daarbij heb je op Sicilië soms een overvloed aan tankstations én soms is het echt zoeken. Wat ook niet echt meewerkt is het feit, en dit is puur psychologisch, dat de diesel erg duur is in Italië en zo probeer je soms de laatste kilometers uit de tank te persen, wat dan ook weer niet echt slim is. We rijden deze door Luca aangeraden stad in, we parkeren vlakbij de haven en het stinkt er verschrikkelijk naar vis. De zee die er vlak voor ligt is vlak en turquoise. Via een weggetje vol met toeterende auto’s lopen we naar boven en slenteren door de straatjes, het stadje is op een heuvel gebouwd en kijkt uit over de baai die het meest doet denken aan de baai van Napoli. Het stadje is oud, op elke hoek is een oud pandje maar echt bijzonder voelt het niet aan. We eten natuurlijk weer een Italiaans ijsje en lopen naar één van de mooiste uitzichten van de stad, een trap met natuurlijke curves brengt je weer terug naar zeeniveau en ook weer terug naar de stinkhaven waar Otto staat. We rijden verder en gaan na een idioot lange zoektocht naar een tankstation een stukje binnenland in. De wegen richting Mazzara del Vallo brengen je als je af wijkt van de hoofdweg langs landbouw grond, groene heuvels, soms wat slechte wegen maar voornamelijk langs lege wegen, heel veel groen en nog meer schapen. De herders zijn er maar druk mee. Waar de gemiddelde herder in de Balkan de velden gebruikt om zich te bewegen door het land wordt hier gewoon de weg gebruikt en hierdoor heb je soms een schaapachtige file. Het tafereel gaat gepaard met enorm veel geblaat van de wollige beestjes, een blaf hier en daar van de herdershonden en soms het getoeter van de onrustige mede wegbestuurders. We blijven op zoek naar de ideale plek. De locaties hier zijn soms vervuild, vol met straathonden of zo schuin dan iedere poging van recht zetten van de camper in mineur eindigt. Uiteindelijk rijden we zo’n 2 uur rond, puur om een plek te vinden. We vinden een plek bij de kust en nadat we een behoorlijk slecht zandpad hebben afgereden parkeren we Otto, deze baai staat voornamelijk bekend om het kitesurfen, één van de geliefde sporten op dit eiland en ook de sport van Leo, de broer van Stefania. 


We blijven hier twee nachten staan, de wind is rustig en we hebben elke avond een spectaculaire zonsondergang die in het verlengde van de camper ondergaat. De lucht kleurt elke avond oranje en markeert het einde van wederom een zonnige dag in december.


Hierna rijden we naar Mazarra del Vallo, het pad is de afgelopen dagen verbetert door werklui en de rit is hierdoor het eerste stuk een stukje makkelijker. Het is maar een half uur rijden en we zijn bij het plaatsje waar een bekende van ons uit Griekenland ook is geweest. Zijn review over de parkeerlocatie is niet zo hoopgevend maar alsnog rijden we naar de grote parkeerplaats bij de haven. We lopen het stadje in dat hier en daar tekenen heeft van de moorse invloeden, maar er is ook een klein oud kerkje met Griekse invloeden en naast de schone straten loop je voornamelijk door kleine witte gangetjes met op elke muur schilderingen en kunstzinnige tegelwerken. Het stadje is dan ook bekend vanwege de kleine vissershaven en de kunst op elke hoek van de straat. We bewonderen het stille stadje tijdens de siësta en het lijkt dan ook net of iedereen de straten heeft verlaten. Het is een leuke stad, maar na 2 uur hebben we het gros wel gezien en lopen we uiteindelijk met een groep kerstmannen die geld aan het inzamelen is tegen de prijs van wat lekkernijen terug naar de camper.


Eenmaal in de camper zitten we een beetje te dim dammen wat we gaan doen. We hebben nog iets meer dan 10 dagen voordat Amy komt en als we naast de tips van Roberto ook nog naar het bergstadje wat Giovanni heeft aangeraden willen, betekent dat we misschien wel de hele west kust moeten overslaan. Toch besluiten we na alle routes te hebben bekeken terug te rijden naar Caltabellotta. Dat betekent dat we helemaal terug moeten naar Sciacca en vandaar uit het binnenland in moeten steken. De route vanaf de hoofdweg gaat over bochtige wegen die op de heenweg alleen maar omhoog gaat, de ruwe bergtoppen stekken af tussen de groene velden. We voelen ook dat de temperatuur met elke meter die we stijgen zakken. Achter een gebouw in aanbouw vinden we snel een plekje en “bouwen de boel snel dicht” de raamreflectoren die we hebben houden de warmte enigszins binnen en de kou buiten. De kachel zetten we ook op standje hoog al zijn we zuinig met het gas en schakelen we die uit en aan aan zodra het op temperatuur is. Het wordt donker en vanaf een heuvel vlakbij is het stadje fantastisch uitgelicht. Terwijl we in onze joggingbroek een film aan het kijken zijn met de sloffen aan en de warme chocolade melk dampend naast de laptop staat wordt er op de camper geklopt en horen we een motor draaien. Ik stap uit met mijn jas aan. De carabinieri heeft deze plek ook gevonden en wil graag onze papieren inzien. Na een uitvoerige controle want ik hoor één van de wetshandhavers onze namen en de gegevens van Otto verifiëren via het politiesysteem, krijg ik alles terug en zegt de beste man die het ook zichtbaar koud heeft “its is Okay”, ik antwoord “ofcourse”. Ze wensen ons een prettige nacht en ik kruip snel de camper in. Die nacht wordt het bitter koud in de camper en zakt de temperatuur tot 4 graden. Doeska heeft het voornamelijk koud en die nemen we dan ook bij ons in bed al betekent dat dat we niet slapen want, de zorg dat het zwarte schatje uit bed valt is een zorg die je dan wakker houdt.


In de ochtend is het heel koud, een gure wind waait. De lucht is wel blauw maar de kachel gaat snel aan. Iets opgewarmd starten we Otto en rijden we naar een ander hoog punt om deze stad vanaf het klooster te bekijken die in de bergwand is gebouwd. Dit oude gebouw wat volledig aan een renovatie onderhevig is, is statig en lijkt half verscholen te zitten in de ruwe door de wind gevormde rotsen. We lopen het dorpje in, de straten zijn verlaten, aan de andere kant van het stadje is een kerkje, wat oude gebouwen en een wonderlijk uitzichtpunt. Een aantal rotsblokken zijn zo gesleten dat het je doet gissen wanneer ze naar beneden vallen zo topzwaar zijn ze. Ondertussen komt Renée met Doeska aanrennen want zij hebben het kerkje van de andere kant bekeken, Doeska is zichzelf eerder aan het warm lopen want, het blijft koud hier hoog in de bergen. We lopen verder, er is één hoge piek die te beklimmen is via een steile trap. Renée is brak van de koude nacht en Does kan hoe dan ook niet mee de trap op. Ik ga alleen, de trap is steil, slecht bijgehouden en glad. De treden die zijn gehakt in de rotsen zijn vochtig van de nacht dauw. Halverweg denk ik nog, “ik word oud” maar bedenk mij ook “het was de brakke nacht”. Eenmaal boven is het uitzicht vertroebelt door de wolken op de horizon. We hadden namelijk gelezen dat als het helder is je vanaf hier de Etna kan zien en dat is een heel eind richting het oosten.


We lopen langzaam het stadje uit en zetten de weg in naar beneden, daar waar het warmer is. 
Vlakbij het strand is een plekje om te overnachten, een barretje dat nu dicht is heeft een leuk zelf gemaakt terrasje vlakbij een kiezelstrand dat nu overspoeld is met zeegras. Het is er rustig maar al snel komen we er achter dat dit een heel populaire plek is voor de welbekende Italiaanse cruisers. De auto’s rijden hier letterlijk af en aan. En ondanks we een Nederlandse nummerplaat hebben kijkt elke bestuurder, voornamelijk mannen naar binnen of er gegadigden in de camper zitten. De auto’s hebben ook signalen zo lijkt het en doen een knipperlicht aan, signaleren met de koplampen naar elkaar of gaan op een heuvel staan met het knipperlicht aan. Dit gaat maar door tot dat het schemer wordt. Die avond wordt het pas echt druk en staan de auto’s buiten ons zicht rij aan rij verderop de grote stoffige parkeerplaats. We blijven hier drie nachten maar dat eist ook zijn tol. De nachten zijn hier zo onrustig dat we bijna geen oog dichtdoen en ook Doeska heeft sinds Griekenland moeite om ’s nachts in de camper haar rust te vinden. 


We trappen hem weer aan zo gezegd en rijden naar Poggioreale Antica. Een spookstadje die door Roberto is aangeraden. Via dezelfde weg als die we eerder gereden hebben schieten we bij Mazarra del Vallo het binnenland weer in. Via bochtige wegen komen we uiteindelijk uit Poggioreale. Een keurig stadje, rustig dat wel, maar om dit nu een spookstad te noemen. We rijden een beetje vol verbazing rond. Uiteindelijk zijn we spreekwoordelijk “the dots aan het connecten” Er is een bepaalde periode waar er heel veel aardbevingen zijn geweest op Sicilië en waneer het grootste deel van de stadjes in de bergen naar de vallei zijn verhuisd. Dit is tweemaal gebeurd, in de 17de eeuw en in de jaren zestig van de 20ste eeuw. Zo ook bijvoorbeeld Scicli, dit was eerder een stadje gebouwd hoog in de heuvels. Beredeneerd kozen we zo een richting daar waar de bergen waren. Al snel verschenen er meerdere huizen die volledig verlaten waren. Dat is op zich in dit land niet zo bijzonder maar de hoeveelheid viel gewoon op. We volgen de slechte weg zonder ook maar één herkenningspunt of we op de goede weg zitten. Iets verder op de heuvel worden de contouren van een klein oud plaatsje zichtbaar. Er staat een hek voor de ingang, een informatiebord met foto’s en wat verlaten en kapotte dixies. We maken wat foto’s en rijden verder om het dorpje heen. Het Italiaanse probleem is ook hier weer zichtbaar, soms liggen er gewoon hele aanhanger ladingen vol afval gedumpt aan de kant van de weg. Iets verderop kijken we op het verlaten en half ingestorte dorpje neer. In tegenstelling tot de entree van het dorpje staan hier geen hekwerken en kun je via een overgroeit pad zo het dorpje inlopen. Volledige straten liggen in puin, huizen zijn half ingestort met sommigen nog steeds wat meubilair in de woonkamer. Een oude kerk is op het dak na nog volledig in tact en de fresco’s zijn nog goed te zien. Iets verderop kijk je zo het voor toeristen en toeschouwers gedeelte in, er is namelijk een deel vrij gemaakt om rond te lopen. Daar zie ik in één keer mensen met veiligheidshelmen rond lopen en een reddingshond opdrachten uitvoeren. Er is dus een training aan de gang en waar beter dan dit dorpje. Een realistischere plek kun je bijna niet bedenken. Ik word gezien en de man wijst mij naar zijn helm. Ik druip af en vertel Renée dat we misschien maar niet beter niet meer naar binnen kunnen gaan. We rijden verder en in tegenstelling tot de poort aan de noordzijde is de zuidzijde gewoon open. 


We parkeren Otto en lopen de straten door, de training is in volle gang. Wij lopen rustig rond, maken wat foto’s en bewonderen de details van sommige van de oude ingestorte woningen. De politie die op de been is en de reddingbrigade vindt alles best. Na wat straten door te zijn gelopen rijden we verder. Op zoek naar Cretti di Burri. Dit kunstobject ligt hier dichtbij en toont een stadje wat hier vlakbij ligt. Het stadje is door dezelfde aardbeving als die van Poggioreale volledig met de grond gelijk gemaakt. Inmiddels trouwens helemaal hersteld, maar een kunstenaar is in de jaren ’80 gestart met een project wat zijn naam “Burri” dus draagt. Een gebrek aan geld heeft hem het project doen stoppen in de jaren ’90. Inmiddels met Europees geld is het afgemaakt en leggen ze de laatste hand eraan. Via een grote omweg vanwege slechte wegen, modderpaden en gewoon niet meer bestaande wegen, al zegt de navigatie van wel, komen we aan. Grote witte blokken beton afgewisseld met grijze (de originele blokken) laten zien hoe groot of eigenlijk hoe klein het dorpje was. De ruimtes tussen de blokken beelden de oude straatjes uit. Het ligt glooiend op een heuvel net als het verwoeste dorpje. Het is een abstract beeld, zo midden in de groene heuvels een betonen straten patroon. De betonnen vormen die blokken huizen moeten voorstellen zijn ongeveer één meter vijftig hoog. 


Het is indrukwekkend, voornamelijk als je bedenkt dat dit een dorpje was. Er omheen, ondanks dat de EU dit sponsort, gaat het leven gewoon door. De herders hebben ook hier hun weg gevonden en de schapen lopen vlak langs het kunstobject in de bergen. De twee locaties zijn heel indrukwekkend en geven je een goed idee van wat een enorme aardbeving kan aandoen. 


We rijden iets noordelijk tot aan Alcamo en overnachten aan de kust. Het waait hevig en besluiten de volgende dag iets verder te rijden. Vlakbij San Vito Lo Capo zetten we de bus neer, het idee is dat we hier een paar dagen blijven. Het blijft fris en de wind steekt ook hier op. Die nacht worden we weer heen en weer geschud in de camper. We checken het weer en zien dat in het zuiden van Sicilië het weer beduidend beter is dan het noorden. Dus we zetten de weg naar het zuiden in, ook omdat we graag een fijne plek wilde hebben voor de kerstdagen. Op de weg naar het zuiden ligt Trapani en alsof we het soms zo plannen komen we ook hier weer aan tijdens de siësta wat zoveel betekent als een verlaten stad, de straten zijn leeg, de winkels zijn dicht en op de enkele bar waar dan weer de enkeling espresso staat te drinken is er weinig te beleven. De stad zelf is heel indrukwekkend, misschien wel omdat we er niet veel van hadden verwacht en ook dat we heel veel armoede hadden verwacht van de stad die voornamelijk bekend is geworden door de grote groepen vluchtelingen die hier vaak met armetierige bootjes aankomen. Wij zien hier trouwens niets van, ook al zijn we bij de haven geparkeerd, niets wijst op groepen vluchtelingen die hier aan zouden komen. Niet te min lopen we de stad in, grote straten die misschien wel het meest doen denken aan de straten van Rome, maar dan zonder de auto’s, het centrum is namelijk volledig autovrij. De barokke bouwstijl van de vele statige gebouwen wordt versierd met ornamenten voornamelijk in de hoofdstraat, de zijstraten zijn soms een beetje groezelig alla Napoli maar ook dat heeft hier in de stilte van de dag ook wel weer z’n charme. Iets verderop doen we boodschappen bij een grote Lidl om vervolgens naar de plek van de nacht te rijden. De wind is ongelooflijk sterk te noemen en komt volgens onze app ook regelmatig uit boven de 40 km per uur. De windstoten maken het bijna angstig om in de camper rond te rijden en parkeren  Otto uiteindelijk achter een grote oude toren in een klein plaatsje, we zitten er een beetje beschut, maar ook hier komt de wind bijna letterlijk de hoek omkijken. Toch hebben we een goede nacht, eindelijk, mag wel gezegd worden. Die ochtend bedenken we wat we gaan doen. De route en de dagen zijn bepalend maar ook het weer is veelzeggend voor ons. Zeker tijdens de kerstdagen is het fijn op een ontspannen plek te staan. We hebben de kasten en watertank inmiddels vol, er was namelijk een plaatselijk waterpuntje bij de haven en zijn zo klaar om naar een leuke plek te reizen. Het plaatsje Erice is dichtbij en is eigenlijk een must als je in de buurt bent. Dus we zetten de weg in om dat eerst te doen en hierna te beslissen wat we gaan doen, ook hopen we dat het weer noordelijk iets gaat veranderen omdat het logischer zou zijn terug richting Alcamo te rijden in plaats van wederom naar het zuiden.


Erice is een klein bergdorpje wat uitkijkt op de baai waar we zojuist de nacht hadden doorgebracht en uitkijkt over een aantal vissersdorpjes en daarna Trapani. Via een lange steile en bochtige weg komen we aan, dit dorpje werd ons trouwens aanbevolen door een aantal Nederlanders die ons al enige tijd volgen, een ander gaf aan dat het misschien een weg was die Otto niet kon nemen, maar dan kennen ze deze camper nog niet. We parkeren Otto op een parkeerplaats vlakbij de oude middeleeuwse stadsmuur. Na een hapje in de camper lopen we de oude brede trap omhoog, tot dat we helemaal in het centrum zijn van het piepkleine dorpje. De kerstmuziek, de Italiaanse variant schelt door de speakers die de locale overheid heeft opgehangen, enkele houten verkooppuntjes met glühwein en versnaperingen staan er doelloos en verlaten bij. Het dorpje is schoon, de straten zijn allemaal goed aangegeven en je kunt er als je wilt verschillende routes lopen. Wij proberen er één te volgen maar raken zoals wel vaker afgeleid door wat er in een zijstraatje te zien is en lopen zo weer een gedeelte van een andere route. Ook hier is weer niemand. We lopen de straatjes door en genieten van de oude pittoreske huisjes en smalle steegjes. Aan één zijde van het stadje is een groot kasteel gebouwd op wat lijkt dunne laagjes steen die weer heel veel overeenkomsten hebben met de rotsformaties die we in het zuiden van Spanje met Lucas en Sam hebben gezien “El Torcal”. Het kasteel zelf is aan de buitenzijde gerestaureerd en lijkt bijna te hangen op de rotsen, de afgrond naar onderen is enorm diep.


Het binnenste van het kasteel is te bekijken voor één euro. Binnenin is behalve een wonderlijk uitzicht op nog meer middeleeuwse gebouwen die ogenschijnlijk op de rotsen zijn gelijmd, niets meer te zien. Het doet een beetje verlaten aan rond deze tijd van het jaar. Erice is een aanrader en zal in de zomer zeker vol lopen met toeristen. Ons advies is kom niet tijdens de siësta, want dan is ook dit dorpje verlaten en uitgestorven.


We checken het weer, er zijn helaas geen veranderingen en het blijkt dat het weer iets voorbij Marsala redelijk goed zal zijn. We rijden naar beneden, de lange bochtige weg weer af en voorbij Trapani en zoeken de eerste beste plek om de nacht door te brengen. Onderweg pakken we nog na veel zoeken een douche mee bij een locatie die zichzelf een camping noemt maar die stempel absoluut niet mag dragen. De douchehokjes gemaakt van multiplex zijn voor zien van douchekoppen en de douche zelf is letterlijk 5 minuten warm. Toch enigszins fris zitten we weer in de camper. Hier vlakbij ligt Marsala en de bekende zoutvelden. Wij parkeren een beetje per toeval op de desbetreffende toeristen parkeerplaats en worden getrakteerd op een mooie zonsondergang waar de zoutmolens een mooi contrast bieden tegen de gele lucht. De dag erna rijden we weer verder naar de plaats waar we 5 dagen overnachten. Een rustige baai die alleen te bereiken is via een bar slechte weg maar ons veel privacy biedt en weg is van alle cruisers die het land rijk is.


Voor de kerstdagen hebben de kasten vol en een aantal lekkere gerechten bedacht, waaronder een bbqtje buiten met een mooi uitzicht, een beetje traditioneel gerecht en panpizza’s. De dagen worden gevuld met uitslapen, eten en berichtjes sturen naar familie en vrienden. Op eerste kerstdag besluit ik dat ik wat afval ga opruimen als soort van een goede daad. 


Op 26 december rijden we terug naar het noorden. De rit is langer dan gedacht en leidt ons o.a. vlak langs Mazarra del Vallo, Poggioreale en ergens in de verte zien we zelf de contouren van Cretti di Burri. We komen met schemer aan op de parkeerplaats waar we eerder hebben gestaan vlakbij Alcamo. 




De wind is opkomen zetten en het weerbeeld is hier volledig anders dan we de afgelopen dagen in het zuiden. Naast de enorme windstoten is er een constante sterke wind van 50 kilometer per uur. De camper schud niet alleen hij lijkt bijna schuin te staan door de druk van de sterke wind. Laat in de avond besluiten we weg te rijden, richting Palermo om beschutting te vinden. We kiezen een aantal plekken uit in de app en rijden ze allemaal af. Een van de wegen die de navigatie uitkiest is volledig absurd, een zandpad die ons in het donker een smal pad inleidt. We weten maar met moeite weer terug omhoog te komen en kiezen uiteindelijk zelf een weg. De snelweg is gelukkig nabij en slaan bij de eerste de beste supermarkt af. We vragen hier of we mogen overnachten maar dat is niet toegestaan dus rijden we naar een winkelcentrum, een groot gebouw wat ons tenminste van de wind beschermt. 


De dag erna rijden we naar Palermo, de was moest nodig gedaan worden en deze stad had een aantal opties maar alle op de laatste na geen parkeerplaatsen. Bij de laatste locatie kunnen we parkeren in een smalle straat midden in een woonwijk. De was wordt voor ons gedaan en vanwege de siësta duurt het uren voordat die klaar is. Hierna rijden we niet al te ver de stad uit want, Amy onze vriendin uit Engeland komt de 30ste aan in Palermo en met haar zouden we de rest van Sicilië gaan bezoeken. Een winkelcentrum midden in de stad met een grote parkeerplaats biedt mogelijkheden en we verblijven hier op een achterterrein uit het bereik van de nog steeds hevige wind. Die twee dagen mochten van ons snel voorbij gaan. Het winkelcentrum geeft ons wel de mogelijkheid beide een paar bergschoenen te kopen want, het doel was dat we met Amy de Etna zouden beklimmen en met onze sportschoentjes in de sneeuw zou dat van te voren geen geslaagde missie worden. Allebei een paar schoenen rijker, natuurlijk wel de goedkoopste, rijden we een uurtje voordat Amy aan zou komen richting het vliegveld. De weg naar het vliegveld toe is een snelweg en hier staan al rijen auto’s langs de kant van de weg geparkeerd om maar onder de kosten van de betaalde parkeerplaats uit te komen. Dit zou toch in Nederland op z’n minst niet kunnen. Wij vinden een plekje 100 meter van de gate, voor de poort van het aangrenzende militaire vliegveld. We krijgen al snel een appje dat ze vertraging heeft en terwijl wij al bij het vliegveld in Palermo staan, moet zij nog vertrekken vanaf Heathrow. We kijken een film met één van de favoriete acteurs van onze met vertraging zijnde reislustige vriendin genaamd Johnny Depp.


Bedankt voor het lezen.

Het bijbehorende filmpje vindt je hier : SEE SICILY

Het volgende verslag gaat over de dagen met Amy, een bekend weerzien en de Etna.

11 november - 11 december

De haven komt in zicht, de laatste glooiende weg die de ruwe kust van Griekenland volgt leidt ons telkens dichterbij de stop. We bivakkeren nog even in een klein plaatsje, eten een hapje en zetten om tien uur ’s avonds de laatste stap om naar Italië te gaan. De grote, natgeregende haven doet enorm industrieel aan. We melden ons bij de balie en halen onze vervoersbewijzen op. We hadden vertraging, het is en blijft Grimaldi en die maatschappij staat er bekend om. De ferry zal pas over enkele uren vertrekken en besluiten nog even te slapen. Iets later staan we in de rij en rijden we de grote oude ferry op. De andere boottoeristen zijn voornamelijk Bulgaren. De auto’s volgepakt met goederen om te verkopen of een oude auto om te verhandelen. We worden helemaal bovenop de ferry gedirigeerd. In de buitenlucht, nadat we een kijkje hebben genomen in het schip besluiten we illegaal in de camper te blijven. De ferry vertrekt, langzaam komt het logge staal in beweging. Na ongeveer een uur zijn we op open zee. Een storm steekt op, de grote boot vaart door grote golven, de bliksemflitsen zijn dichtbij, de donder is enorm hard. We voelen ons op z’n zachtst gezegd heel onveilig en terwijl Renée af en aan wakker is, doe ik geen oog dicht. Doeska slaapt als een os.

Na een helle rit, brak als ik weet niet wat komen we aan, de haven van Brindisi is in zicht. Wij blijven stil in de camper, want we hebben geen zin in een reprimande. Op het moment dat er meerdere mensen zich bij hun auto’s melden maken we ons klaar. Iets later rijden we de ferry af. Italië!! Het land wat voor ons bekend is, het land waar we dit jaar al eerder zijn geweest, heeft voor ons ditmaal een hele andere betekenis. We gaan eerst bijna twee maanden reizen om uiteindelijk neer te strijken in Ronciglione. De plek waar we wat geld kunnen verdienen, een mooi project op zetten en om de reis te verlengen met een jaar of iets meer.

Het is nog vroeg, we rijden via de alom bekende slechte Italiaanse wegen naar Lecce. De stad die we de vorige keer hebben overgeslagen. De wegen zijn slecht, gaten, scheuren en dat in combinatie met het rijgedrag van de gemiddelde Italiaan is het soms levensgevaarlijk. Na een uurtje gaten ontwijken komen we aan, parkeren op een gratis plek en vullen het water aan. Iets verderop vlakbij de begraafplaats zetten we Otto neer. We lopen gedrieën de stad in. Het is wonderlijk, grote poorten, puntgave gebouwen en marmeren straten komen je tegemoet. De stad doet zich het meest denken aan Florence, maar dan zonder toeristen. We lopen een beetje rond, drinken een Espresso, eten het bekende recept van Renée, het hazelnoot en pistache ijsje en een stukje pizza. We zijn echt weer in Italië. Midden in de stad is een Amfitheater, we kijken onze ogen uit in deze ogenschijnlijk rustige stad. Het begint weer te regenen en besluiten dat we na de brakke nacht en onze wandelroute terug te keren naar Otto. We rijden de stad na een paar uur alweer uit. Richting de kust en proberen een plekje te vinden in het land van de cruisers en verbodsborden. De hak van Italië is smal dus je zit zo aan de west kant van de hak van de laars. De verbodsborden staan er weer. Dit is zo’n verschil met Griekenland. Het weer is een beetje droevig. Waar we in Griekenland nog minimaal 20 graden hadden is het hier 12-13, het is fris. Zoals Renée al zei toen we van boord reden: “van slippers naar sloffen, van t-shirt naar trui van korte broek naar lange broek, welkom in Italië”. En zo is het. We rijden langzaam maar gestaag de volgende dag door, de hiel van de laars rijden we in één dag, om uiteindelijk net op de beginpunt van de neus van de laars te parkeren en midden in een woonwijk te overnachten naast een leegstaande school.

De dag erna rijden we het hele stuk naar beneden, naar de haven om ons naar Sicilië te brengen. De weg hiernaartoe giaat over slechte wegen, soms bijster slecht. Vlakbij de haven werd het beter. De parkeerplaats van één van de havens was verlaten, we kochten onze enkel reis ticket voor 48 euro en werden al snel verwezen naar één van de ingangen. Aan boord, de ferry was half vol. Voor ons staat een vrachtwagen gevuld met sinaasappels waar de crew gretig een paar van pakt. Naast ons een touringcar van een Letse band, die waarschijnlijk een optreden heeft op de eindbestemming. Sicilië is al in het zicht, het was namelijk maar een klein uurtje varen. De contouren van het vulkanische eiland werden langzaam meer zichtbaar met elke meter die we verder voeren. Iets verder van Messina werden we uitgeladen, de vrachtwagens kozen al snel een route richting. Wij reden vlak achter hen aan via de goedkope tolwegen richting Taormina. Vlakbij dit pittoreske stadje vinden we al snel een plek, uitzicht op zee, de baaien van Toarmina die wereld beroemd zijn en de boemeltrein die elke twee uur langs boemelde. We hadden nog een paar dagen alvorens we ons zouden melden bij onze Workaway.

Die plaats en workaway had ons voornamelijk getrokken omdat het een cactuskwekerij was en een agritourismo. Voor ons een ideale plek om wat te leren voor het project op het vaste land, wat te leren over een kwekerij en de omgang met Italiaanse toeristen.

De dag erna reden we de steile wegen van het plaatsje omhoog, er was één parkeerplaats speciaal voor campers. Die vroeg 20 euro voor overdag parkeren en om alleen een plaatsje te bekijken was dat een beetje te veel van het goede. We rijden verder en worden door de navigatie recht door het dorpje geleid. Er is veel politie op de been, de straten zijn nauw en we komen maar met moeite uit het dorpje, wat overspoelt wordt door toeristen uit China zo lijkt het. Her en der staan auto’s, bussen en taxi’s geparkeerd. We rijden verder langs de kust om uiteindelijk na een beetje heen en weer te rijden een plek voor de nacht te vinden. We kijken uit over de zee hebben gratis internet en in de verte zien we de contouren van de Etna.

De volgende dag worden we wakker met vorst op de voorruit, naast ons gaat er een auto open. Een Duits stel heeft een auto gehuurd en heeft in de auto geslapen, bijna bevroren komen ze er uit. We bieden ze een kop koffie aan. Ze zijn op vakantie en reizen Sicilië in een weekje rond. Het uitzicht op de Etna is fantastisch, een bijna besneeuwde piek, kalme zee en ruwe rotsen links en rechts van ons. De eerste vissersboten komen op gang, en tuk tuk tukken langzaam met hun dieselmotor langs ons heen, op zoek naar de dagvangst. We rijden die dag door naar Ortigia, het schiereilandje wat aan Siracusa vast zit. Dit is een typisch Siciliaans dorpje, met historische gebouwen, enorme pleinen en een bijna gehele barokke bouwstijl. We lopen door de straten, struinen de locale markt af en genieten van het lekkere weertje wat om de hoek is komen kijken. Op één van de pleinen staat een schilder met rieten hoed de kathedraal te schilderen. Een Nederlander die de details met kwast, hoed en canvas op zich neemt. We stiefelen door en lopen rustig naar de camper, het stadje is klein maar stimuleert je zintuigen en je bent in één keer echt in dit deel van Italië. Eigenlijk voel je direct bij aankomst op dit eiland dat het een ander ‘land’ is dan Italië. Het doet tropisch aan, palmbomen overal, een vochtig klimaat, de mensen zijn toegankelijker en het doet nu, in het buitenseizoen, bijna onItaliaans aan. We rijden door naar een plek vlakbij de zee. Wederom hebben we internet, het enige wat direct de kop op steekt zijn de cruisers zodra de schemer invalt. Het weer slaat volledig om, we staan op zacht zand en we zijn zelfs een beetje bang dat we met de wielen vast blijven zitten. Het is nog redelijk vroeg en besluiten de camper op te pakken en een stukje te rijden. Onze vrienden Paul en Ton waren enkele maanden geleden ook op Sicilië geweest. En hadden ons een foto gestuurd van een bekend toeristenplaatsje waar je Hollandse friet kon krijgen. En ondanks dat we net gegeten hadden. Is er niets beter dan een frikandel speciaal en een patatje oorlog op een regenachtige avond. Het stukje rijden bleek achteraf toch iets verder te zijn dan gepland en uiteindelijk zaten we midden in een storm, waar de straten overstroomd waren en de rukwinden Otto alle kanten op duwde. Eenmaal aangekomen in Marina de Ragusa zijn we letterlijk rond gaan rijden. Het dorpje is niet groot, maar goed iets vinden terwijl het bar en boos buiten is is met een camper geen aanrader. We rijden de straten af, de boulevard op en neer en niets. Niets is trouwens open maar goed, die friet tent moest gevonden worden. Uiteindelijk parkeer ik de camper en zeg tegen Renée dat ik nog één keer op de boulevard ga kijken. En ja hoor, terwijl de regen neerdaalt is daar om de hoek “Amsterdam Chips”. De winkel is dicht en om het nog erger te maken voor eventuele toekomstige ideeën, het staat te koop. Ik ren terug naar Renée, vertel haar het slechte nieuws en rijden een paar honderd meter verder. Het is inmiddels fris buiten maar enkele stranddouches doen het nog. Ik besluit te douchen en sta te vernikkelen onder een koude douche terwijl Renée mij met een glimlach weer binnen laat in de camper “koud?” vraagt ze, “absoluut” klappertand antwoord ik. We rijden een beetje rond en kiezen uiteindelijk een oninspirerend plek uit. Een rustige nacht verder en we rijden de volgende dag naar de strand plaats van de vorige dag. Het is er rustig, parkeren Otto en genieten heerlijk van de zon, maken een strandwandeling en rijden de dag erna na wederom een onrustige nacht met de cruisers naar onze workaway.

We hebben het aangrenzende dorpje de afgelopen dagen al een paar keer doorkruist. Sampieri ligt aan de kust en wordt in de zomer overspoeld met toeristen. Nu is het rustig en is het een slaperig dorpje waar het nauwelijks voor te stellen is dat het in de zomer bulkt van de energie en vakantie vierende families.

We rijden via een afslag langs wat kassen, een aantal agrarische velden en nog meer kassen. Aan de linkerkant is een poort, Vivai del Valentino en Dimore del Valentino. Aan weerszijden staan grote cactussen, de oprijlaan is van zand, met grind en is zeker een paar honderd meter lang. Aan de rechterkant staan kassen en iets verderop ook aan de linkerkant. We parkeren, laten Does in de camper en lopen naar het binnenplein van de agritourismo. Stefania komt uit de keuken en begroet ons met een glimlach. In haar kielzog lopen 2 hondjes, Otto en Bamboe. Al snel halen we Doeska op en ontmoet ze haar 2 maatjes.

Stefania leidt ons rond, laat de appartementen zien, ook het onze en een gedeelte van de kassen. Haar familie, vader en moeder zijn in Scicli, een plaatsje vlakbij, daar waar ze tijdens de winter periode wonen, Leo haar broer is elders aan het werk.

