En daar stonden we dan op het strand vlakbij Albufeira. De dag voor kerst, de kasten vol met voorraad om de komende dagen lekker te koken en vooral weinig te doen. We hadden hard gewerkt bij Tina. Wel met overgave maar ik had een vreemde pijn in mijn rechterarm ervan gekregen, een soort stekende pijn in mijn elleboog die door mijn botten gaat. Dus rust was wel geboden en dat hadden we ook verdient.
De volgende ochtend stond de zon al hoog aan de hemel toen we wakker werden. We hadden heerlijk uitgeslapen. De golven van de zee braken vlak voor onze deur en dat is altijd een prettig geluid om mee wakker te worden. Er stonden om ons heen 3 andere campers. Een landrover met een dubbelas was een bijzondere gewaarwording. De beste man, die alleen reisde had achter de laadklep een echte houten deur gebouwd waardoor zijn opbouw meer leek op een tuinhuisje dan op een laadbak. Een gevalletje creatief met kurk zeg maar. Die dag hebben we lekker gerelaxt en de avond hebben we een alternatieve vorm van een kerstdiner gemaakt. Een lekker stukje vlees, krieltjes en wat verschillende groenten. Na 2 nachten hebben we op 2de kerstdag een wandelinkje naar het nabij gelegen vakantieoord gemaakt. Om de hoognodige kerstwensen te versturen en om een ijsje te kopen. Want de temperatuur was er zeker naar. Iets verderop hebben we onszelf getrakteerd op een koud biertje op een terras die waarschijnlijk in de zomer overloopt van de toeristen. De volgende dag hebben we een andere locatie gezocht om de komende dagen te staan. We wilden namelijk niet te veel plekken zien voordat we Floor ophaalden. Het strandje “Praia Evaristo” was onze volgende bestemming. Dit strandje had alle kenmerken van een Algarve strand met de bekende kliffen, nu ruwe zee en geweldige uitzichten. We stonden zoals we tegenwoordig regelmatig staan, alleen. En dat bevalt ons goed. We voelen ons veilig op de meeste locaties en als het niet prettig voelt bij aankomst dan draaien we om en kiezen we een andere locatie. Er zijn er genoeg, hier in het zuiden van Portugal. Op woensdag 28 december reden we richting Faro. We hadden voor de nacht al een locatie in gedachten. Een camperlocatie voor 8,50 euro per nacht met douche en WiFi. Bij aankomst zagen we dat de locatie al behoorlijk vol stond maar er was nog een plekje voor ons. Wat ook opviel was dat de overgrote hoeveelheid van alle campers hier Nederlands was. Dus Engels was niet nodig. Al snel hadden we contact met onze buren, Hans en zijn vrouw waren aan het overwinteren, hij en zijn vrouw kwamen hier al enkele jaren. Zoals trouwens het gros van de mensen hier. De meesten rijden in 6 dagen van Nederland naar deze locatie om vervolgens tussen september en maart hier te vertoeven. Die avond was de wekelijkse soepavond. En dit betekende dat er lange tafels werden geprepareerd met borden, glazen en stoelen. Het was een soort hybride buurtje. De mensen hier zagen elkaar in de “winter” en in de zomermaanden waren ze allen verdeeld in Nederland. En deze avonden tezamen met de BBQ avond op zaterdag hoorde er gewoon een beetje bij. Wij zijn na lang wikken en wegen toch gezwicht voor een avondje niet koken. Dus na een douche, een beetje internetten schoven ook wij aan. En onze tafelburen waren Ciska, een trouwe stamgast en haar dochter, man en kinderen. Onder het genot van soep met ballen, een biertje, brood en een chorizo worstje hebben we ronduit gepraat over de beweegreden van Ciska en haar verblijf hier op kamp Holland en onze reis. Heel gezellig! Moet gezegd worden dat Renée en ik meestal een beetje terughoudend zijn als het gaat om dit soort locaties maar er hing een gemoedelijke sfeer, prettige mensen en we voelden ons welkom. De dag erna hebben we met Pedro gesproken over een reparatiepunt voor onze camper. Want hij kende waarschijnlijk wel een locatie. We spraken af dat we terug zouden komen nadat we Floor af zouden zetten op het vliegveld. Zodat we de dag erna naar de garage zouden kunnen rijden. Floor zou rond half zes landen in Faro. Een vliegveld wat we al kenden, doordat we Amy hier al afgezet hadden. En omdat dit vliegveld niet zoiets kent als KissandRide besloten we dat Renée haar op zou wachten in de aankomsthal en dat ik rondjes zou rijden totdat ze compleet waren. En na enige vertraging was onze vriendin uit Nederland gearriveerd en konden we snel in de camper stappen. De eerste stop was op ons kerststrand, het was dichtbij en voor Floor een fijne plek om wakker te worden. Wie wil dat nu