Roadtrip

28 okt - 2 nov

Travel with us! En zo werd het idee geboren in de tweede week van het “ezelparadijs”. Eli en Eloise zouden met ons meereizen. Al was het maar een klein stukje. Het was een beetje passen en meten, niet vanwege de twee extra mensen in de camper. Nee, het was vanwege dat zij een Workaway adres hadden in Galicië en eigenlijk nóg een adres, vlak na de ezels. Mijn moeder en Toon langs zouden komen en daar was ook nog niet echt duidelijkheid over. Het gebrek aan internet op deze locatie maakte het ook niet eenvoudiger om alles te regelen. Al snel werd het volgende adres van El en El gecanceld en zij zouden 1,5 week langer bij de ezels blijven. Dat zou betekenen dat we vanaf de 29ste zouden starten met een roadtripje van een paar dagen. Tenminste tot 1 november. Want dat was de dag dat zij zouden starten in Monforte de Lemos. En zoals het gaat als je met een groep van 5 bent, hebben we natuurlijk Amy ook gevraagd met ons mee te gaan. In theorie hebben we 5 slaapplaatsen, dus het moet kunnen. 

Zij had ook een Workaway staan in Andalusië, hoog in de bergen met als startdatum ergens in november. En ook zij moest even nadenken hoe dat allemaal ging passen. Enkele mailtjes, appjes en smsjes later en iedereen had alles gefixt. Wij zouden de 3 op de 28ste ophalen, een hapje eten in Cangas met mijn moeder en Toon om de volgende dag richting Galicië te rijden. Vanwege de gelimiteerde tijd die we samen konden reizen én omdat we uiteindelijk vlakbij Ourense uit moesten komen was een logische route wel belangrijk. De komende weken was het plan om leuke locaties te zoeken, want zij hadden internet en dat konden we gebruiken, ideaal!

28 oktober

Dus daar stonden we, Renée, Doeska, Otto en ik, te wachten op onze 3 tijdelijke campergasten, onze ezelvrienden. Vlak nadat we de camper langs de kant van de weg hadden geparkeerd met de neus de juiste richting op, kwam de groene volkswagen transport uit 1998 het steile en ons welbekende dorpsweggetje van Arobes afrijden. Langs de stenen dorpsmuren. Marleen parkeerde haar bus soepel achter onze camper. We zouden direct starten met de roadtrip want dan hadden we een dag extra en beperkte het geheen-en-weer-rij.

De drie zagen er nog een beetje moe uit, ze hadden natuurlijk nog tot de dag ervoor gewoon gewerkt (met minder vrijwilligers dan we gewend waren), Renée en ik hadden ook afgesproken dat we de eerste dag lekker rustig aan zouden doen, beetje boodschappen, wat eten en voor de rest weinig.

Ze stapten in, de spullen, tassen en schoenen hadden Renée en ik al op de lange bank gelegd, waardoor deze in mum van tijd volstond. Na een laatste knuffel, ook wij, met Marleen. Was het nu echt tijd om Marleen en het ezelparadijs tot ziens te zeggen. Want dat is het voor ons allen. Het waren lange dagen, maar we hebben genoten. Daar in de middle of nowhere in Spanje. We komen terug. We reden naar de kust, langs Ariondas, langs de rotonde met aan de rechterkant de verhuur van kano’s. Weg uit de Pico’s waar we allemaal een geweldige tijd hebben gehad. 

We reden via de snelweg, omdat we snel bij onze bestemming van de dag wilde zijn. En natuurlijk om goedkope boodschappen te doen. Een Lidl was alleen nergens te vinden en een Aldi was al helemaal niet. Dus dan maar naar de eerste plaats na Gijon rijden. En via de steile straatjes van dit middelgrote plaatsje werd een supermarkt gevonden. De basis behoefte werd ingeslagen: bier, wijn, uien, eieren en knoflook. En natuurlijk, vlees. Bij de plaatselijke camperstop de watertank volgegooid met water en na een nog zo’n 20 kilometer gereden te hebben kwamen we aan bij het kleine dorpje met een geweldige baai, aan de Atlantische kust. We waren de enige, het gras was afgezet met touwen. Het was dan ook duidelijk een zomerstrandstadje. 

De witte zomerhuizen stonden keurig rij aan rij op het vaste land op het diepste punt in de baai. Zo ver mogelijk van de zee vandaan. Het strand was verlaten, de zon scheen maar het voelde guur aan. Een beetje zoals de eerste lentezon aanvoelt in Nederland. De kou die van de winter nog in de lucht zit maar langzaam wordt verdreven door de lentezon. Hier was de strijd tussen de bijna altijd schijnende zon en de Atlantische wind die wordt afgekoeld door de alsmaar golvende zee. Het was alsnog zo’n 18 graden op 28 oktober. We waren dus al bijna aan het overwinteren. De camper werd achter de touwen geparkeerd, welke we eerst hadden verwijderd en nadat de camper vlak stond zijn we Otto gaat versieren. Doeska was jarig en dus hadden we ballonnen opgehangen voor de 13 jarige dame, een rijst, paprika en boontjes maaltijd stond haar die avond te wachten. Zoals het al enkele jaren traditie is mag onze zwarte beestje dan aan tafel zitten, hoezo verwend?