We zijn op het perfecte moment gekomen want de eerste van vele lunches staat op het programma. We eten heerlijke vers bereide pasta. Hierna hebben we tijd om ons appartement in te ruimen met onze spullen. We hebben lekker weer, zelfs in november. De locatie is geweldig, cactussen overal, palmbomen en een fantastisch uitzicht over de vallei en het is nauwelijks voor te stellen dat we dichtbij de zee zitten. Na de lunch vraagt Stefania of we naar de olijven perserij komen. Iets verderop achter Scicli heeft de familie nog een ander bedrijf. Daar worden de olijven geperst van de hun olijfbomen en van boeren zonder olijf pers. We rijden met de camper die kant op en komen al snel bij een bedrijfshal, de familie onthaalt ons met veel liefde, Marina de moeder van Stefania is klein van stuk, zwart Siciliaans haar met hier en daar een grijze haar is vriendelijk, lief en heeft een zorgzame blik. Je kunt zien dat iedereen hier telt in de familie, iedereen werkt mee, van het jonge (neefje) Luca tot aan de Oma van Stefania. Samen zijn ze onder toeziend oog van Oma één van de laatste en enige olijfboom van het bedrijventerreintje aan het oogsten. De rest van de bomen staan verspreid in de regio. Stefania leidt ons rond, met een espresso in de hand, die Marina inmiddels had gemaakt, lopen we het proces door, het grote industriële apparaat die het vloeibare goud perst doet log aan. Maar de familie doet dit al sinds jaar en dag, wat betekent dat de kwaliteit van de olijfolie zeer hoog is.

Die avond koken we zelf in het appartement en slapen in ons kleine maar perfecte appartement. De keukenkastjes zijn volgepropt met eten. De volgende ochtend hebben we ons ontbijt bij het opkomen van de zon in ons kleine tuintje, voor ons loopt Liliana, de enorme ezel en twee geiten.

Onze eerste klus is het in de olie zetten van een soort mini buiten museum van de werktuigen van de familie. Voordat dit een cactusboerderij en een agritourismo was, was dit een reguliere boerderij met koeien. Alleen Giovanni, de goedlachse altijd hardwerkende vader van Stefania kan niet tegen de geur van melk en kaas en zo werd het idee geboren om een andere tak van sport te kiezen. De spullen die hier staan zijn oud, van hout en soms al enige tijd overgelaten aan de elementen. Wij schuren, oliën en behandelen alle stukken, van oude halsters tot wijnvaten tot een oude kar speciaal gemaakt voor een trouwerij. Die middag is Lilloo, een vriend van Stefania, erbij tijdens de lunch. De verse tomaten van zijn kassen komen al snel op tafel. Het is gezellig, er is geen haast en eten geleidelijk, het eten is belangrijk. Het wordt met de dag belangrijker voor ons. Je eet hier niet staand of snel maar goed en met zijn allen rond een tafel, een scheutje wijn, water en meer dan genoeg eten. De eerste zaterdagavond worden we al direct uitgenodigd in Scicli, We gaan eerst met z’n allen een pizza eten bij een goed tentje. Hierna leiden Stefania en haar vrienden ons rond, vol trots vertellen ze over hun stad, het is een trotsheid die wij bijna niet kennen. Ze wonen er allemaal hun hele leven en nog steeds zijn ze er vol van, we drinken wat heerlijke wijn bij hun stamkroeg (zo blijkt later) en lopen nog een rondje. De vrienden groep die te divers is om helemaal uit te leggen accepteert ons direct, verwelkomt ons in het midden en bijna allen die in de kasbouw werken, nodigen ons uit om “hun” kas te laten zien. Die avond rijden we laat terug naar de Agritourismo en parkeren Otto op onze inmiddels vaste plek.

De eerste week zijn voornamelijk bezig met schilderen, kleine reparaties in de appartementen en werken we een dagje in de kassen met Stefania, Slem en Massimo (twee Albanezen die al jaren in Sicilië wonen), waar we kleine cactusjes overzetten in iets grotere potten. Op één van de avonden klopt Stefania op onze deur. “Did you eat already?” het was 10 uur ’s avonds en we waren nog vol van ons avondeten “yes, but we are always hungry” is ons antwoordt “come to the kitchen” Iets later staan we in de keuken en terwijl Pippo en Emanuell druk aan het koken zijn, dekken Christina, Stefania, Luca en Marilena de tafel. Wij zetten de knop snel om van relax stand naar Siciliaanse eetstand. De pannen rammelen en de Kok (Pippo) met zijn vandaag Souschef staan een heerlijk risotto te maken, samen met courgette met verse gehakt uit de oven.
Heerlijk, het rook al geweldig en dan moest er nog gegeten worden. Om twaalf uur schuiven we aan. Dit doen ze dus vaker, met zijn allen koken en gezellig eten. Ondanks dat de lunches al overdadig zijn is er voor lekker eten altijd ruimte!

De week gaat snel voorbij en voor we het weten is het alweer zondag, we worden uitgenodigd voor de familie zondag lunch. Iets wat te vergelijken is met het zondagsdiner wat vroeger traditie getrouw ook in Nederland gebeurde. Waar iedereen netjes gekleed komt en iedereen er ook is. De avond ervoor zijn we wederom uit geweest in Scicli, ik heb als katervoer pizza gegeten bij een locale pizzabakker en wordt al snel misselijk zodra we terug in ons appartement zijn. De volgende ochtend, de zondag, moet ik mij afmelden voor de enorm uitgebreide lunch bij de familie Allibrio. Renée gaat alleen en ik baal enorm. Iets wat ik altijd al een keer had willen bijwonen was een traditionele Italiaanse zondagslunch en nu lig ik ziek op bed. Tussen het slapen en vele toiletgangen door krijg ik appjes binnen dat ze me beterschap wensen en missen en ik krijg een foto toegestuurd van de hele familie en Renée. Ik baal heel erg van de situatie. Ik voel me ziek, van de pizza of te minste iets. Volgens Stefania was dit een pizzatent waar ook zij altijd ziek van wordt. Renée komt het einde van de dag terug, vol van al het eten en vol verhalen van de lieve familie. Ook Stefania komt nog even om de hoek kijken, ik voel me langzaam beter worden misschien wel van alle aandacht. We vallen op tijd in slaap en de volgende dag ben ik nog gammel maar we gaan gestaag verder met de klusjes, een grote balk in één van de cottages heeft last van houtworm en ik krijg spullen van Stefania om deze te behandelen, ondertussen gaat Renée verder met de behandeling van de museum stukken.

Het weer klaart weer op, het is heerlijk weer en eten ook die middag wederom een grote lunch buiten. De week kabbelt voort, we hebben een ritme met z’n drieën, er is een goede klik. Op donderdagmiddag is Lilloo er weer met de lunch en na de lunch rijden we naar zijn kassen. We hadden verwacht dat het één enkele kas zou zijn. Maar het blijkt dat hij samen met 3 ooms eigenaar is van zes hectare tomaten kassen. Daarnaast hebben ze ook nog 20 hectare grond voor tarwe. We rijden het slechte pad op en komen uiteindelijk bij de plastic bouwsels. De professionele kassen huissen allen verschillende tomaten en Lilloo loopt er trots doorheen. Hij vertelt ons hoe de tomaten groeien en hoe de bestuiving gaat met de bijen die ze speciaal voor de kassen hebben. Het is groot en de ruimtes zijn eindeloos. Vol trots loopt hij rond en wij zijn diep onder de indruk van de grote van zijn kassen. Buiten zijn een paar mannen een oude vrachtwagen vol aan het laden met krachten van de rode groenten, of is het fruit, ach om het even. De kwaliteit is heel goed. En nog voor we het terrein af lopen krijgen we een grote zak citrussen en sinaasappelen mee, ze hebben er ook nog een paar bomen staan voor eigen gebruik. Die avond heeft Stefania wederom wat geregeld met een stel vrienden en we gaan naar een andere agritourismo waar ze o.a. verse ricotta maken. De groep is vanavond 7 man en vrouw sterk, Lilloo en Luca zijn ook weer van de partij. Die twee zijn echt geweldig, de klik is er, en het lijkt net of we deze twee samen met Stefania al heel lang kennen. In korte tijd zijn deze drie al snel vrienden geworden van ons!

De avond begon met een klein voorafje, vervolgens een grote soepkom met een homp ricotta in een soort sap en ondanks dat het er vreemd uitzag was het heerlijk, brood erbij, wijn en wilde je meer dan keer je nog een kom met soep ricotta, ik zat vol, Renée ook maar Stefania , Luca en Lillo lachte en bestelde nog een kom met ricotta, hierna kwamen er nog twee grote platters met vlees, salade en meer. Volgepropt een beetje beschonken liepen we het kleine restaurantje uit, we reden met z’n allen in konvooi naar het centrum van Scicli naar het andere stamkroegje, dronken nog wat grappa zoals dat hoort en taaiden af. Het was zo gezellig, relax en ontspannen. De dagen erna kookte lieve Mama Marina in de middag, in de ochtend haalde Giovanni dagelijks vers brood of een soort puddingbroodjes. Het leven is goed, heerlijk.

De zondag is het weer tijd voor de zondags lunch en omdat ik niet nog een keer ziek wilde worden gaan we die avond niet uit. De dag ervoor vlak voordat we met Giovanni meegaan naar een andere cactuskwekerij heeft Stefania gevraagd of we niet wat langer willen blijven en daar hebben we natuurlijk “ja” op gezegd. De rit naar de cactus kwekerij rijden we in de oude fiat ducato bus van de beste man, gammel aan alle kanten maar het feit dat wij in zo’n zelfde bus rijden vindt Giovanni fantastisch. De volgende ochtend komt Giovanni naar de Agritourismo om de dieren te voeren én om ons op te halen. We stappen in, omdat Giovanni bijna geen Engels kan is het soms lastig communiceren, maar ons klein beetje Spaans en zijn Siciliaans helpen ons op weg. Giovanni is beroemd om zijn “Alright” en “Okay” ook bij zijn gasten in de zomer. Giovanni regelt namelijk altijd alles, met een glimlach. Eenmaal aangekomen in hun grote appartement staat Marina nog hard te werken in de keuken. Een knuffel en een kus op de wang en we moeten gaan zitten en drinken, de groep van deze zondag is beduidend kleiner dan de week ervoor maar er is volgens mij voldoende eten voor het dubbel aantal mensen. Als toetje eten we haar dessert taart een soort Chocolade taart met vloeibare binnenkant, de beroemde lava cake of cake Etna. En naast deze overheerlijke taart had Giovanni ook nog gebakjes gehaald mét de welbekende Canoli’s, we zitten voller dan vol. Die middag heeft de familie ook nog wat anders gepland. We gaan naar Caltagirone, een bergstadje op zo’n 1,5 uur rijden in het midden van Sicilië. Dit familiedagje houdt maar niet op, met twee auto’s rijden we de bochtige wegen van Sicilië en komen uiteindelijk in het schemer aan. Bij een plaatselijke pottenbakker koopt of ruilt ,tegen de waardevolle eigen gemaakte olijfolie, wat potten voor de kwekerij, hierna hadden ze een tuktuk geregeld en zo zaten we met gids, Stefania, Joanna (de vriendin van Leo) Doeska en wij in een mini tuktuk. Het blauwe monstertje rijdt met pruttelend motortje door de nauwe straten van deze ijzigkoude stad en in sneltrein vaart krijgen we de hele stad te zien. De rest van de familie staat in het midden van het stadje onderaan de beroemde trappen op ons te wachten. We lopen en struinen het centrum door en worden al snel aangevuld door de beste vriend van Giovanni en zijn vrouw, wederom een man die geen woord Engels kan maar op één op andere manier begrijpen we elkaar. We gaan kleine ruimtes in waar kleine tentoonstellingen staan van kerststaltjes, heel bijzonder, kleine kunstige objecten, handgemaakt en soms heel oud. Na verschillende te hebben gezien lopen we een oud klooster in waar een tentoonstelling is van een plaatselijke schilder, uit Scicli. Hij is wereldberoemd maar schildert voornamelijk Sampieri en het strand. Daarnaast heeft hij een gedeelte van de expositie besteedt aan de vluchtelingen die hier aan wal komen. De man schildert zo strak alsof het foto’s zijn. In een ruimte vlakbij de expositie is voor de belangstellenden gratis eten, hapjes, drank en apriltivo’s zoveel als je wilt.

Bizar, nog vol zittende van de enorme lunch sluiten we aan en bestellen we iets kleins. Al snel een tweede keer, want het smaakt goed. Terwijl we aan het eten zijn, vertellen we Stefania en Leo dat dit in Nederland nooit zou gebeuren. Een gratis tentoonstelling met een buffet. In Nederland zou dit beperkt worden tot een snackje en een klein drankje. Zij vonden dat maar vreemd, “je moet toch eten?” was het antwoordt. Glimlachend drukken we nog een stukje brood in onze mond en slaan het restje wijn achterover. We lopen terug naar de auto’s en rijden terug naar Scicli, Joanna was om twaalf uur jarig en daar dronken we een drankje op bij één van de stamkroegjes. De week erop gaan we vol aan de slag met één van de kassen die een beetje achtergesteld onderhoud heeft en eerder fungeerde als show kas. Dit gaan we er weer van maken en geven het een Mexicaans tintje. De hele week met nog een uitstapje naar Modica, waar we de beste en meest verse canolli’s eten aan toe werken we hard aan het schoonmaken, opruimen, schilderen, herindelen en verbeteren van de kas. Massimo helpt ook enkele dagen mee en Marina en Giovanni komen af en toe kijken en zijn verbaasd over de voortgang. Die vrijdag rijden we naar de werkplaats waar Luca werkt en hij laat samen met de eigenaar zien hoe ze potten bakken en beelden maken, soms handgemaakt en soms met een mal, de beschilderingen zijn allen een kunststukje op zich. Het is een beetje kitsch maar typisch van deze regio, je ziet de beelden overal en Dario, de eigenaar staat bekend om de kwaliteit die hij aflevert.

Op zaterdag wordt de kas ingewijd, met Mexicaanse muziek, hapjes, veel eten en drankjes.
Emanuel is overgekomen uit Siracusa want die avond is het “Rubino” in Scicli en viert de “heropening” gezellig mee. “Rubino” betekent dat veel van de wijnboeren een soort publieke proeverij hebben, je koopt een glas en met dat glas kun je overal door Scicli heen gratis wijn proeven. Renée en ik kopen er één en ruilen deze telkens. We leven ten slotte op een budget niet waar?

De avond verloopt zo soepel als de meeste wijn, de hele groep is wederom van de partij en samen met Leo en Joanna lopen we van tafel naar tafel en van pand naar pand. Bij de laatste locatie komen ook Giovanni en Marina nog langs.

Ongeveer rond 10 uur lopen we de straat op en wordt ons verteld dat we nu uit volle borst meemoeten zingen, een katholieke manifestatie staat ons te wachten, de straten lopen vol een fanfare maakt muziek en stopt elke 200 meter, en dan begint het, de hele straat begint mee te zingen uit volle borst, ondertussen wordt er grappa bij de vleet uitgedeeld en loopt iedereen in colonne naar de Santa Maria kerk. Daar stopt de fanfare, loopt stil naar binnen om uiteindelijk 2 maal de muziek hard in te zetten, de kerk knalt bijna uit zijn voegen door het gezang en muziek van al deze mensen. Uiteindelijk loopt iedereen weer zijn weegs, om nog een drankje te doen bij de kroeg en een afzakkertje ergens thuis. We zijn moe, maar zeer tevreden. De dag erna gaan we in de ochtend naar het hoogste punt van Scicli met Luca, Stefania en Lilloo, een fantastisch mooi uitzicht, foto’s gemaakt en hierna lopen we weer rustig naar beneden, want het is zondag en dan moet er gegeten worden. De lunch is wederom overdadig maar zo heerlijk, we zitten vol tot de max. Het is onze laatste zondags lunch want morgen gaan we weer verder met onze reis. Die middag zouden we nog even met Lilloo, Emanuell, Leo, Joanna en Stefania wat sinaasappelen gaan plukken en wij dachten gemakshalve dat dit bij de zelfde kassen was als waar we geweest waren. Leo had nog een verrassing voor mij want, sinds we aangekomen waren bij de familie Allibrio werd mij snel duidelijk dat Leo een Renault 4 heeft, een witte oude met hier en daar een deukje maar niet te min, een fantastische auto. Die middag gingen we met z’n vijven want Lillloo was al bij de plantage met zijn auto die kant op en ik mocht rijden. Een geweldige ervaring om in zo’n leuke auto te rijden. Dit gaat voor mij ver boven het rijden van een nieuwe auto.

Iets buiten Scicli staat een oud verlaten pand, daarachter staat Lilloo samen met Tano, een vriend van alle vrienden hier in Scicili, en tegenwoordig wonende in Pisa. We lopen iets verder naar beneden nadat we het oude pand hebben bekeken en daar beneden is een enorme boomgaard met tenminste 200 bomen. “Alleen voor familie en vrienden” zegt Lillo “niet voor de verkoop”. “Jullie hebben toch wel tassen meegenomen?” Stefania had daar natuurlijk voor gezorgd en zo vullen we 2 gigantische tassen vol met sinaasappelen met een brede glimlach plukken we de oranje bolletjes van de takken. We lopen terug, Doeska rent het pad op en af en is helemaal in haar element. Weer terug in Scicli pakken we Stefania’s auto en rijden we naar Modica, het chocolade festival is daar vandaag en die pakken we nog gezellig mee. In Modica aangekomen zijn ook Lilloo en Luca daar al. Ook Leo en Joanna zijn net aangekomen. We lopen langs de standjes, het is bizar koud buiten en proeven hier en daar wat chocolade, gaan naar een tentoonstelling van chocolade sculpturen en sluiten uiteindelijk af bij een restaurantje waar ze fantastische hamburgers maakten. We geven Luca een knuffel en zeggen tot ziens, Lilloo zou de dag erna nog langs komen om afscheid te nemen.

We lopen terug naar de auto en omdat er een omleiding is belt Stefania even met haar vader welke route het beste is. Uiteindelijk kiezen we een weg. Ongeveer 500 meter verder staat een auto, een Ford Ka, met gevarenlichten midden op de weg. het is de Ford van Luca, hij en Lilloo hebben net een ongeluk gehad. Een jonge motorrijder heeft hem proberen in te halen en de macht over het stuur verloren en zo is de motor dwars op de weg komen te liggen en Luca er vol tegen opgeknald. De airbags zijn eruit en de hele voorkant van de Ka ligt in puin. De jongen op de motor heeft niets, een beschadigde ego en motor maar hij mag van geluk spreken dat hij niets mankeert waarschijnlijk omdat Luca adequaat heeft gereageerd. Het is lang wachten op de politie maar zodra deze er is, erkent de motorrijder schuld en is daarmee de kous af.

De vader van Luca is er al snel en ook het transport voor de auto is al geregeld. Wij staan er allemaal bij te kijken en vragen regelmatig of we iets kunnen doen. Luca en Lillo hebben voornamelijk een klap gehad van de airbag maar voelen zich goed. Wij rijden weer verder, de volgende dag heb ik nog contact met Luca, hij krijgt een nekkraag om voor de komende tijd want heeft toch wat nekklachten, Lilloo die begrijpelijk niet is gekomen om ons uit te zwaaien heeft niets maar laat vandaag even verstek gaan.

We worden door de familie volgepropt met cadeautjes, wijn, hapjes, de heerlijke olijfolie, koekjes en een Aloë Vera plant en een mini cactus, het kan niet op. Daarnaast hebben we nog de zakken sinaasappelen van Lilloo en alle mooie herinneringen van de bomvolle weken hier.

Bedankt voor het lezen én als iemand ooit een fantastische plek voor op Sicilië zoekt ga naar deze geweldige familie! B&B oftewel Agritourismo “Dimore del Valentino.”

We zijn er opgenomen als familie, als vrienden en we voelen ons nog steeds deelgenoot van deze lieve mensen allemaal. En ondanks dat we Denise en haar vriend weinig hebben gezien is zij zeker het vermelden waard. Zij werkt in Napoli en komt met regelmaat over om even bij haar bijzondere familie te zijn.

Bedankt voor het lezen.

​Het bijbehorende filmpje kun je o.a. via hier vinden : Amazing Allibrio

Het volgende verslag gaat over onze 14 dagen op Sicilië voordat we Amy ophalen in Palermo.

16 juni - 23 juli

Waarom heeft het zolang geduurd dat ik weer een blog heb geschreven. Tenminste dat vond ik, maar ook Renée. Ik zag tegen het stuk van Auschwitz - Birkenau op. Ik vond het lastig het correct te verwoorden. Het is met respect geschreven. Het heeft diepe indruk op ons gemaakt.
De onderstaande blog leidt je door Nederland, Duitsland, Polen en Slowakije. En stopt bij de grens van Hongarije. De weken zijn snel gegaan. De tijd loopt door en we genieten met volle teugen. We zien mooie, indrukwekkende, hartverscheurende en verrassende dingen. We reizen en zijn weer echt onderweg na een korte stop in Nederland.

Hollandia
En dan rijden we Nederland binnen. Het is een gekke gewaarwording. Toen we vorig jaar juni (2016) wegreden uit het kikkerlandje hadden we het idee dat het heel lang zou duren voordat we weer een overvloed aan Nederlandse kentekens zouden zien. Het vertrouwde bord van de grensShell bij Zevenaar doemt al snel op. Renée moet zoals vaak naar het toilet dus we stopten. En zoals het roadhippies betaamd komt ze ongedane zaken terug. “ik moet betalen en dat doe ik niet, Ik ga later wel”.
We rijden kort daarna Huissen binnen. Onze woonplaats van 9 jaar. En nu nog steeds het thuis van een aantal van onze beste vrienden. De parkeerplaats voor de Albert Heijn is langgeleden gebombardeerd tot camperplaats door de gemeente Lingewaard. Het is een beetje een troosteloze plek zonder voorzieningen. Kijk en dat hebben ze in het buitenland beter geregeld. We parkeren tussen de massa’s auto’s van winkelende Huissenaren.


Ik loop naar de AH en pik de gratis wifi op. De vrienden weten als enige dat we op dat moment in Nederland zouden arriveren. En nu is het officieel, met een berichtje “we zijn gearriveerd, wie zin en tijd heeft, we staan op de parkeerplaats bij de AH in Huissen”


En terwijl ik op zoek ga naar nieuwe slippers in de wereldstad, belt Renée mij, zo denk ik. Het is Elco. Die is direct na zijn werk langs is gekomen. Heel apart om hem in één keer zo dichtbij te hebben! Ik loop snel terug met mijn nieuwe slippers in de hand en geef hem een knuffel. Kort daarna vertrekt hij en zou later die avond terug komen. Uiteindelijk druppelen de andere vrienden ook binnen, nou ja buiten. Hoogzwangere Chantal, Jorn, Svetlana, Leon, Joost en ja hoor ook Elco komt na zijn projectje wat hij te doen had ook weer langs. Uiteindelijk stonden we daar met z'n allen Carapils te drinken, hét biertje van het jaar ervoor wat we bij Woodcock in België hadden én wat wij speciaal uit België, toen we daar even waren, hebben opgepikt. Het is een beetje onwerkelijk, terwijl we daar buiten staan met een greep van onze vrienden op een parkeerterrein in notabene Huissen. Achter de camper, die altijd de aandacht trekt, bier te drinken.


De avond gaat snel en de volgende dag hebben we bij het scouting gebouw afgesproken wat Elco voor ons zonder kosten geregeld heeft. Een leuke plek waar we met een groepje mensen de komende zondag een leuke middag zouden organiseren. Elco en Leon pikten ons op bij de AH en binnen no time sta ik met een Carapils t-shirt in mijn handen. Dat hadden de mannen georganiseerd! Super!


Het gebouwtje klaar gemaakt en al snel arriveerde Floor, dikke knuffel later en ook haar hadden we weer in ons midden. Die middag waren we uitgenodigd bij Geert en Inge. Onze oude buren, het huis waar altijd de deur open staat, Geert is ook onze on the road technische vraagbaak als het gaat om problemen met de camper. Het tempo qua bier zat er goed in. Murray kwam hier naartoe, wederom een knuffel. Ook Svet kwam na haar werk bij de buurtjes. Het voelde goed om iedereen weer te zien. Onwerkelijk maar heel fijn. De mensen van gisteren en vandaag zijn allemaal mensen die ons op de voet volgen. Soms appen we ze dagelijks zodat er op dat vlak weinig is veranderd maar ze zien en knuffelen voelt toch anders. Het voelt goed om weer in Nederland te zijn. Al is het een beetje onwerkelijk.


We nemen tijdelijk afscheid van Geert, Inge, Leon, Svet en Elco en drinken samen met Murray en Floor nog wat in de camper. Murray gaat later op de avond terug naar Nijmegen. Floor zet ons ’s avonds af bij Joukje en Joost. Joukje is buiten dat ze hoogzwanger is ook jarig en door alle drukte van de dag komen we hier vrij laat aan. Voor haar onverwachts. Ze zitten met z’n allen om een buitenhaard, te genieten van de zwoele avond. De gasten van de dag waren al gevlogen, hierdoor zitten we met Jorn, Chantal, Joukje en Joost in hun tuin. We genieten, gewoon van het samen zijn. De buitenhaard knispert, de zelfgebrouwen biertjes smaken heerlijk.


De volgende dag vroeg rijden we naar het scouting gebouw. Parkeren Otto voor het gebouw. Langzaam komt iedereen aanwaaien. We hadden het niet zo groots aangepakt als in België. Maar de elementen waren er. Een BBQ, skottelbraai, muziek en gezellig samen zijn met iedereen. Sommigen hadden we een vol jaar niet gezien en het was fijn deze mensen weer dichtbij je te hebben.


Het was een fijne, goede middag, zonder lange speeches, zonder tranen maar met heel veel glimlachende mensen en lekker eten.


De dagen erna waren voor ons praktisch ingedeeld. We moesten veel doen en veel geld uitgeven… Doeska had haar check up bij de dierenarts inclusief een nieuwe pillenvoorraad en is nog steeds kerngezond zoals de dierenarts had gezegd. Op de planning stond ook de papieren belastingaangifte. Dat deden we terwijl we bij mijn moeder en Toon waren. Want ook als geëmigreerden wil de staat nog steeds weten of je in het buitenland geld verdient. Dat doen we niet en dus viel het na veel uitzoekwerk mee wat we uiteindelijk moesten invullen. Vervolgens hebben we de camper ontdaan van veel loos gewicht. Heerlijk gegeten in Rekken en een rondje met de oude auto van Toon en moeders later om woensdagmiddag richting Rheden te rijden. Steven, onze oude buurman uit Rheden zou wederom voor ons rijdende huis zorgen en het noodzakelijke onderhoud uitvoeren. Enkele pilsjes, knuffels en verhalen uitwisselend later reden we met Leon, die ons oppikte, naar Huissen. Die avond hadden we een gezellige avond met een bbq, een bierproeverijtje en heel veel gezelligheid met Leon, Svet, Elco, Floor en Mieke.


Het festival waarvoor we aanvankelijk naar Nederland zijn gereden zou morgen beginnen.
Na een brakke nacht en een vroege ochtend reden we op tijd weg. Het festival terrein was eerder open. Hierdoor stonden we met de auto als 10de in rij om het festival terrein op te rijden.


En nu kan ik wel gaan vertellen wat en hoe dat festival is geweest. Wat we gedaan hebben en hebben meegemaakt. Alleen ik heb ooit de afspraak gemaakt met de mannen dat: “What happens at Down the Rabbit Hole, stays at Down the Rabbit Hole” En zo ook dit weekend….. Maar voor de echte nieuwsgierigen is er bij wijze van uitzondering een filmpje gemaakt van die 4 knotsgekke dagen.


zie de videoblog www.woodcock.nl/video/holymoly


Weekend overleefd. Het bier vloeide rijkelijk en was meesterlijk om er weer te zijn. Zeker met deze fantastische groep mensen. Naast enorm veel indrukken, knuffels en leuke bandjes zijn we ook twee echt Woodcock t-shirts rijker. Dit hadden de vrienden geregeld! Te gek!


We werden maandag door Elco afgezet in Rheden. Pikten de camper op, Steven had er weel veel aan gedaan. We konden weer effe vooruit. Nieuwe Apk en het noodzakelijke onderhoud. Rekening betaald, knuffel aan Elco, die gekscherend zei “tot volgende week”. We glimlachenden. Snel kiezen we de weg naar Rekken. Ons lieve hondje was bij moeders en Toon geweest. Met de slaap in de ogen was dit ritje toch langer dan normaal. Doeska lag te slapen in haar mandje. En ondanks dat het maar een aantal dagen was geweest voelde het toch dat we haar lang niet hadden gezien. Versuft werd ze wakker een lik over de neus en ze herkende ons weer. Bij mijn moeder en Toon hebben we nog een nachtje geslapen om de volgende dag weer te vertrekken, richting de horizon. Ze hadden weer voortreffelijk voor ons kleine hondje gezorgd.


We reden het regenachtige Duitsland in, parkeerden de camper en maakten ons plan. We zouden naar het noorden gaan. Het wad van Duitsland was nog onbekend gebied voor ons. De dag erna reden we richting Meppen om daar nog even de grens over te gaan, het regende nog steeds. Emmen werd gebruikt om de pindakaas en de andere Nederlandse producten in te slaan. Een laatste patatje oorlog en frikandel speciaal en we liepen een beetje met een weemoedig gevoel naar de camper. Het weer sloeg ook over op ons, zo leek het. We sliepen die nacht slecht. De volgende ochtend begon het toch te knagen. We hebben sommige mensen te weinig gezien. We maakten het plan op dat we een flitsbezoek zouden maken door Nederland. Om daarna écht te vertrekken. We appten een hoop mensen én iedereen kon. Het paste precies. Die dagen erna hebben we genoten. Op elk adres werden we verwend. Van eten, tot aandacht tot gezellig samen zijn. De dagen waren intiemer, we hebben meer gepraat met iedereen en zo hebben we onze vrienden en familie toch echt gezien. Uiteindelijk reden voldaan op dinsdagochtend vanuit Hedel weg uit Nederland. Dit was goed geweest. En voelde alsof we iets hadden waar we een tijdje op konden teren.


Om een soort statement te maken naar onszelf reden we 3 uur dwars door Duitsland. Hierdoor kwamen midden in Duitsland terecht. Zierenberg is een fantastisch gebied waar we de dagen erna gewandeld en gerelaxt hebben. Groene heuvels afgewisseld met grote bossen, de hike was lekker. En zorgde dat we weer echt op pad waren. Ons plan was om hierna naar Berlijn te gaan. Via een tussenstop op ongeveer een uurtje rijden van Berlijn waar we een rustige nacht hadden, reden we het laatste stukje naar een betaalde camperplaats. Parkeerden en pakten de trein naar de miljoenen stad die naast een culture hub te zijn ook een hoofdrol gespeeld had tijdens de Tweede Wereldoorlog. We kochten een dagkaartje voor €7,60. De S line bracht ons tot aan Brandenburger Tor. Binnen notime stonden we midden in deze bijzondere stad.


Berlijn - 9 juli


Een dagje Berlijn staat op het lijstje van vele weekendtrippers. En omdat ik hier voor het laatst ben geweest toen ik 8 was en dus de muur nog heb gezien, was ik benieuwd nog iets te herkennen. Ik weet nog dat we op een platform naar Branderburger Tor keken. De muur die het uitzicht barricadeerde kijkend naar die enorme poort. Renée was hier nog niet geweest en zo was het voor ons ook een welverdiende dagbesteding. We komen met de trein aan op het grote station, pakken hiervandaan de S lijn (dit had ik als naambedenkende Duitser toch anders genoemd) en komen zo direct bij die Poort aan. Ditmaal aan de oostkant. Het is een beetje grauwig met hier en daar een stukje blauwe lucht. Het plein staat vol met toeristen. Allen een zo’n goed mogelijke foto nemende. Ook wij doen mee. Bewonderen het idioot grote bouwsel en lopen door. De Reichstag was een complex wat we graag wilden zien. Het liefst ook van binnen. De rijen waren enorm en dus ging dat niet op. We besloten het van een afstandje rustig te bekijken, het pand is bekend vanwege de gigantische glazen koepel. De direct in het hoogspringende grote zuilen voor de ingang zijn overdadig, pompeus en stralen kracht uit. Exact wat de Nazi’s wilden uitstralen. Het pand is echter veel ouder. Maar heeft in de historie wel een belangrijk onderdeel gespeeld in de machtsovername van de man met dat enge snorretje.


Het inmiddels met hekken afgezette pand, wordt hier en daar geflankeerd met een militair of agent. We steken de weg over. En staan nog even stil op die plek waar dat platform stond waar ik als klein mannetje heb gestaan. We lopen via een punt van het park waar alles mag, Tiergarten, naar Potsdammer platz. Ergens in de vele hoekjes van dat groene park horen we een saxofonist spelen en alsof het getimed werd klaart het weer langzaam op.




Potsdammer Platz


De overblijfselen van de muur staan hier. Exact op de lijn waar de oude muur de stad in tweeën had gesplitst. De grootste delen zijn beplakt met stukken kauwgom waardoor je maar weinig van het beton ziet. Dit land is toch in de vorige eeuw door het slijk getrokken. Door die scheiding en snor dragende man en vervolgens de koude oorlog. Maar goed. Inmiddels is het anders, is Duitsland een tot op zekere hoogte tolerant land geworden en hebben ze het verleden goed in kaart gebracht en middels alle musea, herdenkingsplaatsen en monumenten staan ze stil bij wat er destijds is geweest. Juist om het nooit meer te laten gebeuren.