niet, van de kou in Nederland de volgende dag bijna letterlijk wakker worden op het strand met 18 graden. De dag hierna reden we naar een strand nabij Vila do Bispo. Waar ik dacht dat we wel een geweldige oud en nieuw konden vieren. Het was namelijk een Hippielocatie met veel oude busjes verspreid over het landschap nabij een klein strand. We reden door Portimão, Lagos en alle kleine plaatjes aan de zuidkust van Portugal. Richting het meest zuidwestelijke puntje van Europa. Op de plaats van bestemming was het zoeken naar een vlakke plek. Maar uiteindelijk hadden we een locatie gevonden. De camper geparkeerd en de dames maakten die middag een mooie wandeling langs de kliffen. De zee was ruw en kloste hoog tegen de ingesleten kliffen aan. Tijdens het avondeten merkte ik toch een beetje onrust. En het hoge woord kwam eruit. Er was meer behoefte aan een vuurwerkshow dan een hippielocatie. En na een kort bezoekje aan Cabo do Vincente, het meest zuidwestelijke puntje van Europa waar we ons vergaapten op de bijna verticale kliffen die op rijzen uit de zee was het tijd om naar Lagos te rijden. Na 50 kilometer rijden deden we onze intrede op een goedkope maar ogenschijnlijke veilige camperplaats. We parkeerde Otto en op de 365ste dag van het jaar 2016 werd het bier, de wijn en rum al snel op tafel gezet. De camperplek werd goed bevolkt. Er stond minimaal 100 campers en die schatting is zeer voorzichtig. Die avond stond ons aangeleerde drankspelletje op het programma. Floor kende het, al was het onder een andere naam, maar het principe was hetzelfde. En rond een uurtje of 10 liepen we een beetje beschonken richting het centrum. Een grote menigte stond op het marktplein vlakbij het water. Het verschilt eigenlijk niets met Nederland. Het principe is blijkbaar overal hetzelfde: band, drank, muziek, groot plein en vuurwerk. De sfeer zat hier goed in. Het was druk en ogenschijnlijk weinig toeristen. Om 12 uur werd de vuurwerkshow de lucht in gestuurd en het was 2017. We gingen de stad in! En het werd laat maar ook weer niet te laat. De alcohol had zijn werk gedaan en rond een uurtje of 2 was het tijd om af te taaien. Vrolijk beschonken liepen we terug naar Otto met als bewaker Doeska! De avond ervoor had ik een berichtje gekregen van mijn oude buurmeisje en haar vriend. Zij waren in Portimão op vakantie en het leek hun leuk een espresso te drinken nu we zo dicht bij elkaar in de buurt waren. Wij moesten nog douchen om het zweet af te spoelen en er zou een camperplaats in Portimão zijn waar een douche beschikbaar was. Eenmaal aangekomen op deze plaats bleek deze zeker al enige tijd niet meer in gebruik te zijn. Floor ging een hotel binnen en al snel mochten we gebruik maken van de douches van de haven nabij. Spullen gepakt en zo’n half uur later stonden we allen weer fris in de camper. De volgende bestemming was een internetpunt. Want we hadden nog een koffie te goed! Het gebrek aan continue internet zorgde er helaas voor dat het niet gelukt is elkaar te zien in Portimão. Dus vlak voordat we de stad uitreden heb ik Anne en Wytze nog snel onze locatie gestuurd van de komende dagen. Benagil, een welbekende plek hier in de Algarve was onze volgende standplaats. Via een klein zandpad reden we de kliffen van de Algarve op. Om uiteindelijk op zo’n 50 meter van het gat van Benagil te staan. De ruwe kust van de Algarve op ons deurmat. Niemand om ons heen, het blijft toch bijzonder. De volgende dag hebben we gezamenlijk een wandeling gemaakt naar Benagil, het plaatsje. Het strand onderaan de kliffen werd geteisterd door harde wind. Het weer werd iets slechter, het was frisser en de tweede nacht begon het behoorlijk te regenen. Het genomen zandpad was in een modderpad veranderd. Wat onze weg terug zou bemoeilijken want we wilden die dag verder rijden. De dagen met Floor waren schaars en we wilden nog naar een aantal plekken rijden om zo het maximale uit haar 7 dagen te halen. Ik reed de camper door diepe plassen, waar de dames alvorens onze rijplaten in hadden gelegd. Elk zetje was welkom in dit opzicht. Dus met iets meer vaart dan je normaliter op dit soort wegen rijdt, reed ik door de plassen. En wonder boven wonder werden we gespaard van vast zetten in modder of ander ongein. We reden naar Praia do Marinha. Een strand wat gekenmerkt wordt met uitgesleten rotsen. Het beeld van dit strand wordt vaak gebruikt voor Algarve sfeerbeelden. En met goed recht. Het was letterlijk om de hoek bij Benagil maar we waren het pad uit