Beter verwend dan verwaarloosd…Ondertussen gingen de eerste biertjes open, de wijn werd losgetrokken en de sfeer begon er al goed in te zitten. Die avond zouden we een kampvuur maken. Het gras was nat van de avonddauw en terwijl wij met zijn drieën drijfhout aan het sprokkelen waren zaten Eli en Amy in de camper het eten voor te bereiden. Na een voortreffelijke maaltijd van Eli en Amy liepen we allen langzaam naar de plek waar we een kampvuur hadden gemaakt. Op de rotsen die met vloed onder water stonden, met de zee nog geen 5 meter van ons vandaan, klotste de zee vrolijk verder. De nacht viel en die ochtend werden we met z’n zessen wakker in de camper. Het past dus! 5 volwassenen en Doeska. En nog voordat iedereen goed en wel wakker was stond Eli alweer te koken in de keuken, de eieren lagen al in de pan, de knoflook was al gesneden en de gebakken uien geurden de hele camper. Zo zou het alle dagen zijn, Eli kookt graag en doet dat met volle overgave, hij heeft talent en geniet wanneer anderen genieten van zijn eten. 
​
Na een verfrissende duik in de koude zee was het weer tijd om verder te rijden. Op naar Busto met een omweg langs een geweldige baai. De weg was helaas te steil om af te dalen, de mits ontnam ook het uitzicht, maar de schimmen die te zien waren door de dichte mist lieten af en toe zien dat daar iets geweldigs was. Hoge kliffen met daaronder een heldere zee, een uitkijkpunt en een smal pad om helemaal naar beneden te lopen. Helaas was hier geen plek waar we konden overnachten. We reden dus verder naar Busto, een piepklein plaatsje met een kerk, een kroeg, een boerderij in het centrum en een vuurtoren op 2 km afstand. Daar vlakbij was een camper plek, onze locatie voor de nacht. Het was nog steeds mistig. En die mist bracht kou met zich mee. De locatie was geweldig, we stonden op de rand van hele hoge kliffen met daar onder een breed strand, een grot en grote stenen die hoog uit de zee torenden. De volgende ochtend hebben we dan ook een mooie wandeling omlaag gemaakt en in de nog altijd dikke mist ons begeven op het kiezelstrand. Een strand met voornamelijk zwarte kiezel maar met goed zoeken vond je af en toe een andere kleur, witte bijna zachte stenen, gevormd door de zee, afgerond waardoor het harde materiaal bijna zijdezacht aanvoelt. Na de wandeling zijn we een behoorlijk stuk zuidelijker gegaan, en na 4 uur rijden door een geweldig landschap waar we soms in een keer weer heel hoog zaten om vervolgens weer enorm af te dalen kwamen we aan in Ourense. Hier vlakbij waren Hotsprings, natuurlijke warmwater baden waar iedereen gratis gebruik van mag maken. De camper hebben we 10 km buiten de stad geparkeerd, bij een hotspring die buiten dienst was. We hadden electra, konden het water bij vullen en was eigenlijk voorzien van alles wat je nodig hebt. Onze overnachtingsplek voor de komende dagen was geregeld. 

Het kleed werd buiten gelegd. De muziek ging aan, de hapjes en drankjes op tafel en we genoten optimaal van de namiddag zon. De mist was niet aanwezig hier en het weer zou de komende dagen goed blijven. De volgende ochtend was het boodschappen inslaan, naar de hotspring gaan en relaxen. De hotsprings waren een succes. Loeihete baden waar je het idee had dat je huid er bijna vanaf kookte. Allen frisgewassen maar als gerimpelde oude mensen verlieten we rozig onze douche en baderplek. 


Die avond hebben we een drankspelletje gedaan, die voor Renée en mij nieuw was. Onze Engelse en Australische vrienden hadden het al vaak gespeeld. Het was lachen, gieren, brullen, de een bijna nuchter (bijna dan….) de ander apezat. We hebben genoten, af en toe danste de camper bijna van zijn veren maar Otto kan een stootje hebben. De dag erna was iedereen wat tam, een beetje aan het bijkomen van de avond ervoor en na het afsteken van vuurwerk over de brede rivier waar we enkele meter vanaf stonden waren de dagen al bijna voorbij.

De volgende dag hebben we Amy afgezet op het treinstation nadat de bussen vol bleken te zitten én hebben we El en El afgezet in Montforte de Lemos op zo’n 40 km afstand. 

Na ongeveer 10 minuten kwam Renée er achter dat El en El hun jassen vergeten hadden en hun waterfles. En omdat we ongeveer wisten waar ze zaten zijn we er op de gok naartoe gereden. In het schemer kwamen we aan. Renée vroeg de weg na lang zoeken aan 2 dames langs de kant van de weg en na nog zo’n 5 km rijden zag ik op zo’n 300 meter afstand iemand ons tegemoet rennen met een kommetje in zijn hand. Het was Eli. 
​

We mochten mee eten bij Jackie en John, de workaway hosts en natuurlijk hoort er dan tegenwoordig bij dat we dan wat werk verzetten. De volgende dag met het wieden van de grote tuin. Eigenlijk ook weer heel onverwacht. Just omdat je tijd hebt, anders leeft en niets echt moét, help je  gewoon mee.Gedoucht, weer fris en na een paar uur zaten we in de camper met verse groenten uit de groentetuin van Jackie die ze als verrassing op onze camper had gelegd. Richting de Portugese grens. Zuidelijker, de warmte opzoeken.

Thanks lieve vrienden.
Bedankt voor het lezen.