We lopen richting Checkpoint Charlie, de toeristen attractie pur sang. We komen hierdoor langs de Wall of Terror. De muur die hier staat maar vooral wat daar onder is gemaakt is huiveringwekkend. De geschiedenis van hoe de Nazi's aan de macht zijn gekomen wordt daar verteld. Het is meter voor meter heftig. Het is bizar hoe gedetailleerd alles er nog is. Het is er druk en we schuifelen er langs. Informatie opnemend, onder de indruk, huiverig om te lezen wat op het volgende bord staat. Iets verderop is dan dat witte gebouwtje. Het is er druk met toeristen. Voor op straat wordt het spelletje balletje balletje gespeeld. En zoals je betaamd doen we natuurlijk daaraan mee. En rijk dat we ermee zijn geworden….. natuurlijk niet….. Het blijft echter wel bizar hoeveel mensen er bij blijven kijken en zichtbaar op het punt staan mee te doen. Georganiseerde misdaad in het klein, meer niet.


We maken wat foto’s kijken rond en lopen door naar het opera gebouw. Af en toe pakken we de S lijn om het voor Doeska wat behapbaarder te maken. En ook voor ons is het prettig. De schoenen slijten anders zo hard. Iets verderop kopen we een biertje en een pizzatje en genieten in een van de kleine parkjes van onze versnaperingen.


We lopen richting een volgend park om daar heerlijk te genieten van het uitzicht, de bootjes die over de Spree varen en de grote kathedraal die aan de andere kant ligt. Een straatmuzikant zorgt voor de rest van de ambiance. Het is genieten. Het laatste biertje gaat erin als zoete koek en al snel val ik een half uurtje in slaap in het gras. Renée houdt een oogje in het zeil terwijl Does en ik een tukje doen.


Uiteindelijk lopen we naar de kathedraal en zijn helaas net te laat om deze van binnen te bekijken. Ook hier voor zit het gras vol met mensen. Gewoon genietend. De dag zit er bijna op, al besluiten via een niet echt lekkere buurt richting het Mauerpark te gaan. Dit is een buurtje wat je normaliter een beetje vermijdt. Maar goed, uiteindelijk komen we aan in dat park en het zit vol met mensen. Het gedeelte van de muur wat hier staat is vooral bekend vanwege de eeuwig veranderende graffiti. Terwijl wij hier deze totaal andere kant van Berlijn in ons opnemen, bewonderen we ook de muur die hier beschilderd is met de mooiste kleuren en designs. De zon staat laag en reflecteert op de verse verf. Het glinstert bijna. Magisch. Iets later zijn we weer terug op de camperplaats.


De dag erna rijden we voordat we richting Polen rijden naar Sachsenhausen. Dit is het prototype kamp geweest voor de uiteindelijke vele andere kampen die er gebouwd zijn. Voor ons een eerste maal dat we in een oud concentratiekamp zijn. De grote van dit kamp zou meemoeten vallen maar voor alsnog is het voor ons gigantisch. In de oude barakken zijn tentoonstellingen van de mensen die hier hebben gezetten. Het is huiveringwekkend om te zien hoe het kamp is opgebouwd. Maar het meest afschrikwekkende is hoe de Nazi’s het hebben bijgehouden. Hoe mensen in een hokje werden gedrukt. Minutieus, verschrikkelijk gedetailleerd, werden bevolkingsgroepen die niet binnen het gezette kader vielen gedocumenteerd. Kippenvel. De hele tijd dat we daar liepen.


Ik heb met mijn vader enige tijd geleden een gesprek gehad. Ik zei “absoluut wat de Duitsers hebben gedaan is absurd en overstijgt elke vorm van respect voor het leven” “maar nog korter geleden is iets vergelijkbaar gebeurd in Cambodja” Hij antwoordde destijds “absoluut maar het grote verschil met de Nazi’s en Cambodja is dat hier hele bevolkingsgroepen, landen en de normale mensen op de hoek van de straat aan meededen”. En ik ben mijzelf niet als ik destijds niet getracht heb dat te weerleggen. Ik moet inmiddels toegeven dat hij gelijk heeft. We hebben destijds in Cambodja het een en ander gezien. Maar dit overstijgt alles. En dan zijn we nog niet eens bij Auschwitz - Birkenau geweest.


Sachsenhausen was ongelooflijk om te zien. De nu musea in de barakken zijn wonderlijk opgezet en hebben ons een heel goed beeld gegeven hoe de barakken er vroeger uitzagen. Voornamelijk de barrak die opnieuw is opgebouwd met oude materialen. Erbarmelijke omstandigheden. Het leven moet voor deze mensen een levende hel zijn geweest.


We vervolgen onze weg en parkeren Otto om te overnachten in het plaatsje Rozengarten. Bij de letterlijke rozentuin. Een toeristische trekpleister in voormalig Oost Duitsland. Onze laatste nachtje Duitsland is rustig.


Polen


De volgende dag zetten we koers naar Wroclaw, wat ik systematisch uitspreek als Warclaw, de echte naam krijg ik niet over mijn lippen. Iets verderop rijden we de grens over. De gladde wegen van Duitsland veranderen in een Poolse gatenkaas. Op de snelweg groeit zelfs gras tussen de gaten. De weg lijkt zo eindeloos door te gaan. Hier en daar zijn wel wegopbrekingen met een handje vol wegwerkers, er is dus een ontwikkeling gaande dat men de weg aan het verbeteren is. En dan in eens, uit het niets, is de weg vlak, West Europees zeg maar. En terwijl ik met Murray aan het bellen ben, want ja dat kan tegenwoordig zonder extra kosten, geraken we in een file. Eentje die uren zou duren. We stappen regelmatig uit de camper want, het staat volledig stil. Nadat we via een omweg uiteindelijk de stad in rijden parkeren we Otto op onze betaalde locatie. We hebben wifi en een redelijk vlakke plaats midden in de stad.


De dag erna lopen we de stad in. Onze eerste Poolse stad. We verwachten grijze saaie gebouwen, inspiratieloos. Het tegendeel wordt snel bewezen. De oude panden zijn kleurrijk, het is er schoon. De mensen zijn vriendelijk en doet eigenlijk alles teniet van wat we hadden verwacht van Polen. We bewonderen het Rynek, het grote plein. De uit rode bakstenen gebouwde kathedraal en lopen als toeristen betaamd de stad door. Vlakbij het universiteitsgebouw zou een goed lokaal maar voornamelijk goedkoop eettentje moeten zitten. Eentje waar je afrekent op grammen. Terwijl Renée buiten een tafeltje uitzoekt schep ik op. De dame achter de balie kan goed Engels, dus ik vraag wat allemaal Poolse gerechten zijn en schep deze volgzaam op. We hebben heerlijk en goedkoop gegeten, 2 personen en wat drinken voor 9 euro. Polen is nu al helemaal perfect. Mooi én goedkoop. Daarbij rekent de Zloty, de locale munt, ook gemakkelijk om. Een ommetje door de rest van de stad en we waren weer terug bij de camper. Deze stad is makkelijk te doen in een dagje. Wij hadden de camperplaats voor 24 uur dus het was weer tijd om te vertrekken. We rijden richting Auschwitz. We parkeren gratis vlakbij een gigantisch prehistorisch themapark en krijgen zelfs naast de plek, gratis electra en wifi. Eten een beetje vreemd softijsje en trotseren die nacht een verschrikkelijke hoosbui. De dag erna rond een uurtje of 12 rijden we richting de concentratiekampen. Onderweg hiernaar toe rijden we de tweede gigantische file tegemoet. Kilometers lang zonder een mogelijkheid ergens af te slaan stond ons te wachten. Wanneer we de plaats van het ongeval passeren zien we een vrachtwagen volledig vernield door de impact op de andere baan staan. Die rijbaan ligt bezaaid met zijn onschatbare lading. De kratten bier, flessen en inhoud barricaderen de 3 rijbanen. De file die aan de andere kant staat is enorm. Kilometers lang staan auto’s, vrachtwagens en de enkele camper volledig stil. De file bleek uiteindelijk 15 kilometer lang te zijn en werd alsmaar langer.


Lang getwijfeld of ik het volgende stuk in deze blog zou plaatsen. Het is onderdeel van onze reis, maar het is ook des te complexer omdat ik voor het filmpje de naam HelloGoodbye heb gekozen. Die titel slaat natuurlijk op onze korte tijd terug in Nederland.


Uit respect voor Auschwitz - Birkenau is er een apart filmpje voor het onderstaande stuk tekst. Onze ervaring tijdens de twee dagen.


Auschwitz - Birkenau


We komen uiteindelijk rond 4 uur bij Birkenau aan. En voor degene die hier ooit is geweest kent het gevoel van de aankomst hier. We reden parallel langs het kamp. De grote hoeveelheid barrakken rechts met een zandweggetje ervoor om met hoge prikkeldraad hekken met de wachttorens een barricade te maken tussen de asfalt weg en het kamp. We vallen beide stil. Rijden langs het kamp. Het iconische gebouw waar de treinen in het Nazi tijdperk doorheen kwamen staat als herdenkingspunt op de centrale locatie.


We rijden langs de hekken met de eindeloze barrakken. We zoeken een gratis plekje om te staan voor de nacht. Iets verderop zou een parkeerplaats moeten zijn. Een verlaten hoekje in een piepklein wijkje zou de desbetreffende plek moeten zijn. Normaal hadden we de camper hier zonder enige moeite neergezet. Alleen deze plek zo dichtbij het kamp voelde een beetje unheimlich aan. We besloten toch naar de betaalde plaats te gaan. Op zo’n honderd meter van de historische en welbekende poort achter wat hekken en een slagboom parkeren we Otto. We eten wat in de camper en zetten de weg in richting Auschwitz - Birkenau. We lopen langzaam een beetje terughoudend naar deze met een gebrek aan een beter woord historische plek. De spoorbaan is het eerste wat opvalt, wat de oude weg naar het kamp markeert. En terwijl we daar lopen beseffen we enigszins hoeveel mensen hierover het kamp zijn ingeleid. Zich totaal niet beseffende wat zich achter dat poortgebouw afspeelde. Of ze nog zullen leven over een paar uur of ze als object behandeld zullen worden in een van de experimenten van de beruchte Dr. Mengele.


Er komen op deze locatie minder bezoekers dan bijvoorbeeld Auschwitz I. Een veel gehoorde reden van bekenden en onbekenden is dat na een bezoek van Auschwitz I mensen aan een taks zitten. En dat is heel begrijpelijk want ondanks dat terwijl ik dit nu schrijf het 3 weken geleden is geweest dat we er zijn geweest doet het mij nog steeds wat. Het houdt mij bezig en niet alleen ik ook Renée is er nog vol van. We lopen direct rechts langs de opnieuw opgebouwde barrakken. Ze zijn gelijk aan de eerdere destijds gebruikte barrakken, alleen ogen ze nieuwer en zitten ze goed in de olie. De eerste barrak is een toilet unit. Het is er schoon, bijna te schoon. Tijdens de oorlog moet dit een chaos zijn geweest. Open toiletten, troggen met lange planken met openingen voor ieders behoefte. De mensen die hier zaten mochten alleen op gezette tijden naar het toilet en voor een beperkte tijd. We hebben verhalen gelezen dat de angst dat je te lang op het toilet zat of te langzaam het toilet gebouw uitliep de boventoon had, hierdoor werden mensen bijna vertrapt. Alles werd aan banden gelegd. Angst was de rode draad van vele mensen hier. Een andere barrak was een kopie van een slaapbarak. De brede bedden werden beslapen door 4 mannen of vrouwen. En zoals de meesten wel weten zaten de vrouwen en mannen gescheiden. In verschillende delen van de kampen. We lopen door stil zwijgend, diep onder de indruk. Ook al waren de barrakken inmiddels bijna klinisch schoon danwel nagebouwd gingen er rillingen over onze lijven. Het is bijna onwerkelijk hier te lopen. We lopen een alternatieve route ten opzichte van de grotere groepen die hier een tour doen. Via een zijuitgang kun je de lengte van het kamp lopen. Links staan de hekken met de meters prikkeldraad, hoge hekken en bewakingstorens. Telkens is er een poort waardoor je tot ongeveer het midden van het kamp kunt kijken. Het is zo ver dat het bijna een stipje op de horizon lijkt. Rechts van ons is het nooit afgebouwde deel van het kamp. Wat minstens het nu al ongelooflijk grote kamp met de helft groter zou hebben gemaakt. De werkelijkheid knalt er nu helemaal in. Terwijl we daar tussen de hoge hekken lopen overmant ons een gevoel van ongeloof. De schaal van dit kamp is ongelooflijk. Rijen na rijen hekken, overblijfselen van eerdere barrakken waar alleen de schoorstenen nog van staan als een stille herinnering van wat hier ooit heeft gestaan. De eenzame watertank hoog op een muur die het kamp voorzag van het spaarzame water. De hekken die half open staan, je naar binnen lokken om het stilleven wat zich hier in de jaren veertig van de vorige eeuw heeft afgespeeld voor te stellen. We lopen zwijgzaam, vol ongeloof verder en komen zo aan bij een bos. Dit bos was de plaats waar vele getransporteerden moesten wachten in de soms ijzige kou tot dat ze aan de beurt waren. Ze stonden daar zonder dat ze het wisten te wachten totdat ze dood mochten. Waarna ze naar de inmiddels met dynamiet met de grond gelijkmaakte gaskamers werden geleid. De contouren van de gaskamers zijn nog zichtbaar. De foto's van dit ogenschijnlijke onschuldige gebouw laten niet zien wat voor wreedheid zich daar heeft afgespeeld. Achter dit gebouw en op meerdere plekken zijn brandplaatsen nu voorzien van gedenkstenen. De plaatsen waar de slachtoffers werden vernietigd. Het as werd in een dichtbij gelegen vijvertje gedumpt. Verderop een gelijksoortig gebouw, het terrein is enorm. We lopen via de centrale douche gelegenheid naar het monument. Het monument met alle talen van de slachtoffers staat tussen twee grote gaskamers in. Ook deze zijn door de SS op het laatste moment opgeblazen. Het bewijs vernietigend. Ik zei tegen Renée op dat moment. Dan waren de Nazi’s en SS nog zo overtuigd van hun doel en toch op het moment van overgave, hebben ze die gaskamers opgeblazen. Na zoveel jaren van terreur, puur kwaad te hebben uitgeoefend hebben ze toch bedacht dat ze dat deel van de kampen, de gaskamers, verborgen wilden houden.


Via een route die ons leidt tot het oudste deel van het kamp komen we aan bij de stenen barrakken. Links staat een oude eenzame wagon. Een Joodse vlag wappert in de wind als een gedenkteken. Het poortgebouw in de verte. Achterons het monument. De spoorbaan loopt tot de horizon en omdat er weinig mensen zijn is er een soort verlatenheid op het terrein. Een eenzaamheid. Het past precies zoals je dit zou moeten kunnen ervaren. We steken de oude spoorbaan over en lopen naar de stenen barrakken. Blok 16a is opengesteld en is niet meer dan een bedompte schuur met een soort van stapelbedden. Hier en daar zijn trappetjes gemaakt van stukjes plank en een enkele spijker. Er valt een flauw licht naar binnen van de avondzon. Het biedt een beetje verlichting in deze anders donkere schuur. Iets verderop een gelijksoortig gebouw met een muurtje wat een pleintje vormt voor het gebouw. Dit was de locatie waar vrouwen werden geplaatst die geselecteerd werden voor vernietiging. Een selectie omdat ze te zwak waren, te ziek of te oud. Soms wanneer de barrak te vol zat werden ze buiten gehouden, in de kou of hitte die Polen in de verschillende jaargetijden kan hebben.


Diep diep onder de indruk lopen we het kamp uit. Achterom kijkend. De enormiteit in ons opnemend. Deze uren waren diep onroerend geweest. Rillingen op ons lijf en ontsteld door de pure grootte, de wreedheid en de onmenselijkheid die zich daar heeft afgespeeld.


De camper staat nog op z’n plek. Doeska ontwaakt uit een slaapje en wij knuffelen haar tegelijkertijd. De avond valt. Het parkeerterrein is leeg en uiteindelijk is er niemand meer in de nabije omgeving. Het is stil, de spaarzame lampen van de weg die de spoorbaan markeren van het kamp zijn zichtbaar. Het is onwennig om hier de nacht door te brengen.


Auschwitz I


De volgende dag staan we vroeg op, we willen voor dat de zon warm wordt Auschwitz I hebben gezien. Doeska kan niet mee en hierdoor waren we vroege vogels die ochtend. Zelfs zo vroeg dat de shuttle bus die notabene gesponsord wordt door Volkswagen nog niet rijdt. Dus we lopen naar Auschwitz I. Dit inmiddels museum is wat strikter geregeld. Na aanmelding bij het in een witte container zittende gebouwtje krijgen we onze kaartjes en sluiten aan in de rij. Even later zijn we binnen. Je loopt direct tegen de direct zichtbare en voor iedereen bekende Arbeit macht Frei entreepoort aan. Een tekst die niet bij elk kamp is geplaatst. Maar wel bijvoorbeeld in Sachsenhausen. De poort met waar nu de slagboom eeuwig omhoog staat is zo herkenbaar van alle foto’s en documentaires dat het bijna onwerkelijk is om hier te staan. Dit kamp is volledig anders opgebouwd dan Birkenau. 3 etage tellende bakstenen gebouwen staan als een soort appartementen complexen in rij. Evenwijdig aan elkaar. We pakken wederom de alternatieve route. En vermijden zeker in het begin de drukte van de dag. We lopen langs de hekken die onder gigantische hoge stroom stonden. De waarschuwingsbordjes van destijds markeren de nu inactieve hekken. De stenen gebouwen zijn grotendeels gebruikt als musea. Elk land van de slachtoffers heeft een gebouw gekregen om deze in te richten als een herdenkingslocatie. Het gebouw wat we als eerste inlopen is die van Hongarije. De trap op in het oude gebouw waar de vloer is ingesleten. Boven klinkt een geluid wat in eerste instantie klinkt als een hart dat klopt maar is het geluid van een trein die rijdt over een spoorrail. De Hongaren hebben het heel visueel uitgebeeld. Met video’s, beelden, interactieve schermen en nagebootste situaties. Het is wonderlijk goed gedaan, met uiterste zorg is het in beeld gebracht. Je loopt over een soort metalen vlonder die af en toe kraakt en knarst. Je loopt de route van Hongaren die werden opgepakt tot, met geluid en beeld, hoe dezelfde persoon er na een korte tijd uitzag door de verschrikkelijke omstandigheden in Auschwitz. Het is mensonterend om te zien, maar we zijn geen musea die dag tegen gekomen die het beter heeft getoond dan deze.


We lopen verder en komen uiteindelijk ook bij het Nederlandse gedeelte. Het is simpeler opgezet. Het is echter wel des te hartverscheurender omdat het allemaal in het Nederlands is. Van de oproep tot aansluiting bij de Nazi’s tot de brieven van Joden. Het gedachtegoed wat men destijds heeft opgeschreven. Om de hoek vlak voor de uitgang hangen 2,5 bij 1 meter grote vellen, daarop geprint in kleine letters staan alle namen van Nederlandse slachtoffers. Het zijn er 15. 15 vellen van 2,5 m2 meter vol met namen, allen slachtoffers. En toch ga je kijken, zit je achternaam erbij. Ijkhout niet maar Kok en voornamelijk uit Amsterdam komt regelmatig voor. Het is confronterend daar te zijn. We lopen langs de vele blokken. De meesten lopen we binnen, anderen zijn dicht.


Één van de blokken is het gevangeniscomplex. Alsof het gehele terrein niet een grote gevangenis was. Daar onderin zijn de eerste testen met de gaskamers gedaan. In kleine cellen waar de buizen nog aan de buitenzijde zitten is dat gebeurd. Wij lopen daar schuifelend met een groep anderen. Allen stil, af en toe een blik werpend in een cel via het kijkgaatje. Een lege betonnen kamer gaat er achter schuil. Ergens anders zijn nog kleinere cellen, kleine deurtjes op enkel hoogte en een ruimte van maximaal 70 x 70 cm met een stahoogte van 2 meter. De gedeporteerden werden hier alles wat ze nog hadden helemaal ontnomen. Geen licht, nauwelijks lucht en praktisch geen ruimte om te bewegen. Monsterlijk. Niets meer en niets minder.


Een ander gebouw huist een gedeelte van de afgenomen goederen, de stapels schoenen. Duizenden paren op een stapel, nu achter glas. De veelal bruine lederen schoenen nemen bijna de halve lengte van het gebouw in beslag. Iets verderop staat een container vol met emaille bakjes en borden. En weer verder de koffers met de namen van de slachtoffers. De namen die ze er opschreven vlak voor ze op de trein naar deze horror plek reden. Nog het idee hebbende dat ze hun bezittingen zouden terug krijgen.


Via een doorgang lopen we naar een uit bakstenen gemaakt gebouw, het dak is voorzien van gras een hoge afvoerpijp komt uit de zijkant van het complex. De gaskamers. We mogen hier naar binnen. Het straalt de dood uit. Het is donker. Een peertje hier en daar. Het besef dat hier duizenden mensen het leven hebben gelaten is niet te vertalen in woorden. Het is onbegrijpelijk. De ruimte ernaast is het crematorium. De 3 minihoogovens op een rij staan hier. Een schuif systeem wat de overledenen er in schoof staat ervoor. Het is een systeem gemaakt op massa. De massa die de Duitsers hier om het leven hebben gebracht werd hier tot as verbrandt.


En zo staan we even later weer in de zon. Uit de donkere ruimtes in de buitenlucht. Auschwitz lopen we langzaam uit. Het zijn indrukwekkende dagen geweest. De enormiteit van Birkenau heeft ons overdonderd, de details van Auschwitz zijn op ons netvlies gebrand.


Er is ook een apart filmpje beschikbaar van onze dagen hier. www.woodcock.nl/video/Auschwitz-Birkenau


We pakken de bus terug. Ook nu weer ligt Doeska te slapen op de lange bank in de camper. Ze is nog lekker aan het snurken. We maken de camper klaar om vervolgens richting Krakau te rijden. Alvorens we die kant op gaan rijden we nog éénmaal langs die enorme hekken. Wederom zijn we stil. We stoppen op de hoek waar de hekwerken naar achteren lopen naar dat bos. Het bos waar al die mensen een laatste adem hebben uitgeblazen.


We besluiten dat het een beetje to much zou zijn als we nu direct een stadje zouden gaan bezoeken. En parkeren de camper vlakbij een meertje. Zoals gewoonlijk lekker illegaal. Maar de gemiddelde Pool vindt dat hier helemaal niet erg. De nacht is rustig en de volgende ochtend rijden we naar Krakau om daar zoals gewoonlijk bij de grote steden een betaalde plaats te zoeken. Op zo'n 10 kilometer buiten de stad is een camperbedrijf die het aanbiedt. We parkeren en genieten even van de luxe van internet. We pakken de bus naar het centrum. We worden aan de andere kant van de rivier de Wisla afgezet en lopen naar het van af een afstand bijna alles omvattende kasteel, Wawel. Bij de entree staat een bord met bijbehorende nee schuddende bewaker dat Doeska niet voorbij de poort mag. We besluiten dan maar weer los van elkaar naar binnen te gaan. Het Kasteel en bijbehorende terrein is enorm. Het is wel een samenraapsel van stijlen. En juist daarom is dit zo bekend. Er zijn verschillende heersers geweest in verschillende tijden die allen een stempel op deze locatie wilden drukken. En het smoelt. De Kathedraal die nog helemaal met de grond gelijk is gemaakt en later weer op nieuw opgebouwd is, steelt de show op het centrale plein. De gouden koepels glinsteren en reflecteren door de zon. Voor deze kerk, die van binnen erg barok is, ligt een strak aangelegde stadstuin. Het binnenplein verderop wat bijna Romeins wit is, zuiver en proper, tenminste minus alle aanwezige toeristen valt totaal buiten de toon van de rest. De stijl van deze buitenplaats omgeven door hoge balustrades en slechts toegankelijk met een relatief kleine poort is overweldigend.


We lossen elkaar af. Renée loopt bewapend met GoPro en camera het terrein op. Ik sta te wachten bij de poort waar de poortwachters relatief weinig te doen hadden die dag. Iedereen gedroeg zich keurig. Het is bijna zoals langs de wegen. De werklui hier staan met z'n 3-en werk te doen wat in Nederland met een machine gebeurd. Sneller en efficiënter. Ook het park en straten schoonmaak protocol verschilt hier. In Polen loopt men nog een bezem en een emmer de straten schoon te vegen. Zie dat nog maar in Nederland te doen. Ik denk dat de gemiddelde werknemer moord en brand schreeuwt wanneer dat van men verwacht wordt. Deze vooral mannen zie je glimlachen, peuk op de lip en ondertussen het groen in het gareel houden in dit geval de toeristen. We lopen de stad in naar het Rynek hier. Een wonderlijk plein, groot met in het midden een centraal gebouw, inmiddels omgebouwd tot een toeristisch verkooppunt. Het plein is gigantisch. Ruim, wel vol toeristen maar de gebouwen zijn vergelijkbaar met Wroclaw, kleurijk, statig en oud. Wederom goed onderhouden. Het verschil met de andere stad is dat deze zichtbaar meer toeristen trekt. Drinkende bierkaravanen trekken hier rond. De fietsende stamtafel is ook gesignaleerd. Wij sjokken rond tot aan de stadsmuur. Naast de poort hangt zo hoog als je kunt zien kunst. Een kleurijk tafereel. En vlak hierna trekt de grijze lucht n één keer open. Het wordt langzaam warm. We lopen de straatjes door op zoek naar Pools eten. En omdat alle goede of leuk uitziende tentjes vol of dicht zaten gingen we maar bij een hamburgerzaak naar binnen. Eentje die ze vers maakt dat wel. Ik bestel voor Renée een 200 grams burger en voor mijzelf een 400 grams burger. Iets later zijn ze klaar. Het waren dan ook heerlijke burgers en moet zelfs zeggen concurrenten van die van Sam én dat zegt wat! We lopen wat verder, kopen een biertje bij de plaatselijke Carrefour en gaan bij een concertje in opbouw zitten. Lekkere jazz op de achtergrond en een middagzonnetje. Het leven is niet verkeerd.

We lopen de stad nog een keer door via andere straatjes en pakken iets later de bus terug.

De dag erna besluiten we na lang wikken en wegen dat we toch niet naar Zakopane gaan. Het weer wat bij deze hoge berg voorspeld is doet denk ik elke reiziger huiveren. We besluiten iets oostelijker te rijden. Om uiteindelijk in Sekowa, een klein plaatsje zo’n honderd kilometer van de Oekraïense grens neer te strijken. Deze regio staat bekend om de houten kerkjes. Allen Unesco beschermd en omdat het zover van alles vandaan is nauwelijks bezocht door toeristen. De gemeente van Sekowa vond het dan ook noodzakelijk hier een camperplaats te creëren. En dat met alle faciliteiten en gratis wc. Een luxe. Zelfs wifi is hier beschikbaar. We komen dan ook aan en besluiten direct dat we hier een paar dagen van de luxe gebruik gaan maken. We doen weinig. Een paar dagen niets, om uiteindelijk de laatste dag drie van de meest bijzondere kerkjes te gaan bezoeken. En ze zijn, ondanks dat we niet kerkelijk zijn, wonderlijk. De deuren worden voor ons open gemaakt door een aanwonende Poolse man of vrouw. Die staan met een brede glimlach, want zo trots zijn op de kerkjes. Ze keken allen alsof ze het voor de eerste keer zien. Bij de een wordt een gift verwacht, bij de ander mogen we gratis naar binnen. De hout schilderingen aan de binnenzijde van de kerkjes zijn bijzonder. Ouder dan oud.


Tussen een van beide kerkjes stuurt de navigatie ons via een bospad. Om uiteindelijk midden in een normaal afgesloten, maar Renée haalde de barrière even weg, stuk van een bos terecht te komen. En nog voordat we er erg in hebben rijden we zo op een moeilijk bospad. Steile heuvels en slechte wegen, Otto trekt ons erdoor heen maar dit zijn de wegen die je al met een auto zou vermijden en al helemaal met onze bejaarde camper. Omdraaien was geen optie meer, dus we ploegen door. Uiteindelijk komen we aan bij een normale weg, drie lokale mensen kijken elkaar maar wat raar aan als ze ons daar uit dat bos zien komen rijden.


We rijden de grens over Slowakije in, onze volgende bestemming en land nummer 12 van onze reis. Het landschap veranderd zienderogen. De wegen worden nog beter dan de wegen in Polen waren en we rijden een glooiend geheel tegemoet. Bardejov een plaats vlak over de grens is er één die zich kenmerkt met een enorm marktplein. De huizen en panden erom heen zijn bijna Pools te noemen maar stralen net iets meer gezelligheid uit.


We rijden verder want, dit was slechts een tussenstop. Spis Castle, het terrein van dit enorme kasteel is een van de meest gefotografeerde kastelen in de regio, is onze bestemming. De grond die erbij hoort is 8 hectare. En dan kun je inderdaad praten over een enorm kasteel. We rijden via de eeuwige glooiende wegen het kasteel tegemoet, het is gebouwd op een hoge rots en is vanaf de wijde omtrek te zien. We rijden omhoog de redelijk steile weg op en parkeren Otto aan de voet van het kasteel. De avond valt, de sterrenhemel hier is helder en geeft zoveel licht dat het de nacht bijna licht blijft. Dit resulteert ook dat onze schemervrienden weer aan het toeren zijn. De cruisers die we voor het laatst hebben gezien in Italië pakten hier de draad weer op. Het enige verschil is dat in Slowakije de veelal mannen tot 4 uur ’s nachts door gaan. Het werd een onrustige nacht. De volgende dag is Renée het kasteel gaan bezoeken. Honden mochten niet naar binnen en om dit grote complex los van elkaar te bekijken zou de hele dag in beslag nemen.


Renée loopt naar binnen via de toegangsweg. Ze omschrijft het naderhand als het mooiste kasteel wat ze had gezien. Kamers die nog volledig waren ingericht, martelkamers met alle soorten tuig en dan de grootte van het terrein. Het was enorm. Mooi en niet te missen.


Ondertussen had ik een filmpje gekeken en de camper al klaar gemaakt voor vertrek richting het Slowaakse paradijs. Het nationale park wat hier dichtbij lag.


We starten de camper. Nou ja starten, ik draai het op contact, laat hem voorgloeien en meer als dat doet hij niet. Alles doet het behalve het start gedeelte. We besluiten dat ik hem duw, hopende op hulp van de inmiddels massa's toeristen om hem vervolgens via de steile neergaande heuvel te starten. En ja hoor hij doet het. We toetsen ondertussen de navigatie aan en stellen hem in op de dichtstbijzijnde garage. Daar aangekomen na een iets langere rit dan gepland leggen we het probleem uit. En omdat de conclusie al snel is dat ze het contactslot niet in Slowakije kunnen bestellen vraag ik of ze een startknop kunnen inbouwen. De volgende dag hadden ze tijd. Voor nu trokken ze de bedraden los en realiseerden ze een draadjes oplossing zodat we tenminste de dag erna weer terug konden komen.


Inmiddels waren we zover noordelijk gereden dat Hoge Tatras (de andere kant van Zakopane) dichtbij was. We parkeren Otto op de algemene parkeerplaats voor de nacht. We spreken nog een paar Duitsers die de camper complimenteerden en vertellen terloops dat hier ook beren voorkomen. Via internet komen we er zelfs achter dat het hier in periodes een plaag is. En dat de burgemeester zelfs adviseert in bepaalde jaargetijden dat je in de ochtend niet al te vroeg de deur uit mag.


Het koelt af, wordt redelijk donker en besluiten binnen te zitten. We zitten te praten wanneer Renée d’r blik wegkijkt en langs mij heen kijkt. “zie ik daar nu een paard lopen?” We kijken voorzichtig naar buiten, de deur gaat iets open en kijken goed. Zeker met de schrik van zojuist verkregen informatie zijn we voorzichtig. Het is een enorm hert. Gelukkig geen beer. Een hert wat 5 meter van ons vanaf staat en ons totaal niet interessant vindt. We blijven kijken terwijl er in onze linkeroog hoek in één keer nog één op duikt een meter van Otto vandaan. En kijkt ons met een wijze blik aan. Om vervolgens door te banjeren. En zo snel als ze zijn gekomen gaan ze weer. Misschien heel begrijpelijk maar wij slapen die nacht met de ramen dicht, want een beer wil je niet in de camper. Het is een redelijk rustige nacht, op wat hikers na die midden in de nacht terug komen na en hun potje luidkeels naast onze camper staan te koken. De volgende ochtend staan we vroeg op, rijden naar de garage en een uurtje later zit de knop erin. We kunnen verder. Al rijden we wel naar de eerste beste fiat dealer want Geert, onze oud buurman en monteur had ons verteld dat het zou kunnen dat het stuurslot er wel eens op zou kunnen springen. Ook bij de Fiat dealer kunnen ze het slot niet leveren, maar verplaatsten ze het slot, enigszins provisorisch met een trekbandje zodat het stuur slot buitenwerking is. Inmiddels genoeg tijd verloren.