en na zo’n 10 minuten keken we uit over de Marinha. We hebben ervan genoten. In tegenstelling tot de dag ervoor was het vandaag heerlijk weer. Uit de wind was het zelfs warm. Dus daar lagen we met zijn allen te genieten in de zon. In onze boxershort, beha en onderbroek. Genieten van het moment. Floor had zelfs de moed om nog even lekker te pootje baden. Na een paar uur kwam de zee dichterbij en de vloed kwam. Wij pakten onze spullen en reden iets verder naar Praia Porches. Hier zou een camperplaats zijn vlakbij een stadje met uitzicht over de zee. Een stadje zoals zovelen hier. Bebouwd met rechthoekige witte appartementen die op enkelen na nu geheel verlaten zijn. Het zal wel druk zijn in de zomer, in dorpen zoals Porches, maar nu is het stil. Die avond pikte ik nog ergens een wifi signaal op en zo kon ik Anne terug berichten dat we hier tot woensdag waren. 4 januari. Ik had de slaap nog in mijn ogen toen ik het parkeerterrein afliep. Renée en Floor waren al wat langer wakker. En daar kwamen Anne en Wytze het parkeerterrein oprijden. Super leuk. En na een kopje koffie, en G&T, een biertje gingen we met z’n allen naar het grote strand om de hoek. Een paar uur gerelaxt, een duik in de zee rijker en het was tijd om te gaan. Zij gingen naar Faro om vlak daarna op een bus te stappen naar Sevilla en wij wilden die avond in Loulé overnachten omdat Floor ons wilde trakteren op een hapje. Na goed zoeken hadden we een plekje gevonden naast een andere Nederlandse camper vlakbij het busstation in Loulé. We hadden internet voor de avond en Doeska die wederom op de camper moest passen, toen we even weg waren, stond er veilig. Op zo’n 15 minuten lopen was het centrum met daarin een aangeprezen lokaal restaurant door de Lonley Planet. Restaurante Angolana was de plek waar we die avond lekker hebben gegeten voor een habbekrats. Renée en ik hadden een grote zalmmoot en Floor had kip met friet. Het was lekker en Floor was zo lief dat ze ons Hippies trakteerde. De volgende ochtend hebben we dit oude stadje uitgebreid bezocht. De straten waren smal en hier en daar een beetje vergaan. Er waren daarentegen ook straten die er hagelnieuw uitzagen maar wel oud waren. Straten met kleine winkeltjes die het in Nederland nooit zouden overleven zitten hier op bijna elke hoek. En dat is mooi om te zien. Het geeft karakter aan plaatsen en steden. Iets wat een gemiddelde grote stad in binnen en buitenland soms kwijt is. Het is soms een eenheidsworst aan het worden. Het was weer tijd om naar Faro te rijden, Floor moest haar vliegtuig halen. De dagen waren voorbij gevlogen. We hadden veel gedaan en gezien maar ook ontspannen en genoten van de mooie uitzichten. Ditmaal de camper geparkeerd bij het tankstation zodat Renée en Floor gezamenlijk naar de vertrekhal konden lopen en ik samen met Doeska op Renée zou wachten. Een dikke knuffel, een zwaai in de verte en Floor was weer weg. Bedankt Meis! Wij reden naar kamp Holland. En na een begroeting van de campergasten stonden we een week later op exact dezelfde plek. Onze buren waren er natuurlijk nog en binnen een paar minuten waren we gesetteld. De volgende dag reden we rond 11 uur achter Pedro aan naar de bodyshop die ons waarschijnlijk kon helpen met de schade. Maar na een korte inspectie zei ook deze man dat hij dit niet kon en dat we naar een collega van hem moesten rijden. Dus daar gingen we weer. Het was zo’n 40 km rijden. En eenmaal aangekomen bleek hij dicht te zijn. Hier vlakbij was ook een campershop waar we al contact mee hadden gehad. Danwel via de mail. Maar ja, je weet nooit. De eigenaar “Tommie” vertelde dat hij weinig kon doen en dat we naar de dealer in Lissabon moeten gaan, of naar Nederland of Duitsland. Tja, dan is Lissabon nog de beste optie. Dat mailtje is inmiddels verstuurd. Maar wel voordat we met Tommie afspraken dat we eventueel een expert uit mogen nodigen op zijn terrein om de schade in te schatten. Waardoor we eventueel een financieel voorstel naar de tegenpartij kunnen sturen. We hebben het een beetje gehad met de schade. En willen dat het gewoon wordt opgepakt en wordt gemaakt. We rijden vervolgens wéér langs Guia om hier vlakbij langs de kust te gaan staan. Aankomende dinsdag begint onze WorkAway weer bij Tina en gaan we de kust misschien wel een beetje missen. Bedankt voor het lezen. |
Joris en RenéeReizen zit in ons bloed. Lees met ons mee. Wij schrijven over onze reizen, ons vrijwilligerswerk en onze ervaringen. Archieven
April 2018
Categorieën |