We rijden naar het paradijs en parkeren bij de centrale ingang. We mogen er zelfs overnachten. Die middag doen we onze eerste hike. We lopen door dit paradijs. Het is groen, ruw, schoon, de paden zijn goed aangegeven en bovenal het is met Does op de meeste routes goed te doen. Via een pad over een kristal helderen rivier worden we zo het bos ingeleid. Hoge naaldbomen en een groot groen veld daar beun voor ons de route. Het eerste gedeelte is heuvel op en Doeska dribbelt vrolijk mee. Het weer is lekker, niet te warm en een groot gedeelte is in de schaduw. Vanaf het hoogste punt worden naar een asflat weg geleid. En moeten we deze een tijdje volgen. Via hier komen we bij een enorm groen veld. De bergen aan alle kanten en wij staan midden in de vallei en zijn de weg een beetje kwijt. We vervolgen uiteindelijk ons pad naar het laagste punt daar waar de rivier weer is en pikken de route weer op. We komen enigszins vermoeid door de warmte aan bij een cafeetje. We bestellen een biertje en een jagermeister per persoon. Die aankomen als een bom, de wandeling en de warmte hebben hun uitwerking op ons. Het is inderdaad een paradijs. Dit gebied is lange tijd afgesloten geweest en hierdoor heeft de natuur een geweldig mooie stempel op dit deel van Slowakije kunnen achterlaten. Het is ook vooral bekend vanwege de klauter mogelijkheden langs watervallen. Alleen moeten we dan weer materiaal gaan huren en ja dat kost weer geld. De volgende ochtend zetten we de wekker vroeg. Er was nog een andere route totaal ongeschikt voor honden. Nog voor 8 uur zijn we alweer onderweg het is nog koel in de lucht en Does slaapt nog lekker. Wij vertrekken meer naar het westen, dit deel loopt totaal langs de rivier en zelfs zo dichtbij de rivier de er zelfs een vlonder systeem is gebouwd over het water. Het is meer klauteren dan wandelen soms. En dan moeten we alweer omkeren. Het wordt anders te warm in de camper. We lopen hetzelfde pad terug. Met 2,5 uur in de benen, komen we weer terug aan bij Does. Het is nog koel binnen en zij kijkt verschrikt op. We starten Otto en rijden iets later weg. Slowakije is bijzonder. Dit deel is voor ons een gebied waar we ooit naar teruggaan.


We hebben een beetje een hogere versnelling in een aantal landen omdat we graag met een beetje warm weer in Kroatië en Griekenland willen zijn. Dat betekent dat we van sommige landen nu alleen de highlights pakken. Om wanneer we volgend jaar weer richting Polen rijden andere delen te pakken.


Er is ook een filmpje beschikbaar van ons verhaal hierboven: www.woodcock.nl/video/hellogoodbye

20 mei - 15 juni

Na de leuke dagen met mijn vader en Hetty en de voor ons verrassing genaamd Duitsland rijden we naar Emmendingen een plaatsje iets boven Freiburg. Het land Duitsland kent veel gemakken maar één van de dingen die voor ons de komende maanden lastiger gaat worden zijn toch wel de grote steden. De Umweltzone en de bijbehorende groene sticker is voor ons een belemmering om dichtbij een centrum te komen. En dat geldt ook voor de stad Freiburg. De locaties waar we wel zouden kunnen parkeren zijn zo ver van de stad dat het bijna een dagtaak zou worden om er te komen en dat is het ons niet waard. We denken dat net zoals in de andere landen van het afgelopen jaar, want dát moment is bijna daar, de kleinere plaatsjes ook het één en ander in petto hebben voor ons.

Emmendingen, hoe klein het ook is, hoort daar niet bij. Dat is slechts een locatie waar we gratis kunnen staan en gratis internet beschikbaar is. Dat is voor ons ditmaal belangrijk want, we willen de blog en het bijbehorende filmpje uploaden. We blijven hier drie nachten komen een beetje bij van de drukte van de bezoeken, het rijden van land naar land en denken al voorzichtig aan hoe de dagen in Nederland er uit gaan zien, maar ook hoe we het daarna in gaan delen. Er staat een hoop te gebeuren de komende periode. 
Na drie nachten en 4 dagen besluiten we het veredelde parkeerterrein te verlaten. Het zwarte woud roept ons. Triberg, een toeristische plaats zou onze eerste stop zijn. Iets daarbuiten is een camperplaats, redelijk vlak aan de weg, die je trouwens niet hoort en bijna niet ziet, maar ook naast een kabbelend helder beekje genaamd de Gutach. We parkeren Otto, het weer is inmiddels fantastisch geworden en we genieten op en top van deze midden in de natuur locatie. We wassen ons in de beek, het hangmatje wordt gespannen en eten alle momenten buiten. Het lijkt wel zomer zo in mei. Het mooie landschap van hoge sparrenbomen en velden met wilde bloemen nodigt ons beide uit om te gaan hardlopen. Het was alweer even geleden en hier met de heuvels en bergen leek het bijna een marteling maar eenmaal onderweg rennend daar midden in de natuur stimuleert het wel weer de geest. Vol bezweet kom ik terug en Doeska zit al met smart te wachten. Het zout in mijn nek wil zij direct meester maken. Gewillig en moe zit ik op de trede van de camper. Iets later duik ik, nou stap ik het beekje in spoel me af en voel mij herboren. Renée loopt ook haar rondje en ook voor haar was het ook even geleden en ook zij dompelt zichzelf in de beek, fris komt ze er weer uit. Het nodigde voor ons beide uit wat gezonder te gaan leven, we hebben de afgelopen maanden met regelmaat het chocolaatje, het biertje en het wijntje niet laten staan, er is weinig tot niet gesport en dat moest allemaal maar eens gaan veranderen zo besloten we samen. Wat een verfrissende beekdouche en een rondje rennen toch allemaal niet kan doen voor de mens! Ik had ook al maanden het idee om een buitendouche te maken. Het principe is namelijk vrij makkelijk in een camper. Daarbij ga ik veel van de aansluitingen van de wc/douche gebruiken die wij niet gebruiken om zo kosten en tijd te besparen. De leidingen liggen al snel en even later is de elektra die de pomp aanstuurt ook gelegd. Nu nog afwerken en we kunnen buiten douchen. De plek daar aan dat beekje blijkt zo goed bij ons te passen dat we er drie dagen blijven. De derde dag vertrekken we naar de watervallen van Triberg. We parkeren Otto zo’n 5 kilometer verderop in het centrum van het kleine toeristische stadje en lopen naar de entree. We wisten dat ze een entree vragen voor het water gekletter en wij als budget reizigers hoopten een gratis glimp op te vangen. Helaas, de poort controle bleek vrij streng te zijn. Via een zijpoort die naar een speeltuin leidt hopen we alsnog wat van het water te zien. Er staat een toegangspoort open, naast een leeg kaartverkopershuisje en we glippen naar binnen. We lopen via de balustrades en balkonen zo tot onder de waterval en staan inmiddels naast de gewone bezoekers. Het watergeruis is hard, het mos is gif groen en de eekhoorntjes die tam zijn gevoerd in de loop der jaren zitten te wachten op een nootje.

We lopen naar boven schieten wat foto’s, genieten van de natuur en lopen uiteindelijk na een rondje van 2 kilometer zonder te betalen dezelfde route langs het inmiddels wel bezette kaartverkopershuisje naar buiten. Missie geslaagd! 

(Trouwens later gelezen dat er een route is vanaf het bos die je altijd gratis naar de watervallen van Triberg leidt. Advies: parkeren bij de Lidl, bostrap (Vlakbij de Bahnhoff) omhoog en dan in 4 kilometer door het prachtige bos naar de watervallen lopen.)

We hadden bedacht dat we vanaf dan een paar dagen in de Kinzig valei zouden blijven. De rivier de Kinzig maar ook de rivier de Gutach, onze eerder douche ligt hier ook en het gebied is verschrikkelijk mooi. Lange wegen met veel haarspeldbochten, hoge groene sparren reizen tot aan de hemel. De wegen komen dan plots uit in een glooiende vallei met een stroompje water, huisjes hier en daar, een beeld dat je eerder zou verwachten in Zwitserland. De huizen zijn grotendeels vakwerk, vaak met zorg gerestaureerd óf in staat van ontbinding. Iets verderop zit een roddelbaan. Iets waar je als kind weken naar uit kan kijken en altijd, tenminste bij mij, dat gevoel van dat karretje in een glijbaan bij je blijft. We parkeren Otto, drinken een biertje, een Weissen, ook hier is het bier goedgekeurd en halen onze kaartjes. Even later terwijl we aansluiten achter een grote groep kinderen, stappen we in de nieuwerwetse wagentjes, de karretjes en glijbaan hebben plaats gemaakt voor een type op rails, we worden de baan omhoog getrokken. Volgas, want ja eruit vallen kan niet, gaan we naar beneden. Heerlijk een beetje kind zijn. Een brede glimlach rijker stappen we Otto in en rijden we verder de route van de dag. Schiltach, het plaatstje wat bekend staat om zijn bonte verzameling vakwerkhuizen, de heldere rivier en daarwaar het magazijn van Hans Grohe (van de kranen etc) staat, op de oorspronkelijke plek van het eerste kantoor. We parkeren Otto op een mixparking bij wat andere campers. Het is zo druk dat we ons er tussen moeten wurmen. De Duitse buurman (Duitsers zijn trouwens aardige mensen) vindt alles prima en laat ons zelfs wat stroom meepikken van zijn aansluiting. Even later lopen we het stadje rond en bekijken de mooie verzameling van huizen, we lopen langs het kanaal wat gebruikt werd voor de transport van de “Amsterdammer”. De bomen/palen waar een groot deel van Amsterdam op is gebouwd.  

Via het toeristenkantoortje lopen we naar een oud spoorlijntje en pikken een foldertje op. Het stadje is goed beschreven en je kunt zelfs, mits er ruimte is, gratis douchen (soort van proberen) bij Hans Grohe. Dus wij lopen daar met gezwinde pas naar toe. Bij de allervriendelijkste receptiedame horen we dat ze helaas vol zitten voor de komende dagen, Helaas. Wel mogen we de tentoonstelling bekijken. De tentoonstelling van dit grote bedrijf is gratis en was trouwens leuk om te zien. Het neemt je mee van de badkamer van toen tot nu. Ik neem vervolgens maar weer een duik in de Gutach. Het is nog steeds heerlijk warm weer en het water is fris, Renée zit aan de waterkant en ziet mij als een kleine jongen over de dam klauwteren. De volgende ochtend zijn we op tijd wakker. We rijden richting Alpirsbach. Een piepklein plaatsje, met een grote van oudsher abdij die bier brouwt. We trachten, terwijl we geparkeerd staan op de personeelsparkeerplaats, een plekje te bemachtigen maar alles blijkt vol te zitten want het is een Fereinstag. Het is dan ook Hemelvaart. Een nationale vrije dag die voor ons als lastig werd ervaren, de koelkast was namelijk bijna leeg.

We rijden iets Noordelijker, het landschap schiet weer voorbij, de heuvels, de bomen, de vele waterstroompjes. Het is rustig op de weg. Hier en daar zien we groepen jongens/mannen met een klein bolderkarretje gevuld met bier staan. Dat is de traditie hier op deze dag. We rijden door naar Freudenstadt, vullen de camper met water en legen het vuile water. Het stadje wat volgens onze reisgids één van de grootste marktpleinen heeft van Duitsland slaan we over, de stad doet koud aan. Iets daarbuiten begint de natuur weer. Kniebis blijkt één van de (letterlijke) poorten te zijn van de lange wandelingen (de Westweg) die Duitsland rijk is. Na een biertje bij een lokaal restaurant in een biergarten mét uitzicht en gedeelde tafels en wij delen onze tafel met een aantal gezellige Duitse motorrijders lopen we een stukje door dit paradijs. De Duitser zijn er goed in, de wegen zijn wonderlijk netjes aangegeven, met keurige houten bewegwijzering wordt je geleid door de rustige stukjes van het bos, heuvels met gras en wilde bloemen zo ver je kunt zien en kleine druppelende beekjes die een weg hebben gevonden door het donkere bos met gifgroen mos. Het is al wat later op de middag en rijden met Otto van het terrein af op zoek naar een overnachtingsplek. Via geweldige uitzichten en een hele lange kronkelende steile afdaling met op elke hoek een haarspeld bocht komen we uiteindelijk aan bij de plek die we hadden gevonden voor de dag. Het semi parkeerterrein midden in een bos staat vol, vol met auto’s, een nabij gelegen refugihuisje (huisje voor wandelaars) zit vol met mensen, de buiten bbq knettert en het is er druk. Niet geheel de rustige boslocatie zoals omschreven. We worden een beetje weggekeken door de aanwezige mannen en besluiten na een goede maar gezonde lunch door te rijden naar optie b. En dat betekende diezelfde steile weg maar nu omhoog. Zo snel als we beneden waren zo langzaam als het ging toen we naar boven reden. 20-30 kilometer per uur. Eenmaal boven werden we weer getrakteerd op het fenomenale uitzicht hier in de bossen, heuvels en bergen. Uiteindelijk komen we uit bij een stuwmeer vlakbij het plaatsje Seewald, een helder groot meer waar mensen heerlijk aan het zwemmen zijn, van de zon aan het genieten zijn of op het terras zitten. Otto wordt geparkeerd, gesteld, zodat we waterpas staan en we lopen naar het meer. Het is ten slotte nog steeds Hemelvaartsdag en dat is te merken ook hier in het Duitse. De biergartens zitten vol, het bier vloeit rijkelijk en de zon staat hoog. Iets verder naar het meer zit ook de reddingsbrigade met eigen barretje, het bier de helft goedkoper als in de biergarten en het uitzicht veel mooier. We raken in gesprek met een aantal “Duitsers” (Doeska is trouwens vaak onze ijsbreker). Zij was Peruaanse, getrouwd met een Duitser en de ander was Italiaan getrouwd met een Duitse. We keuvelen wat over en weer en het is gezellig. Iets later lopen we een stukje om het meer en komen een paar uur later terug bij de camper. Twee meiden en een jongen hebben een tentje opgezet in het veldje achter de campers de BBQ brandt al bijna. Ik vroeg, want wij wilden ook daar bbq-en of we wat van het vuur mogen lenen. Zo raken we in gesprek met Julia en Julia én de jongen waar we allebei de naam niet meer van weten. Het is gezellig, eten samen en uiteindelijk maken we een kampvuurtje vlakbij het meer. Het wordt laat, gezellig, tipsi en de volgende ochtend worden wij laat wakker. Zij (de dames, hij is ’s nachts nog naar huis gereden) zitten inmiddels al uren aan het water. We sluiten aan en een paar uur later stappen we weer in de camper. 

De koelkast moet hoog nodig gevuld worden en we zijn nieuwsgierig naar de historische plaatsjes in de buurt zoals Baden Baden. Het is al laat. We kiezen de dichtstbijzijnde overnachtingsplek en rijden daarnaartoe. Met moeite krijgen we Otto waterpas. Tot groot vermaak van de gevestigde orde daar op de camperplaats. Het is nog steeds snikheet, dezelfde warmte golf als die in Nederland rond die periode was. 
De dag erna rijden we op tijd naar Baden Baden, het zou namelijk warm worden. We parkeren hier in het land van de regeltjes op een parkeerplaats van de gemeentewerken. Het is zaterdag dus de ambtenaren zijn vrij. Het is ongeveer 2 kilometer lopen voordat we het centrum bereiken en het lijkt wel een grote winkelstraat. Baden Baden heeft trouwens een interessante geschiedenis, dit stadje is door de geallieerden niet gebombardeerd omdat dit wel een mooi onderkomen voor hen zou zijn zo na de oorlog. Hierdoor zijn de vele oude gebouwen en historisch interessante plekken zoals de thermen ongeschonden gebleven. We lopen via de winkelstraat, waar gratis WiFi was (sinds tijden weer contact met de buitenwereld, op nu.nl was het één en al ellende, dus in dat opzicht weinig gemist), via één van de oude straatjes omhoog naar de roze kerk en de oude thermen waar de kranen allen lauw warm water uitspuwen (niet drinkbaar maar men doet het toch om zo denken ze jong te blijven). Het is een mooi stadje, een beetje té toeristisch voor ons maar als je doorheen kijkt zie je de details. De oude huizen, de Romeinse thermen en de mooie Trinkhalle. Baden Baden is een aanrader, het mist het karakter van een oud versleten stadje wat wij leuk vinden, het is namelijk in wonderlijke staat, bijna te mooi. Terwijl we bij de Trinkhalle weg lopen en Renée voor mijn gevoel 100 foto's van het pand aan het maken is staat één van de Julia’s met haar ouders ineens voor onze neus. We praten wat bij en lopen met z’n allen de winkelstraat van 2 keer Baden in. Nemen afscheid en beloven elkaar eens op te zoeken in München of Stuttgart tijdens de Oktoberfesten. Wij rijden het wonderschone dal uit. Vlakbij het plaatsje Gernsbach loopt een helder riviertje en omdat het zo warm was hebben we onszelf die dag met een duik op verfrissing getrakteerd! Heerlijk lekker afkoelen in een heldere rivier, niemand om ons heen alleen Otto die een oogje in het zeil houdt.
We twijfelen een beetje over onze volgende stap en die twijfel is kiezen tussen relaxen, hiken en stadjes bekijken. We hadden van mijn vader en Hetty namelijk wat tips gekregen wat we hoe-dan-ook moesten zien.
Trier, Heidelberg en Worms stonden op die lijst én waren enigszins in de buurt. We moesten zeker voor Trier wel een stuk rijden maar alles kan natuurlijk, we hadden tijd en willen wel wat zien. Alleen is het soms en dit klinkt geweldig verwend, belangrijk de mix er goed in houden want anders is een stad zoals Trier maar gewoon een stad met een zwarte poort. We kiezen voor een paar dagen relaxen aan een rivier in de buurt. Dan kunnen we daarin afkoelen en voor de rest lekker zonnebaden. Het is lekker weer, beetje Hollands warm, dus benauwd maar ik ben toch gaan hardlopen. In de lucht zat geen zuurstof zo voelde het, het was dan ook 29 graden, de zon scheen keihard. Na 5 kilometer en bijna weer op mijn oude snelheid van rond de 25 minuten kwam ik weer terug bij de camper. Gaar als wat maar voldaan. De Neckar, de lokale rivier, moest er aan geloven. Je hoorde het water bijna sissen zo warm had ik het. Na een paar dagen van relaxen, inspannen en ontspannen was het tijd voor Heidelberg. 
1 juni
Wat gevoelsmatig een kleine stad zou moeten zijn bleek bij aankomst een forse stad te zijn. Bijna zoals in Italië was de voorstad lelijk en industrieel. We parkeren Otto bij een plaatselijke campingwinkel en na de benodigdheden gekocht te hebben die we nodig hadden vragen we of we daar mogen blijven staan terwijl we de stad bezoeken. En dat bleek geen enkel probleem, mits we voor 6 uur terug waren. Wederom “vriendelijke mensen die Duitsers!” 
Moet trouwens zeggen dat eigenlijk elke Duitser die we tot nu toe tegen zijn gekomen tot onze verbazing aardig is. Ze zijn geïnteresseerd, bewonderen de camper, helpen ons, of we drinken er een biertje mee. Daar gaan onze jarenlange vooroordelen, blijkt maar eens weer dat vooroordelen nooit goed zijn. Ons gevoel was bij dit land: saai, industrieel, grauw, slechte wegen, zullen er wel snel klaar mee zijn en bovenal de mensen zullen wel nors zijn. En zijn wij even tot inzien gekomen de laatste tijd. Het kan ook zijn omdat we twee geweldige ijsbrekers bij ons hebben genaamd Doeska de campervandog en Otto de berggeit. Terwijl ik dit zit te schrijven staan we op een parkeerterrein vlakbij een zwemmeertje en er lopen regelmatig mensen met een glimlach langs terwijl ze de naam van de facebookpagina uitspreken en een duimpje omhoog steken. Maar dat ter zijde, het moest even gezegd worden en doorrrrr.

We lopen op deze warme dag naar de stad en na een stevig stukje doorstappen komen we aan op de HaubtstraBe en deze leidt ons naar de kathedraal, de kleine kruipdoorsluipdoor straatjes en de mooie steegjes met gekleurde huizen. Een wonderschone stad daar aan de rivier.  En als topstuk staat er groot slot hoog boven de stad. We kozen bewust voor een lange afstandsbezichtiging, wat zoveel inhoudt als dat we het alleen van een grote afstand hebben bekeken, waarom? vaak hebben dat soort locaties een minder effect van grootsheid als je er dichtbij bent. Van een afstand is het een magistraal pand, ruïnes aan alle kanten met een groot ogenschijnlijk onaangetast paleis in het midden. We sjokken een beetje rond, laten het heilige huis voor wat het is en bekijken het beroemde hotel dat er tegenover staat samen met een groep toeristen die wederom een tourleider mét bordje zoals overal, slaafs achtervolgen. De ditmaal Amerikaanse groep duikt hierna ook nog gezamenlijk een apotheek in alsof dat heel bijzonder is. De tourguide staat buiten geduldig te wachten.

Die dag was trouwens ook onze 365ste dag van de reis. We waren dus een jaar onderweg toch wel bijzonder hoe dat jaar is gelopen, wat we gezien hebben, de mensen die we hebben leren kennen, de landen die we nu goed kennen tenminste de delen die we gezien hebben en ook wij zelf zijn veranderd. Misschien zelfs wat wijzer geworden, hoe dan ook een jaartje ouder. We vieren het met een low budget hapje van schnitzel met friet.
We overnachten vlakbij het plaatsje Lauffen am Neckar en lauffen die avond nadat het eindelijk is afgekoeld naar het pittoreske stadje, met enkele kleine gigantische scheve huisjes, een gemeentehuis in een voormalig slot met omringende slotgracht en een kathedraal die fantastisch is uitgelicht. We sluiten de zwoele avond af met een Duits biertje bij een plaatselijke maar verlaten biergarten.
De dag erna rijden we het kleine stukje naar Worms, dichtbij het centrum is een betaalde camperplaats wat ook de enige mogelijkheid was voor ons dus parkeren we daar. Het is de meest groezelige plaats waar we voor betaald hebben het afgelopen jaar. We parkeren naast een Nederlandse camper, een stel wat net terug is uit Italië en op weg is naar huis, Haarlem, stapt net uit de camper. We raken kort in gesprek, zij lopen het stadje in en wij maken de camper klaar voor een dagje in de zon. Links van ons torent de Nibelungen toren al boven alles uit. We lopen verder het kleine stadje in. Het is er een beetje viezig, veel afval op straat en doet anders aan dan de gemiddelde plaatsen die we in Duitsland hebben gezien. Worms blinkt niet uit in properheid zo blijkt hier uit. Via de Joodse buurt (Worms had één van de grootste groepen Joden voor de oorlog)  lopen we naar de oude synagoge. Deze staat iet wat ingetogen in een hoek. Om het oude gebouw, wat pure soberheid uitstraalt, in te gaan moet ook ik een keppeltje op. Dus mét keppeltje loop ik het gebouw door, ook aan de binnenzijde is het soberheid troef. Het straalt soms zelfs een bepaalde leegte uit. En doet mij veel denken aan een protestantse kerk. Renée werpt ook een glimp naar binnen maar is weinig onder de indruk. Ze heeft het inmiddels niet meer zo op godsdienstige gebouwen. Uitzondering daargelaten natuurlijk. Één van de missies van Renée is dat ze haar haar wil laten knippen en kleuren. Dus op zoek naar een kapper die we kunnen betalen. Via een aantal nieuwerwetse pleinen komen we zo uit bij de must-see Kathedraal. Binnen is het niet onze cup of tea. Alleen de glas in lood ramen kunnen ons bekoren. Hier dichtbij is één van de oudste Joodse begraafplaatsen in de wereld. Na even zoeken lopen we achter onze buren de Nederlandse camperaars, de begraafplaats is helaas dicht en kunnen er niet doorheen lopen. We raken in gesprek en konden merken dat de man van het gezelschap graag op pad wilde met de camper. De drang om weer naar huis te rijden was hoog. Toch raken we in gesprek en zij was erg geïnteresseerd waarom we weg waren uit Nederland. We blijven even in gesprek daar op het pleintje voor de begraafplaats. De stenen staan schots en scheef tussen het hoge gras en doet je nog het meeste denken aan een beeld uit een horrorfilm alleen was die in de nacht enge begraafplaats nu helder verlicht door de warme zon. Op een aantal van de grafstenen lagen stenen van de bezoekers van de graven. Zoals het gebruikelijk is door de Joodse gemeenschap. 

Toch maar op zoek naar die kapper, na even zoeken hebben we er één gevonden. Renée gaat zitten en ik word door de kapper gesommeerd, wel vriendelijk hoor, om over twee uur terug te komen. Dan maar verplicht op het terras zitten, natuurlijk om wederom de bier kwaliteit te testen, ook deze slaagt voor de test. Na twee uur van wachten was Renée helemaal blij. En ik ook want ik had Worms nog een keer doorgelopen en was wel klaar met dit mooie maar enigszins beperkte stadje. Voor ons geen aanrader, kom je er toevallig langs, dan gewoon stoppen maar rij er niet voor om. We pikken Otto op en rijden weg van die vreemde camperplaats. Onderweg pik ik de laatste onderdelen op om de buitendouche klaar te maken. Op een uurtje rijden richting Trier parkeren we Otto, bij een mooi veld, een ideale locatie om hard te lopen en om een mooie boswandeling met Doeska te maken. En dit alles doen we hier. We staan zoals gewoonlijk alleen, rond een uurtje of 2 ’s nachts komt de politie langs rijden. Voor ons de eerste keer want we hebben ze nog weinig gezien de afgelopen weken. Zeker als je het vergelijkt met Spanje en Italië waar het normaal is een politieauto twee keer op een dag voorbij te zien komen. De cruisers zijn trouwens ook verleden tijd, tot op heden alleen nog maar rustige nachten gehad. En dat mocht ook wel na de nachtelijke onrust in Italië. Terwijl Renée aan het koken is maak ik de douche en zowaar alles werkt. We zijn vanaf nu helemaal, nou ja op een wasmachine na dan, onafhankelijk van alles. 
We lopen beide ons rondje. De route kwam langs de wijnvelden op de horizon, de tarwevelden links en rechts van mij en voor mij een eindeloze weg die mij toch weer terug bracht bij de camper. Als afsluiter natuurlijk afgespoeld met de douche. Een genot om dat apparaat nu zelf te hebben!
De was, we moesten de was doen want dat was nu wel erg lang geleden. Het probleem in Duitsland is dat ze het niet overal aanbieden zoals in de zuidelijke landen. Je moet dus creatief worden. En zo stonden we iets later bij een camperplaats die overliep van de Nederlandse camperaars. We vragen de vriendelijke Duitse beheerder of we mogen wassen. En het blijkt absoluut geen probleem te zijn. Ik ben die ochtend door mijn rug gegaan, of wat verrekt dus kon Renée niet helpen en lig zo de hele dag in een heuvel op geparkeerde camper. Renée ploegt ondertussen door, de was hoeveelheid is enorm van 3 weken en de machine werkt traag, de droger nog trager. Na 8 uur is alles klaar en droog. Uiteindelijk starten we Otto en vullen hem af met water, hierdoor is de halve camperplaats, zo voelt het opgestaan en maakt een praatje met ons. Twee Nederlanders nodigen ons uit voor een biertje en ook al zijn we nu klaar en wilden we nog even rijden, we hebben geen haast en zitten bij dit gezellige stel een aantal uren te babbelen. Uiteindelijk rijden we weg, plaatsen nog een review over de locatie (een 10 natuurlijk) en rijden naar de eerste beste plaats om als uitzondering een pizza te halen. Het was inmiddels al 10 uur en we hadden nog niets gegeten. De pizzabakker had foto's van zijn thuisland Italië hangen en ik herkende de omgeving. Het was national park Gargone, misschien wel het mooiste gebied van Italië. De dag erna rijden we via een camping waar we een warme douche mochten gebruiken (de laatste was de dag voordat we mijn Vader en Hetty uitzwaaiden, zo’n 2,5 week geleden) naar het plaatsje Herrstein. Een plaats aan de edelstenenroute van Duitsland. Als één van jullie lezers nog een mooie route of vakantie locatie dichtbij Nederland zoekt, dan is dit die plek trouwens. We parkeren Otto op de aangewezen gemeentelijke locatie. Keurige voorzieningen en er blijkt een wandel pad te zijn. Het mooiste wandelpad van 2010 in heel Duitsland. En wij parkeren daar nu net per toeval dichtbij. De dag erna lopen we dat mooie pad. We starten in het geweldige kleine dorpje met overal gerestaureerde vakwerk huizen. Via een ietwat steil pad kom je uit in een bos. De zonnestralen breken door de bladeren heen. Ze leiden je naar het eerste veld glooiende heuvels, voornamelijk met tarwe en wilde bloemen zo ver je kunt kijken. De lucht is blauw met hier en daar wat pufjes wolken. Het zorgt voor een accentuering van de diepte. We kijken namelijk heel ver weg. Het is een dromerig landschap. Het Mittelalterpfad ligt door de velden heen. Graspaden door die tarwe velden. Het pad loopt met de glooiingen omhoog en omlaag. Je wordt als het ware door de omgeving heen geleid en juist door die bewegingen in de looprichting zie je de hele omgeving. Uiteindelijk komen we weer in een bos. Zomaar in de middel of nowhere staan wat tentjes, een groep vrienden zo lijkt het heeft hier hun bivak opgeslagen, de meeste tentjes leeg zonder bewoners een aantal van hen bij het brandende kampvuur. We lopen door de bossen en komen uiteindelijk weer uit bij die mooie velden. De pijn in mijn rug wordt langzaam minder, de omgeving verzacht de pijn, het bewegen ook. Deze wandeling had nog wel kilometers door mogen gaan.
De dag erna is het dan toch echt tijd om Trier te gaan bezoeken. De camper wederom veilig geparkeerd bij een betaalde locatie voor 20 cent per uur om vervolgens een stuk te lopen waarna we de bus pakken naar de Porta Nigra, oftewel de Zwarte Poort. Trier staat bekend om de vele Romeinse overblijfselen. Als ik mij niet vergis zelfs de grootste verzameling van Romeinse overblijfselen buiten Italië. Het gebouw ziet er grauwig uit, donker alsof het door de jaren heen nog vol met roet is bedekt. En terwijl ik nu denk laat ik dat eens opzoeken op Wikipedia, blijkt dat dat te kloppen, tenminste volgens de online encyclopedie. De naam van de zwarte poort komt uit de middeleeuwen, een poort die van oorsprong licht was is donker geworden door roetafzetting. De poort staat daar een beetje verlaten bij. Omgeven door weinig andere bezienswaardigheden op het klooster na en omgeven van één van de drukste wegen van Trier en zo is het bijna schier onmogelijk een mooie plaat te schieten van die zandstenen kolos. We zitten even op een trap van een afstand om naar het grote oude bouwwerk te kijken. Gewoon in ons op te nemen en doen even later hetzelfde aan de andere kant. De zichtzijde van de vroegere bezoeker van deze oude stad. De straten worden gerenoveerd en de bouwlui zijn ook vandaag (het is 2de pinksterdag) aan het werk en worden geflankeerd door de hordes toeristen. We lopen recht op het grote marktplein af met aan de rechterzijde een patatzaak en na even twijfelen want we zijn qua vette hap op de goede weg verslinden we gezamenlijk één grote friet met een klodder mayonaise. Bij het centrale beeld op dat plein eten we het in de schaduw op. Je kijkt het hele plein over, via de ene straat kijk je al naar de grote Dom met bijbehorend klooster. Op het plein staan oude panden, helaas mét nieuwerwetse winkels, de gestucte pandjes worden dus op een aantal uitzonderingen ontsiert door de grote glazen etalages. Op de voet van het centrale beeld zitten allemaal mensen, te kijken, te genieten van de zon. De meeste met een beetje fast food in de hand een enkeling met een headsetje misschien wel luisterend naar een mooi liedje terwijl ze de het oude plein rond kijken. We lopen naar de Kathedraal. Het binnenste, wat we wederom separaat van elkaar bekijken, is overdadig. Bijna kampiaanse beelden, zuilen en bekoord ons niet. Via een stel zwarte deuren kom je uit in het Klooster dat wil zeggen de binnentuin. Hier kijk je uit op de aaneenschakeling van de gebouwen, kerken en het klooster. Bijzonder om te zien hoe deze panden in elkaar geweven zijn. Tijdens Renée’s bezoek stonden er drie priesters vol ongeloof naar het bouwsel te kijken. Ook zij waren dus met een tour de Trier bezig. Via een paleis, de bijbehorende tuinen lopen we langs de oude Romeinse thermen en een gigantische protestantse kerk om uiteindelijk het hele eind weer terug te lopen. Doeska had de knollen op en de bussen waren nergens te bekennen. Ons overnachtingsplaatsje was iets noordelijk. We reden de moezel vallei in, en het gebied overkwam ons echt. De rivier die er doorheen gebaand is de bijna verticale wijnvelden met ranken die helemaal tot bovenaan rijken. Het doet je bedenken hoe hier een boer zijn werk kan doen. Om de zoveel honderd meter is een metalen rail gemaakt waarschijnlijk om de geoogste druiven naar beneden te brengen met een mandje. Nadat we dorpje na dorpje passeren waar allemaal campings en betaalde camperplaatsen zijn zakt de moed wel een beetje in de schoenen of de plek die we uitgekozen hadden nog gratis zou zijn. Iets verderop vlakbij het bekende plaatsje Cochum is dan het veldje, en ja hoor helemaal gratis, direct aan de moezel en tegenover de bijna verticale wijnvelden. Het weer was helaas een beetje omgeslagen en deed de omgeving niets goeds maar als er dan een zonnestraal door het wolkendek kwam dan verlichte het de hele omgeving. Elke avond werd de moezel zo glad als een spiegel. Het stroomde wel maar het bootverkeer was gestopt, in ruste, en de moezel kalmeerde. Het reflecteerde de wijnvelden en de lucht. 

Op naar België. We reden naar het land van de Vlaamse friet, het fijne bier en de glooiende heuvels om daar één van de ingrediënten te halen die we vorig jaar ook hadden tijdens onze bruiloft/ afscheidsfeestje. Het goedkoopste bier van de Spar is alleen hier verkrijgbaar. “Everyday” zoals de slogan van het biertje is, is dus ook weer aanwezig tijdens 18 juni. We vonden het wel zo gepast. Ondertussen hebben het hoogste punt van België meegepakt, een rondje op de heide hardgelopen en een korte blik op de stuwdam in de buurt geworpen. We reden verder naar de mijnen van Blegny. Dit was een wens van Renée en ze praat er al het hele jaar over dat we dit zijn vergeten te doen toen we in België waren. En zo reden we naar dit stukje België met een rijke geschiedenis. Blegny is één van de mijnen die al enige tijd dicht is. In 1980 sloot men hier de deuren. Wat interessant is, is dat deze mijn goed onderhouden is gebleven. Hij is bijna nog in originele staat. We schrijven ons in en melden ons vervolgens om 16:00, we zijn de enige. En mogen zo na het bekijken van een interessante film samen met onze gids afdalen in de mijn. Hij is de jongste gids die mijnwerker is geweest van België. Zijn leeftijd hebben we niet gevraagd maar hij moet rond de 70 zijn geweest. Hij oogde als een man van 50, maar qua leeftijd kan dat niet en ook de jaren in de mijn zouden, zo zou je denken zwaar hebben geteld. We zakken met een schok af en binnen een tel zijn we 30 meter lager in het eerste gangen stelsel. We worden erg gedetailleerd verteld hoe de mijn functioneerde, de gereedschappen die de veelal mannen hadden en wat de taak van soms hele jonge kinderen was. Na de eerste honderden meters zakken we weer 30 meter ditmaal met een steile trap. Dan heb je pas echt het idee hoe diep 30 meter omlaag eigenlijk is. Eenmaal aangekomen op dit niveau mogen we zoals honderden mensen voor ons de gereedschappen van de mijnwerkers vast houden en het geluid horen waar de mannen in werkte. Ongelooflijk, deze mensen moeten allen hondsdoof zijn geworden. We schieten weer omhoog met de lift naar zo’n 15 meter boven de grond, daar waar de kolen aankwamen en gesorteerd werden. Een geweldige trip zo diep in de aarde, al was de grap dat dit deel van België op een grote heuvel ligt dus eigenlijk waren we af gezakt in een heuvel en niet eens onder de oppervlakte. We sluiten die avond af met een La Chouffje die we bij onze eerdere bierkooptocht hebben aangeschaft. Dat was ook wel zo vanzelf sprekend. Die avond hebben we een gezellige avond met een ander stel camperaars, een wijn, biertje, amarettotje en een Nederlandse salami worstje passeerden de tafel.
De volgende dag rijden we naar het drielandenpunt. Onderweg eten we nog een Belgisch frietje met een frikadel speciaal! Geheel via België rijden we de Vaalseberg op en parkeren Otto aan de Belgische kant. Een beetje vertwijfelt want, het is toch een jaar geleden lopen we naar de taartpunt met in het midden de zuil die het drielandenpunt voorstelt. Gezamenlijk stappen we Nederland binnen en lopen een stukje Nederland in, bellen met onze ouders vanaf Nederlandse bodem, dat was toch alweer een jaar geleden, en stappen even later Otto weer in.
Iets later komen we aan in Simonskall, Duitsland , een piepklein dorpje in een dalletje, de plek waar men vroeger naar toe ging voor zogenaamde luchttherapie. Een parkeerplaats waar gedoogd werd om te overnachten was de plek van de nacht. De volgende ochtend maken we vroeg een mooie wandeling en rijden rond 9 uur richting Köln. We parkeren Otto iets buiten de Umweltzone en pakken de tram naar de binnenstad. We komen direct aan bij de grote Dom van Köln, twee gigantische toren prijken daar hoog boven alles uit. Ze zijn zwart van het leven in de stad maar niet te min stralen ze wel wat uit. Het plein er om heen wordt gevuld met mensen die op een enkeling na omhoog kijkt. Om de beurt lopen we naar binnen en bekijken deze Dom waar veel werk zit in het glas en lood. De buitenkant is de echt showstopper, en die bekijken we dan ook lang. De stad zelf heeft een aangename sfeer. Je zou er kunnen wonen, leven. De parkjes, de terrasjes er lijkt een mooie afwisseling te zijn tussen de Altstadt en het nieuwe gedeelte. Alsof het oude en het nieuwe hier voortreffelijk is verweven met elkaar. Via de Romeinse vondsten lopen we die mooie stad door. De tram brengt ons uiteindelijk terug naar de camper. Iets boven Köln was een plek waar we vlakbij het water konden staan. We komen aan en hadden een beetje verwacht dat het een locatie was met een enkele camper. Aan de linkerkant van het parkeerveld staat een rij met zeker 15 campers, dicht tegen elkaar geparkeerd. En daar was geen ruimte meer voor ons. Wij parkeren hem dus op een andere plek. We zitten die dag bij het water en genieten van het lekkere weer. Die avond terwijl ik onder onze buitendouche sta worden we geattendeerd op het feit dat we wel in de rij moeten staan. Na wat navragen bij onze bolle buurman toepasselijk genaamd Balou die het bevestigd, komen er een uurtje later wederom twee mannen aanlopen dat we mits er plaats is wel in de rij moeten staan. Zij bleken hier allen te wonen, tenminste te staan voor langere tijd en hadden afspraken gemaakt met de lokalen dat de campers alleen daar zouden mogen staan. Prima, en iets later terwijl dit mini kamp met bijbehorende zigeunerkoning genaamd Balou, bijna geheel tevreden knikt en de duim omhoog steekt rijden we naar het begin van de rij en parkeren Otto, misschien wel op de beste plek van de rij.

De dag erna start voor mij met een flinke workout, het is al benauwd maar eindelijk weer eens 5 km gelopen onder de 25 minuten (24:20) en daarna wat oefeningen gedaan, ik voel mij weer fris na ook nog 100 meter zwemmen. Heerlijk, beter als dat kun je de dag niet beginnen. De rest van de dag liggen we heerlijk bij het water, nemen af en toe een duik en genieten van het heerlijke weer. De dag erna doet Renée ook haar workout van 4 km en oefeningen en komt ook voldaan terug van haar sport moment. We rijden wat noordelijke naar het plaatsje Reken (de grap is dat mijn moeder en Toon in Rekken wonen) in Duitsland onderweg ontvangen we 3fm, Nederland komt nu heel dichtbij. Hier zit een geweldige camperplaats, naast een gastvrij hotel (het Berghotel) met bos en super uitzicht. We mogen zelfs onze was afleveren en wordt gratis gedaan. En ondanks dat we op heel veel plaatsen hebben gestaan hebben we dát nog niet eerder meegemaakt. Op onze tweede dag komt mijn moeder als verrassing langs. We zitten dan ook maar 45 minuten van elkaar verwijderd en hebben een leuke middag met elkaar, zij trakteert op een heerlijk lunch en we wandelen het “ontdekkingspad” in het bos. 
Nederland komt eraan, op dit moment is de camper weer gereed om het laatste stukje te rijden naar het platte land wat we een jaar geleden achter ons hebben gelaten en nu weer dichterbij komt  al is het maar voor een week. Tot snel en zoals altijd bedankt voor het lezen.
Ons verhaal gaat door. Na de week Nederland zullen we Duitsland intrekken hierna Polen en dan dan zien we wel. Misschien is het Noorden dan aantrekkelijk of toch naar het ruwe bijna onbekende Zuiden. De Balkan trekt enorm. Het gevoel dat we daar in de natuur zullen staan, de minder bekende steden zullen zien. En daar heeft gevoelsmatig misschien de tijd wel stil gestaan. We gaan het meemaken. We zullen het zien. We volgen de weg die we kiezen.​

Zoals we ooit zeiden: “If the sky is the limit, where do roads lead us?”

3 mei - 11 mei

​Onze week met onze lieve vrienden Paul en Ton zou morgen beginnen. We stonden al in Florence, terwijl zij het Uffici onveilig aan het maken waren. 


Paul en Ton hebben we in Nicaragua leren kennen, zij een stel dat voor de zoveelste keer een jaloersmakende lange reis aan het maken waren, wij die backpackers die Nicaragua een maand met een rugzak aan het bereizen waren. Zij zijn bijzonder omdat we de afgelopen jaren een aantal stellen en mensen hebben leren kennen die op één of andere manier aanvoelde alsof we elkaar al jaren kennen. En zij horen daar zeker bij.


We stonden op een gratis parkeerplaats vlakbij het gigantische park van Florence. Super snel internet en een redelijk rustige plek. Al waren ook hier weer de bekende cruisers een niet te missen attractie. Het vreemde was dat deze locatie die je eigenlijk wel aan zou raden, mits er meer campers zouden staan, naast ons geen enkel ander mobiel huisje mocht ontvangen. De nacht was daarentegen rustig. We reden de volgende ochtend vroeg naar een betaalde en beveiligde locatie. Iets wat we meestal wel doen in een grote stad. We hadden ook ergens gezien dat er een Fiat garage naast zat. En dat was geweldig want de sensor van de radiator moest vervangen worden. Zoals Lucas in Malaga al met overtuiging zei: “tis de sensor, gewoon vervangen”.  Dus 4000 kilometer later was het dan maar eens tijd om dat te laten doen. Het bespaarde ook het gedoe van een schakelaar inbouwen. En ja hoor, ze hadden, bijna onItaliaans, tijd. De dag erop vlak voordat wij met Paul en Ton naar het door hun gehuurde appartement zouden rijden zouden zij vlak daarvoor de sensor inbouwen. 


Met de rugzak, camera en den hond, Doeska, liepen we de 3 kilometer naar het openlucht museum wat Florence heet. De oude stadsmuur van Florence lonkte en al gauw liepen we door de nauwer wordende straatjes, een beetje Napoli zo hier in de buitenwijk van Florence. De straten waren een beetje donker en ruw maar juist door deze straten eerst te zien viel al het andere misschien wel nog meer op. Onze gekozen weg liep over de Ponte Vecchio. De beroemde brug, vol met juwelenhandelaren, van Florence. En voor elke toerist een vast punt tijdens een bezoek aan deze mooie stad. Terwijl we daar liepen daalde het kwartje in één keer. Ik ben hier eerder geweest. Nu op zoek naar het plein wat al enige tijd in mijn hoofd spookt want ook dat zou dan hier moeten zijn en niet in Siena zoals ik eerder dacht. Het kanaal dat onder de brug stroomde met de gekleurde huizen links en rechts deed ons aan Gerona denken, natuurlijk minus de spectaculaire brug. En Gerona is voor ons een favoriet van tijdens de testrit in 2015 door Spanje. Het begon dus al goed. We hadden met de mannen voor het Uffici aan de waterkant afgesproken. En dat lag rechts over de brug. We waren dus op steenworp afstand van onze reispartners voor de komende week.


Onze Amsterdamse vrienden zaten op een muurtje overduidelijk te genieten van alle mensen om hun heen. Wij zagen hen voordat zij ons zagen. Een glimlach, knuffel en zo binnen een paar seconden was het weer alsof we elkaar kort geleden nog hadden gezien. En toch was het al weer bijna een jaar geleden. We liepen via het Uffici, een wonderlijk gebouw wat in drie fases is gebouwd en door Paul en Ton de dag ervoor bewonderd en vervolgens omschreven als een gebouw vol met “Madonna with Child” schilderijen. We hadden dus weinig gemist zo voelde het. En terwijl we liepen hadden we het over dat ene grote plein wat al enige tijd (denk jaren) op mijn netvlies geprent stond. Paul en Ton waren resoluut. “Je bedoelt Siena” zeiden ze bijna in koor. En terwijl ik uitlegde wat ik in mijn gedachte had waren ze duidelijk, “dat is in Siena en daar gaan we nog naar toe, dus dat zie je nog”. We liepen te sloffen door de stad, heerlijk, ook zij hadden totaal geen haast om de bepaalde dingen te moeten zien. En zo loop je anders door een stad als Florence. Je laat het over je heen komen, genietend van de details. En terwijl we op de centrale Piazza liepen kijkende naar de “serre” vol met beeldhouwwerken met buiten het kopie van het David beeld besloten we daarna naar de Duomo te lopen. Onderweg viel de woorden “frikandel special” en “er zit hier een Nederlandse frietzaak”. En dan is het zo typisch, loop je het ene moment in een openlucht museum ala Florence ben je het andere moment alleen nog maar bezig met de mogelijkheid van een frikandel speciaal in je hoofd. Nadat we de Duomo om waren gelopen, geïnformeerd naar de prijs van de Cupola en Duomo dropen we snel af. Alles zat vol en de enige manier om het nog die dag te doen was door 30 euro per persoon te betalen. En dat is toch aan de dure kant voor nóg een kathedraal. Het moet gezegd worden dat wij beide vaak de buitenzijde van een religieus gebouw mooier en imposanter vinden dan de binnenkant. Of het nu een boeddhistische tempel of kathedraal is, het is meer hoe een gebouw in een stad staat. De Engelsen of Amerikanen noemen dat de “presence”. Wat vrij vertaald is de houding, attitude van iets of iemand. En dat geldt voor mij voor gebouwen zoals het Pantheon, grijs, ruw en bolster. De Duomo in Florence is een gebouw wat verlichting en netheid uitstraalt. Natuurlijk komt dat door de overvloed aan het witte marmer belijnd met zwart marmer. Het zorgt voor overzicht van een anders gigantisch gebouw met een geweldige koepel. Het gebouw dat je van ver ziet, bedoeld of onbedoeld als het midden van de stad aanvoelt maar het inmiddels niet echt meer is. En toch, loop je vanaf dat plein via een zijstraat kun je tot ver weg nog steeds die koepel zien.


Op naar die frietzaak. Één van die zojuist genoemde zijstraatjes behuisd een klein patatzaakje genaamd Holland Chips. Compleet met Nederlandse vlag op de menukaart. De kaart die in de etalage hangt floreerde trots (zo voelde het) met een patatje mayo, frikandel speciaal én een berehap mét pinda saus. Eenmaal binnen bij de balie die behuisd word door Chinezen, die trouwens geen woord Nederlands konden, gaf ik onze bestelling door. De pindasaus was op dus werd het berehap zonder pindasaus. De frikandel speciaal kwam het dichtstbij de frikandel uit Nederland maar de berehap was geen vergelijk met die van de Kwalitaria uit Rheden! Voldaan en volgegeten liepen met z’n vijven verder door de stad. Het weer klaarde iets op en zo hadden we de mogelijkheid om nog een aantal mooie foto's te maken van de Duomo en andere fantastische pleinen. Na een drankje in een klein stadspark met een zelf gekocht biertje liepen we naar een pizzeria, geheel achterin was er nog plek. Na het verorberen van misschien wel een van de beste pizza's ooit liepen we rustig de zaak uit. Het regende en buiten stonden mensen te wachten om een plaatsje te bemachtigen bij deze succesformule. We namen afscheid van Ton en Paul en spraken af hun de dag erna op te pikken. Wij liepen de donkere verregende stad door, het was 6 kilometer lopen naar de camper en het regende hard. Doorweekt, moe maar zeer voldaan van een geslaagde dag sliepen we alle drie als een blok. De volgende ochtend waren we alweer vroeg wakker, de zon scheen en de garage was al in volle gang. We werden direct geholpen en binnen 15 minuten konden we weer op pad. Top service hier. Paul en Ton stonden al te wachten en wij stopte op de afgesproken plek. Zij pikte even later de huurauto op en wij reden voor hen uit naar het van het appartement. Hier zouden we de komende 3 nachten slapen. 


Nadat we Florence eindelijk uit waren volgden de intens glooiende wegen van Toscane, diepe dalen, wijnvelden die bijna minutieus en met oog voor detail voor de kijker waren aangelegd. Ze complimenteerden de heuvels, het was bijna alsof het zo hoorde. We volgenden de weg en kwamen korte tijd later aan. We konden nog niet naar binnen dus deden we eerst de benodigde boodschappen. Enkele uren later waren we weer terug, de zon stond nog hoog, het appartement was schitterend, mét douche en mét internet het waren weer luxe dagen en nu dankzij Ton en Paul. Het uitzicht vanaf het appartement overtrof echter alle luxe. Het was een typisch Toscaans beeld. Wijnvelden en heuvels, een klein kasteeltje op de laatste heuvel waar dan natuurlijk precies de zon neerging. Het beeld was een ideaal beeld, “Tuscany in a nutshell”. De dag erna was er slecht weer voorspeld. En Siena stond op de planning. Dus tussen de buien door reden we na een lekker ontbijt naar de stad met dat grote plein. De lucht was grijs en de zon had zich verscholen. De stad Siena is bijna rond om dat ene plein heen gebouwd. De straten lopen parallel aan de hoogst liggende curve. Dat zorgt voor lange straten zonder dat je einde kunt zien. De steegjes die de straten weer verbind zijn dan weer bijna onnatuurlijk steil. 


En dan kom je na jaren weer aan bij dat ene plein. Het was drukker, vol gezet met terrassen en in het midden veel toeristen die op een of andere manier samen met ons het natte beslag van boven aan het trotseren waren. De gigantische toren staat trots op het laagste punt van het plein. Nat geregend maar net verwend met een heerlijk kopje espresso van een ogenschijnlijk niet toeristisch barretje stonden we daar met zijn allen naar te kijken. De straten waren nat en glibberig en zorgde voor een middeleeuws gevoel. 
Met ondertussen een grote pizzapunt op de vuist liepen we verder, de kathedraal die door menigeen wordt geroemd verscheen om de hoek, terwijl de verzamelde regen de trappen glad maakte en als een soort rivier door de straten liep, liepen wij verder, die trappen op. Doeska en Renée stonden beneden terwijl Paul, Ton en ik de trappen opliepen. Het was druk daar waar vroeger een gedeelte van de kathedraal was en nu slechts uit een soort overkapping bestond. Iedereen stond te schuilen. De kathedraal oogde een beetje sober, ingetogen. Het weer bepaald natuurlijk het beeld. Hier en daar kwamen er wat blauwe vlekjes tussen de wit grijze wolken. Tijdens onze wandeling door deze gevoelsmatige steile stad want alles voelde omhoog te gaan. zijn we ook nog naar het laagst en weinig bezochte park van Siena geweest. Een groene oase, met middeleeuwse wijnranken en verschillende groentetuintjes. Het uitzicht hier op Siena is mooi, het geeft je een ander perspectief. En terwijl wij onze biertjes in de regen maar uit de nattigheid aan het drinken waren werd het zowaar mooi weer. Het blauwe overvloede weer. En de hoogtepunten van de stad hebben we nogmaals bezocht en ademden in één keer een heel ander gevoel uit. Het plein was markant, met gekleurde huizen, hoog uitkijkend over het gepeupel dat een te dure espresso aan het bestellen is. De kathedraal was een variant op de kathedraal in Florence, bijna met meer details maar minder behangen met marmer. De straten streelde ook meer het oog. Trouwens tijdens één van de wandelingen door deze stad die iedereen een keer gezien moet hebben, wat betreft ons, kwam het volgende ter sprake: Waarom zijn de poorten en verbindingsstukken tussen de huizen zo hoog van de grond gebouwd? Onze mogelijke oplossingen: De lans van de ridders, de vlaggen tijdens parades, of vanwege de Mariaprocessies. Wij horen het antwoordt graag!


We reden weer naar ons fijne appartement. Wat een genot na een dagje afzien qua weer om in het appartement een hapje en een drankje te doen, genietend van het uitzicht al dan niet via het raam vanwege de regen maar de gezelligheid zo samen was fijn om te ervaren. De dag erna reden we naar Volterra en daarna naar San Gimignano. De ene bekend om de mooie groene uitzichten, oude panden en oudere poorten en de ander om de vele torens. Maar voor Paul was er naast deze mooiigheid ook nog wat anders belangrijks te doen in deze plaatsen. Het testen van de ijskwaliteit. Via zo ongeveer dezelfde weg als die we eerder naar Siena hadden gereden met weer dat vervelend mooie uitzicht te hebben kwamen we aan in Volterra. Een mooie plaats ruim op gebouwd en totaal niet voorzien van de normale bezetting, toeristen. Tenminste zo dachten we echter naarmate we verder het stadje in liepen kwamen we de hordes ook hier tegen en allen werden ze geleid door een soort vaandeldrager. De tourguide met optionele paraplu, doekje aan een stokje of een bordje met nummer erop liepen allen met of zonder microfoon door de straatjes en in hun kielzog een groep ogenschijnlijk gewillige volgelingen. De massa Chinezen en Russen zijn inmiddels normaal maar de intrede van de families Indiër werd hier voor het eerst zichtbaar. 


Volterra is mooi, absoluut, het uitzicht daarentegen is minder Toscaans dan je zou willen, minder glooiende heuvels met hier en daar een wijnveld. Je wordt na het reizen in dit mooie land en specifiek in dit gebied wel een beetje een zeurpiet. Het stadje op zich is geweldig, oude panden, een geweldige kleine kerk. Een zelfde soort toren als in Siena en dan de straatjes waar je doorheen kunt blijven dolen. Maar ja je wilt het complete pakket. En dat mist hier, maar misschien heeft San Gimignano het complete pakket wel. 


Op de terugweg naar de auto zochten we een lunchlocatie. En de Birreria van iets terug en dichterbij de auto was bij ons allen blijven hangen. De binnenkant van het tentje was sober, simpele tafels met eveneens simpele stoelen. De menukaart was uitgebreid maar de keuze was snel gemaakt, Renée bestelde haar carpaccio waar ze al zo lang naar uit keek, Ton en Paul namen de pasta en ik nam een hamburger met friet, waar ik later spijt van had als haren op mijn hoofd. Renée d’r carpaccio was tongstrelend. fantastische olijfolie, kwaliteitsvlees en de combinatie met de kaas en het appeltje was fenomenaal. Ton en Paul hadden een voortreffelijke pasta. Precies goed op smaak gebracht, geserveerd in de pan waarin het gemaakt was, simpel maar o zo doeltreffend. En ik, mijn hamburger was prima, niet spectaculair, tongstrelend of perfect op smaak gemaakt. Nee, het was een hamburger met friet. Het biertje, een eigengemaakte IPA die smaakte naar één van Brouwerij het IJ in Amsterdam was superb!




Op naar het stadje met de torens. Via een afslag bij een Forum Romana aan de voet van Volterra reden we door. San Gimignano is vanaf heinde en verre te zien. De torens steken hoog boven de strak gezette wijnvelden uit en zijn zo enorm herkenbaar.


En om direct alles maar over te slaan want de torens in de stad zijn natuurlijk indrukwekkend. Het ijs wat Paul dagelijks verslikt heeft hier een winnaar gevonden. Het ijstalonnetje wat pretendeert, mét certificaat, de beste ijssalon van de wereld te zijn is ook in Paul’s top 6 nummer 1. En wij kunnen er over mee praten. Het ijs is heerlijk, romig zonder vet te proeven. En de smaak is zoals hij hoort, authentiek! Hierna zijn we, terwijl ik een dark chocolate ijsje van de concurrent op de hand had (want je moet natuurlijk vergelijken, hé), het gehele stadje doorgelopen. En het is een wonderlijke plaats, een winnaar als je het mij vraagt tussen de twee middeleeuwse stadjes. Dit stadje heeft alles, uitzichten over glooiende wijnvelden, fantastische gebouwen, historie, authentieke straatjes én natuurlijk die ene ijssalon.


Weer terug in ons appartement was het nog even lekker weer en om het moment te grijpen hebben ondanks de frisse lucht lekker buiten gegeten. De lucht kleurde van geel naar rood, de zon ging onder achter dat kasteeltje aan de overkant. Het waren drie heerlijke nachten geweest in dat echte Toscaanse appartement. 


Vroeg op en dan naar Pisa. We hadden de smaak te pakken en Paul wilde graag naar nog één stadje. Het werd het ‘dorpje met de kerk met borden’. Tenminste zo stond het ongeveer beschreven in de meegenomen reisgids van de Amsterdammer en import Amsterdammer. En dan verwacht je natuurlijk een grote hoeveelheid bijzondere borden. Het dorpje zelf was schattig maar miste een echte dorpskern, wel was er hét kerkje met de borden, de hoeveelheid viel een beetje tegen. Een stuk of 20 relatief kleine borden met een betekenis waren meegemetseld in dat kerkje die van binnen niet echt bijzonder was. Op het hoogste punt van deze heuvel of berg, het is maar om het even, waren nog de overblijfselen van een verdedigingstoren. Het platform daar gaf een wonderlijk uitzicht over het gebied. 


We waren nog maar 40 kilometer van Pisa vandaan en zochten al gauw de snelweg op. In Pisa hadden we een aantal plekken geselecteerd, van gratis tot betaald. En omdat Pisa ook blijft ontwikkelen waren de gratis locaties gevoelsmatig niet veilig genoeg óf het mocht niet meer. Dus na een gigantische omweg waar we al een glim van de toren op mochten vangen zijn we uiteindelijk naar de betaalde camperplaats gereden. Grote parkeervakken en daar stond Otto voor de komende 24 uur. Wij liepen intussen naar dat grote groene grasveld met die 3 bekende gebouwen erop. 


Na zo’n 25 minuten lopen waren we om de hoek van het witte geweld. De grote witte toren staat nog schever dan in mijn herinnering en voor Renée was het de eerste aanblik en ook zij was volkomen verbaasd. Dat witte schuine ding blijft indruk maken… de kathedraal en het doophuis komen altijd een beetje op de 2de en 3de plaats maar zijn zeker het bezichtigen waard. Natuurlijk hebben wij ook de debiele foto’s gemaakt, die iedereen lijkt te maken, maar achteraf zien ze er dan toch weer grappig uit. Het is een plezier om met deze mannen te reizen. Doeska huppelt vrolijk met ons mee en terwijl wij de gratis tickets voor de Duomo hebben opgepikt en naar de kathedraal lopen wachten Ton en Paul buiten. Wij lopen de kathedraal in, daar binnen vallen onze monden open, dit is misschien wel de mooiste kathedraal van de afgelopen maanden. Vol met goud behangen, een barokke uitstraling en een overdadig interieur. Het was en is natuurlijk wederom en steeds in de staat van renovatie maar dat mag niet deren.


Na wederom een terrasje, om de kwaliteit van het bier te testen, liepen we terug naar onze camper plaats waar Ton en Renée een heerlijke maaltijd hebben bereid. Gezelligheid troef! De dag erna vertrokken we wederom op tijd. Op naar de Lagune iets boven Pisa. Onze ijsblogger Paul oftewel ‘de vogelaar’ heeft namelijk nog een passie, vogels. Hij bereist daar niet alleen het Europese continent voor, maar reist gerust naar bijvoorbeeld Afrika. Moet wel gezegd worden dat het ons wel op een verrassende plek bracht. Een kort stukje rijden langs mooie velden, uitzichten en de bijhorende prostituees langs de kant van de weg en we waren in een totaal ander gebied dan de stad Pisa. Het deed het meeste denken aan de meren vlakbij Giethoorn. Het riet stond fier omhoog zover het oog kon kijken. In het kielzog van Paul liepen we achter hem aan. Het riet huisde op dit moment helaas maar weinig vogels maar de steigers met uitkijk huisjes waren uitstekend geregeld.  Het was niet de tijd van het jaar, helaas. Inmiddels kunnen we wel een bonte kraai herkennen, een wilde eend en een euh.. nee dat was het volgens mij. Na een uurtje of twee rondgebanjerd te hebben verlieten we het vogel paradijs en was het tijd om de overnachtingslocatie voor de dag te gaan bepalen. Om de rondrit door Toscane compleet te maken reden we naar het strand. Dat ritje was toch wel het bewijs. Toscane is verschrikkelijk veelzijdig. In één dag en binnen een straal van 40 kilometer, van een cultuurstad, naar een lagune naar een strand. We parkeerden de huurauto en Otto naast elkaar op een nu nog lege strandparkeerplaats. De zon was nog lekker warm en nodigde uit om buiten te zijn. Bij de strandtentjes was alles in voorbereiding voor het hoogseizoen. Op één na was alles nog dicht. Het belangrijkste van die avond was toch wel iets wat op het bord lag. En dat was pindasaus, heerlijke pindasaus van Paul. Dat samen met de lekkere nasi van Renée en op het bord lag een heerlijke verrukkelijk maaltje. De zon ging langzaam onder en we werden met z’n allen op een fantastische zonsondergang getrakteerd, de nieuwe nog in opbouw constructies gaven een fantastisch beeld tezamen met de ondergaande zon. En toen, bijna alsof het was afgesproken kwamen de cruisers te voorschijn bij het schemer. Het was op deze locatie wel heel extreem. De auto's reden soms in colonne achter elkaar aan. En dat zorgde voor een lichtbundel parade daar op het strand vlakbij Pisa. Het werd uiteindelijk rustig. De dag erna reden we in de richting van Lucca om op één van onze favoriete locaties in Italië onze laatste gezamenlijke nacht door te brengen. Het weer was alsmaar beter geworden en het was hier dan ook ideaal om een bbq aan te steken en een kampvuurtje te hebben. En zo geschiede, drankje, vlees, heerlijk weer een frisse duik en dat in het gezelschap van lieve vrienden maakte het een fantastische afsluiter van de heerlijke luxe, veel geziene week.


De dag erna reden we, nadat we de camper hadden afgezet op een andere legale camperplaats, naar Lucca. Dat is nou een stad waar je zo zou kunnen wonen. Het heeft alles! cultuur, natuur in de buurt, gezellige pleintjes en die panden, o die panden. Elk huisje lijkt hier wel uit een catalogus van perfecte Toscaanse huizen gegrepen. De mannen zaten al enkele dagen op verschillende momenten aan de Spritz. Een onbekend drankje voor ons. En daar werden we dan ook op getrakteerd. Een heerlijk zurig, fris en bubbelend drankje stond even later voor ons. En omdat het nog niet genoeg was hebben we bij een klein maar o zo’n goede Tratoria gegeten op de kosten van Ton en Pail. Het was tijd om afscheid te nemen. Na zo’n 30 minuten rijden waren we weer bij Otto. Een dikke knuffel en daar reden ze weer richting Lucca in hun witte huurToyota. Deels dezelfde weg die wij morgen zouden berijden op weg naar Venetië.


Bedankt mannen, het was zoals gezegd een fantastische, veel geziene, gezellige, ontspannen maar bovenal een Ultra Toscaanse week geweest en met wie kun je dat het beste doen, met jullie!


Bedankt!


En jullie bedankt voor het lezen.

De videoblog staat ook live: FREEDOM

Maraviloso (wonderschoon)
Blog 15 
24 februari - 16 maart


We worden ingehaald door Lucas en Sam. Hevig zwaaiend en toeterend rijden ze voor ons uit. We zien de huurauto langzaam verdwijnen op de horizon. En zoals ik dan vaker tegen Renée zeg nadat we weer iemand hebben uitgezwaaid “we zijn weer met z’n 3-tjes” Renée zegt dan meestal standaard zachtjes “ja” terwijl ze vooruit kijkt naar de weg die voor ons ligt en wegdroomt over de volgende bestemming.


We hebben de laatste tijd nogal nagedacht hoe en wat we gaan doen de komende tijd. Spanje hebben we nu ongeveer wel gezien en dat bedoel ik in alle opzichten positief. Maar we zijn hier nu 4 maanden en we hebben het Noorden, Noordwest, het Zuiden en al tijdens onze testrit het Noordoosten uitgebreid bekeken. Door nationale parken gelopen en overnacht op volkomen uitgestorven locaties. De mooiste steden gezien, gefeest, dronken geweest, vrienden en familie gezien en geknuffeld, nieuwe vrienden gemaakt en de eindeloze wegen van Spanje overwonnen. 


Het was tijd voor een nieuw land. En de snelste meest efficiëntste manier zou zijn als we met een veerboot naar Italië zouden gaan. Het land waar Renée en ik lang over praten. Het land waar ik mijn kopje espresso wil drinken in een klein steegje in Rome, zonder het gevoel van tijd, haast of druk. En ik sta te springen om Renée het “Pantheon Effect” te laten zien. Dat land zou onze volgende bestemming worden.


Maar eerst de rest van Spanje afmaken. We hadden nog wat kilometers af te leggen, want de enige Ferry gaat vanaf Barcelona. De steden die we nog graag wilden zien waren, Almeria en Valencia. De Cabo de Gata was ook een niet te missen kans. Dus we begonnen direct nadat we Lucas en Sam niet meer op de horizon konden zien de weg te vervolgen voorbij Granada. Vlak onder de Sierra Nevada, de hoogte piek van Spanje met eeuwige sneeuw. 


We schieten de snelweg af, de navigatie leidt ons naar een zandpad en verteld ons dat we via een nauw pad 3,5 km verder moeten rijden. Het is te krap, veel te krap dus ik draai Otto met moeite om. En vervolgen ons pad op een nabij gelegen B weggetje mét asfalt. Het duurt even maar de navigatie vindt een alternatieve route. Na een bochtig weggetje parkeren we Otto op een vlakke bosparkeerplaats. Hoge bomen en picknick tafels rechts van ons. Het wordt al schemer. Het is koud die nacht. In de verte horen we een uil. Voor de rest is het muisstil.


De volgende ochtend worden we wakker van een gebrom naast ons. We doen de rolgordijnen omhoog en er staat een grote touringcar geparkeerd midden in het bos. Tientallen oudevandagen met nordicwalking stokken in de hand zetten een pas in vanaf de bus naar het bos. Nu de zon op is en het wat aan het opwarmen is zien we dat dit bos in winterstand is. De loofbomen hebben allen geen bladeren en voor de rest straalt het bos weinig karakter uit. Na het ontbijt lopen we één van de paden die uit is gezet en brengt ons recht onder de rotswanden van dit bergachtige gebied. We genieten van deze frisse bijna lenteachtige wandeling. Vlak voordat we Otto starten valt het ons op dat er ditmaal erg veel olie onder de camper ligt. Nu lekt hij eigenlijk altijd al wel maar het lijkt meer te worden. Niet te min na controle van het oliepeil starten we Otto weer en rijden we langs de Noord kant van de Sierra Nevada richting Almeria. 


We hoopten om even met onze tenen in de sneeuw te staan maar de sneeuw die te zien is is ver weg en te hoog in de top van deze berg. We rijden verder over de glooiende wegen en zien het landschap langzaam veranderen. De enige woestijn van Europa verschijnt op de horizon. Diepe scheuren in de aarde verschijnen links en rechts van de weg. De groene heuvels veranderen in dorre vlaktes met kleine bosjes hier en daar. Het verandert niet in een Gobi woestijn maar de omstandigheden zijn hier dor en droog. Het plaatsje Tabernas staat voornamelijk bekend om het aantal westerns wat hier in de buurt is opgenomen in de jaren 60 en 70. Clint Eastwood heeft hier dan ook menig cowboy omver geschoten. De filmdorpjes zijn nu omgetoverd tot pretpark met bijpassende entreeprijzen. We rijden er wel langs om wat foto's te schieten, zodat ook wij wat geschoten hebben hier in de woestijn van Spanje maar laten het voor de rest wat het is. Op een van de vlaktes vlak langs de weg die de woestijn doorkruist eten we een broodje en turen de verte in. Kijkend of we nog een indiaan voorbij zien komen. We sporen Otto wat aan en rijden de laatste 40 km naar Almeria. Een havenstad die bijna op de meest zuidoostelijke hoek van Spanje gevestigd is. We parkeren op een troosteloos stuk asfalt vlakbij het marktplein waar de restanten van de Zaterdag markt nog net zichtbaar zijn. Deze wordt vakkundig door een grote groep schoonmakers verwijderd en binnen no time is het plein weer proper. Onze overnachtigingsplek is een behoorlijk contrast met de nacht ervoor. Nu staan we op het asfalt met zo’n 40 campers om ons heen vlakbij de kust. Na een rustige nacht parkeren we de camper iets dichterbij het centrum.


Via een door nieuwbouw omheinde stad komen weer zoals we inmiddels gewend zijn van andere steden in de nauwe en oude straatjes van Almeria. In het midden op een van marmer gemaakt plein staat een kathedraal, Catedral de la Encarnación, een straalend middelpunt van deze stad. Net gerenoveerd, de stof ligt nog op de grond maar op deze 7de dag van de week wordt er gewoon een dienst in gedraaid. Nog nét voor deze start glippen Renée en ik om de beurt naar binnen. Een groot orgel speelt hoog boven de kathedraal, enkele volgelingen van deze kerk zitten al trouw te wachten. De pastoor staat een beetje onwennig in de hoek te draaien. Waarschijnlijk te wachten tot de predikant binnenkomt. En terwijl ik sta te wachten zie ik 2 in zwart geklede mannen met gezwinde spoed aankomen lopen. De deur wordt voor hen opengemaakt. Ik zie Renée nog net naar buiten glippen. We lopen door naar de piece de résistance van Almeria, Alcazaba is gebouwd in de 10de eeuw door de Moorse bezetter. Het was het meest sterke fort van Spanje. En als je hier loopt dan is dat snel te geloven. Hoge muren omgeven de oude gebouwen. Vroeger met de luxe van baden, stromend water en de gemakken van toen. Het deels opgebouwde en gerenoveerde fort is wonderlijk om te zien, voor het fort ligt de stad en de zee. Achter het fort ligt de tot zo ver het oog kan zien de woestijn. Het mooiste van dit alles, is dat dit gratis is. Het fort kun je als je wilt dagelijks bezoeken en houdt je zeker 2 uur in z’n greep. Nagenietend lopen we terug door de straten van Almeria om vlakbij de camper nog een biertje te nemen en daarna door te rijden naar een volgende overnachtingsplaats.


28 februari


Wow! Dat is wat we in koor uitroepen nadat we net door het grootste kassenveld ooit zijn gereden. En niet vanwege die plastic gevallen nee. Naar wat voor ons ligt. Groene heuvels zo hoog dat het bijna bergen zijn met zwarte vegen wat wegen zijn. Een bijna stripachtig gevoel. Het is getekend zo lijkt het. Rechts zie je een stukje zee doorkomen. Onze bestemming Las Negras ligt iets verderop. Een klein wit dorp wat er neer is geploft daar midden in de natuur. We hadden hier een mooie plek gevonden maar de weg ernaar toe was heel slecht en verschrikkelijk steil. De tweede keus zo dachten we, lag iets terug in die groene heuvels. Een pad wat door een grasveld heen was gelegd met witte bloemetjes bracht ons naar een strand. Vlak voordat we het zand opdraaide was een herder zijn witte volgelingen aan het begeleiden naar het meest smakelijke stukje gras. Een fantastisch gezicht. Vlakbij de zee, de bergen op de achtergrond, de man en zijn schapen. Wat wil je nog meer.


We parkeren en het strandje blijkt tussen twee bergkammen te vallen. Een droomlocatie. Het oude fort wat links op een verhoging staat is in goede staat en wordt zelfs als woonhuis gebruikt. Om ons heen staan 5 andere campers. De lucht is strakblauw, de heuvel zijn groen en het strand schoon en bijna verlaten. Het is een rustige nacht. De volgende dag werk ik aan de (vorige) blog terwijl Renée een wandeling maakt langs de kustlijn. Volgens haar een van de mooiste wandelingen ooit. Ik loop de volgende dag een klein stukje van de route en kom langs ruwe rotsen, azuurblauwe en heldere zee, een visser hier en daar en een geweldig uitzicht op de ruwe maar o zo mooie kustlijn. Renée vertelde dat het verderop hoog bovenop een van de heuvel nog mooier was en dat je verschrikkelijk ver kon kijken. Het was daar fantastisch mooi. 


We gingen verder, op zoek naar een garage want de camper lekte veel olie. We maakte ons zorgen. Het was niet zo dat er liters olie weglekten maar genoeg om je toch zorgen te maken. In Lorca vonden we uiteindelijk een garage. Deze had nadat we de eerste oplossing, het hele blok eruit en opnieuw opbouwen, af hadden geschoten een alternatief bedacht. Ze zouden alle naden waar de pakking lekte met speciale kit afdichten. De volgende dag hadden ze tijd. Wij verbleven die nacht op het industrie terrein vlakbij de garage. Het was een verschrikkelijk nacht. Vrachtwagens die de hele nacht af en aan reden en heel vroeg de motor vlak naast de camper lieten lopen. De volgende dag, brak als we waren, melden we ons in de garage en er wordt aangegeven dat ze toch geen tijd hebben. We moesten van het terrein af en worden gevraagd 2 uur later terug te komen. We parkeren de camper twee uur later in de garage en de monteur gaat tergend langzaam aan het werk, voornamelijk pratend met zijn collega’s, terwijl wij in de camper zitten. 2 uur later was hij klaar, olie vervangen, nieuw filter en de lekkage zo goed als het kon opgelost. We mochten 3 uur niet rijden, de speciale kit moet drogen, dus nadat we al enige tijd niets hadden gedaan konden we dat nu gewoon continueren. De camper werd door de mannen van de garage de straat opgeduwd en na 3 uur kregen we nog een controle van een van de monteurs, het was tijd om te vertrekken. 


We reden naar de kust, we hadden behoefte aan een beetje strandhangen na de slechte nacht en verloren dag. Iets westelijk van Cartegena zouden een aantal locaties zijn waar we konden parkeren. Na een uurtje rijden stonden we aan een baai met een aantal kleine visserdorpjes. De locaties voor de campers waren enorm. Zo groot maar met zoveel campers dat ze uit hun voegen aan het barsten waren. De ene locatie was een droge rivierbedding die vroeger uitmondde in de zee. Deze stond vol gepakt met campers en was ook door de vreemde afrastering dan ook niet echt een charmante locatie. De andere locatie was een heuvel met niveau’s waar het nog drukker was maar een fantastisch uitzicht had. Je kon zien dat sommige mensen hier al enige tijd stonden. We reden een rondje om uiteindelijk vrij bij het begin te parkeren en de nacht door te brengen. De dag erna na een meditatiemomentje zijn we een half uur verder gereden, het plaatsje Portus heeft een aantal kleine baaitjes en een rivierbedding die ook weer droog ligt. Wij parkeerden hier de camper en stonden alleen. Een rustige nacht en 2 heerlijke stranddagen, precies wat we nodig hadden. 


Cartegena, de stad die nu wel heel dicht bij lag, stond eigenlijk niet op de planning maar om hier nu langs te rijden zonder een bezoekje zou wel zonde zijn. We parkeren de camper na een korte rit vlakbij de Universiteit. We liepen een rondje door de stad, op zoek naar de beste tapas bar. De stad had veel mooie elementen maar in elke straat was er zeker één gebouw afgebroken, in staat van verval of een ruïne van het slechte soort en dat zorgde dat er een soort treurigheid in de lucht hing. Na een aantal monumentale gebouwen bekeken te hebben besloten dat dit geen stad voor ons was. En ja, kom hier over 10 jaar terug. Met nieuwe panden in de ontstane openingen. Een strak blauwe lucht, de geur van vers gebrouwen koffie en je ervaart Cartegena totaal anders. Maar nu, nu is het een stad in verval, vlak voor de opbouw. De potentie is er en wat we tot op heden hebben gezien in Spanje is dat de Spanjaarden goed zijn in renovatie en restauratie met gevoel. Dus ook hier komt dat uiteindelijk helemaal goed. We liepen na een internet momentje terug naar de camper. De wind stak op, zo hard dat we vaak dachten dat de camper om zou waaien.


De volgende ochtend hadden we Valencia op het vizier. Maar nog belangrijker voor ons we wilden graag douchen, warm als het even kon. Er zijn vanaf Cartegena twee routes. De ene biedt je bijna alleen maar kust. De ander doorkruist de heuvels en national parken ten zuiden van Valencia. Wij kozen de laatste optie. En op deze mooie route zat ook nog een betaalde camperplaats mét warme douche. De route en bestemming was bepaald voor de dag. Eindelijk weer eens die luxe en ik heb het al eerder geschreven maar een douche en een wasmachine is zo iets dat we als luxe zijn gaan beschouwen. Een betaalde camperplaats trouwens ook. We staan meestal gratis, langs de kust, in een bos, op een parkeerplaats met eigenlijk altijd een veilig gevoel. Wanneer de deur ’s nachts op slot gaat is er een gevoel van veiligheid door het mobiele huisje. 


Otto rijdt het kleine plaatsje El Palomar in. Via een paar slingerweggetjes rijden we na het aanbellen van de deurbel de grote camperplaats op. Parkeren de camper en maken direct gebruik van de wasmachine én droger. De douche volgt snel. Fris gewassen, een maaltijd achter de kiezen vallen we in slaap. De volgende ochtend nadat we 4 wassen hebben gedraaid waar Renée voornamelijk druk mee is geweest, wassen we Otto op de de wasplaats. 


We zetten de koers in tot Valencia. De meeste grote steden hebben óf goede betaalde camperplaatsen redelijk dicht in het centrum óf helemaal niets. Valencia had niets, maar gedoogde campers aan het stadsstrand zo’n 5 km uit het centrum. Na goed zoeken hadden we een plek gevonden voor de nacht. Twee dagen op het strand was wat volgende, met zelfs nog een hardlooprondje van mij. Ondertussen hadden we contact gehad met Ricardo en Anita. Deze twee reizigers zijn inmiddels 6 jaar onderweg. En hebben in Azië, midden Amerika en Europa gereisd. Zij komt uit Maleisië en hij uit Spanje. Op dat moment waren ze vlakbij Valencia in de geboorteplaats van Ricardo. De twee hebben we in November leren kennen. Nou ja eerder ontmoet en kortstondig reisverhalen uitgewisseld in Braga bij de Bom Jezus (die met de witte trappen). We waren inmiddels al maanden bezig een locatie te vinden waar we nu gezamenlijk een  biertje konden drinken. Dus nu wij hier waren en zij slechts 20 km boven Valencia was nu het ideale moment.


Het plan was dat wij de dag erna eerst naar het centrum zouden gaan en daarna bij hun langs zouden komen.


Valencia staat bekend om veel dingen, de sinaasappels, de architectuur, de oude gebouwen, de kathedraal, de gezelligheid, Barrio El Carmen, het immense 9 km lange park midden in de stad maar ook om Las Fallas. Het feest gaat vooraf aan een 10 daagse oorverdovende vuurwerkshow midden in de stad. De Mascletta zoals het wordt genoemd wordt dagelijks door duizenden mensen bezocht en duurt slechts 5 minuten maar is intens. Hierna verspreid iedereen zich weer in de stad en begint met drinken en feesten. De Mascletta en Las Fallas duren alles bij elkaar 19 dagen. En is van 1 maart tot de 19de. Een groot feest met de laatste dagen als hoogte punt. Wij liepen de stad in nadat we Otto iets dichterbij hadden geparkeerd. Om 14 uur was de Mascletta en we waren ruim op tijd. Doeska is inmiddels wel wat langzamer qua lopen zeker als het er om gaat bij het wandelen in een stad en vandaag was het niet anders. Op een rustig drafje liep ze met ons mee. Ze liep zich de kop niet gek maken. 


We liepen uiteindelijk het grootste deel in het park en dit kunstmatig aangelegde park in een oude rivierbedding is wonderlijk aangelegd. Het is een onderdeel van de stad geworden, aan het ene einde is een architectonisch hoogstaand gebouw neergezet vergezeld met enkele andere en naarmate je het park doorloopt loop je door verschillende type stijlen, van strak tot speels, waterpartijen en sinaasappelbomen, grasvelden, grote pleinen voor evenementen en hardlooppaden. Voor ieder wat wils zo ook voor ons zwarte hondje. Via een grote omweg kwamen we op plaats van bestemming. Er waren al honderden mensen verzamelt, wij wachten rustig op de stoep. Stipt om 14 uur terwijl wij in een winkelopening stonden ging het vuurwerk af en het bouwde zich langzaam op. Het einde was oorverdovend, de straten waren een moment gevuld met rook waardoor je geen hand voor ogen zag. Doeska had geen kik gegeven. Zij is inmiddels bijna doof. Ons schatje wordt oud maar nog niet oud oud. Zodra we wegliepen en de menigte zich verspreide in deze mooie stad, rende ze als een pup met ons mee, zachtjes bijtend in onze knieholtes, zoals ze vaker doet uit blijdschap.


We lopen de straten door, pikken zelfs nog een frietje mee mét satesaus en bewonderen deze fijne stad. Een stad waar je zou kunnen wonen. De oude stad wisselt zich natuurlijk af met de nieuwe architectuur. Het complimenteert elkaar, past bij elkaar. We lopen weer terug, nadat we een klein tapatje hebben gegeten en een heerlijk (Turia) biertje hebben gedronken, naar de camper. Even later zijn we terug bij het strand waar we wederom een rustige nacht hebben.


10 maart


De volgende middag rijden we naar Puzol, een kleine plaatsje zo’n 20 km boven Valencia. We hadden het adres gekregen van Ricardo en via de navigatie rijden we al snel een met slagbomen beveiligde buurt in. Grote huizen links en rechts van ons. We vragen ons kort af of we wel goed zijn. Maar zodra we in de buurt van het adres zijn zien we Anita en Ricardo al snel staan. Het ouderlijk huis van Ricardo staat al enige tijd in de verkoop en zij verblijven tijdelijk in dit bijna lege huis. Hun camper, een gele VW Transporter, staat naast het huis. Een dikke knuffel en we staan al snel in de keuken, het eerste biertje gaat open en al kort daarna staat er een heerlijke maaltijd op tafel. We blijven slapen zo wordt bepaald want dan kunnen we redelijk wat bier drinken en maken we het een avond om niet snel te vergeten. We delen verhalen van de afgelopen maanden, drinken een biertje, eten een heerlijke maaltijd en praten over de ongemakken van het reizen. Maar vooral over het genot van onderweg zijn. De verschillen zijn klein al valt Renée en mij op dat zij zeggen weinig te praten onderweg waar Renée en ik juist heel veel praten en het bijna opvalt als het stil is in onze camper. Wij werken daarentegen als vrijwilligers en Ricardo verdient geld als gamecontroleur en vertaler, Anita werkt niet en dat frustreert haar soms. Zeker nu nu ze al maanden stil staan. Ricardo’s vader is slecht te pas en daarom zijn ze nu tijdelijk hier op een vaste plek. De volgende ochtend na een uitgebreid ontbijt en bijpassende lunch stappen wij weer in en zetten koers in naar Nules. De dagen beginnen nu gevoelsmatig te tellen want binnen een paar dagen zitten we op de boot naar Italië.


Nules is een fijne overnachtingsplek maar meer niet. We zetten de dag erna koers naar Delta L’Ebre. Een stuk van Spanje wat we 2 jaar gelden ook hebben bezocht vanwege de flamingo trek. Dat was ook de plek waar we meemaakten dat een man een hartaanval kreeg en niet overleefde en wij vanaf dat moment extra nadachten over wat we allemaal moesten regelen wanneer we weg zouden gaan op de reis die we inmiddels ondernemen. We kwamen aan op dezelfde locatie. Toen bijna verlaten nu overvol en een modderbende. Nadat we even van internet hadden geprofiteerd zijn we weer doorgereden naar L’Ampolla en een nacht aan de kust doorgebracht. De volgende dag een poging getracht te douchen door een van de buiten douche te gebruiken maar we hadden de pech dat er maar een klein beetje water in de leiding zat. Dan maar een mandi (een bak water over je heen).


15 maart


De nacht voor we vertrokken zijn we in het stadje Colònia Guell neergestreken vlak boven Barcelona en tevens de locatie waar de crypte van Gaudi is. We lopen door het kleine stadje met enkele echte Gaudi kenmerken maar we zijn voornamelijk benieuwd naar de trip van de volgende avond. De dag erna hebben we wat standaard laatste dingen te doen en nadat we vroeg hebben avond gegeten rijden we naar de haven. Checken in en horen dat we vertraging hebben. We vertrekken 4 uur later dan gepland naar Italië.


Tot ziens Spanje:
Spanje is voor ons een thuis geweest. Het heeft ons veel gebracht. We hebben ons er echt thuis gevoeld. Het karakter van de mensen hier beviel en bevalt ons, de cultuur, de natuur en architectuur dat alles maakt Spanje meer dan alleen de Costa, dan Barcelona of Valencia. Ga Spanje bekijken, neem het in je op en voel wat wij hebben gevoeld. 
Wij gaan España missen. Tot ziens en niet vaarwel.


Bedankt voor het lezen. De volgende blog is vanuit Italië.

​

Blog 13
8 februari - 17 februari 


Na Murray hadden we vier dagen om ons rondom Malaga bezig te houden. En wat we al direct in de gaten hadden zijn de camperplekken schaars en sober. In de omgeving is het gros betaalt en de gratis plekken zijn vaak plekken die we in Portugal en Noord Spanje gemeden zouden hadden.

We hebben ons dan ook bijna dagelijks, het regende ook flink dus wat doe je anders, bezig gehouden met een locatie zoeken waar we een nacht wilden blijven maar elke keer was het gras niet groener maar bruiner met als toppunt een locatie aan een doorgaande weg waar we ’s nachts voornamelijk door de rondrijdende auto’s wakker werden gehouden. Zij waren dan ook niet op zoek naar een plek om te overnachten maar om te ….. Tja ik zou zeggen zoek een hotelkamer. De ene laatste nacht hebben we voor de poort van een camperplaats overnacht om zo de dag erna te kunnen douchen, de was te doen en WiFi te hebben. Op zaterdag(11 februari) stonden we weer terug op de locatie van de brakke ochtend nadat we Murray hadden afgezet. Vlak aan het strand bij een klein dorpje samen met een 15-tal andere campers.

We hadden weer zin om het volgend roadtripje te starten. We hadden nu maar 5 nachten dus de tijd was gelimiteerd en we hadden het plan om eerst naar Cordoba te gaan om hierna rustig af te zakken naar Malaga om de laatste dag misschien in de zon te zitten op het strand.

Om 10:10 pikten we Chantal en Jorn op bij het voor ons inmiddels bekende vliegveld. Renée stapt uit terwijl ik met Doeska én Otto blijf wachten bij de vertrekhal. En terwijl de minuten verstrijken krijg ik regelmatig bezoek van de Policia National of ik niet een keer weg kan rijden. De minuten worden een half uur en terwijl ik regelmatig met Renée sms waar ze blijven word ik weggestuurd onder het mom van nu weg of anders een boete. Één in keer vertrekt er met mij een hele stoet auto's allen bang om een boete te krijgen. En hierdoor loopt het hele verkeer kortstondig vast bij het vliegveld. Ik besluit maar rondjes te gaan rijden. Even te tanken en nogmaals een paar rondjes. Ondertussen stuur ik Renée regelmatig berichtjes want we moeten toch een keer gaan rijden. Ach en aan de andere kant denk ik ook tranquilo (rustig aan). 


Uiteindelijk kwamen ze nadat ik 3 keer een rondje had gereden aangelopen. Met een Starbucks beker in de hand de camper in, ook zij dachten tranquilo!


Op naar Cordoba, het was zo’n 2 uur rijden. Het was direct alsof we elkaar een week ervoor nog gezien hadden. Iets wat we tot op heden met iedereen hebben. Doordat je elkaar zo vaak “spreekt” via whatsapp is het alsof we niet echt weg zijn. De sfeer zat er goed in en omdat Chantal en Jorn niet echt wensen hadden qua bezoek. Hadden Renée en ik het idee opgevat om hoe dan ook de foto in de Lonley Planet na te jagen. 


De dag begon met grijze lucht, het weer was mee komen drijven uit Nederland. Het deerde echter niet want we reden op dat moment ook voor ons voor het eerst door de heuvels van Malaga. glooiende groen heuvels zonder einde, de weg was er doorheen gedrapeerd. Iets waar de Spanjaarden goed in zijn. Het karakter van het landschap zo min mogelijk aantastend maar er wel een functionerende strakke snelweg door heen bouwen. Het was weer genieten om hier te rijden. Het voelde ook extra goed omdat we het gevoel hadden dat we ná de mooie rit met Murray een beetje vast zatten rondom Malaga. En dan smaakt zo’n rit extra zoet. De zon kwam door bij ons halverwege punt, een Repsol op 60 km van Cordoba. En hier konden Chantal en Jorn direct wennen aan één van onze spelregels ‘maak gebruik van een toilet als die er is’. Een koffietje in de mik, een sigaretje, even bijpraten en we waren weer fris om verder te rijden. Genietend daar door de heuvels. Abrupt stopte deze mooie weg, rechts af Cordoba in. En zoals we inmiddels gewend zijn beginnen zelfs de mooiste steden met lelijke complexen. Als het ware hoekige flatgebouwen die het mooie centrum beschermen. 


We parkeren de camper op een betaalde plaats vlakbij het centrum. Na een beetje klooien staat hij eindelijk vlak. De parkeerplaats is nogal steil waardoor het zelfs met blokken moeilijk te corrigeren is. We lopen de stad in en de grote hoekige flatgebouwen maken plaats voor de laag bouw van het historische centrum.


Toen we 2 jaar geleden de Lonley Planet kochten en deze door bladerden zagen we de foto van de Mezquita van Cordoba. Deze van Moskee omgebouwde en nooit afgemaakte Kerk heeft invloeden van beide culturen. De bekende Moorse bogen die iedereen wel kent vanuit Turkije of Marokko prijken hier door het hele pand zo schrijft de reisgids.


Dus terwijl wij door de alsmaar nauwere straatjes lopen wijst de mobiele navigatie ons de snelste route. De hoekige vormen van het gebouw is het eerste wat we zien. Hierna komt één van de entreepoorten in het zicht. Sierlijk afgewerkt met graveringen, een echte Moorse doorgang. Maar dit is nog niet de poort die mijn interesse had gewekt. Na een rondje over het binnenplein vragen we aan een ticketverkoper of het klopt dat we er de volgende ochtend om half negen gratis in mogen, en het klopt! Tussen de sinaasappelbomen door die verspreid staan over het plein én trouwens in de meeste steden hier in Andalusia komen we weer een medewerker tegen van de Mezquita. Ik laat hem de foto zien en vraag waar deze is. Hij wijst ons, terwijl het motregent, de andere kant op. De foto die ik al lang op mijn netvlies heb staan blijkt bij fantastisch mooi weer te zijn gemaakt. Maar alsnog, ondanks het druilerige weer, spreekt de Moorse poort tot de verbeelding en door de mooie afwerking laat het zich maar raden hoe de binnenkant van de Mezquita eruit ziet. We zakken af mede door het weer naar een klein cafeetje, en genieten van een Canã (klein biertje) en Zumo (een vers gemaakt vruchtensapje). De volgende ochtend om kwart voor acht gaat de wekker, na een vlug ontbijtje staan we alle vier al snel buiten de camper. Does slaapt nog lekker even uit. We lopen weer door de nauwe straatjes naar de Mezquita. En voor de grote poort staan nog meer knieperts te wachten. Om half negen precies gaat de grote ijzeren poort open en kunnen we als een van de eerste van de dag naar binnen. De bogen van het interieur komen je bijna tegemoet, zoveel bogen in verschillende staten van restauratie of staat. De oude moskee is in 200 jaar verbouwd naar kerk en destijds nooit afgemaakt door een gebrek aan geld. En dat heeft denk ik geleid tot de mix van stijlen. Aan de ene kant is het moors op en top en aan de andere kant staat er eigenlijk middenin de Mezquita een kerk, met de welbekende vormen, houten banken en altaar. De mix werkt hier heel goed, een soort samensmelting van geloven. Misschien wel hoe het zou moeten zijn. Want uiteindelijk, als je gelooft komt het vaak op hetzelfde neer. Ik raak gefascineerd door de zuilen, en Jorn en ik gaan op zoek naar de meest bijzondere, sommige zijn van glad van structuur andere zijn gehavend of wel vormgegeven. Dit gebouw is fascinerend en een snoepje waar je nog lang van nageniet.


We lopen na het gratis bezoekuurtje het gebouw uit. Om ons te verwennen met een Espresso, thee en wat Churros. We rijden die ochtend naar een park noordelijk van Cordoba. Om een beetje in de natuur te overnachten. De locatie blijkt een volledig lege bos parkeerplaats te zijn zonder enige faciliteiten. Het zonnetje komt door. We genieten hier van, en terwijl de stoelen buiten worden gezet, duik ik even onder de motorkap. De ventilatoren van de radiator doen het blijkbaar weer niet. Alle draden nagekeken en nog geen oplossing gevonden maar ik bedacht al snel dat ik er altijd een schakelaar tussen kan zetten om het in geval van nood handmatig te kunnen doen. 


De volgende ochtend na een rustige nacht met een heldere hemel, was het nog steeds heerlijk weer. En om het park niet geheel onbenut te laten hebben we een van de paden meester gemaakt ook natuurlijk om wat calorieën te verbranden! Tijd om weer onderweg te gaan. Via het noorden van Cordoba rijden we richting Granada. Eigenlijk ongepland, maar plannen is ook zo saai, toch?


We reden naar een klein plaatsje (Zuheros) vlakbij de Cueva de los Murcielagos, oftewel the batcave gereden. De rit hiernaartoe leidde ons over weer lange eindeloze soms dromerige glooiende wegen. We parkeerden Otto aan de Via Verde, een aangelegd wandelpad dat 58 km lang is en over een oude spoorlijn gelegd is én je langs het nationale park Subbéticas leidt. Dit park is omgeven van wilde olijfbomen, en nee ze vallen je niet aan, maar het zijn bomen die niet meer van “iemand” zijn. En zodoende wild groeien. Na een internet momentje in nabij gelegen cafeetje, een olijfje, een biertje en een theetje zijn we die avond redelijk op tijd erin gegaan. De volgende ochtend wilden we naar die grot. Het witte dorpje had ons de dag ervoor al toegelachen aan de voet van een behoorlijke berg. En als een scherpe streep was er een weg in die berg gesleten. Één die al van ver zichtbaar was. Die weg was voorzien van nieuw zwart asfalt en het eerst stuk ging aardig. Bij de lokale mini dierentuin die op dat moment dicht was parkeerden we Otto om de weg een beetje in te schatten. En deze was steil, heel steil. Gevoelsmatig tussen de 15 en 20 procent. Maar je gevoel kan het ook mis hebben natuurlijk. Jorn en ik liepen de weg op. En vandaar uit had je een fantastisch uitzicht over de regio. De bergtoppen van de voor ons liggende Sierra strekten zo ver we konden zien. Een waar genot, weinig autogeluid, bomen in bloei, een aantal tjilpende vogels en het geluid van de wind. Genieten op en top. En nee we hebben nadat we de steile weg hebben belopen niet uiteindelijk de grot bereikt maar, dat uitzicht staat juist door het niet bereiken van een bestemming nu wel op je netvlies geprint. Nadat we weer terug waren reden we Zuheros weer uit. We stuurden Otto naar het Oosten. We stuurden door de eindeloze heuvel vol met olijfbomen, heuvel na heuvel bijna minutieus uitgemeten geplante bomen, allen evenveel ruimte om te groeien. Het ene veld wordt al gerooid waar het andere veld er verlaten bij ligt. De omgeving veranderd zodra een nog hogere berg op de horizon verschijnt. De Sierra Nevada straalt zelf van tientallen kilometers kracht uit. En wanneer de eerste tekenen zichtbaar worden zegt Jorn enigszins zacht, “ is dat sneeuw?” En jawel hoor hoog in die bergtoppen ligt eeuwig sneeuw. Het landschap duikt op dat moment omlaag. De bergen waardoor wij heen rijden worden heuvels en vlakken uiteindelijk uit tot vlakke wegen. Vlak voordat we Granada bereiken willen Jorn en Chantal ons en zichzelf trakteren op een warme douche. En nee geen Paaytje maar een douche op een camping. Zij trakteren ons op die luxe, even internet, muziek en voor de rest genieten van de luxe van een toilet en warme douche. De volgende ochtend rijden we Granada in en parkeren de camper op een van de duurste parkeerplekken die we tot dan toe tegen zijn gekomen. 30,50 euro per 24 uur voor een kale parkeerplek. We lopen direct richting Alhambra, want er zouden stukken zijn die je gratis in mag. Bij aankomst lijkt of blijkt dat ze inmiddels zaken hebben aangepast. Dus we lopen via een pad langs de hoge muren van het oude omheinde fort. Eenmaal beneden lopen we snel de kleine straatjes in van de islamitische wijk. Die helemaal omhoog lopen waar de straatjes nauwer en nauwer worden. Granada voelt snel vertrouwd aan. De straatjes ogen niet die direct Islamitsch of Marokkaans aan maar het zit meer in de details de Moorse toegangspoorten van huizen, de tegeltjes hier en daar de kinderkopjes op de grond. Het geheel voelt knus aan. Een beetje artsifartsi. Via de wirwar van straten komen we uiteindelijk in de binnenstad. En daar ergens aan een drukke straat ploffen we neer op de stoelen van een toeristisch cafeetje. We bestellen broodjes, een hamburger en een halve kip en genieten van de drukke straten vol met lokalen en toeristen die allen over de straten van Granada zijn/haar weg aan het vinden was.


Hierna lopen we een paar honderd meter verderop. Door een aantal smalle straatjes vol met souvenirs lopen we in één keer plotsklaps tegen de kathedraal (Capilla Real) aan. Een Pantheon effect, en die zal ik even uitleggen. Ik ben één keer (lang geleden) zonder Renée in Rome geweest en via de soms smalle straten van die geweldige stad sta je terwijl je de hoek omgaat en volledig onverwacht (bijna) met aan je linkerhand de McDonald's naar een verschrikkelijk groot bijna lomp gebouw met sierlijke ornamenten in die smalle straten is gelepeld te kijken. Net passend, bijna krap. Maar alles omvattend, je kan er niet omheen. En sindsdien is voor mij als ik zo iets tegenkom iets een “Pantheon Effect”.


We ervaren allen hetzelfde genieten van het oude gebouw met veel ornamenten, een grandeur gebouw maar niet overdreven. Heel statig.


We lopen weer verder nog nagenietend. Na een klein niet nader te noemen hapje bij een ander cafeetje, want het smaakte nergens naar, pakken Jorn en Chantal de bus naar de camper terwijl wij teruglopen. Does is namelijk niet welkom in de bus en via een fantastisch park, wat bij het Alhambra hoort lopen we door het schemer terug omhoog. Na een laatste avond daar op die dure plek maar met geweldige mensen tikken de laatste uren. De volgende dag vertrekken we op tijd, maar niet te vroeg. Op naar het strand. Want dat hadden we beloofd. Even genieten van een mooie dag, de zon schijnt en het wordt alsmaar warmer hoe dichter we bij de kust komen. De dames ploffen in een ligstoel van de beach bar die open is en Jorn en ik genieten van ons drankje. We nemen de leuke dagen door, bepraten de zwangerschap van deze twee “jonge” ouders, want ze zijn in verwachting! Nogmaals gefeliciteerd!


Slechts een paar uurtjes later rijden we naar het vliegveld, de dagen zijn voorbij gevlogen. Een traan, een lach en een dikke knuffel en een lik van Doeska en daar gaan ze weer! 6 dagen waren te kort, maar het was geweldig! 


Check de video : CITYHOPPERS - the video

Bedankt en groet’n in Driel!

Bedankt voor het lezen.

En daar stonden we dan op het strand vlakbij Albufeira. De dag voor kerst, de kasten vol met voorraad om de komende dagen lekker te koken en vooral weinig te doen. We hadden hard gewerkt bij Tina. Wel met overgave maar ik had een vreemde pijn in mijn rechterarm ervan gekregen, een soort stekende pijn in mijn elleboog die door mijn botten gaat. Dus rust was wel geboden en dat hadden we ook verdient. 


De volgende ochtend stond de zon al hoog aan de hemel toen we wakker werden. We hadden heerlijk uitgeslapen. De golven van de zee braken vlak voor onze deur en dat is altijd een prettig geluid om mee wakker te worden. Er stonden om ons heen 3 andere campers. Een landrover met een dubbelas was een bijzondere gewaarwording. De beste man, die alleen reisde had achter de laadklep een echte houten deur gebouwd waardoor zijn opbouw meer leek op een tuinhuisje dan op een laadbak. Een gevalletje creatief met kurk zeg maar. Die dag hebben we lekker gerelaxt en de avond hebben we een alternatieve vorm van een kerstdiner gemaakt. Een lekker stukje vlees, krieltjes en wat verschillende groenten. Na 2 nachten hebben we op 2de kerstdag een wandelinkje naar het nabij gelegen vakantieoord gemaakt. Om de hoognodige kerstwensen te versturen en om een ijsje te kopen. Want de temperatuur was er zeker naar. Iets verderop hebben we onszelf getrakteerd op een koud biertje op een terras die waarschijnlijk in de zomer overloopt van de toeristen. De volgende dag hebben we een andere locatie gezocht om de komende dagen te staan. We wilden namelijk niet te veel plekken zien voordat we Floor ophaalden.


Het strandje “Praia Evaristo” was onze volgende bestemming. Dit strandje had alle kenmerken van een Algarve strand met de bekende kliffen, nu ruwe zee en geweldige uitzichten. We stonden zoals we tegenwoordig regelmatig staan, alleen. En dat bevalt ons goed. We voelen ons veilig op de meeste locaties en als het niet prettig voelt bij aankomst dan draaien we om en kiezen we een andere locatie. Er zijn er genoeg, hier in het zuiden van Portugal. 


Op woensdag 28 december reden we richting Faro. We hadden voor de nacht al een locatie in gedachten. Een camperlocatie voor 8,50 euro per nacht met douche en WiFi. Bij aankomst zagen we dat de locatie al behoorlijk vol stond maar er was nog een plekje voor ons. Wat ook opviel was dat de overgrote hoeveelheid van alle campers hier Nederlands was. Dus Engels was niet nodig. Al snel hadden we contact met onze buren, Hans en zijn vrouw waren aan het overwinteren, hij en zijn vrouw kwamen hier al enkele jaren. Zoals trouwens het gros van de mensen hier. De meesten rijden in 6 dagen van Nederland naar deze locatie om vervolgens tussen september en maart hier te vertoeven. 


Die avond was de wekelijkse soepavond. En dit betekende dat er lange tafels werden geprepareerd met borden, glazen en stoelen. Het was een soort hybride buurtje. De mensen hier zagen elkaar in de “winter” en in de zomermaanden waren ze allen verdeeld in Nederland. En deze avonden tezamen met de BBQ avond op zaterdag hoorde er gewoon een beetje bij. Wij zijn na lang wikken en wegen toch gezwicht voor een avondje niet koken. Dus na een douche, een beetje internetten schoven ook wij aan. En onze tafelburen waren Ciska, een trouwe stamgast en haar dochter, man en kinderen. Onder het genot van soep met ballen, een biertje, brood en een chorizo worstje hebben we ronduit gepraat over de beweegreden van Ciska en haar verblijf hier op kamp Holland en onze reis. Heel gezellig! Moet gezegd worden dat Renée en ik meestal een beetje terughoudend zijn als het gaat om dit soort locaties maar er hing een gemoedelijke sfeer, prettige mensen en we voelden ons welkom. 


De dag erna hebben we met Pedro gesproken over een reparatiepunt voor onze camper. Want hij kende waarschijnlijk wel een locatie. We spraken af dat we terug zouden komen nadat we Floor af zouden zetten op het vliegveld. Zodat we de dag erna naar de garage zouden kunnen rijden. 


Floor zou rond half zes landen in Faro. Een vliegveld wat we al kenden, doordat we Amy hier al afgezet hadden. En omdat dit vliegveld niet zoiets kent als KissandRide besloten we dat Renée haar op zou wachten in de aankomsthal en dat ik rondjes zou rijden totdat ze compleet waren.


En na enige vertraging was onze vriendin uit Nederland gearriveerd en konden we snel in de camper stappen. De eerste stop was op ons kerststrand, het was dichtbij en voor Floor een fijne plek om wakker te worden. Wie wil dat nu niet, van de kou in Nederland de volgende dag bijna letterlijk wakker worden op het strand met 18 graden. 


De dag hierna reden we naar een strand nabij Vila do Bispo. Waar ik dacht dat we wel een geweldige oud en nieuw konden vieren. Het was namelijk een Hippielocatie met veel oude busjes verspreid over het landschap nabij een klein strand. We reden door Portimão, Lagos en alle kleine plaatjes aan de zuidkust van Portugal. Richting het meest zuidwestelijke puntje van Europa. Op de plaats van bestemming was het zoeken naar een vlakke plek. Maar uiteindelijk hadden we een locatie gevonden. De camper geparkeerd en de dames maakten die middag een mooie wandeling langs de kliffen. De zee was ruw en kloste hoog tegen de ingesleten kliffen aan. Tijdens het avondeten merkte ik toch een beetje onrust. En het hoge woord kwam eruit. Er was meer behoefte aan een vuurwerkshow dan een hippielocatie. En na een kort bezoekje aan Cabo do Vincente, het meest zuidwestelijke puntje van Europa waar we ons vergaapten op de bijna verticale kliffen die op rijzen uit de zee was het tijd om naar Lagos te rijden.


Na 50 kilometer rijden deden we onze intrede op een goedkope maar ogenschijnlijke veilige camperplaats. We parkeerde Otto en op de 365ste dag van het jaar 2016 werd het bier, de wijn en rum al snel op tafel gezet. De camperplek werd goed bevolkt. Er stond minimaal 100 campers en die schatting is zeer voorzichtig. Die avond stond ons aangeleerde drankspelletje op het programma. Floor kende het, al was het onder een andere naam, maar het principe was hetzelfde. En rond een uurtje of 10 liepen we een beetje beschonken richting het centrum. Een grote menigte stond op het marktplein vlakbij het water. Het verschilt eigenlijk niets met Nederland. Het principe is blijkbaar overal hetzelfde: band, drank, muziek, groot plein en vuurwerk. De sfeer zat hier goed in. Het was druk en ogenschijnlijk weinig toeristen. Om 12 uur werd de vuurwerkshow de lucht in gestuurd en het was 2017. We gingen de stad in! En het werd laat maar ook weer niet te laat. De alcohol had zijn werk gedaan en rond een uurtje of 2 was het tijd om af te taaien. Vrolijk beschonken liepen we terug naar Otto met als bewaker Doeska! 


De avond ervoor had ik een berichtje gekregen van mijn oude buurmeisje en haar vriend. Zij waren in Portimão op vakantie en het leek hun leuk een espresso te drinken nu we zo dicht bij elkaar in de buurt waren. Wij moesten nog douchen om het zweet af te spoelen en er zou een camperplaats in Portimão zijn waar een douche beschikbaar was. Eenmaal aangekomen op deze plaats bleek deze zeker al enige tijd niet meer in gebruik te zijn. Floor ging een hotel binnen en al snel mochten we gebruik maken van de douches van de haven nabij. Spullen gepakt en zo’n half uur later stonden we allen weer fris in de camper. De volgende bestemming was een internetpunt. Want we hadden nog een koffie te goed! Het gebrek aan continue internet zorgde er helaas voor dat het niet gelukt is elkaar te zien in Portimão. Dus vlak voordat we de stad uitreden heb ik Anne en Wytze nog snel onze locatie gestuurd van de komende dagen. 


Benagil, een welbekende plek hier in de Algarve was onze volgende standplaats. Via een klein zandpad reden we de kliffen van de Algarve op. Om uiteindelijk op zo’n 50 meter van het gat van Benagil te staan. De ruwe kust van de Algarve op ons deurmat. Niemand om ons heen, het blijft toch bijzonder. De volgende dag hebben we gezamenlijk een wandeling gemaakt naar Benagil, het plaatsje. Het strand onderaan de kliffen werd geteisterd door harde wind.


Het weer werd iets slechter, het was frisser en de tweede nacht begon het behoorlijk te regenen. Het genomen zandpad was in een modderpad veranderd. Wat onze weg terug zou bemoeilijken want we wilden die dag verder rijden. De dagen met Floor waren schaars en we wilden nog naar een aantal plekken rijden om zo het maximale uit haar 7 dagen te halen. Ik reed de camper door diepe plassen, waar de dames alvorens onze rijplaten in hadden gelegd. Elk zetje was welkom in dit opzicht. Dus met iets meer vaart dan je normaliter op dit soort wegen rijdt, reed ik door de plassen. En wonder boven wonder werden we gespaard van vast zetten in modder of ander ongein. We reden naar Praia do Marinha. Een strand wat gekenmerkt wordt met uitgesleten rotsen. Het beeld van dit strand wordt vaak gebruikt voor Algarve sfeerbeelden. En met goed recht. Het was letterlijk om de hoek bij Benagil maar we waren het pad uit en na zo’n 10 minuten keken we uit over de Marinha.


We hebben ervan genoten. In tegenstelling tot de dag ervoor was het vandaag heerlijk weer. Uit de wind was het zelfs warm. Dus daar lagen we met zijn allen te genieten in de zon. In onze boxershort, beha en onderbroek. Genieten van het moment. Floor had zelfs de moed om nog even lekker te pootje baden. 


Na een paar uur kwam de zee dichterbij en de vloed kwam. Wij pakten onze spullen en reden iets verder naar Praia Porches. Hier zou een camperplaats zijn vlakbij een stadje met uitzicht over de zee. Een stadje zoals zovelen hier. Bebouwd met rechthoekige witte appartementen die op enkelen na nu geheel verlaten zijn. Het zal wel druk zijn in de zomer, in dorpen zoals Porches, maar nu is het stil. Die avond pikte ik nog ergens een wifi signaal op en zo kon ik Anne terug berichten dat we hier tot woensdag waren. 


4 januari.
Ik had de slaap nog in mijn ogen toen ik het parkeerterrein afliep. Renée en Floor waren al wat langer wakker. En daar kwamen Anne en Wytze het parkeerterrein oprijden. Super leuk. En na een kopje koffie, en G&T, een biertje gingen we met z’n allen naar het grote strand om de hoek. Een paar uur gerelaxt, een duik in de zee rijker en het was tijd om te gaan. Zij gingen naar Faro om vlak daarna op een bus te stappen naar Sevilla en wij wilden die avond in Loulé overnachten omdat Floor ons wilde trakteren op een hapje. 


Na goed zoeken hadden we een plekje gevonden naast een andere Nederlandse camper vlakbij het busstation in Loulé. We hadden internet voor de avond en Doeska die wederom op de camper moest passen, toen we even weg waren, stond er veilig. Op zo’n 15 minuten lopen was het centrum met daarin een aangeprezen lokaal restaurant door de Lonley Planet. 
Restaurante Angolana was de plek waar we die avond lekker hebben gegeten voor een habbekrats. Renée en ik hadden een grote zalmmoot en Floor had kip met friet. Het was lekker en Floor was zo lief dat ze ons Hippies trakteerde. De volgende ochtend hebben we dit oude stadje uitgebreid bezocht. De straten waren smal en hier en daar een beetje vergaan. Er waren daarentegen ook straten die er hagelnieuw uitzagen maar wel oud waren. Straten met kleine winkeltjes die het in Nederland nooit zouden overleven zitten hier op bijna elke hoek. En dat is mooi om te zien. Het geeft karakter aan plaatsen en steden. Iets wat een gemiddelde grote stad in binnen en buitenland soms kwijt is. Het is soms een eenheidsworst aan het worden.


Het was weer tijd om naar Faro te rijden, Floor moest haar vliegtuig halen. De dagen waren voorbij gevlogen. We hadden veel gedaan en gezien maar ook ontspannen en genoten van de mooie uitzichten.


Ditmaal de camper geparkeerd bij het tankstation zodat Renée en Floor gezamenlijk naar de vertrekhal konden lopen en ik samen met Doeska op Renée zou wachten. Een dikke knuffel, een zwaai in de verte en Floor was weer weg. Bedankt Meis!


Wij reden naar kamp Holland. En na een begroeting van de campergasten stonden we een week later op exact dezelfde plek. Onze buren waren er natuurlijk nog en binnen een paar minuten waren we gesetteld.


De volgende dag reden we rond 11 uur achter Pedro aan naar de bodyshop die ons waarschijnlijk kon helpen met de schade. Maar na een korte inspectie zei ook deze man dat hij dit niet kon en dat we naar een collega van hem moesten rijden. Dus daar gingen we weer. Het was zo’n 40 km rijden. En eenmaal aangekomen bleek hij dicht te zijn. Hier vlakbij was ook een campershop waar we al contact mee hadden gehad. Danwel via de mail. Maar ja, je weet nooit. De eigenaar “Tommie” vertelde dat hij weinig kon doen en dat we naar de dealer in Lissabon moeten gaan, of naar Nederland of Duitsland. Tja, dan is Lissabon nog de beste optie. Dat mailtje is inmiddels verstuurd. Maar wel voordat we met Tommie afspraken dat we eventueel een expert uit mogen nodigen op zijn terrein om de schade in te schatten. Waardoor we eventueel een financieel voorstel naar de tegenpartij kunnen sturen. We hebben het een beetje gehad met de schade. En willen dat het gewoon wordt opgepakt en wordt gemaakt. We rijden vervolgens wéér langs Guia om hier vlakbij langs de kust te gaan staan. Aankomende dinsdag begint onze WorkAway weer bij Tina en gaan we de kust misschien wel een beetje missen. 


Bedankt voor het lezen.​

Amy, onze vriendin van het ezelparadijs, rende naar ons toe in Odemira. Ze had ons al gezien toen we achter de bus aanreden. We hadden Otto een paar straten verderop geparkeerd. Voor Amy een bekend gezicht want zij was ook onderdeel van de roadtrip door Noord Spanje samen met onze vrienden uit Australië.
​

En nadat ze gesetteld was om de laatste 40 km mee te rijden kon ze beginnen aan haar survivalpakket wat we voor haar klaar hadden gemaakt: English tea en crackers. De weg naar Nave Redondo was bochtig en steil omhoog. Hierdoor leek het alsof het niet opschoot. Eenmaal boven op de heuvel werden de wegen vlakker en rechter. De weg glooide door de heuvels van Odemira, de grootste gemeente van Portugal. Eenmaal aangekomen in het piepkleine dorpje zonder dorpskern volgenden we de navigatie. En via een smal zandweggetje kwamen we aan bij een steile zanderige helling en omdat we waarschijnlijk te langzaam reden kwamen we de helling niet op. We lieten Otto naar achter rollen om het nogmaals te proberen maar het lukte niet. En dat was toch wel een probleem omdat we echt die kant op moesten. Tina’s huis en onze WorkAway lag iets verderop in het landelijke gebied met als enige toegangsweg deze zand- en gravelweg.


Toch maar wat anders proberen. We reden achteruit over de slechte weg weer terug richting het dorpje. De navigatie pikte een andere route op en we volgenden weer trouw de TomTom. Via een ander zandweggetje reden we het landelijke gebied weer in. Maar de weg werd slechter en vlakbij een huis aan de linkerkant vroegen we in het weinige Portugees wat we kunnen of Tina inderdaad iets verderop woonde. De eigenaren beantwoordde ons in het Engels, want zoals we inmiddels gewend zijn, wordt Portugal veelal bewoond door Engelsen, Nederlanders, Fransen en Duitsers. We mochten parkeren op hun terrein om vervolgens Tina’s dochter te bellen. En zo bleek dat het vorige pad toch het goede pad was. De man stelde voor om met ons mee te rijden in zijn auto. Een paar minuten later reden we weer op het pad waar we zojuist nog achteruit hadden gereden maar ditmaal in konvooi. We reden iets harder en met iets meer momentum bedwongen we nu wel de steile heuvel. En soepel als dat ging reden we achter onze Engelse begeleider aan naar een groot roze huis midden in het heuvelachtige landschap van Alentejo vlakbij de Algarve.


De honden blaften ons tegemoet en kort daarna kwam David en zijn dochter ons verwelkomen. Kort hierna kwam Rihanna ons tegemoet lopen. David zo bleek later was een huisvriend van Tina, zijn dochter was tijdelijk op bezoek en ging diezelfde dag naar Engeland terug. Rihanna, de dochter van Tina, leefde tussen Engeland (bij haar vader) en in Portugal (Bij Tina). Tina en haar man zijn nog steeds getrouwd en hebben wat je met recht noemt een lange afstandsrelatie. En omdat Tina regelmatig heen en weer vliegt naar Engeland zien ze elkaar met grote regelmaat. 


Zo ook nu, Tina was in Engeland en zou de dag erna terugkomen. Rihanna zou morgen weer vertrekken en de 6de terugkomen. Het was dus een komen en gaan van mensen deze dagen.
Na wat ongemakkelijk bij de poort te staan en te wachten tot Rihanna ons binnen liet konden we ons settelen in de woonkamer van het grote en 300 jaar oude huis. Internetten dat was wat Rihanna veel deed, dus we hadden al snel de inlog code. Kort hierna kregen we de grand tour door het huis, de cottage en ons verblijf. Deze ruimte had een slaapbank, een aparte slaapkamer, een woonkamer, een keuken en douche. Perfect voor ons 4-en. Want dan konden we gezellig samen zijn. 


We haalden onze spullen uit de camper en settelden ons in het nieuwe onderkomen, Amy in de woonkamer op de grote slaapbank en wij in de slaapkamer. We hadden wel eerst de cottage geheel schoongemaakt. En dat was nodig, want een oud pand is altijd stoffig. Ons huisje was van alle gemakken voorzien. Een tv met alle zenders van de BBC, een houtkachel voor de koude avonden en een warme douche. Het blijft toch vreemd dat we een douche vroeger altijd als een normaal en niet-luxe artikel beschouwden maar nu zo in ons huidige leven is dat tezamen met een wasmachine, luxe. Die middag hebben we een kleine lunch bereid en gezamenlijk gegeten in het zonnetje. ’s Avonds had Rihanna gekookt en dit leek aanvankelijk niet haar grootste hobby. De spaghettisaus was aangebrand en hierdoor aten we een doorgekookte spaghetti met een verbrande tomaatachtige saus. Niet smakelijk maar ja. Ik moet wel zeggen dat Rihanna weken later nogmaals gekookt heeft en het met verve goed heeft gemaakt. Een Marokkaans gerecht was fantastisch op smaak gebracht en werd tijdens het avond eten geserveerd! 


De volgende dag ging de wekker om half acht. Pff wat vroeg. Het leven van een WorkAwayer gaat qua tijden niet altijd over rozen. Uitslapen was er dan ook niet bij. Tina kan de honden eigenlijk ivm een chronische blessure niet meer uitlaten. Dit betekent dat ze geheel afhankelijk is van vrijwilligers. En dat betekent voor ons elke dag opstaan rond half acht ook op de vrije dagen. Rihanna is daarbij niet iemand die het voortouw neemt om met de honden te gaan lopen. En is dan op dat vlak geen hulp voor haar moeder. De eerste ochtend is ze wel een klein stukje met ons meegelopen. Maar na 10 minuten moest ze terug want ze was vergeten haar vlucht in te checken voor die middag.


Het bleek al snel dat Enya en Hobo de probleemhonden waren. Enya (een Deense dog en geen straathond) trok hard aan de riem, luisterde totaal niet naar commando’s en was ook agressief tegen de andere honden. Voornamelijk Lilu een kleine labrador rottweiler mix. En dat vormde de eerste dagen een probleem. Enya was ook de meest verwende hond en had een uitzonderingspositie, ze sliep en verbleef in het huis, de anderen sliepen in een gezamenlijke ruimte vlakbij de keuken. Zij was dan ook de enige die een “normaal” leven heeft gehad De andere honden waren gered van de straat of het asiel. Maar door een strak regime en duidelijkheid werd het in de dagen en weken die volgde langzaam beter. Enya luisterde, trok niet meer aan de riem en was vriendelijker tegen de rest van de roedel. Na het uitlaten van de 5 honden van Tina en natuurlijk Doeska die vrolijk mee hobbelde was het tijd voor ons ontbijt.


Er was geen limitering en we mochten alles gebruiken van Rihanna. David was die ochtend al vroeg de deur uit want hij werkte dagelijks (voor een inkomen) bij Neil, een andere expat die dichtbij woonde. David was een beetje een vreemd figuur. Hij sliep in een kamer van de andere cottage die nog niet af was, vol rotzooi stond en doordat er nog geen raam in de douche zat het er continue tochtte. Hij probeerde ons ook een beeld van Tina aan te praten op basis van zijn eigen ervaringen met haar. Elk moment dat hij had, wilde hij apart van iedereen praten en vertelde anekdotes waarin hij altijd gelijk had en Tina niet luisterde of toch een andere weg insloeg qua keuzes. David deed niets bij Tina en verbleef zonder huur te betalen. Er werd gezegd dat hij van de 3 maanden dat hij er was 3 weken hard had gewerkt en nu niet meer hoefde te werken om zijn onderdak en eten te bekostigen. Maar hoe je dat ook berekend komt dat niet uit. David was een profiteur en maakte gebruik van de vriendelijkheid en gastvrijheid van Tina.


Wij hebben die dag onkruid gewied en het terras schoongemaakt. Rond een uurtje of 1 was het tijd voor de lunch en die avond kwam Tina weer terug uit Engeland. Ze was moe van de reis en na een kort praatje, een kopje koffie en thee was de avond al snel voorbij. 


De volgende dag en alle dagen die volgde begonnen hetzelfde, half acht ging de wekker om de honden uit te laten om vervolgens te starten met wat klusjes. Renée, Amy en ik mochten zelf bepalen wat we deden. We overlegden natuurlijk wel met haar, want wij vonden het is haar huis en zij bepaald uiteindelijk. En die vrijheid is prettig werken. 


Elke zaterdag was Tina ’s avonds de deur uit en hadden we rijk voor ons alleen. Dus we kookten zelf en sloten de avond af met een filmpje, chips en chocolade. De eerste zaterdagavond stonden Sarah en Marco in één keer in de keuken. Een reisgezelschap wat elkaar had leren kennen in Italië en zo via Spanje, Portugal bezocht en bereisde. Tina had ons niet verteld van nieuwe vrijwilligers dus voor ons was het een beetje een verrassing, maar hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Marco zou de volgende dag weer vertrekken en Sarah, zoals afgesproken, zou 2 weken blijven en meewerken. 


Ze was een leuke meid, veganistisch maar toch. Het lijkt trouwens wel of alle vegetariërs en veganisten onderweg zijn. Dus dat was weer een uitdaging om in dit Engelse huishouden waar vlees toch altijd op het menu staat een maaltijd te koken. We kookten namelijk allen om de dag zodat de druk om een ander gerecht op tafel te zetten zich afwisselde. 


Tina zou tevens weer een paar dagen naar Engeland gaan. Zij had David ook verteld dat hij op zoek moest gaan naar een ander huis, haar moeder zou haar intrek nemen in de cottage. David en Tina waren geen match. Tina voelde zich benauwd door hem. En doordat ze zich zo voelde durfde zoals ze zei met hem in de buurt niets door te zetten omdat hij bij alles vraagtekens zette. Wij ervaren Tina als een zachtaardig, vrijgevig persoon die het maar wat fijn vindt dat bepaalde zaken met minimale kosten afgerond worden.


Tina was weer vertrokken voor 4 dagen en in die dagen terwijl David gelukkig een ander onderkomen had gevonden en zijn boeltje bij elkaar pakte gingen wij met z’n vieren aan de slag in de cottage waar David 3 maanden had gewoond. De cottage die hij doorgeleefd achterliet. Hij had hier werkelijk niets gedaan om zijn of Tina’s leven gemakkelijker te maken. Dat terwijl alle materialen om het af te maken aanwezig waren. Nadat het nieuwe raam in de douche gemonteerd was, de cement droog was van het aansmeren konden we aan de binnenzijde beginnen met afwerken. Amy wilde graag leren tegelzetten. En ik leerde haar het graag. Ondertussen namen Sarah en Renée kasten onderhanden, ze werden geschilderd en in de beits gezet.


De douchebak werd gevuld met een kruiwagen vol zwart cement waarna we er met witte stenen een motief in maakten, kunstig maar erg onpraktisch. Hierna de vloer betegeld waarna Renée de wanden kon schilderen. Als laatste ging de toilet op zijn plek en binnen een paar dagen was de douche gereed. Iets wat 3 maanden in de voorgaande staat had gestaan. Hierna werd de keuken en de kleine woonkamer onderhanden genomen. 


Het enige wat nog moest gebeuren was een deel van een muur bouwen en een nieuw frame en deur plaatsen. Maar dat hebben we niet meer gered voordat Margret, de moeder van Tina en nieuwe bewoner van de cottage uit Engeland overkwam. Tina had ons met geen woord gevraagd of we dit konden doen, maar de waardering die je krijgt op deze plek geeft je de stimulans om wat voor elkaar te doen.


Margret is een oude dame van 83, goed bij geest en heeft verschrikkelijk veel en leuke anekdotes over het leven. Ze complimenteerde ons met het werk wat we verzet hadden en vond het fijn een eigen plek te hebben waar alles gelijkvloers is. Tina was diep ontroert en pinkte wat traantjes weg.


15 december


Elke ochtend liepen we door het heuvelachtige landschap waar dagelijks door de optrekkende mist en dauw een nieuw fantastisch uitzicht zich openbaarde. De zon kwam op over de heuvels en die zonnestralen verwarmde al snel het landschap. Bijna dagelijks begonnen we de dag met een lange broek maar al snel wisselden we die in voor een korte broek en t-shirt. De dagen waren zo kort of lang als we zelf wilden. Geen druk van Tina wat zorgde voor een heerlijke ontspannen sfeer.


De volgende dag vertrok Enya de Deense Dog naar Engeland. Zij zou daar een nestje puppies krijgen en omdat de honden in Engeland bijna 1200 pond per stuk zouden opleveren was de reis daar naartoe logisch. Maar het ging niet zonder tranen van Tina. Ze houdt echt van elke hond die ze heeft. En dat zie je ook in de maaltijden voor de dieren. Ze krijgen 2 keer daags eten, waarvan ’s avonds vaak een vers gekookte maaltijd, soms met kip of ander vlees.


Dit betekende voor ons dat we een paar dagen minder honden hadden om uit te laten. Sarah had zich in haar dagen hier, zij was inmiddels weer terug naar Duitsland, voornamelijk gefocust op Hobo. Een Mastief, die niet luisterde en je af en toe aan keek alsof alles langs hem heen ging. Hij luisterde beter, maar de verandering die we gezien hadden bij Enya had niet bij hem plaatsgevonden. Ook bij hem zou een strak regime een betere oplossing zijn dan wat er nu gebeurde. Hij was nog maar 18 maanden maar is al groot. En dat in combinatie met een puppyachtig gedrag, een nietszeggende blik en lompe houding was en is hij de uitdaging in het huishouden van Tina. De andere, Lilu het altijd speelgraage schatje, Rafi de natuurlijke leider maar houdt van gezelschap en pootjes geven en dan heb je nog Sonho, de schuchtere maar o zo lieve hond zullen nooit een probleem zijn. Zij wandelen dan ook dagelijks zonder lijn met je mee en vinden, als ze je kwijt raken doordat ze aan het speuren zijn door het landschap, altijd de weg terug naar huis.


De laatste week hebben we alle finishing touches gedaan van projecten die we nog hadden liggen. Een paar deuren geverfd, het huis bij gestipt, nieuw cementwerk geschilderd en kleine dagelijkse dingen gedaan. Het enige nieuwe project was dat ik een paar traptreden bij het zwembad heb gemaakt. Waar ik eerst, een gat wat Amy en Sarah gegraven hadden, gevuld heb met 3 kruiwagens cement zodat de treden een goede fundering hadden. Om vervolgens met rode rechthoekige stenen de treden maakte. Hierna afgewerkt met cement zodat het een geheel werd met de ombouw van het zwembad.


Renée en ik hebben genoten hier op deze plek, Doeska had haar eigen plekje en met Amy hadden we ons eigen huisje. We komen dan ook terug. En niet over een hele tijd, nee we hebben onze volgende plek afgezegd om hier in januari 2017 weer terug te komen. 


Op 23 december vertrokken we. De weken waren voorbij gevlogen en het voelde totaal niet alsof we hier al een maand waren. Na een polaroid gemaakt te hebben stapten, Doeska, Amy, Renée en ik in de camper en reden het pad al zwaaiend uit achteruit. En via het zandpad wat we veel hebben gelopen met de honden reden we via Guia naar Albufeira om na een snelle lunch op één van de mooie stranden van de Algarve Amy af te zetten op het vliegveld. Zij terug naar Essex (vlakbij London en onderdeel van het Groter-London :-) inside joke met Amy). Zij viert daar Kerst met haar familie en vrienden om op de 29ste naar Ierland te vliegen om daar 6 maanden te werken en geld te verdienen om hierna weer te gaan reizen. En als het goed is komt ze ook naar ons toe in Italië in juni


Wij reden naar een strand vlakbij Albufeira om de camper te parkeren en kerst aan het strand te vieren, een beetje bij te komen van de afgelopen maand en te relaxen voordat Floor op 29 december naar ons toe komt.


Bedankt voor het lezen.

Een museum als stad

Stel je een stad voor waar alles is alsof je in een museum loopt. Middeleeuws, Romeins en ouder. Perfecte staat, zandkleurige stenen, straten met van die kleine kiezelstenen en overal ornamenten op elk gebouw.

Even een paar seconde mee doen….denk aan het bovenstaande en doe je ogen 5 seconden dicht.
Mooi he? Salamanca is zelfs mooier. 

Wij hadden Otto geparkeerd bij een klein parkeerplaatsje aan de overkant van de stad. Via een oude Romeinse brug kwamen we aan bij een steile helling naar boven. De hele stad is trouwens op een heuvel gebouwd waardoor je een groot stuk óf naar boven óf naar beneden loopt. Je belandt van een brede nieuwe rondweg in de nauwe oude straatjes van Salamanca. Een kriskras van straten met oude pandjes waar je door de ruitjes van kleine cafeetjes live muziek hoort en ziet. Gepassioneerd zaten er 3 jongens met lange haren met allen een gitaar in de hand vol passie te zingen en te tokkelen. Het klonk heerlijk en paste geweldig bij de locatie van de dag. Iets verderop leek je tegen een grote hoge muur te lopen en op dat moment ervoer ik hetzelfde als vele jaren terug in Rome. Als je daar namelijk op zoek gaat naar het Pantheon loop je ook kriskras door de straten en loop je in één keer tegen het Pantheon aan. Dat gevoel had ik ook bij de grote magistrale Cathedraal van Salamanca. Een enorm gebouw waar je niet om heen kan maar in één keer tegen aan loopt, boem! Als of het erin is geperst met een schoenlepel. 

Op elke hoek van deze stad staan fantastische gebouwen en de uitzonderingen daar gelaten allemaal vol gehangen tijdens de bouw met mooie ornamenten. De een om het gebouw smoel te geven en de ander om de functie van het gebouw uit te leggen. 

Het zag er zwart van de mensen, absoluut maar met goede reden, dit is een stad die iedereen gezien moet hebben. En toch als je een beetje van de gebaande paden afgaat kom je ook in de straten waar de andere toeristen niet zijn, van die kleine verborgen schatten in deze drukbezochte en bekeken stad. De temperatuur begon die dag al behoorlijk te stijgen en was een voorbode wat we de komende dagen nog zouden meemaken.

Tijdens ons verblijf op de camping nabij Salamanca (de was moest gedaan worden) hadden we o.a. contact gehad met Leon en Svetlana, onze lieve vrienden, uit Huissen. En zij zouden het volgende weekend in Lissabon zijn. Wij hadden nog 3,5 weken voordat we in Arobes moesten starten en wilde hen graag zien dus besloten toen, na Salamanca, de 550 km naar de Portugese hoofdstad te rijden. Die middag na een mooie stadswandeling en heerlijke tapas en een biertje bij een klein zaakje aan de rivier te hebben genuttigd, Otto gestart en zuidelijker gereden. Cáceras zou onze eerste bestemming zijn op weg naar Lissabon. Onderweg steeg de temperatuur nog meer. Het was bijna niet te doen voor Doeska, ons en Otto. In de camper steeg de temperatuur tot boven de 40 graden. Doeska konden we nog koel houden met natte doeken, koelelementen in een theedoek en een speciale halsband die je in de vriezer legt. Maar wij moesten het doen met de wind die aan voelde als een warme föhn die op volle kracht de camper binnen werd geblazen. Eenmaal aan gekomen na wat voelde als een eeuwige rit parkeerden we de camper op een beetje saaie camperplaats. Alle andere camperaars zagen er oververhit uit en een Belg gaf ook aan dat het die dag bijna niet te doen was geweest. De route die wij gereden hadden was buiten de snelwegen om en had ons zo leek het door een woestijn geleid. Met weinig fut, een maaltje gekookt en met een net gekochte fles water van 6 liter de avond zwetend doorgebracht. We moesten de komende dagen afkoelen dus een meertje, beek of de zee moest en zou de dag erna het doel zijn. 

Die zee was ver weg, een beekje was niet te vinden en waarschijnlijk allen opgedroogd door de warmte dus een meer moest het worden. Castello de Vide, een redelijk klein en bijzonder wit dorpje net over de grens in Portugal zou de bestemming zijn. Hier vlakbij lag een mooi groot stuwmeer, de mogelijkheid om de camper naast het water neer te zetten en met zeeën van rust. Nadat we in de brandende zon een plek hadden gevonden. Hebben we Otto geïnstalleerd, het zonnescherm uitgedraaid en zo goed als het kon zoveel mogelijk schaduw gecreëerd voor ons drie. Die dag hebben we lekker gerelaxt en na een paar duiken in het water ging ik op een gegeven ogenblik even in het water zitten zonder zwembroek, want alle kleding hield toch warmte vast. Na zo’n 10 minuten een beetje gepoedeld te hebben en een beetje jongensachtig een paar steentjes in het water te hebben gegooid viel mijn oog in een keer op mijn eigen handen. Er zaten allemaal witte dingen op, wat eerst leek op klein grind. Ik probeerde het er af te wassen maar dat lukte niet, ik pakte wat grind van de bodem en probeerde het daarmee. Ik trok 1 van die witte dingen van mijn hand af en het bewoog en zag eruit als een klein wit bloedzuigertje en daar had ik er dus zeker 100 van op elke hand. Ik stond op en mijn voeten zaten ook onder zeker met een zelfde aantal. Ook mijn billen waren helemaal bezaaid met deze parasietjes of kleine bloedzuigers. Een angstkreetje naar Renée om zo snel mogelijk een handdoek te brengen, want ik wist van een reisje in Maleisië nog dat dat met bloedzuigers goed werkt. Renée schrok van mijn angstkreetje maar dacht ook hoezo? “je hebt toch alleen maar wat grind op je handen?” Maar dichterbij zag ze ook dat ik helemaal onder zat. Flink wrijven, op handen,voeten en billen en alle witte beestjes waren er vanaf. De lol om te zwemmen in het meer was er voor ons helemaal af. Na uren in de schaduw te hebben gezeten en naar dat grote meer met water te hebben gekeken begon de verleiding om af te koelen toch wel parten te spelen. Renée ging rond vragen aan de andere camperaars die verderop rond hetzelfde meer stonden. De meesten wisten ervan maar sloegen er geen acht op. Anderen waren net zo verbaasd als wij. Het bleek dat wanneer je de bodem van het meer maar niet aanraakte je geen last had van de beestjes dus snel lopen en een duik maken. Dat riedeltje hebben we vervolgens meerdere malen die dagen gemaakt. Want afkoelen was geen overbodige luxe. 

Hierna zijn we naar het plaatsje Castello de Vide gegaan. Het leek wel hoe verder we van het meer afreden hoe koeler het werd. We hadden dit stukje dan ook ’s avonds gereden zodat het goed te doen was. Otto geparkeerd ditmaal bij de hoge stadsmuur van dit kleine dorpje, wat van een afstand een en al wit uitstraalde. Met de ondergaande zon die tussen de heuvels verdween zijn we omhoog gelopen en wat ons altijd opvalt is dat Doeska in steden en plaatsjes een hekel heeft aan omhoog lopen. Wij hebben dan ook altijd een soort vraag en antwoord met Does, waar wij zowel de vraag stellen als het antwoord geven. “Baasje, waarom gaan we altijd heuvel opwaarts?” Ons antwoord is steevast “Omdat we niet in Nederland zijn en als je omhoog gaat je uiteindelijk ook weer omlaag moet” Doeska berust ook meestal met een alleszeggende blik met witte randjes onder de ogen en sjokt trouw met ons mee, soms gewillig, soms in de armen van één van ons.

Het dorpje was fantastisch en liet zich eigenlijk nog meer gelden wanneer we het de volgende ochtend met de net gerezen zon bekeken. Kleine nauwe straatjes, steil omhoog of naar beneden. Een stadje wat in Nederland autovrij zou zijn maar hier hoor je in bijna elk straatje een auto met moeite omhoog rijden, de koppeling testende of de remmen bij het naar beneden rijden. 

Lissabon was nog steeds onze bestemming en besloten rond 12 uur weer zo’n 200 km te rijden. Iets westelijker lag het plaatsje, Vila Nova da Barquinha. Een ideale overnachtingsplek, aan een park met gratis Wifi met de complimenten van de gemeente. Na een rustige nacht hebben we de laatste rush naar Lissabon gereden. 

Friends and beach life

Het zou nog 3 uur rijden zijn naar Lissabon wat eigenlijk wel vreemd was want het was nog zo’n 170 km. En nu weten we dat we langzaam rijden maar dit sloeg gevoelsmatig nergens op. Eenmaal in de camper hadden we snel in de gaten waarom, de route leidde ons het eerste stuk volledig door kleine dorpjes en smalle weggetjes. Eenmaal dichterbij Lissabon werden de plaatsjes steden en de wegen werden als gevolg hiervan breder. De drie uur vlogen voorbij. We hadden de avond daarvoor met Svetlana voor hun hostel afgesproken. Wij zouden haar oppikken en hierna naar onze camperplaats rijden. Lissabon was groot, een grote rotonde bracht ons direct in de stad en na een lange weg omlaag stonden we na 10 minuten vlak voor het hostel. Svetlana zwaaide hevig en wij met een grote glimlach op ons gezicht zwaaide terug, draaide de camper en stonden al snel op een laden en lossen plaats vlakbij haar. Een omarming, een glimlach en we waren weer samen met één van onze vrienden. Leon zou namelijk pas de volgende dag aansluiten na de vergadering van zijn werk. Als een geluk voor Svetlana kon ze op dat moment nog niet inchecken en besloot met koffer en al bij ons in te stappen. Op naar onze camperplaats zo’n 25 km buiten Lissabon. Via een brug die het meest doet denken aan de Golden Gate Bridge van San Francisco kwamen we aan in Fonte da Tehla. Een strandweg langs wat strandtentjes leidde ons naar de plaats bestemd voor campers.

Een mooie plaats lonkte en ik reed er vol enthousiasme in. En dat ging wel heel letterlijk, het rechter voorwiel en achterwiel verdwenen in het mulle strandzand. Otto kwam niet meer in beweging, met de motor nog lopende stapten we alle drie uit de camper, Does bleef nog binnen. We hadden gelukkig rijplaten gekocht speciaal voor dit soort situaties. Deze er onder geschoven en weer een beetje proberen gas te geven. Otto bleef lekker staan waar hij stond en vond totaal geen grip op de rijplaten en schroeide zelfs de platen waardoor het leek alsof Otto honger had. Al snel hierna kwamen er al meer camperaars aan om te helpen. Nadat de dames samen met deze mensen flink aan het duwen waren kwam er iets beweging in Otto maar niet substantieels. Een van de drukkers, een Fransman van een jaartje of 60, zei “ un Presse” “un Presse”  Hij wilde dus een krant maar hij kwam snel terug met een magazine. scheurde het doormidden en we legden snel de pagina’s onder de wielen. En ja hoor Otto kwam in beweging, en na vereende krachten van het aandrukken van Otto, door de dames en de hulpvaardige camperaars reed ik Otto langzaam uit het strandzand. Alle hulp bedankt en op zoek naar een andere plaats. Iets verderop Otto geparkeerd met een werelds uitzicht. Nog geen 20 meter van de zee, ’s avonds de zonsondergang recht voor ons en een rustig stuk strand bijna elke dag dat we er stonden. 

De dames trokken direct de bikini’s aan en ik mijn zwembroek, beachlife has started! Na een lekker hapje en een drankje rond het middaguur zoals dat hoort in het zuiden van Europa kon de dag daarna verder lekker rustig verlopen. De dames maakte een heerlijke strandwandeling over het witte zand. Het strand was grof weg opgedeeld in: helemaal rechts werd er gesurft, iets meer naar ons toe was het de families wat de klok sloeg, voor ons lagen wat meer mensen van onze leeftijd, daarna iets meer naar links werd het rustiger nog meer links begon het naturisten gedeelte. Dus eigenlijk voor ieder wat wils. Wat later op de avond hebben we voor ons doen luxe gegeten bij een strandtentje. Om hierna Svetlana af te zetten bij haar Hostel in Lissabon. Het ritje over de Golden Gate bridge en via een verkeerde afslag stonden we in één keer midden in commerciële centrum van Lissabon. Terwijl we daar voor een stoplicht stonden te wachten rende er een jongen naar de passagiersdeur en wilde ons wat aanbieden, waarschijnlijk drugs of iets anders. We lokken meestal een glimlach uit maar zo ’s avonds door een grote stad met een camper met hippie kleuren en Nederlandse kenteken kun je natuurlijk verwachten dat sommige mensen ons direct associëren met het gebruik van wiet of iets anders. Omdat wij hem wegwuifde terwijl onze deur ook gewoon dicht zat spuugde hij nog snel op de zijruit. Welkom in Lissabon, zo leek het… Eindelijk via een omweg stonden voor het hostel. Renée zou met Svetlana meelopen terwijl ik een rondje zou rijden. En als het even zou kunnen zou Renée snel onder de douche springen bij het hostel. Maar de code van der sleutelkluis die Svetlana had gekregen werkte niet, en zo stonden de dames na 10 minuten al te zwaaien door de ramen van de lobby. Ik stopte, zij sprongen weer in de camper. Vervolgens zijn we rondjes door de stad gaan rijden op zoek naar Wifi, zodat we Leon een Whatsapp konden sturen, met de vraag of Svet eventueel naar zijn hotel zou kunnen komen. Berichtje gestuurd maar geen reactie. Leon zat logischerwijs nog vol in het feestgedruis van zijn jaarlijkse bedrijfsuitje. Daarop hebben we besloten dat Svetje bij ons zou slapen, ook niet gek, slapen op het strand met uitzicht op zee. Sommige mensen betalen er een fortuin voor.

Nadat we wederom over de rode brug reden, de camper geparkeerd. Eerst maar eens een borrel en een hapje. Even bijkomen van de teleurstelling, Svet had toch gerekend op haar eigen kamer dus wij konden het ons goed voorstellen dat de avond niet helemaal verliep zoals ze had gepland. De volgende ochtend, fris en fruitig opgestaan. Na een ontbijtje hebben we allemaal een frisse duik genomen, de 3 dames weer een rondje gelopen op het strand om vervolgens gezamenlijk met een taxi naar de stad te gaan. Het was rond 15:00 uur toen we aankwamen bij het hostel, en het was een mooi, fris hostel met mooie kamers en algemene ruimten. 

De receptioniste voelde zich zeer schuldig en beloofde het goed te maken met Svetlana. Vlak hierna kwam Leon samen met zijn aardige collega Appie aan. Ik kende Appie al van een concert in Nederland. Een glimlach en een omhelzing en we waren compleet. Direct Lissabon in. Leon en Appie waren nog gaar van de nacht daarvoor want ze hadden het laat gemaakt. Maar we hebben Lissabon een beetje verkend. En met een klein hapje en een biertje in de maag hebben we afscheid genomen van Appie want hij moest een vlucht naar Nederland halen.

Na een wandeling door het wat chiquere gedeelte van Lissabon, via de hoofd straten en winkelstraten, stonden Leon en ik te wachten voor een snackbar waar de dames naar het toilet moesten. Het zaakje was een Belgische patatzaak waar ze ook frikadel speciaal verkochten. En zonder te twijfelen zijn we naar binnen gegaan nadat de dames klaar waren. En zo’n typisch Nederlands snackje besteld. Als een kind zo blij kwamen we naar buiten lopen en de ogen van Renée werden nog groter dan die van mij. “Frikandel speciaal” riep ze! Zo vreemd, naast onze vrienden en familie missen we eigenlijk weinig uit Nederland. Maar etenswaren zoals appelstroop, pindakaas, een patatje oorlog, een berehap pinda én een frikadel speciaal zijn wel dingen waar we het samen regelmatig over hebben en over fantaseren. Laat het Nederlandse weer maar voor wat het is, een huis of een baan maar iets waar we echt warm voor lopen uit Nederland is toch echt zo iets als een frikadel speciaal. 

Via Plaza Mayor op een wat verlaten pleintje achter een groot en oud militair gebouw een biertje en theetje gedronken. Dat terwijl een meisje op gitaar versterkt met speakers liedjes zong met een geweldige akoestiek door de 4 etage hoge gebouwen die als een vierkant om ons heen stonden was het tijd voor een hapje. Leon en Svet trakteerde ons bij een goed restaurant, wat een luxe, het vlees smolt op de tong. Na deze voortreffelijke maaltijd hebben we elkaar een knuffel gegeven en afgesproken de dag erna óf naar het strand te gaan óf door de stad te lopen en Lissabon verder te verkennen. Renée en ik kwamen na een 1,5 uur aan op het strand. De camper stond er nog keurig bij en we vielen als een blok in slaap. De volgende ochtend stonden we rond half 10 weer naast ons bed. Renée zou Does uitlaten en via een wifi punt op het strand checken wat de plannen van onze vrienden uit Huissen waren. En terwijl ik nog half wakker aan het worden was stond er in één keer een bekende voor mijn neus. Leon begroette me met “Goedemorgen”. Ik was perplex, zo grappig alsof het niet in het plaatje klopte maar in zijn kielzog kwamen ook Svetlana, Renée en Doeska aanlopen via het strand. Het was dus een dagje strand geworden! Zij hadden die ochtend al een rondje door de stad gelopen en besloten de boot en een taxi naar het strand te pakken. Na een lekkere lunch wat voor ons het ontbijt was hebben we allemaal gewoon lekker gerelaxt, bij elkaar zijn en een biertje op z’n tijd. Het weer was die dag heel goed dus nadat Leon nieuwe tekeningen aan Otto had toegevoegd, de dames al een frisse duik hadden gemaakt was het tijd voor Leon en mij om met de golven te stoeien. Het voelde als een vakantiedag, ook voor ons. Die avond hebben we nog lekker verse vis gegeten en rond 11 uur zijn we wederom opgesplitst, zij naar terug naar Lissabon en wij in onze camper, het was een fijne dag geweest! De volgende ochtend hebben wij een taxi en de boot naar Lissabon gepakt, om samen te ontbijten. Rond 12 uur zijn we teruggelopen naar hun hostel. Het was weer tijd om afscheid te nemen. Onder de grond in één van de metrostations een knuffel voor iedereen en we waren weer met z’n drieën.

Fado en kleine straatjes

Wij hadden natuurlijk alle tijd dus na het afscheid zijn we naar Alfalma gegaan, de oude wijk van Lissabon. Grenzende aan deze wijk is de wijk Castillo. Een eigenlijk iets mooiere wijk dan de bekendere wijk Alfalma. De huizen zijn hier wat mooier, de straten wat schoner en het uitzicht over de rode daken van de oude wijk fenomenaal. Uiteindelijk zijn we de kleine straatjes van het ’s avonds gevuld met fado doorgelopen. De wijk Alfalma is een wirwar van piepkleine straatjes met op elke hoek een restaurantje. Hier hebben we een klein hapje gedaan om vervolgens weer terug te gaan naar onze thuisbasis. De 3 dagen erna hebben we voornamelijk geluierd, uitgeslapen en op het strand gelegen. 

Terug naar het noorden van Spanje

Omdat we vanaf november weer in Portugal zijn wilden we het noorden van dit zuid Europese land overslaan, puur zodat we niet tijdens die trip te veel hetzelfde zouden zien. We besloten bijna een rechte lijn naar het oosten te rijden om uiteindelijk in Estremoz uit te komen. Een plaatsje met een gigantisch groot markt plein, een grote kasteel toren genaamd de drie kronen en een kapper voor Renée. Alles gezien en gedaan en de volgende stop was 25 km verderop. Elvas is op zich niet zo’n bijzonder plaatje maar huist wel een van de grootste Romeinse aquaducten van Portugal. Dus zeker een bezichtiging waard. En na wat foto’s een wandeling door het stadje bij een plaatselijke supermarkt de watertank gevuld en het vuile water geloosd. In Badajoz een plaats 5 km over de grens van Portugal en dus weer terug in Spanje op een camperplaats de nacht doorgebracht.

We hadden besloten de navigatie op Zamora te zetten, een flink stuk noordelijker en alles wat we onderweg tegen kwamen en onze interesse wekte zouden bekijken. Een van die dingen was het nieuwste national park van Spanje, Parc National de Monfragüe. Waar je gieren en andere roofvogels in grote getallen zou zien. En we werden op die voor ons redelijk koele dag, het was 28 graden, verrast door een groot aantal roofvogels en aasgieren cirkelend boven ons. Soms zweefde er een vlak voor ons langs en op een ander moment zat er een slechts enkele meter van ons vandaan. Op dat moment kwamen we in gesprek met 2 andere toeschouwers van het vogelschouwspel. Een Nederlandse man met zijn Nederlands/Spaanse vrouw, zij bleek hier redelijk dichtbij geboren te zijn en vertelde vol passie over haar geboortedorp, dit alles werd bevestig door Erwin haar man. En nadat de dames wat gerechten hadden uitgewisseld hebben we afscheid genomen en beloofd zeker langs dit naar het schijnt bijzondere dorpje te rijden. De volgende dag na een nachte op een basis camping te hebben doorgebracht aan de voet van het national park zijn we naar Graganta La Olla gereden en vlak voor vertrek nog een berichtje naar Erwin en Floor gestuurd in de hoop hen nog te treffen in dit bijzondere dorpje. De camper geparkeerd op een klein pleintje en vervolgens door het piepkleine dorpje geslenterd wat aan de noord oostkant werd omgeven van een kraakhelder riviertje. Na een stukje het riviertje via een goed aangegeven weg te hebben bewandeld teruggelopen naar het mooie dorpje met huizen uit 1600. Een klein en goedkope lunch verorberd om daarna Otto weer te starten. 

Via een klein weggetje gingen we nog hoger dan Graganta La Olla zelf al lag. Eenmaal boven stonden we hoog op een van de bergtoppen die het kleine plaatsje omarmde en zo hadden we een geweldig vergezicht wat je ademhaling even liet stoppen. Kleine dorpjes in het dal en kronkelwegen in de verte. Iets verderop passeerden we een oude camping met bij de poort een Camperplaats bord. Echter stond deze niet in ons boek of in de app. Hij was dus nieuw. En zo nieuw dat de poort nog dicht zat. Nadat we even hadden gewacht liepen een aantal dames uit een naastgelegen (5 km verderop) dorp langs onze camper en vroegen hen of we hier mochten overnachten. Zij kende de beheerder en trachtte hem te bellen, alleen helaas geen bereik. We spraken af dat zij naar het dorp zouden lopen en vandaar uit de beheerder zouden bellen zodat de beste man ons hier zou treffen. Het duurde en het duurde. Renée en ik besloten in de camper te springen en de dames in het kielzog te volgen. En na nogmaals met elkaar gesproken te hebben, kwam de beheerder al snel aanrijden. Zijn vrouw zat naast hem. De poort werd opengemaakt en we mochten er dus de nacht gratis verblijven. Midden in een park en zelf met gratis electra. Na een rustige nacht de volgende dag op zoek naar een van de watervallen die Spanje rijk is. Alleen was deze net zoals het geval was in Portugal door de warmte en droogte zowat volledig drooggevallen. Een bijzonder watergekletter hebben we tot op heden dus nog niet gezien.

Weer iets noordelijker, de snelweg op en via de bijna eindeloze A-66 passeerden we het bord van Castillo Granadilla. Wederom de afslag genomen en de 18 km van de snelweg afgereden. Alweer reden we midden door de natuur via een glooiende weg waarvan delen erg slecht, wat uitzonderlijk is voor Spanje. We reden tegen het totaal gerenoveerde en nu kunstdorpje van Granadilla aan. Een grote majestueuze toren met een middeleeuwse poort hield de mogelijke bezoekers tegen. Het dorpje was dicht. Want, het was Siësta. En om half 4 konden we weer naar binnen. En zoals het gezegde gaat “ If you can’t beat them, join them.” Hebben wij na een lekker middagmaal een paar uur lekker rustig aan gedaan. 

De poort ging open en het was voor ons tijd dit unieke maar nog kleiner dan piepkleine stadje te bezoeken. Dit Moorse dorpje is sinds 1960 een volledig spookstadje geworden nadat iedereen was weggetrokken ivm de aanleg van een nabij stuwmeer.  Enkele jaren geleden is het dorpje volledig herbouwd en gerenoveerd. Dit alles met geld van de overheid. Daarbij, en ik weet niet of het hier ook geldt, hebben we gehoord dat Spanje veel spookstadjes heeft en om hier weer jong bloed te krijgen krijgen gezinnen uit de grote steden waar net zoals in Nederland de huizen te duur worden de mogelijkheid om in dit soort kleine stadjes een gratis huis te krijgen. Puur zodat dit soort plaatsjes blijven bestaan. Een mooie gedachte, al zijn sommige plaatsjes erg ver van de bewoonde wereld. Wij moeten wel zeggen dat het ons opvalt dat er enorm veel vergrijzing is, en het gemiddelde van een hangjongere eerder als hangoudere bestempeld moet worden. Niet te min, het plaatsje is grotendeels fantastisch gerenoveerd. Maar er is ook een gedeelte in ere gelaten zoals het was. Een klein wijkje waar alle huizen niet over daken beschikken, de muren nog donker zijn en geen pleisterwerk meer hebben, de straten nog zanderig zijn en op enkele stukken de oude kiezelstenen naar bovenkomen.

Hierna Otto richting Zamora gestuurd. Het was al laat en het was nog zeker 2 uur rijden. Dus toen we eenmaal dichterbij kwamen Renée overtuigd dat we toch echt even lekker snel McDondalds moesten gaan halen. En tijdens de bestelling konden we dan ook even het weer checken en verschillende nieuwe slaapplekken opslaan in de de telefoon. Na dit vette maaltje wat altijd lekkerder klinkt in je hoofd dan in je mond op de plaatselijke camperplaats nabij een mooi groot park Otto geparkeerd. De volgende dag zijn we Zamora gaan bezoeken. Wat opviel was de weinige toeristen. En ja het is natuurlijk laag seizoen maar in tegenstelling tot Salamanca waar je sommige stukken bijna over hoofden kon lopen was het hier enorm rustig. De grote kathedraal konden we helaas alleen maar van buiten bezichtigen, het kasteel wat er achter lag was dicht die dag maar de rest van de stad was open en kon naar hartenlust bezocht worden. Het was Salamanca in minivorm. Alles net iets dichter bij elkaar en de te bezichtigen locaties nét iets kleiner. Het was er mooi, rustig en het weer was aangenaam. 

Renée wilde mij graag een wolfspotting trip cadeau doen en hiervoor moesten we iets westelijk naar Figueruela de Arriba. Het was zo’n 2 uur rijden naar dit kleine plekje midden in een van de national parken van Spanje. Eenmaal aangekomen op de wat spartaanse camping, ook een van de weinige mogelijkheden om hier legaal te overnachten, de camper uitgestald en ons vergaapt op de mooie zonsondergang. De volgende dag was mijn verjaardag.

Renée heeft die nacht iets na twaalf uur al voor mij gezongen terwijl ik onder de douche stond. De volgende dag via Skype, FaceTime, Whatsapp en Facebook, ja ja we zijn digitaal bezig, veel felicitaties ontvangen waardoor ik mij toch een beetje jarig voelde. Het is toch anders dan eerder. Normaliter vierden Renée en ik onze verjaardag in het bijzijn van onze vrienden en familie en dit jaar gold voor ons beide dat dat heel anders was. En toch, zeker door de boodschappen die Renée had gehaald en de lekkernijen die op tafel stonden en alle digitale felicitaties voelde ik mij toch jarig. De volgende dag zouden we om 7 uur klaar moeten staan voor de tour. 

Rond 7 uur arriveerde onze gids, die tevens vliegende brandweerman en automonteur was. We reden zo’n 20 minuten naar één van de plekken. De sterren stonden nog hoog aan de hemel maar al gauw daarna kwam de zon langzaam op. Wat zorgde dat je aan de ene kant nog sterren zag en een derde van de hemel al het blauw van de lucht liet zien. Via de 3 telescopen en 3 verrekijkers van de gids speurden we de vlaktes onder ons af naar de Iberische wolf. En op het geroep en kenmerkende geluid van de “Red Deer” oftewel rode herten die in grote getallen rond liepen na hebben we helaas geen wolf gezien. Echter maakte dat niets uit, het optrekken van de mist, het speuren door de telescoop, de vele herten en het opkomen van de zon met aan de andere kant de sterren maakte dit tot een noemenswaardige verjaardagscadeau, heel bijzonder. Rond een uurtje of 10 reden we terug naar de camping en na een stevig ontbijt, een snelle douche Otto weer in gereedheid gebracht. 

Verder naar het noorden, León was de bestemming en na wederom een rit van 2 uur, het lijkt wel bijna de standaard rijtijd, kwamen we aan in deze historische stad. Op zo’n 1 km van het centrum was een plaatselijke camperplaats, ditmaal een grote parkeerplaats met daarop speciale vakken voor campers. Wij hadden net het geluk het laatste vak te confiskeren. De camper stond in de belangstelling, mensen die van een afstandje aan het kijken waren, er bewust omheen liepen en af en toe de passant die zelfs een foto maakte. Nu zijn we inmiddels al wel het een en ander gewend. Want social media begint naast onze vrienden en familie een beetje te lopen. We krijgen de laatste tijd met regelmaat foto’s toegestuurd van mensen die naast onze camper staan of van een afstandje een foto hebben gemaakt. Toch leuk, vreemdelingen die meegenieten. De volgende ochtend gingen we León in. Eerst naar San Marcos, een Hospedia waar het beeld van de pelgrim staat. Deze stad loopt dan ook over van Camino Santiago de Compestella, oftewel “de Camino” zoals de pelgrims het zelf noemen. Vanwege Doeska gingen we los van elkaar naar binnen, en via de kerk kwam je in een gratis museum. De stenen sarcofagen/lijkkisten van overleden priesters werden in de ene ruimte getoond maar de ruimte waarin dit stond was minstens zo bijzonder. Het plafond was volgehangen met ornamenten, waar overduidelijk met veel zorg aan gewerkt was. Het maakte de ruimte van zo’n 10 bij 20 meter knus, bijna chique. Zelfs met de houders van lijken erin. Van hieruit liep je naar een binnen tuin die was omgeven met een overkapping. De lichtinval hier maakte deze oude binnentuin erg bijzonder en de oude overkapping creëerde een soort binnen-buiten gevoel. Door een smal en laag gangetje aan de linkerkant van de kerk liep je het vervolg van het museum in. En kon je allerlei beelden, schilderen en ornamenten bekijken die van oorsprong aan het gebouw hebben gezeten. En wederom dat plafond, de muurschilderingen en de details die het oog streelden waren allen minutieus geplaatst en perfect in balans. En terwijl Renée haar rondje deed kwam ik in gesprek met 3 wandelaars van de Camino. Allen uit Amerika. De 2 dames liepen de route in fases. Ze hadden het begin en einde al enige tijd geleden gelopen en liepen nu het middelste gedeelte, de man “Bob” was van plan 400 km te lopen maar na een blessure aan zijn enkel had hij besloten het in te korten tot 200 km. Hij liep stukjes en pakte daarna weer de trein. Alleen gaf hij aan dat hij de laatste honderd km geheel wilde lopen. Dit komt ook misschien we omdat als je het bewijs van de Camino wilt ontvangen je minimaal 100 km gelopen moet hebben. Ik vroeg hen of ze de pelgrimstocht met een speciale reden aan het lopen waren. Één van de twee dames gaf een geweldig antwoordt, ze zei “het is niet dat mijn geloof in god sterker is geworden maar mijn geloof in mensen daarentegen is heel sterk gegroeid” Het blijkt dat mensen hulp krijgen van alle kanten tijdens de tocht, hulp die je normaliter niet vraagt maar nu krijgen. Ik gaf ook aan dat het natuurlijk een groot “wij” gevoel ontlokt. Dat waren de 3 pelgrims allen met mij eens. En na nog wat gekeuveld te hebben over Nederland en de Keukenhof, namen we afscheid. De dames, verder met hun pelgrimstocht, Bob terug naar zijn hotel en wij verder León in. 

León is mooi, een bijzondere stad waar je je snel thuis voelt, de oude pleinen, kleine straatjes en de grote kathedraal waar iedereen naartoe gaat. Wij hebben dit imposante gebouw uitgebreid van buiten bekeken maar ivm een stevige toegangsprijs hebben we het interieur gelaten voor wat het was. De kathedraal staat bekend als één van de mooiste van Spanje, en misschien we dé mooiste. 

León voelt wat prettiger aan dan Salamanca maar de schoonheid van de zuidelijker gelegen stad is voor ons toch wel ongekend. León is een aanrader. Ga af en toe op een bankje zitten in zo’n stad en laat de schoonheid van de omgeving op je af komen, ipv door zo’n stad te rennen en alles te willen zien. Door details op te nemen van zo’n rustmoment geniet je meer, zie je meer en ervaar je meer. 

Nadat we rustig alles bekeken hebben, terug naar de camper om na een vroege avond hap weer 2 uur noordelijker te rijden, de kust was ons doel. Oviedo zouden we over slaan, omdat we die stad eventueel met mijn moeder en Toon kunnen bezoeken tijdens hun bezoek in november en ook van de laatste paar dagen goed weer te genieten. Onze eerste plaats was een plek vlakbij Ribadelsella rechts van Gijon. Een geweldige locatie vlak aan de ruwe kust van noord Spanje, met achter ons de Picos de Europa en voor ons de uitgestrekte zee met kliffen die doen denken aan Normandië. De dag erna zijn we op zoek gegaan naar een plaats waar we de was konden doen. Dat was nogal nodig want sinds Salamanca was die niet meer gedaan. En inmiddels zijn we er wel achter dat het leven in een camper je veel zekerheid geeft behalve de was. Dat moet op een camping, mits de wasmachines niet kapot zijn of onderweg. In Llanes een plaatsje 30 km verderop is dit eindelijk gelukt. En na 2 uur van wasjes draaien en drogen waren we weer voorzien van schone en frisse was. 

De slaaplocatie voor die nacht was 5 km buiten het wasplaatsje. Hier moesten we een verschrikkelijk steile en onverharde weg omlaag. En uiteindelijk ook weer omhoog. Na een zenuwslopend stukje rijden Otto geparkeerd op een onverharde parkeerplaats en wat hout verzamelt voor een nachtelijk kampvuurtje. Het uitzicht hier was geweldig en we waanden ons in Azië. De bomen waren groen met een uitzicht op een baaitje met een rotsblok die uit de zee leek op te stijgen. Deze plaats en de vorige hebben we gevonden via een andere app dan normaal. Park4night brengt je tot wat minder conventionele maar uniekere plekken en die minder in trek zijn dan een reguliere camperplaats. Iets wat ons veel meer aanspreekt. De dag erna hebben we een heerlijk stranddagje gehad. We hebben genoten van onze laatste echte zomerdag, zo denken we, totdat we in april weer echt warm weer gaan voelen in het zuiden van Spanje. De volgende dag zou het gaan regenen en ik wilde hoe dan ook op tijd die steile weg omhoog rijden. En dat was vooraf en achteraf niet zonder reden. Dit was de steilste weg tot nu toe. En ik moet eerlijk toegeven dat ik de nacht ervoor er slecht van heb geslapen. Het eerste stukje ging goed maar daarna zou de sprint omhoog komen. De eerste 2 meter ging prima en Otto kroop omhoog in zijn 1. In zijn 2 zetten was een illusie want de stijging van de weg was te heftig. Na zo’n 20 meter naar boven te hebben gekropen verloor Otto wat grip maar na wat slalommen was de grip weer terug. weer 10 meter verder. En ook in de berm waar wat meer grind lag verloor Otto wederom zijn grip en ditmaal zo erg dat we naar achteren gleden. Handrem erop en even een seconde nadenken. Ik liet Otto iets naar achter glijden om vervolgens weer grip te voelen, iets meer aan de linker kant van het pad. En ja hoor daar gingen we tergend langzaam met af en toe slippende banden gingen we omhoog. Eindelijk de top bereikt, ik had pure focus en was een beetje high van het moment maar bij Renée gierde de adrenaline door haar lijf. En dat terwijl Doeska gewoon lag te slapen tussen ons in. Fantastische locatie, onmogelijke weg ernaartoe. Tenminste voor ons. De reden dat we hier die dag al weg wilde was zoals gezegd omdat het zondags zou gaan regenen en ik verwachtte dan al helemaal niet omhoog te kunnen komen. En nadien zeker met de enorme moeite die we nu al hadden was dat een goede beslissing geweest.

Terug naar de locatie van 2 nachten eerder. Ditmaal Otto nog mooier geparkeerd en 2 nachten 3 dagen genoten van het mooie uitzicht daar op de kliffen, het opspattende water en de groene vlaktes.

Woensdag zullen al starten in Arobes, een paar dagen eerder dan gepland maar zo zijn we ook een paar dagen eerder klaar. Op naar een maand vegetarisch eten en een rookvrij omgeving....
​
Hasta Luego, Renée, Does en Joris